Hoewel we wisten dat haar leven snel zou eindigen, kwam het toch nog een beetje onverwacht. Vrijdagavond om 23.30 is mijn moeder rustig en vredig ingeslapen. Ze was al de hele dag wat onrustig en ik zou die dag eigenlijk naar een cursus in Wageningen gaan. Maar alles in mij zei dat ik dat niet moest doen. Dat Wageningen te ver weg was. Ik besloot dus in Vlaardingen te blijven, bij mijn moeder. Mijn gevoel bleek goed. Ik merkte als snel dat mama het niet fijn vond om alleen te zijn. Dat ze rustig werd als er iemand bij haar was. Dat had ze de laatste dagen wel wat vaker. Ik ben dus zoveel mogelijk bij haar gaan zitten. Mijn nichtje die nog veel tegen haar Oma had willen zeggen heb ik naar boven gestuurd om alles wat ze nog wilde zeggen ook daadwerkelijk te zeggen. Leek me dat ze daar niet te lang mee zou moeten wachten. Toen zij na een poosje naar beneden kwam om mijn vader te halen en deze vervolgens huilend naar beneden kwam om te melden dat mam hem een knuffel had gegeven, wist ik dat het einde kwam. Mijn moeder knuffelde nu eenmaal mijn vader niet uit zichzelf. Ik ben niet meer bij haar weggegaan.Lees verder
Zitten
Had gaat hard met mam. Ze is zo ontzettend moe, maar wil nog zo graag. Vorige week moest ze even voor onderzoek naar het ziekenhuis. Daar kreeg ze haar pijnstillers niet meer. Ik had haar donderdag aan de telefoon. Ze was heel helder, maar ook heel boos. Ze slikte die pijnstillers al een poosje en ze werkten goed. Maar elke keer als ze de verpleegster er om vroeg kreeg ze een paracetamol, wat in haar geval nu echt geen zoden aan de dijk zet. Tot mijn grote verbazing kreeg ik haar zondag thuis weer aand e telefoon, maar moeilijk pratend, want ze had een morfine pleiser gekregen. Dat was flink schrikken want in mijn optiek krijgt ze pas in een later stadium morfine. Als de pijn niet meer uit te houden is. Het begin van het echte einde. Maar je gaat er vanuit dat ze in een ziekenhuis wel weten wat ze doen. Maar hier merk ik dat ze warrig is, wazig en duf. Gelukkig kwam gisteren de dokter en daar hebben we het toch even bij aangekaart. Want tot ze naar het ziekenhuis ging kon ze het met de pijnstillers makkelijk redden en morfine leek ons toch wat overbodig. Zeker gezien het feit, dat ze daarnaast ook nog eens die pijnstillers kreeg. De dokter vond het ook allemaal wat heftig en vond dat de pleister er gewoon af moest. Wat mijn moeder dus ook direct deed. Maar wat duurt het lang voordat die troep weer uit haar lijf is. De dosis is klein, maar ze blijft wat warrig en wazig. Ik hoop wel dat dat weer overgaat, anders hebben ze ons in het ziekenhuis nog wel een stukje mam afgenomen. Want te moe zijn om iets te doen is één, maar als ze te warrig is om nog wat te doen is toch een hele andere zaak. Straks ga ik weer even naar mijn eigen gezin. Met pijn in mijn hart, maar dat moet ook even. Gelukkig mag ik maandag weer hier naar toe, want zo voelt het. Hier moet ik zijn, hier voel ik mij rustig. Ik hoop dat ze weer iets opknapt en gewoon weer wat waardig is, wat meer mam. Want het moeten afscheid nemen is al heftig genoeg. Maar als je nog wat met haar kunt praten is dat fijn en dat is nu opeens niet meer. Ik hoop dat dat weer terugkomt, voorlopig, want ze zal toch wel weer aan de morfine moeten op een gegeven moment, maar als het niet echt nodig is, liever nog niet…
Wereld op de kop
Het is alweer een week geleden. Het nieuws over mijn moeder. Donderdag moest ze voor extra onderzoek naar het ziekenhuis. Ze had pijn, was moe en voelde zich niet zo lekker. Al een tijdje niet. Maar voor alles was een reden. De pijn in haar rug kwam van een val die ze ooit gemaakt heeft, de vermoeidheid kwam van de scheiding van mijn zusje…Maar toen ik er het weekend ervoor was kroop ze zomaar nog even terug in bed. En dat is absoluut niet mijn moeder. Maar afgelopen donderdag kwam de uitslag, het oordeel. Ze heeft kanker en het zit op haar alvleesklier en lever. Ze is de chemo voorbij. De dokter geeft haar nog een paar maanden. Dat is de onvoorstelbare klap die vorige week is uitgedeeld. De klap die je hele wereld op de kop zet. De grond onder je voeten weghaalt. Min moeder, mijn altijd gezonde moeder, die wel haar kleine dingetjes had, maar verder… gewoon kerngezond en altijd doorgaan. Mijn moeder die er gewoon altijd moet zijn, moeders moeten er altijd zijn. De moeder waar je troost zoekt als je verdriet hebt, die moeder is er straks niet meer. En dat is hard, dat is onvoorstelbaar, dat is onwerkelijk.Lees verder
