Bestuurslid van de voetbalvereniging belt. Ze zijn een eind opgeschoten met de wensen voor de website en hebben als bestuur besloten dat ze in zee gaan met Sportlink. Verder is een buro in geschakeld om de boel op poten te zetten en is er vanavond een vergadering. Oh…. Al jaren ben ik de webmaster van de voetbalvereniging. De website heb ik ooit zelf gemaakt in Mambo en ik probeerde de boel een beetje op poten te krijgen voor een nieuwe website maar dan in WordPress. Had al leuke ideeën, maar nog niet echt oren. Nu nemen ze dus zelf de touwtjes in handen daar.

Wat vind ik daar eigenlijk van? Eerst vragen ze mij om een nieuwe website op te zetten, zeggen ze dat ik dat niet gratis hoef te doen en nu hebben ze een ander bureau dat er aan gaat werken. Voel ik mij van de troon gestoten, gepasseerd, buitenspel gezet? Nee merk ik. Ik vind het eigenlijk wel best. Het is steeds sleuren, er lijkt niemand te zijn die als een goede gespreks/sparring partner binnen de club aanwezig is. Heb ik gevoel dat ik er alleen voor sta en dat dat me boven het hoofd gaat groeien. Het is een grote vereniging met veel leden en veel wensen. Daarnaast kan ik mij voorstellen dat ze in zee gaan met Sportlink. Deze biedt namelijk meer dan alleen een website. Ook ledenadministratie, vrijwilligersbeheer en nog veel meer zit in het pakket.Lees verder

Al ver voor de zomervakantie begonnen we met de presentatiegids van de voetbalvereniging. Ik zou de coordinatie van de foto’s doen. Alles liep lekker. Er moesten nog maar een paar foto’s gemaakt worden en die zou een andere fotograaf maken tijdens mijn vakantie. Ondertussen mailde ik wat heen en weer met de vormgever, nou ja heen en weer. Ik mailde van alles heen, maar er kwam nooit antwoord weer. Via reacties en vragen van anderen begreep ik dat de mails wel aankwamen en dat ze de foto’s hadden ontvangen. Afgelopen zaterdag eindelijk de foto’s van het eerste team gemaakt. Ik mail dus maar weer naar de vormgever met de opmerking dat er foto’s op de server staan en nog wat vragen. Kijken of er nu wel een reactie komt, want een deel van de foto’s had ik uitbesteed en ik heb geen idee of ze al naar de vormgever zijn gestuurd. Hopelijk reageert hij dit keer wel. Ik vind het alleen geen manier van samenwerken.

