Even bij eten

Vanmiddag een reunie van het vroegere werk van L. Een hele leuke groep mensen, op een mooie locatie bij een van de oud collega’s. Het was een hele gezellige middag/avond. En de gastvrouw had het eten echt prima voor elkaar. Wat had ze haar best gehad en wat waren er veel en lekkere hapjes. En met 57 op de weegschaal vanmorgen had ik nog wel wat ruimte. Dus me niet ingehouden… nee.. dat klopt niet.. pasta salade en brood laten staan.. maar verder wel heerlijk gegeten… morgen dus weer even een minuutje van de waarheid… op de weegschaal en dan gaan we de strijd weer aan.. gefrustreerd als er weer wat bij zit en blij als er weer wat af is… maar aan de andere kant die eeuwige wetenschap dat er echt niet meer af moet.. maar de angst dat iets er bij gelijk de controle verliezen is.. is groot. Ik kan er niets aan doen.. het zit tussen de oren.. het beeld dat ik nooit slank genoeg ben, dat ik altijd nog ergens te dik ben… terwijl ik ook wel weet dat het niet zo is. Ze was ik blij met de 57 op de teller en de bijna 60 op de nieuwe weegschaal en dan het idee om daar ook onder de 60 op te duiken. het blijft een streven, waar ik eigenlijk niet naar moet streven.. er is genoeg af, maar het is lastig er mee te stoppen en gewoon te zorgen dat het gewicht op peil blijft… maar het is een soort van het zekere voor het onzekere nemen… liever iets te weinig dan te veel… liever iets te veel eraf dan ook maar ietstje er bij. De grote angst om de controle daarop te verliezen. Het machtige gevoel dat ik al zo’n jaar lang het gewicht ongeveer op peil houd. Dat ik, dat wat er weer eventjes bij komt, er dus ook weer af krijg.

het zien van die 57 op de teller is zo motiverend… dat ik dat toch weer bereik…..ik kan er gewoon niet mee stoppen en ik weet best dat dat eigenlijk wel zou moeten.

Morgen eerst maar eens wegen… wellicht zit ik alweer gewoon boven de 58 na deze avond van heerlijk eten.