Opeens merk ik het. Iemand die ik graag mag en die ik trouw volg op Twitter volgt mij niet meer. Naar aanleiding van een berichtje van hem, stuur ik hem een reply. Ik krijg via een direct message een bedank voor mijn lieve berichtje terug. Ik wil terug DM-en, maar dat kan niet. Deze persoon volgt mij niet. Hè… sinds wanneer niet? En bovenal… waarom niet meer? Ik besluit hem een mailtje te sturen met daarin de tekst van de DM en dat ik hem niet kon DM-en omdat hij mij niet meer volgt. Dat hij dat natuurlijk zelf moet weten, maar dat ik af en toe ook best wel eens iets zinnigs zeg. Ik hoop natuurlijk dat het ontvolgen niet bewust was en dat ik bijna per direct een mailtje krijg dat hij mij volgt. Wat niet gebeurt. Ook krijg ik geen berichtje terug. Wat mij dus even in de war brengt. Maar ach.. is het nu werkelijk zo belangrijk? Hij heeft tich van volgers en mensen die hij volgt. Zou ik daar tussen opvallen? En ach… als ik zo af en toe reageer op een bericht van hem, dan krijg ik wel af en toe een bericht terug… Maar het blijft wel knagen… waarom volgt hij mij niet meer?
Werk en sociale media
Ik heb nu al vele jaren een eigen bedrijf. Moest het hebben van mond tot mond reclame in de vriendenkring en van tevreden opdrachtgevers. Tegenwoordig is er Twitter en LinkedIn. Tevreden opdrachtgevers roepen mijn naam rond en ook anderen weten dat ze voor WordPress bij mij moeten zijn. Twitter vergroot ook het IRL netwerk, want twitterbijeenkomsten zijn leuk. Daar ontmoet je weer mensen, raak je weer mee aan de praat en daar volgt dan af en toe ook weer een opdracht uit. Ik vind dat leuk. Natuurlijk ook altijd bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen, maar dat is een spook. Als mensen tevreden zijn en dat rondvertellen voldoe ik natuurlijk aan de verwachtingen. Laat ik dat nu eens niet vergeten.
Mijn naam wordt genoemd….
Vorige week waren Koot en Bie op de televisie. Ik moest gelijk weer aan Ackermans denken, wiens naam altijd genoemd werd als er weer ergens een belangrijke functie vrijkwam. Mijn naam wordt ook steeds genoemd en ik merk dat ik het leuk vind, maar dat ik er ook verlegen van word. Suzanne Unck zou het mijn ‘ik ben niet goed genoeg’ spook noemen. Maar daar moet ik vanaf. Mensen noemen mijn naam omdat ze me wel goed genoeg vinden. Heb je het over WordPress dan moet je KarinBron hebben. Kijk en dat vind ik gewoon leuk. En mensen komen ook naar mij en gaan tevreden ook weer weg. WordPress dat is gewoon steeds meer mijn ding en laat veel mensen mijn naam maar noemen.
Feestje
Een poos geleden kwam er op Twitter een tweet van Femke Halsema voorbij. Ze gaf een feest om te laten zien dat Twitter niet zorgt dat mensen eenzaam ergens achter de geraniums zitten, maar juist zorgt dat mensen meer contacten maken. Natuurlijk opgegeven, want leuk… En dan wachten, want er was plek voor 100 mensen en bij meer mensen zouden ze gaan loten. Slaapplaats gereserveerd in Amsterdam bij mijn broertje en dan maar wachten. Gisteren kwam het mailtje. Ik mag komen. Gelukkig zie ik op twitter nog een paar bekende namen voorbij komen. Want zo’n feest is best leuk, maar als er alleen maar onbekenden zijn, ook best wel een beetje eng. Nu nog het grootste probleem.. wat ga ik aantrekken. Want helaas ben ik niet iemand die onder stress juist niet gaat eten…..
Nieuwe mensen ontmoeten
Via twitter ontmoet je dus nieuwe mensen. Je ziet namen voorbij komen en daar ga je eens even kijken. EN als je het wat lijkt dan volg je die persoon. In het begin zoekend. Je kent de mensen niet echt en je moet ze leren kennen door de berichten die ze schrijven. Dat is soms lastig. Het verandert enorm als je de mensen een keer IRL gezien hebt. Dan gaan ze veel meer leven. Dan zijn de berichten meer van iemand. Dat is ook het leuke aan de borrels en andere IRL events. Je ziet de mensen die je kent van internet gewoon in het wild. Zo ook Tom Beek. Een saxofonist die heerlijke muziek maakt. Die volgde ik al en kwam ik tegen bij de afsluiting van de Twitterveiling. Zijn nieuwe CD heeft al flink geklonken in de auto (zat ik toch alleen in).
Stukje Tom:
httpv://www.youtube.com/watch?v=7Zdz3-X4kRU
Wat twitter mooi maakt: Zaak en Vrouw
httpv://www.youtube.com/watch?v=_2YvcIzp3f4
Op de borrel bij de minister
Vanmorgen een mailtje in mijn mailbox: herinnering voor de tweetup op BuZa. Had ik toch de eerste oproep helemaal gemist. Ik zit bij het selectie gezelschap kennelijk wat bij minister Verhagen op de twitterborrel mag komen. Dat had ik nu helemaal niet verwacht. Natuurlijk had ik me wel gemeld. Het kwam op een goed moment die uitnodiging, want ik had het mailadres van de minister nodig voor twee jongens van school. Een berichtje via de website kwam niet binnen, dus met dit mailadres was contact met de minister zeker mogelijk. Dáár kwam wel een reactie op, voor de jongens, maar niets over de uitnodiging. Jammer maar helaas, dacht ik. Maar nu mag ik dus wel komen. En dat vind ik reuze leuk natuurlijk. Direct teruggemaild dat ik graag kom, voordat mijn plek naar een volgende op de wachtlijst gaat. Nu de vraag natuurlijk wat je aanmoet op zo’n bijeenkomst. Is wel op BuZa, is wel bij de minister, maar ik ook gewoon Twitter.. Op twitter is de minister ook gewoon je en zo.. maar dat daar is toch wel IRL.
Verslaving
Twitter. Is het nu een hype? Nee het is gewoon ontzettend leuk. Via via leer je allerlei mensen kennen en heb je allerlei contacten met mensen die je anders niet zou hebben. ZOals bijvoorbeeld minister Verhage, onze MP JP. Maaaar het is ook ontzettend verslavend, want uitzetten van Twitter is eigenlijk niet horen wat er allemaal gebeurt en je zult maar wat missen. Dus als je niet uitkijkt kost het ontzettend veel tijd en erger, leidt het ontzettend af. Valkuilen te over….