Vandaag op pad om de laatste teamfoto’s te maken voor de presentatiegids. Het eerste team was nog niet aan bod gekomen en de A1 kwam gewoonweg niet met het hele team opdagen (maar 8 van de 19) Met het eerste zijn we zo klaar. Even kijken of iedereen wel goed staat en dan moet het gaan lukken. Dan is het wachten op de A1, die pas later wilden komen omdat ze pas om 15 uur moesten spelen. Dat wij dan een uur moeten wachten… tja, daar malen ze niet om. De A1 is het oudste jeugdselectieteam. Kennelijk is Bennekom zelf niet meer in staat dit team met goede spelers te vullen, dus worden er spelers van buiten aangetrokken. Die hebben zo’n hoge pet van zichzelf op dat het onuitstaanbare gosers zijn. Daarbij heeft het merendeel een onuitspreekbare naam en een niet-nederlandse afkomst. Niets mis mee, maar dit soort jongentjes denkt nu eenmaal dan helemaal dat ze hét echt wel zijn. De stoelen staan al en voordat er ook iemand maar wat kan zeggen zitten de grootste bekken al vooraan; ‘de plek voor de mooie mensen’. IK vraag ze waarom zij daar dan gaan zitten, de rest lacht, zij kijken zuur. Een vrouw die zomaar tegen hun ingaat…. tjhhh dat kan toch echt niet. Na wat heen en weer gesjor zitten de jongetjes dan eindelijk op de juiste plek. Maar dan moeten ze ook nog netjes zitten. De voorste voeten uit elkaar op de grond, rechtop en handen op de knieën. Ik erger me kapot. Ik loop op één van de jongens af die zeer arrogant onderuit hangt. Ik zet zijn voeten goed, pak zijn handen en zet ze op zijn knieën. ‘Kleuter’, zeg ik wanneer ik weg loop. De F-jes hadden dit meteen door, jullie zijn kennelijk te stom om het direct te begrijpen. De keeper lacht, hij staat de hele tijd al netjes en heeft het kennelijk ook wel een beetje gehad met het airtje van zijn teamgenoten.
Dan merken we op dat twee jongens hun kousen helemaal over de knieën heen hebben getrokken. Ik vraag ze hun kousen goed te doen.  Ze kijken me aan of ik spaans spreek. ‘Kersman heeft ze ook altijd zo’, nou Kersman is ook een mietje, alleen kerels hebben de kousen goed, mietjes zijn bang voor koude knieën. Er wordt wat gelachen, maar de kousen zijn gelijk naar beneden. Want deze marokaanse jochies zijn toch zeker geen mietjes. Handig om te onthouden. We maken nog wat foto’s. Thuisgekomen blijkt dat de meest arrogante kwal van het stel zijn kousen gelijk maar helemaal naar beneden heeft getrokken. Ziet er niet uit. Ik krijg de neiging om een spottende column op de website van de voetbal te zetten. Ach… ze zullen het toch niet begrijpen, stelletje etterbakken. Ik zou als vereniging toch liever een klasse lager spelen met een leuk stel jongens, dan zo hoog met zo’n stel kleuters.

Meestal ben ik de hele avond bezig iedereen met een BN-er op de foto te zetten. Nu even het toestel uitgeleend. Ik met Eric Braamhaar, scheidsrechter KNVB – zondag bij Vitesse-PSV

De website van de voetbal is uit de lucht. Al vanaf zaterdagochtend. En ik mail en bel en het enige wat ik wijzer ben geworden is dat er een schijf waarschijnlijk kapot is en zaterdag bij iemand op een bureau is beland. Daar kopen wij natuurlijk niets voor. Nu heb ik altijd goede ervaringen gehad met die provider, maar dit is toch even een heel ander verhaal. Ondertussen is er kennelijk niemand meer aanwezig en zij wij nog steeds uit de lucht. Zelf een mededeling hoe lang het gaat duren of een pagina op de site dat er een technisch probleem is… niets van dit alles. Wij leven tussen hoop en vrees. Is de schijf kapot? Is de data weg (geen backup)? Hoe lang nog??? We wachten zeer ongeduldig af. Het eerste schijnt vanavond thuis te spelen. Hoe laat?? Geen idee. Dat lees ik altijd even op de site. Het erge is nog dat je dan zo machteloos bent. Dat is iets waar ik dus niet tegen kan.

