Soosavond in de businessclub. Als fotograaf en webmaster van de voetbalvereniging mag ik aanwezig zijn. Ik ben eigenlijk te laat voor het buffet en heb thuis al gegeten, maar het ziet er weer te lekker uit.
Dan strijk ik neer aan de vrouwentafel. Eén van de weinige tafels zonder donkergrijs pak. De spreker die avond is één van Nederlands topscheidsrechters, Roelof Luinge. In tegenstelling tot de meeste voetballers die we van tv kennen, is hij langer dan ik had verwacht en ook een stuk aardiger. Eigenlijk is het een hele aardige leuke man.
Als hij een wedstrijd fluit dan lijkt het me altijd een vreselijke man, maar dat is helemaal niet zo. We kletsen wat met de vrouwen aan de tafel. Eén vrouw ken ik niet, een leuke vrouw, gezellig en ze babbelt lekker mee. Het blijkt de mevrouw Luinge te zijn.
De volgende wedstrijd die Luinge fluit zal ik toch met andere ogen bekijken. Leuk dat sommige mensen IRL zo mee kunnen vallen.

Hoe om te gaan met mannen (of wellicht mensen) die niets doen, maar toch willen dat hun naam genoemd wordt. Ik erger mij daar dus bijvoorbeeld grijs en groen aan. Voorbeeld. Ik heb de opmaak van een blaadje overgenomen. In het colofon worden netjes de namen genoemd van de mensen die aan dat blaadje meewerken. Mailtje van meneer K.. Waarom zijn naam daar niet in staat. Tja, omdat hij er niets aan doet? Meneer K. vindt dat hij er veel vrije tijd in steekt en dus moet zijn naam genoemd worden en wel als eindredacteur. gggggrrrrr.
Zo verzorg ik nog een ander blaadje en schrijf daar elke keer een stukje in. Het blaadje met mijn stukje is al 8 keer verschenen. Sinds kort moet ik het concept naar meneer K. sturen. Krijg ik opeens een mailtje. Ziet er goed uit en wie toch dat leuke stukje heeft geschreven. Ziet dat dus voor het eerst! ggggrrrrr.
Nog een mailtje van meneer K. Hij had een maand geleden een tekst en foto’s gestuurd voor op de website. Kan die niet vinden, waarom ik dat niet geplaats heb. Oeps, gisteren de homepage aangepast en daar bij is perongeluk de link verdwenen. Als doorzichzelf aangewezen eindverantwoordelijke voor de website heeft hij dus kennelijk een maand niet op deze website gekeken, want het heeft er tot gisteren een maandlang op gestaan. ggggrrrrrr.
Tja, hoe ga je dus om met dit soort mannen, die blauwe schouders hebben van het er zichzelf op slaan. Die naar anderen toe de indruk wekken dat zij alles doen, maar ondertussen….. Ik kan dat dus niet. Ik vraag me af waarom dit soort mensen dit doen. Gebrek aan eigenwaarde? Hebben ze het nodig om zichzelf ‘iets’ te voelen? Maar ermee omgaan, nee. Ik word heel opstandig en recalcitrant. Mijn probleem, maar ik moest mijn ergernis ff kwijt 😉 Bij deze.

Gisteren speelde het eerste team van vv Bennekom thuis. Reden voor deze fotograaf om in weer en wind langs de kant te staan. Tenslotte heb ik dat fototoestel niet voor niets gekregen. Maar het was ontzettend spannend en door die kleine lens ben je toch het overzicht kwijt, dus kijk ik gewoon naar het veld. Dan is er bijna een doelpunt, ik pak de camera, richt en probeer het toch nog te zien. Ik zie dat het een doelpunt gaat worden en druk af, terwijl ik ondertussen ook een vreugdekreet slaak en eigenlijk wil juichen – dat geeft dit resultaat. Ik snap nu waarom al die sportfotografen op een krukje zitten met hun camera op een statief, waarschijnlijk schokvast verankerd in de bodem. Of zou de krant juist die fotografen naar een wedstrijd sturen die voor elk doelpunt ongevoelig zijn? Ik weet het niet – de meeste foto’s van de wedstrijd zijn bij mij altijd haarscherp, alleen de doelpunten……