De magische 60

Een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik mij druk zou maken om een getal op de weegschaal wat net boven de 60 zou zijn. Heel langzaam was dat getal opgelopen tot bijna 90 en 60 leek heel ver weg. Zo was ik in februari begonnen met het 5:2 vastendieet en had ik als streefgewicht eerst maar eens heel voorzichtig iets van 73 genomen. Als een getal dat nog vers in het geheugen lag. Een getal waarmee het bijna 6 jaar geleden begon. Toen sloop het langzaam naar de 73 een gewicht wat vaak het maximale was, want als ik eenmaal daar was aanbeland, dan was het weer even streng wezen en weer onder de 70. Maar na het overlijden van mijn moeder lukte dat niet zo. En de kilo’s slopen er langzaam bij. Tot het punt van bijna 90. Hardlopen zette geen zoden aan de dijk en ook zwemmen in de zomer hielp niet echt. Maar ja.. als je daarnaast ook lekker troostvoer blijft eten gaat het niet zo snel natuurlijk. En toen begon de familie af te vallen en dan kun je niet achterblijven… En dat ging best wel lekker. We doken onder de 80 en zelfs onder de 70 en het stiekeme streefgewicht van 65 werd voorbij gegaan. Hardlopen en elke ochtend zwemmen onder “strenge” leiding hielpen. En toen doken we ook nog eens onder die magische grens van 60. Toen kwamen ook de opmerkingen dat het niet verder mocht. Mager bekkie, ouder gezicht… een vrouw moet wel een beetje vet hebben… Maar ik merk dat ik er neurotisch van word. Het moet lager, het moet worden volgehouden. En toen stond de teller opeens een paar dagen op 61, en dus paniek in de tent. Terwijl het toch een heel mooi gewicht is. Maar ooit, nog niet zo lang geleden, stond er ook 58 en dat vond ik echt een hele prestatie… dat betekende dat ik echt 30 kilo kwijt was.. en nu zit er dus weer wat bij. Wat helemaal niet erg is. 60 is echt een heel mooi gewicht en ik ben er ook reuze trots op dat ik dat in zo’n korte tijd heb bereikt en dat het nog steeds niet veel meer is geworden. Maar toch…Ik ben er een ontzettende controlfreak van geworden. Elke dag, en het liefst twee keer per dag… even op de weegschaal. En dan mag hij in de avond niet boven de 61,5 komen, want anders paniek en in de ochtend moet hij toch wel op de 60 zitten. En als ik dat dan bedenk vind ik mezelf een achterlijk mens. Kijk in de spiegel trut zeg ik dan. Moet je zien hoe mooi slank. En dan kijk ik naar beneden en zie ik een blubberbuik.. ik voel zwembandjes…wanneer zal dat gevoel komen dat ik er echt tevreden mee kan zijn?