emotionele tijden

Het is alweer ruim een jaar geleden dat we hoorden dat mijn moeder ziek was en niet lang meer had te leven. 6 november 2009 overleed ze aan de gevolgen van alvleesklierkanker. We zijn nu bijna een jaar verder. Een jaar zonder haar. Deze weken denken we met elkaar aan de tijd vorig jaar. Pas ben ik nog met mijn vader naar Rhodos geweest, het Griekse eiland waar hij en mijn moeder zulke mooie vakanties samen hebben gehad. Voor mij zien waar zij zo graag kwam, voor mijn vader weer een beetje afscheid nemen van mijn moeder. In een rots langs de kust van Rhodos vond mijn vader een monument voor mijn moeder. Hij overdacht om daar haar as uit te strooien, maar ik wil mijn moeder liever ergens in Nederland hebben. Gevoelsmatig voelt dat voor mij beter. Toch hebben wij daar samen een ceremonie gedaan. We hebben mooie stenen uitgezocht en deze naar de rots in de zee gegooid, als verbintenis tussen ons en haar.Ondertussen zijn we al wee een poosje thuis en in deze donkere weken ook een groot lichtpunt. Mijn schoonzusje is zwanger en vandaag is onze familie een manlijke telg groter geworden. Ik heb er een neefje bij. Maar goed dat mijn zusjes en ik niet zo dicht bij elkaar wonen, want anders hadden wij bij elkaar vele tranen vergoten. Nu deden we dat per telefoon. Wat had mijn moeder van dit kind genoten. Maar wellicht doet ze dat dubbel en dwars van haar plekje in de andere dimensie of van waar ze ook zit. Mijn broertje die eigenlijk geen kinderen wilde, nu een hele gelukkige vader. Die je via de telefoon gewoon hoort genieten van dat kleine manneke die zo vredig ligt te slapen met een grote bos haar. Wat heerlijk om mijn broertje zo te horen. Wat een heerlijk licht in deze donkere weken. En ik hoor mijn moeder die zegt dat we niet moeten kijken naar wat er niet meer is, maar dat we moeten genieten van wat er nog wel is. En wat zullen we genieten van die kleine mannetje. Emotionele tijden om wie er niet meer is en om wie er vanaf nu wel is. En het kleine mannetje zal voelen dat er twee mensen goed over hem zullen waken. Een oma en een opa. Niet meer direct bij ons, maar ik weet zeker, heel dicht bij hem.