Plannen
VOrige week was het druk. Nu nog trouwens. Om grip te houden op dingen gooi ik zoveel mogelijk taken die ik niet mag vergeten in outlook. Met een herinnering. Mailtjes vlag ik en ik kijk regelmatig wat voor mailtjes er in de vlagmap staan. Maar vandaag was ik het even kwijt. Ik kreeg een herinnering voor een WP website. TJa…wat was dat nu ook alweer. Het zei me niets. Ik klikte een paar keer op uitstellen, maar ja.. wijzer werd ik daar niet van. Tot ik bedacht dat ik wellicht kon dubbelklikken op die herinnering en wellicht dat ik dan wijzer werd. Ja, een mail kwam te voorschijn en ik herinnerde me dat ik had beloofd om na het weekend gelijk even te kijken en een offerte te maken. Dus dat zet ik nu gelijk in mijn agenda voor morgen. Niet vergeten dus. En al die andere dingen die ik morgen moet doen zet ik er maar gelijk bij. ZOals het uitschrijven van facturen… kan ik weer nieuwe broeken kopen als het lijnen echt niet gaat lukken 😉
de Weegschaal en ik
Ik heb wat met die weegschaal, of die weegschaal heeft wat tegen mij – iets wat natuurlijk ook kan. Na eenmaal onder de 70 te duiken, vertikt hij het verder. Nu moet ik zeggen dat hij dan gelukkig niet direct een heel eind boven die 70 gaat staan, maar toch.. gewoon gelijk blijven of wat meer eraf is kennelijk niet mogelijk. Nu weet ik ook wel dat ik bijvoorbeeld gisteren niet dat restje chips had moeten opeten en dat ik daar zeker niet een sausje (zonder mayo dat wel) bij moest nemen. Ook had ik afgelopen week dat pak speculaas niet open moeten maken. Ik weet dat ik er dan niet meer van af kan blijven. En ik moet ook geen crunchies kopen van AH of droptoppers. Eenmaal open gaat zo’n zak leeg. En dat weet ik natuurlijk best. Maar het is zo lekker…..
yeah, onder de 70
Vanmorgen was het dan eindelijk zover. Ik ging op de weegschaal staan en jaaaaa hij dook onder de 70 kilo!!! Eindelijk weer. Nu proberen nog wat vol te houden en dat ding nog wat lager te krijgen. Morgen en overmorgen zeker weer zwemmen. De laatste twee dagen dat het in alle vroegte nog kan. Dan gaat het buitenbad weer dicht en moet ik weer wat anders gaan verzinnen. Vanmorgen mocht ik uitslapen van mezelf. M hoefde niet te werken, dus geen wekker ergens midden in de nacht. Maar toen wel 30 minute Wii fit gedaan. Dat was lang geleden. Dat moet ik wel weer vaker gaan doen. Komt ergens in oktober nog een leuk dansspel voor de Wii uit. Lijkt me ook wel een leuke manier om af te vallen. Maar ook vooral: VOLHOUDEN!!
Zwemhalfuurtje
Vanmorgen hoorde ik, in mijn belevening midden in de nacht, geluid. De oudste was wakker. Zeker even plassen dacht ik nog en wilde me omdraaien. Maar ik hoorde hem naar beneden gaan. Het was al vroeg in de ochtend. De arme jongen maakte zich op voor zijn eerste werkdag na de vakantie. Dus proberen wakker te worden, me realiserend dat het buiten nog donker was. Dat was voor de vakantie wel anders. Toen was het al volop licht als hij ging werken. De zomer gaat rap voorbij. Maar geen gezeur en gemier in dat bed. Ik zwaai dat kind zo even uit en dan ga ik zwemmen. Nou, daar had ik niet echt veel zin in in het donker, maar ik had het met mezelf afgesproken. Dus slaapdronken naar beneden, kind uitzwaaien, even op de weegschaal – weer niets eraf. Even op de Wii-fit, zelfs 100 gram erbij en dat terwijl ik mij gisteren na het ontbijt heb gewogen en nu ervoor. Dus motivatie is aanwezig. Op naar het zwembad. Daar is het rustig. Het water is even koud, maar we zetten door. En ik krijg al gauw de smaak te pakken. Na de eerste 10 baantjes zwem ik lustig door. Denk nog even dat er geen zwemlessen zijn, maar voordat die beginnen heb ik er 20 baantjes op zitten. Dus in nog geen half uur. Dat was mijn eerste beweegmoment van de dag. Het tweede is ook al achter de rug – de kamer stofzuigen. Nu ff aan het werk.