De presentatiegids van de vv Bennekom is klaar. Ik sta genoemd bij de redactie en bij de fotografie. Dat laatste klopt aardig, want de meeste foto’s zijn van mijn hand. De redactie, daar mocht het grootste deel van de redactie zich niet mee bemoeien en helaas valt bij het openen van de gids dan gelijk al een aantal fouten op, die waarschijnlijk voorkomen hadden kunnen worden als we de proefdruk met meer hadden nagekeken. Komt nog bij de kwestie van de te kleine foto’s. Samen met een andere fotograaf hebben we foto’s gemaakt van de wedstrijd tegen Ajax. Beide met een goede camera, ingesteld op hoge resolutie. Ik heb mijn externe HD tijdens mijn vakantie doorgegeven aan iemand die een selectie zou maken en die heeft via de verkenner de foto’s op een CD geplaatst. De andere fotograaf heeft alle foto’s op een CD gebrand. Beide CD’s zijn bij 1 iemand terecht gekomen en via hem zijn de foto’s bij de vormgever gekomen. Alle foto’s waren niet bruikbaar omdat de resolutie te laag was. Alle foto’s waren maximaal 700kb groot. Zowel mijn foto’s als de andere foto’s hebben een bestandsgrootte van rond de 3,5 mb. Waar gaat het fout? Is het echt mogelijk dat twee mensen, onafhankelijk van elkaar, dezelfde stomme fout maken door de foto’s op de een of andere manier in een lagere resolutie dan het origineel op een CD branden? En waarom wordt er zo afwijzend gereageerd als ik vraag of ik de CD’s eens mag zien die naar de vormgever zijn gegaan, omdat ik wil weten wat er gebeurd is. Want ik krijg meer en meer het idee dat de fout door 1 iemand is gemaakt en die ene iemand wijst met vele beschuldigende vingertjes naar iedereen, behalve zichzelf. Fouten maken, dat kan gebeuren. Toegeven dat de fout wellicht ook bij jezelf kan liggen is kennelijk toch een ander verhaal. Presentatiegids??  Frustratiegids!!

Het was gisteren druk bij vv Bennekom. De C1 speelde uit, kon winnen en dan promoveren. Het 1e heren team en het 1e damesteam speelde thuis. Dames1 was kampioen als ze zouden winnen. De dames speelde op het veld naast de heren (die op het hoofdveld speelden). De heren bakten er niet veel van en na een minuut speeltijd klonk er al gejuich vanaf het damesveld. De aandacht wat verdelend klikte ik wat foto’s bij de heren en door het hek bij de dames. Daar stond het al rap 3-1- feest dus. De heren kwamen 0-2 achter, maar wisten toch nog tot 2-2 gelijk te trekken. Tegen het eind van de wedstrijd ging ik richting damesveld, waar na het laatste fluitsignaal de feestvreugde losbrak: bloemen, zoenen, tranen en champagne. Bij de tocht naar de kleedkamers kwamen we langs de kleedkamers van de heren. Een paar lagen er buiten op het talud, de rest stond onder de douche. Waar waren de felicitaties? Waarom stonden ze daar de dames niet op te wachten of beter, waarom waren ze niet na hun wedstrijd richting damesveld gekomen om het feest mee te vieren?
Zelfs later in de kantine kon er amper een felicitatie af. Het was kennelijk te moeilijk om even de ivoren toren uit te komen. En dan vinden de heren het gek dat er tijdens hun wedstrijden ook wat minder belangstelling komt vanuit de andere teams? Heren daalt neder en wordt echt lid van onze vereniging!

Zaterdag speelt het eerste thuis, wat altijd betekent dat ik vrijdag het programmaboekje maak. Maar morgen niet, want dat moet ik al vroeg op pad. Dus ik heb het nu al helemaal klaar en als PDF opgestuurd naar de drukker. En ik heb met iemand van het bestuur afgesproken dat hij contact op neemt met de drukker of het wel of niet gedrukt kan worden (dit ivm aflastingen enzo). Natuurlijk heb ik ook ergens het Pagemaker bestand neergezet, zodat de drukker daar bij kan. Want ik zal maar ergens in het Noorden zitten en ze zullen me maar bellen dat er toch wel een hele storende fout is ontdekt. Dan kunnen ze dat in ieder geval wijzigen. Maar het zit me niet lekker, dit loslaten. Het liefst kijk ik het zelf nog tot de uiterste deadline tig keer door.

