Het is begin februari 2015 als de knop omgaat. Broer en schoonzus zijn al heel wat kilo’s kwijt en nu begint mijn zusje ook al met lijnen met het zgn 5-2 vasten dieet. Lijkt met niets, 2 dagen amper eten. Dan zit je vast de hele dag aan eten te denken.. maar daarnaast 5 dagen mag je wel gewoon eten en als ik eenmaal hard aan het werk ben, dan denk ik vaak pas tegen 5 uur aan mijn lunch.. ff doorzetten en dan is het gewoon tijd voor het avondeten.. dus waarom niet proberen… en zo geschiedde…..
De 2 dagen vasten (slechts 500kcal in zo min mogelijk eetmomenten en tenminste 1 lange periode zonder eten) gaat eigenlijk best prima en al gauw start ik meerdere dagen op als vastendag.. zie ik later op de dag wel hoe of wat…. Maar alleen die dagen normaal eten staan me tegen. Zit je eerst een dag af te zien en dan eet je dat de dag erna weer bij… niet echt mijn ding merk ik. Ik ga mij dus verdiepen in eten en haal er van alles bij. Jasper Alblas is een belangrijke bron.. van elk eten krijg je een dikke pens en van welk eten haal je juist daar het vet (buikvet) weer weg. We slaan langzaam alle snelle koolhydraten over, eten vooral groentes en ei, zalm of kip en in de ochtend kwark met zaden, noten en fruit. En dat bevalt eigenlijk prima… en het aantal kcals wat je binnenkrijgt is ook te overzien. De kilo’s gaan er redelijk snel af en al gauw vallen de broeken van mijn kont af. Ondertussen begint het hardlopen ook best wel lekker te gaan en als in mei het zwembad open gaat ben ik al snel een paar ochtenden in de week daar te vinden. Het eerste feestje is als ik een 7 als eerste cijfer krijg en na nog even wat doorzetten wijzigt die in een 6.. helemaal feest, want dat ik al heel wat jaren geleden dat die 7 en 6 was.. en we gaan nog door. Dit tweede streefgewicht.. de 70 is gehaald, nu op naar het echte streefgewicht.. 65 kilo… liefst 63, maar dat lijkt me toch echt onhaalbaar. En het blijkt dat ook dat niet onhaalbaar is. Het gevoel wat het in mijn macht hebben van mijn eten en gewicht neemt toe.. wat een heerlijk gevoel. Ik kan dit, ik beheers dit. Ik voel me sterk. Sterk om alles wat buiten mijn dieet valt te weigeren. Geen gesnoep, op het toegestane blokje chili chocolade na. Geen koekjes, geen chips, geen taart….. alleen groente, af en toe wat vlees, geen wijn… ik ben sterk en ik kan dit. En ik tik gewoon even die 63 aan en we gaan gewoon door. Ik red het tot de 58 kilo.. schoon aan de haak. Protesten rondom, ik ben te mager… die zijn gek… mensen kijk nu toch eens goed.. zien jullie die vetranden rond mijn billen dan niet en kijk eens naar mijn benen.. lekker stel stevige poten.. hoe zo mager. Alleen 1 dame op de sport weet het goed te benoemen.. je krijgt een mager bekkie.. je lijkt zo een stuk ouder.. oppassen dus, want tweede zwakke plek… ouder lijken dan ik mij voel.. nee… dat wil ik niet. toch probeer ik nog onder die 58 te duiken, maar haar opmerking over het smalle, ouder lijkende, bekkie raakt me… dus op dit gewicht houden. Ook tijdens de vakantie. Gelukkig is manlief ook niet van de vette maaltijden en ook op de vakantie kunnen we doorgaan met groente als avond eten en het stokbrood nemen we dan natuurlijk wel….. Frankrijk zonder stokbrood en kaasjes kan niet… En hoera.. ik ben in de vakantie niet aangekomen en de baantjes in het zwembad lokken weer. We houden het gewicht tot aan het einde van het zwemseizoen vol.. Daarna gaan de teugels wat losser en opeens weeg ik weer 63.. paniek.. begin ik de macht te verliezen?? Het zwemmen is afgelopen.. het hardlopen wordt geintensiveerd.. het gewicht moet onder controle. Toch duurt dat nog even… er zijn ook wel best wel lekkere dingen in de wereld.. en