Lijstjes
Ik moet weer lijstjes maken, of beter, dat wil ik. Ik moet natuurlijk niets. Maar ik wil een lijstje van dingen die echt moeten gebeuren… nou ja, weer dat moeten. Hoe formuleer je dat nu toch zonder moeten. Hoge prioriteit is niet het juiste woord. Het is gewoon dat ze gedaan moeten worden… weer moeten. Het gaat om zaken voor verschillende opdrachtgevers die de grootste aandacht verdienen… tja, formulering. Dus een lijstje van dingen die moeten haha, wie weet een goed ander woord hiervoor, en een lijstje van dingen die ik graag zou willen dat die zouden gebeuren. Zo wil ik heel graag dat het werkhok hier weer eens lekker opgeruimd is. Er staan allerlei mappen en bakken met zooi?? die best wel weg kan volgens mij. Moet (heb je dat woord weer) ik even voor gaan zitten, maar goed.. hoge prioriteit heeft het niet. Lijkt me heerlijk als dat gedaan is. Maar de website van opdrachtgever A moet 28 augustus online, die van opdrachtgever B eigenlijk begin september, opdrachtgever C wilde voor de vakantie al online, maar zwijgt (niet mijn probleem), opdrachtgever D heb ik aangegegven dat ik daar aan zou beginnen, dus dan is het wel zo aardig als ik dan ook wat laat zien. Opdrachtgever E….. Kijk en daar zitten dus dingen in die echt deze week moeten gebeuren… Ja moeten… dat woord kun je toch bijna niet ontwijken.
Maar ik wil het lijstje van willen niet uit het oog verliezen, want als al die moetens klaar zijn, dan vind ik dat ik mijn dag zo moet kunnen indelen (ja weer dat moet) dat ik ook voldoende tijd voor mezelf overhoud voor leuke dingen. Dus de komende dagen ga ik haar werken voor mijn opdrachtgevers, gooi ik ondertussen alle paperassen op de vloer van mijn slaapkamer (de bekende methode als het mannetje weer eens in het buitenland zit) en dan hoop ik dat veel van die paperassen niet weer terugkomen in de werkkamer. Boven mijn bureau ga ik ipv het plankje op kastje, daarop brievenbakken met daarop weer plankje systeem een mooi plankensysteem maken, met van die rails en allemaal dezelfde planken. Lijkt me toch een stuk beter dan dit:
kilo’s
Lijnen, dat wil ik. Niet omdat ik nu te zwaar zou zijn (is wel zo) maar omdat dit vooral gepaard gaat met een in mijn ogen blubberbuik. Dat is natuurlijk voor een deel leeftijd (rotsmoes), maar voor een deel ook te weinig sporten, te veel stilzitten en toch beetje bij beetje te veel snaaien. Dus begon ik met lijnen, althans een poging. Opletten met eten, minder snoepen, meer bewegen enzo. Ik begon bij 74,5 kilo (onze weegschaal kan alleen halve kilo’s aan, dus dit kan 74,7 zijn, maar ook wellicht 74,3 – ik ga dan meestal voor het laatste duh). Dat schommelde en opeens was dat dan 72,5. Joepie. En toen weer 74 en toen weer 73,5. En ik kan er geen peil op trekken. De 74 dagen zijn dagen waarvoor ik weinig heb gegeten en die 72 was eigenlijk na een normale dag. Ik schommel dus. Ben ik een hele dag heel goed oplettend geweest dan geeft de weegschaal me daar geen beloning voor. Dus ik baal. Kan ik net zo goed niets doen, dan staat hij opeens weer op een stuk lager dan ik had verwacht. Dus mijn ontbijt is goed opgelet, koffie met een appeltje, lunch ook nog netjes, maar het zijn de avonden. Daar moet ik dus nog wat op vinden. Want ik heb ’s avonds trek en dan trek in iets lekkers. Vandaag ga ik maar weer goed opletten. Morgen gaan we de hele dag schilderen, dus krijg ik ook niet de kans tot snoepen. Zondag ga ik weer fitnessen met de wii en dan hoop ik dat het volgende weer beter weer is en dat ik weer een paar keer in de vroege ochtend kan gaan zwemmen. Dat geeft me natuurlijk ook altijd een goed gevoel. En tot die tijd…. accepteren dat alle broeken toch niet helemaal lekker zitten. Veel in de spiegel kijken en dat buikje zien en daar dan ook maar de motivatie uit halen.
