Ik kon de mensen nooit helemaal begrijpen die zeiden dat ze wel wilden genieten, maar het niet konden. Het gevoel van nét niet mee kunnen doen. En nu overkomt het mij. De moeheid van maanden, de slaapproblemen van maanden en de frustraties van werk komen bovendrijven en zijn verzand in een depressie. Moe en niet vooruit te branden. Slaap en niet kunnen slapen. Veel willen doen en eigenlijk niets willen doen. Het zou mij niet overkomen en het overkomt mij. De zelfmoord van Jacqueline heeft me dan ook hard wakker geschud en me onbewust met de neus op de feiten gedrukt. Doorgaan terwijl je niet meer kunt, niet stoppen als je stoppen moet, zo moe zijn tot je nog maar één uitweg ziet. Die weg wil ik niet gaan en ik merk meer en meer dat ik zo begrijp wat er in haar om is gegaan. Meer dan 1000 mensen waren op haar begrafenis. Zou ze bij leven geweten hebben hoe geliefd en bekend ze was bij zoveel personen? Zou ze dan toch nog de stap gemaakt hebben? Ik wil die weg niet gaan. Ik wil door en met bruisende energie genieten van het leven. We hebben het proces tegen Dexia gewonnen, we moeten leven! en er met volle teugen van genieten!!!
Alleen ben ik er nu nog even te moe voor. Maar als ik weer uitgerust ben, dan ga we er met volle teugen tegenaan: genieten!
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.