oh.. dan zijn er opeens stroopwafels in huis en ander kwaad…… we slaan ons er doorheen en strijden tegen de kilo’s… we krijgen er gelukkig wat af en dan lijkt de weegschaal kapot en hoe ik ook zoek in de winkel… alle weegschalen geven een hoger gewicht aan dat onze oude.. en dan zit je opeens op 65 kilo.. dat is wennen… en dat moet eraf.. en dat lukt.. strenger regiem en meer hardlopen.. soms elke dag.. het ontbijt verschuiven we naar na het hardlopen en als ik het goed plan, kan het ontbijt ook gewoon op de plek van de lunch komen.. Eten als je honger hebt wordt het devies. We komen weer op de 63 kilo op de nieuwe weegschaal en gelukkig, daar tikken we ook weer de 60 aan op de oude en nog even en yes.. daar is ook af en toe de 59 weer in beeld. We hebben de macht weer terug… dan komt de kink in de kabel en scheurt de kuitspier.. dat betekent dat het hardlopen even afgelopen is en ook de dagelijkse wandeling naar het dorp gaat in de ban.. rust is het devies. maar rust is stilzitten en stilzitten is neit verbranden. Paniek in de tent.. gelukkig valt de blessure mee en mag ik al snel weer wandelen en ook het hardlopen op laag pitje maar weer…. hoezo laag pitje.. de eerste 10k hebben we er alweer op zitten..en hoihoi.. het zwembad is ook weer open. De baantjes kunnen weer gezwommen worden.. we gaan voor minstens 20 per keer.. de eerste keer gaat dat makkelijk binnen het half uur.. daarna het bad uitgaan is wel gezellig maar levert een schuldgevoel op.. daar hadden makkelijk nog wat baantjes bij gekund. en op woensdag, hardloopdag.. gaan we ook gewoon eerst zwemmen en dan het binnenveld in. Ik schrik van mezelf, maar weet dat ik dit regime wil volhouden.. het gewicht moet en zal onder controle. Ik mag die controle niet verliezen. Als een dochter van kennissen aan anorexia overlijd schrikt dat me wel even af.. ik herken het beeld. Ik weet wat er fout kan gaan, ik weet wat er jaren geleden met mij fout had kunnen gaan als ik niet van het ene naar het andere studentenhuis was verhuisd.. als ik daar was blijven wonen had het goed fout kunnen gaan…. het gewicht was laag, alleen zie ik dat pas later toen ik foto’s uit die tijd terug zag.. inderdaad… broodmager.. maar toen was ik nog geen 50 kilo en at ik echt niet.. of amper. Nu eet ik wel en heel gezond en vol goede voedingsstoffen.. het is een wereld van verschil.. of praat ik mezelf dat aan? Ik ben niet mager.. ik ben ook absoluut niet meer zo dik als ik was, maar mager ben ik niet. Ik heb nog een paar stevige benen, ook mijn kont is nog dik en ik heb nog steeds een buikje…..n ik weet nog lange na geen 50 kilo en ik denk ook niet dat ik het daar toe zal laten komen… maar ik weet dat ik moet blijven oppassen…. maar het idee dat ik de macht uit handen moet geven. dat ik moet toegeven aan iets meer eten en het toelaten van een kilo meer.. het maakt me panisch.. de weegschaal is mijn bondgenoot en mijn vijand… het gewicht is een eeuwige strijd… te dik was niet prettig, maar het was geen strijd meer.. ik had toen de strijd opgegeven… ik heb de strijd weer opgepakt en strijd hem.. dit gewicht, dit lijf wil ik houden.. niets meer erbij. .liefst nog wat eraf… en ik weet dat het niet hoeft.. maar toch.. ik zie het niet… en ik ben blij met de mensen die het wel zien en blij met de mensen die mij in de gaten houden want ik weet maar al te goed dat ik dat zelf niet meer kan en dat ik ze nodig heb. En ik zal best wel eigenwijs reageren, maar dat is omdat ik controle moet blijven houden.. het idee die controle te gaan verliezen maakt me panisch….. het gewicht.. het is een strijd.. een dagelijkse strijd.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.