De X-factor

Alleen als ik lekker mezelf kan uitleven op de dansvloer heb ik de x-factor, maar verder niet. Ik ben niet fotogeniek, dol op zingen – maar kan het niet. Misschien dat ik daarom zo heerlijk kan genieten van programma’s als de x-factor en idols. Niet zozeer om al die mensen die zo ontzettend vals zingen en die dus voor gek staan op de buis. Dat is een beetje grappig, maar meer dan ook niet. Die mensen die zo vals als wat zingen, met een moeder op de achtergrond die ook dochterlief helemaal geweldig vindt en dus heel boos worden als iemand zegt dat ze niet kan zingen – da’s lachwekkender. Maar de mensen die daar staan en dan beginnen te zingen en het ook echt kunnen, dat vind ik geweldig. Want die doen iets wat ik zo ontzettend graag zou kunnen, wat ik misschien wel zou kunnen leren, maar gewoon maar neit doe. Ik kom de voorrondes met gemak door, want daarna, met alleen de mensen die kunnen zingen (de een wat beter dan de ander), daar ga ik echt voor zitten. En als dan de katten hier van huis zijn, dan waan ik mij één van hen (na toch wel eerst gekeken te hebben of de buren echt wel weg zijn) en galm ik heerlijk door het hele huis. Dan kan dat. Henk Jan is er toch niet om over mij te oordelen 😉