docudrama

Nee, niet een nieuwe soap op de televisie, of een soort realityprogramma. Docudrama speelt zich af binnen de schoolmuren van mijn twee zoons.
Vanaf groep 5 mogen de kinderen zich op het glibberige pad van het docuwerkstuk gaan begeven. IN groep 5 valt het nog mee, dan is het meer iets van begrijpend lezen. Je kiest een docuboekje uit, leest het door en beantwoord aan het eind de vragen in eigen woorden, waardoor kinderen leren een soort van samenvatting te maken. In groep 6 wordt het iets heftigers en ik heb de eer om te assisteren bij groep 7 en groep 8.
Die traditie is vorig jaar begonnen, toen de lerares nachtmerries kreeg bij het idee dat zij de kinderen moest gaan begeleiden bij het zoeken op internet en het schrijven van het docudrama in Word. Zij had net de cursus “hoe zet ik mijn computer aan in 10 lessen” met een voldoendetje afgerond en de vervolglessen nog niet gehad. Ik heb helaas op school laten merken iets van computers te weten en nu ben ik dus documoeder.
Het docudrame is een stuk in 7 delen, te weten: het bedenken van een onderwerp, het zoeken naar het juiste boekje over dat onderwerp (we hebben een hele kast met van die docuboekjes, maar natuurlijk dekt die lading niet alle onderwerpen) – dus eventueel bedenken van een nieuw onderwerp en het daarbij zoeken van een boekje (dit kan zich gedurende enkele weken nog herhalen). Dan moeten er vragen bedacht worden, aan de hand waarvan de structuur van het werkstuk wordt opgehangen en dan kan het schrijven beginnen.
Hier begint het echte drama: flop kwijt – flop kapot – geen backups – map met informatie vergeten – 45 minuten bezig om een computer op te starten – alle informatie past maar net op één A4tje(is 3 te weinig) – writers blocks – deadlines…. mensen het is daar soms net het echte leven.
Tegen de deadline daalt de stress ook op de ouders neer, want dan blijkt dat de kinderen eigenlijk nog niet zo heel veel hebben gedaan (ja praten tijdens de les en anderen van het werk houden).
Natuurlijk is mijn zoon altijd redelijk op tijd ;-). Wel leuk om daar te merken dat hij toch hier thuis wat meepakt. IK heb jaren als DTP-er bij het ministerie van LNV gewerkt en ook heel wat documenten in Word moeten opmaken. Hij vindt het leuk om te doen en hij pakt heel snel de aanwijzingen en adviezen op. Elk werkstuk ziet er dan ook beter uit en zijn cijfers zijn er ook naar (aldus een best trotse moeder).
Maar goed, vandaag dus docudrama van groep 7 (aardige groep, maar het is niet mijn groep. Natuurlijk ken ik de kinderen bijna allemaal wel, maar toch). De meesten moesten beginnen met een nieuw onderwerp. De hele les duurt nog geen uur. Zij zijn er heel goed in om dat hele uur zoveel mogelijk boekjes over dat ene onderwerp te zoeken en als zij die dan allemaal hebben ze weer terug in de kast te zetten omdat de tijd om is. Als je zegt dat ze beter eerst dit ene boekje kunnen gaan lezen, daar de informatie die bruikbaar is uit halen en dan pas een volgend boekje gaan zoeken, kijken ze je aan alsof je van een andere planeet komt. Goed… stapels boekjes uit de kast en even later weer ergens terug in de kast – “Juf, ik heb nog niets op papier” nee, vind je het gek??
Morgen hebben we docudrama in groep 8, de groep van Marco, die kinderen ken ik bijna allemaal al 8 jaar en zij kennen mij dus ook al een tijdje. Je weet wat je aan elkaar hebt (en wat niet) en zij weten heel goed dat ik ze graag help als ik merk dat ze dan ook wat met mijn aanwijzingen doen. Leuk vind ik het helemaal als ze dan trots hun werkstuk komen laten zien. Leuk is het ook om de verschillen tussen de werkstukken te zien. Talenten zitten soms in verborgen hoekjes.