Morgen zou het eerste van de voetbal thuis spelen. Dat betekent een pupil van de week regelen en het programmaboekje klaarmaken. Nu vriest het en het veld is hard. Al een paar dagen. Gisteren werd doorgegeven dat ik er maar voor 99,9% rekening mee moest houden dat het niet doorging en dat ik dus geen energie in de voorbereidingen moest stoppen. Maar zowel bij de KNVB als op de teletext pagina voor aflastingen, staat niets. Officieel gaat de wedstrijd dus gewoon door en moet over 45 minuten het boekje bij de drukker liggen. En niemand die definitief wat doorgeeft. En ik denk ‘het is mijn probleem niet. Ze hebben zelf gezegd dat ik niets moest doen’. Maar ik denk ook ‘Als het toch doorgaat is er geen programmaboekje en dat is wel mijn taak’.
En ik denk dat het toch ook een kleine moeite is om mij definitief even door te geven dat het is afgeblazen. Want ik heb ook de selectie niet binnen, dus kennelijk was het gisteren toch redelijk bekeken.
Ik ga toch nog wat harder denken dat het absoluut niet mijn verantwoordelijkheid, en dus mijn probleem niet is.

Zaterdag speelde het eerste tegen een club uit Vlaardingen. Dé gelegenheid om eens mee te gaan met een uitwedstrijd, want Vlaardingen is mijn geboortestad en mijn ouders wonen er nog. Leuke combinatie dus.
Zo’n reis met de bus is altijd handig, want je hoort weer eens wat. De communicatie vanuit de vereniging naar de website is nog niet echt optimaal. Zo hoorde ik dat de spelers bestolen zijn tijdens de training op een ander complex en totaal wel 1000 euro zijn verloren aan contact geld.
Van de wedstrijd had ik hoge verwachtingen. Leuk, hier gaan we punten halen. Maar helaas, na een 1-0 voorsprong lieten we het liggen. Gelukkig hoefde ik niet meer met de bus terug. Maar ik ga nog een keer mee, als is het maar om wat meer contact met de ploeg te krijgen en zo de nieuwtjes wat te horen. En dan hoop ik dat ik weer terug mag in een feestende bus.

Binnen alle communicatie-uitingen van de voetbalvereniging werk ik altijd samen met iemand uit het bestuur. We zitten op één golflengte en we kunnen prima samenwerken. Het is een man met het clubhart op de juiste plek, maar ook iemand die durft kritische vragen te stellen. Dat wordt kennelijk niet altijd op prijs gesteld en als je kritisch bent heet dat kennelijk ook ‘niet kunnen samenwerken’. Samenwerken is kennelijk altijd gewoon maar braaf ja-knikken, ook als je ergens twijfels bij hebt.
En nu is hij dus uit het bestuur en ik baal. Want hij was iemand met een duidelijke visie tav de website en het clubblad en ik vrees nu heen en weer geslingerd te worden tussen mensen die gewoon van alles op de site willen hebben en er niets opzetten. Mensen die zich overal mee gaan bemoeien, zonder eigenlijk te weten hoe dingen in elkaar steken.
Straks hebben we de nieuwjaarsborrel van de club en natuurlijk zal hierover druk gepraat worden en ik weet dat er opeens allerlei mensen met woeste verhalen komen om hem nog verder door de stront te trekken. Verhalen van mensen die van alles hebben gehoord, maar absoluut niet weten hoe het eigenlijk zit en ik baal daar al bij voorbaat van.
Maar ik ga er heen en zal ook mijn kritische vragen stellen en als mensen over hem zeiken zal ik hem verdedigen, want ik baal ontzettend van deze egoistische bekrompenheid. Ik baal van een aantal mensen die in het bestuur en allerlei commissie of gewoon los rondlopen die altijd een grote bek hebben, maar nooit hun kop boven het maaiveld durven uit te steken.
Ik ben benieuwd of de voorzitter er nog een woord aan wijdt of dat hij in zijn nieuwjaarspeech zal doen of zijn neus bloedt.

