Familieperikelen

Regelmatig gaat hier de telefoon. Ene zus, andere zus, moeder… tussen mijn zusje en zwager gaat het niet zo lekker. Zwager wil (tijdelijk) het huis uit, zusje natuurlijk in zak en as. Dus je bent een luisterend oor hier, je praat daar en probeert een mening te vormen en iedereen zo goed mogelijk te helpen. Dan zegt mijn zusje dat mijn zwager het zo vreemd vond dat nog niet iedereen van de familie met hem contact had gezocht. Tja, als hij zijn verhaal kwijt wil kan hij naar mij bellen vind ik. Hij wil bij mijn zusje weg, moet ik dan naar hem bellen hoe het met hem gaat?? Maar goed, eigenlijk wil ik zijn verhaal ook wel een keertje horen, dus bel ik naar hem. Ik heb hem bijna 3 uur aan de telefoon (hij heeft veel woorden nodig) en in veel wat hij zegt kan ik mij wel vinden en ik snap zijn beweegredenen ook wel. En dan zeg ik hem ook. Maar in alle gesprekken met mijn zus en ouders valt ook steeds de naam van één vrouw en daar vraag ik hem ook naar. Dat is iemand die hij heeft ontmoet waar hij bij heeft ontdekt dat hij met haar wel goed over van alles kan praten. Er is een klik, maar er is verder niets. Het is een puur geestelijke relatie. Ik vertel hem dat ik mij best kan voorstellen dat je op een gegeven moment iemand ontmoet die dezelfde passies deelt en waar het heel leuk is om mee te praten. Maar wat is nu echt de aard van die relatie? Nee, puur geestelijk, praten, veel praten, maar verder nee, daar is hij helemaal niet mee bezig. Hij is getrouwd, en hij merkt dat mijn zus en hij uit elkaar zijn gegroeid, maar hij is nog helemaal niet bezig met een andere relatie. Hij wil eerst uitzoeken of hij met mijn zus verder wil en op welke voet en ALS hij dan zou ontdekken dat hij liever alleen verder zou willen dan zou het natuurlijk best mogelijk zijn dat op termijn hij weer iemand ontmoet….. en dat zou wellicht ook die vrouw kunnen zijn maar op dit moment echt.. geloof me… is er helemaal niets en blaast iedereen het alleen maar enorm op.
Hij klinkt oprecht en na drie uur (en een ontzettend warm oor) beëindigen wij het gesprek. Na een half uur gaat de telefoon, mijn zusje. Die alweer weet dat ik hem aan de lijn heb gehad. En wat mijn mening is, en of hij terug komt bij haar. Ik weet dat allemaal niet. Misschien wel, misschien niet. Maar misschien is zij ook wel beter af zonder hem op den duur.

Vanmorgen belt mijn moeder. Ik heb mijn zwager naar de mond gepraat en ik heb hem in alles gelijk gegeven. Hij gebruikt dat nu tegen mijn zus. Nu weet ik dat mijn moeder dit weer van mijn zus heeft, die zo haar eigen waarheid heeft, maar ik voel me nu de zwarte piet toegespeeld krijgen en dat zeg ik mijn moeder ook.
Ik merk dat ik hier geen zin meer in heb. Dat ik al zucht als de telefoon gaat, niet weer… Ik wil best helpen, maar dan wil ik gewoon kunnen zeggen wat ik denk. En dat moet iedereen maar accepteren. Ik denk dat dat het beste is voor iedereen, op de langere termijn. Hoe rot het ook allemaal is. Wellicht toch maar mijn zwager proberen te overtuigen dat het praten met een mediator toch beter is dan steeds maar al die losse gesprekken door de telefoon.