Emo-kipje

Een poos geleden heb ik al besloten dat ik meer tijd wil vrijmaken voor leuke dingen. Reden zijn een van de laatste woorden van Mam toen ik haar vroeg hoe het was om te weten dat je niet lang meer te leven had. Ze vond het verdrietig dat ze ons moest achterlaten en dat wij daar verdriet om hadden, maar dat zij een mooi leven had gehad. Dat ze alles had gedaan wat ze had gewild en gedroomd. Dat ze niet het gevoel had dat ze iets had laten liggen en dat ze haar kansen had gepakt. Ze was gaan schilderen, gaan zingen, gaan schrijven en had allerlei steden bezocht. En natuurlijk had ze dat nog wel jaren willen blijven doen. Maar er was niet echt iets wat ze eigenlijk altijd al had willen doen en waar nu geen tijd meer voor was. Voor mij reden om mijn leven meer nu te leven en niet dingen uit te stellen. Sommige dingen is lastig. Waar zijn de dingen die je nu moet doen en hoe belangrijk zijn ze. Zo zou ik best in een mooi huis willen wonen, met een keuken geheel naar wens, mooie woonkamer, lekkere tuin met openslaande deuren.. maar hoe vaak zitten we in de tuin en ben ik nu zo’n keukenprinses.. zijn dat de dingen die echt belangrijk zijn? En ik wil weer muziek gaan maken en tekenen en schilderen…. Dus sax weer uit het stof en me aangemeld voor schilderles.

En ik weet al wat ik als eerste wil gaan schilderen. Iets wat ik al heel lang wil…. de rots van Mams. Het grote rotsblok in de zee vlak voor de kust van Rhodos. Pap en ik hebben hem in 2010 gespot en voor Pap was het de rots van Mams. Haar monument. De grafsteen die ze niet had omdat ze was gecremeerd. We hebben er mooie foto\s van en die foto wil ik gaan schilderen. Het duurde even voor er plek was bij de lessen maar een paar weken geleden ben ik dan begonnen. De eerste opzet was gemaakt en de eerste streken gezet. Het leek wel wat, maar ik was er nog niet echt tevreden over. Tot vandaag. Op advies van de juf ga ik eens wat stappen naar achteren om naar het schilderij te kijken. Opeens begint het schilderij te leven. De zee leeft en beweegt en opeens heb ik er dan ook alle vertrouwen in. Ik kijk naar de foto en weer naar het schilderij en ik voel de emoties opkomen. Tranen staan bijna in mijn ogen. Tjonge, wat doet dit me veel. In het midden van het schilderij zit nog een grote witte vlek.. het lijkt een wit wief… zo’n geestverschijning. Het is de plek waar de rots moet komen, maar op dit moment is daar voor mij de geest van Mams. Natuurlijk zit zij op de kruk naast me en leeft mee. Terwijl ik voel dat mijn opa ook aanwezig is. Hij was van de olieverf en ik werk met acryl. Dat ligt best wat dicht bij elkaar. Alleen was opa wat pietepeuteriger en preciezer. Maar met hulp van deze twee mensen kom ik er wel. Het is leuk in de groep en het enthousiasme van de mensen verwarmt me. Ze weten wat het schilderij voor me betekent en leven enorm mee. Ik ben heel blij dat ik deze stap heb gemaakt. Dat ik er voor heb gekozen om een werkochtend in te ruilen voor een ochtend Me-time. Ik moet het leven nu pakken. Ik denk aan Bert.. die maar 54 mocht worden. Samen met Mams waakt hij, voor mijn gevoel, over mij en samen proberen ze me op het goede spoor te houden. Leef nu en geniet ervan. Doe de dingen die je graag wilt doen NU en stel niet alles uit. Het leven is eindig.. dat kan pas over tientallen jaren zijn, maar ook morgen. En als het zover is moet je voor jezelf kunnen zeggen dat je je kansen hebt gepakt en dat je je leven hebt geleefd. Ik kijk nog een keer naar de foto van het schilderij in wording.. en ja…. deze kans heb ik alvast gepakt… en mogen er nog veel meer komen. Het is tijd om ook te gaan leven naast het werken. En ik heb het gevoel dat ik daar volop mee bezig ben.. genieten van dingen, van mijn fietstochtjes, de mooie luchten, goed gezelschap, de schilderclub…. Viva la vida!!