De dag na kerstmis is het zover. De start van het vierdaagse zaalvoetbaltoernooi voor de jeugd van de vv Bennekom. Om 8 uur in de ochtend is de aftrap en dus ‘moet’ de fotograaf aanwezig zijn. Het is nog donker buiten. Na de aftrap begint het spectakel en 3 dagen lang strijden teams van diverse leeftijdgroepen voor een plek in de finale op de vierde dag. Onze oudste zoon trapt op dinsdag af en de jongste op donderdag. Tussendoor fietsen we tussen de hal en huis heen en weer. Maak ik foto’s, moedig kinderen aan en praat met de vele bekenden die rondlopen.
En nu is het allemaal weer voorbij. De vele foto’s staan online. Alleen de medailles moeten straks nog worden uitgedeeld. De jongste heeft weer een plek in de finale gehaald en is helaas wéér tweede geworden. Na de prijsuitreiking gaat iedereen onderuit. Het is leuk, maar we hebben het weer gehad. Volgend jaar weer, maar ik moet er nu nog even niet aan denken. Eerst morgen maar eens een stapel oliebollen bakken.

Ik heb voor de voetbalvereniging een nieuwe site gemaakt, helemaal met Mambo. De bedoeling van de site is dat iedereen zich aan kan melden als redacteur en dat ik dan niet zoveel werk meer heb, want anderen vullen nu de site. Ik ben dan echt een webmaster, een soort van supervisor.
Maar tot die tijd moet ik redacteuren accorderen, artikels publiceren, mensen uitleggen hoe alles werkt, nieuwe onderdelen aanmaken, teampagina’s aanmaken, dingen wijzigen, achter informatie aan enz enz.
Kortom op dit moment kost het mij nog meer tijd dan voorheen, maar als alles straks eenmaal loopt…
En dit is de site dan van vv Bennekom

Het clubblad is weer naar de drukker verzonden. Het werk is weer gedaan. Elke keer trap ik er weer in. Heel hard riep ik in het begin: Ik wil wel de opmaak doen, maar ik wil alle stukjes kant en klaar op mijn bordje krijgen en ik wil nergens achterheen. Dan zegt meneer de eindredacteur dat hij er persoonlijk voor gaat zorgen, de mails nakijkt en zal zorgen dat alles in worddocumenten bij me komt. Vergeet het maar. Meneer de eindredacteur doet niets, of het moet zijn de complimenten in ontvangst nemen. En die speelt hij dan door met de woorden We hebben er weer iets moois van gemaakt. Waarna ik denk (en met mij de mede redactieleden -En wat was dan jouw bijdrage??)
Vorige week hadden we een medewerkersfeest. Ik zou foto’s maken en hij zou een stukje schrijven. Het clubblad zou dan iets later uitkomen, vanwege zijn stukje. Dat stukje is dus niet gekomen. En deze trut schrijft dan een stukje, want anders heeft ze weer voor niets foto’s gemaakt. We hebben weer een mooi stukje gemaakt.
Volgend jaar wil ik het anders gaan doen. Meneer de eindredacteur is dan gestopt en de nieuwe eindredacteur vindt dat ik teveel doe – dat alles meer gespreid moet worden, want als ik ziek word?
Volgend jaar wil ik het clubblad mee samen gaan maken. Iedereen schrijft zijn stukjes en redigeert de ingekomen stukken. Iedereen zorgt dat het makkelijke hapklare brokken worden en samen bepalen we de volgorde en zoeken we foto’s uit bij de verschillende stukjes.
Goed dat wil ik dus volgend jaar. Ik weet dat ik de nieuwe eindredacteur mee heb en ik denk dat ik de meeste mensen van de redactie wel mee heb. Nu hopen dat dat gaat werken, want het is leuk werk om het clubblad te maken, maar het is nog leuker als je dat samen met meerdere mensen doet.

Gisteren was het Damesvoetbalgala. Een leuk festijn georganiseerd door het damesteam waarin het meisjesteam en de nieuwe speelsters van de dames werden gepresenteerd en de gouden, zilveren en bronzen pump werden uitgereikt voor de beste speelsters van het seizoen. Bovendien was er de trofee voor het talent van het jaar bij de meisjes. Natuurlijk waren alle dames en meiden er, grotendeels gala-gekleed, wat leuke beelden opleverde, want ja normaal zie je de meiden alleen in voetbaltenue. Maar ook ouders en partners waren uitgenodigd. het was een gezellige avond, waarin heerlijk geswingd werd. Ik voelde me alleen een beetje in between, want ik voetbal niet, ik maak af en toe foto’s van de wedstrijden en de teams, en ik ben ook geen ouder van een voetballende meid. Maar dat mocht de pret niet drukken. En als één van die meiden dan even over je arm aait en zegt “volgens mij heb jij het reuze naar je zin” kan de avond toch helemaal niet meer stuk?

Net voor ik in Vlaardingen weer in de auto wil stappen gaat mijn mobiel. T. Of ik nog veel oude stukken heb getroffen. Hij heeft duidelijk A. gesproken die de foto’s zou maken. Waar ik ben en wanneer ik terug kom. Ik zeg dat ik net vertrek en dat ik dus wel een uur onderweg ben. De huldiging vand e spelers blijkt niet voor maar na de wedstrijd te zijn. Dat red ik dus niet. Ik vertrek en rij in rap tempo terug naar Bennekom. Daar aangekomen moet de huldiging door het bestuur nog beginnen. Ik bel naar huis om te zeggen dat ik op de club ben. Niemand thuis en de oudste heeft duidelijk geen mobiel mee, voice mail. Ik bel een vriendin waar hij eventueel terecht zou kunnen en vraag daar het telefoonnummer van de vriendin waar de jongste is. Die is net naar huis toe. Daar is dus niemand en hij heeft ook geen sleutel. Ik bel naar de buren, maar die zijn niet thuis. Ik had afgesproken dat hij naar de club zou komen, maar daar komt hij niet aan. Ik loop onrustig heen en weer. De huldiging kan elk moment beginnen, maar ondertussen had ik al tig keer naar huis op en neer gekund. Als het allemaal veel langer gaat duren rijd ik naar huis. Daar is ondertussen de oudste, maar van de jongste nog geen spoor. Ik ga weer naar de club, wellicht is hij daar. Maar ook niet. De huldiging begint en ik maak de foto’s. Als het klaar is ga ik snel naar huis. Daar is ondertussen ook de buurman, die weet dat je jongste nog niet gesignaleerd is. Hij gaat even mee naar huis, voor het geval hij daar nog niet is. Maar daar komt net de oudste naar buiten. De jongste heeft gebeld en is onderweg naar huis. Buurman en ik weer helemaal gerust gesteld. Dan snel nog boodschappen doen, want ja, ondertussen is het toch tegen sluitingstijd en het is wel weekend. Snel nog even naar T. gebeld, want die was deelgenoot van mijn onrust. Ook hij kan nu rustig slapen. En ik plof op de bank. Totaal uitgeput. Reunie, regelen, foto’s, kids weg……. Straks komt L. ook weer thuis van zijn trip naar Kenya en dan een gewone reguliere zondag…heerlijk.

Het zag er zo mooi uit vanmorgen. Licht bewolkt, maar met blauwe stukken. Omdat het koud leek, met wollen sokken en warme jas naar het voetbalveld, moederplicht riep. Sta ik net langs de lijn, gaat boven de kraan open. IJskoud water en geen paraplu, niet eens een muts op mijn jas. Dus heerlijk verzopen sta je dan langs de lijn, zegt zo olijke pa – nou je haar ziet er ook niet uit. Grapjas.
Maar nu hebben we net wéér een bui gehad en trekt de lucht open en schijnt een lekkere zon en moet ik weer naar het voetbalveld, de wedstrijd van het eerste vastliggen. Lange jas?? Is wel lekker warm. Of toch maar mijn skijack (zo heet dat ding, maar ik heb nog nooit op ski’s gestaan), waterdicht en met capuchon. Ik ga voor de laatste, neem wel plu mee (dan blijft het namelijk meestal droog) en doe mijn wollen sokken wel weer aan. En dan hoop ik gewoon dat WE weer winnen. Dan is het tenminste ergens goed voor. Zoonlief maakte er iets van 11-2 van vanmorgen. Dat zal het eerste niet lukken, maar ach… voor iets minder doen we het oooki.