Jeugdliefdes
Leuk op internet is zoeken naar mensen uit het verleden. Soms komen ze vanzelf naar je toe, zoals mijn oude buurmeisjes Joke en Mieke (hyves) en Jeanet (WOW). Soms kom ik ergens een foto tegen in huis en dan ben ik toch wel benieuwd hoe het met die personen gaat en ga ik op naam zoeken op internet. ZO kom je dan ook oude jeugdliefdes tegen. Daarvan verwacht ik altijd dat ze vast wel dik en kaal zullen zijn. Zoveel moois kan toch niet blijven. Dat is niet altijd waar. Zo vond ik CJ weer. Er staan allerlei foto’s van hem op internet. Hij speelde vroeger gitaar in een band en nu nog steeds. En hij is nog steeds heel erg lekker, bijna geen steek veranderd, denk toch wel een kilootje erbij, maar nog niet eens grijs. En helaas getrouwd, haha, maar ja dat ben ik ook. Kon niet laten via schoolbank een berichtje te sturen. Ben benieuwd. ZOeken naar mijn eerste vriendje is ook leuk. Wel iets gevonden op LinkedIn wat op hem zou duiden. Natuurlijk ook een berichtje gestuurd. Hij belde een paar jaar geleden zomaar opeens op, vanuit Singapore, op zijn mobiel, wel een uur. Hadden elkaar 20 jaar of zo niet gezien of gesproken. Was weer als vanouds. Zou daarna naar Nederland komen, maar daar kwam helaas niets van. Wie weet. Leuk om zulke mensen weer te zien. Zaten niet bij mij op school. Dáár is 19 september een reunie. Vind ik altijd ontzettend leuk. Zeker als er weer veel bekenden zijn. Hoop van wel. Ik zal er iig zijn!
Blubberbuikje
Jaja, een ellende. Het wordt er met het ouder worden niet echt strakker op dat buikje. Nu wil ik wel wat kilo’s kwijt (graag zelfs) maar dat buikje moet ook wat strakker worden. Kom ik via via op strakkebuikspieren.nl/ terecht. Nou, dat ga ik eens uitgebreid verkennen. Het is een website van Jesse van der Velde die ik weer via Kaat Mossel vond. Ach ja internet….
Afvallen
Dat er een paar kilo af zou moeten is duidelijk. Het gaat dan nog niet eens om de kilo’s op de weegschaal, maar dat blubberbuikje en dat wat te stevige benen en armen. Gelukkig is er twitter en zijn er daar ook mensen die wat kilo’s kwijt willen. Is er natuurlijk een website (www.valtaf.nl) waar je lief en leed kunt delen en waar je je vorderingen kunt bijhouden en is er de Wii. Dus daar maar eens de nog ingepakte My Fitness Coach in de Wii en daar eens kijken. De jongens vinden er al snel niets aan. Is saai spel, maar ik vind het geweldig. Met gewichtjes, stepbankje, net als op de sportschool, maar dan gratis. Ik heb dus al voorgenomen elke dag even te bewegen met de Wii. Gisteren kwam daar natuurlijk alweer niets van, maar toen heb ik wel 2 uur enthousiast zitten rammelen op de djembee. En vandaag moet ik ook nog beginnen. Dus hopelijk gaan de mannen straks even voetballen en kan ik even 30 minuten fitnessen. En dan tot die tijd niet meer aan de engelse drop komen.
Bewegen
Ik zou het moeten doen, gewoon meer bewegen. Ik vind dat ik wat te dik word. Een blubberbuikje, dikke poten. En dat in de zomer als alles veel bloter wordt…. hmmm niet echt handig natuurlijk. En ik weet precies hoe het komt. Weinig bewegen en naar verhouding te veel eten. Niet veel eigenlijk… maar gewoon de verkeerde dingen. Koek bij de koffie, en dan ’s avonds natuurlijk het bekende snaaiwerk. En onder het werken (als het werken ff niet gaat) dan moet ik wat te knabbelen hebben. En dan wil ik helemaal geen appel (te veel werk, die wil ik schillen en in stukjes gesneden hebben) ik wil dropjes, manna, tumtum, minimarsjes en nog vel meer van die dikmakers. En dan ’s avonds natuurlijk nog wat nootjes en hoe later het wordt hoe meer ik snaaineigingen krijg. Brok kaas en dat soort werk. Dus daar moet ik gewoon mee stoppen. En dan ondertussen nog veel bewegen. Haha…. gewoon even doen… tja
lijnpoging nummer X
Het is weer zover. Er moet echt weer wat af. Was het een poosje geleden nog 5 kilo om weer heerlijk een eind onder de 70 te komen, nu moet ik dat gewicht kwijt om überhaupt onder de 70 te komen. Te erg toch…Ik durf niet eens op de wiifit te gaan staan. Deze geeft altijd wat meer aan dan onze weegschaal en die is al erg genoeg. 74,5 bij de laatste blik die ik erop wierp. En ik zie het in de spiegel. Walgelijk. Zo’n dikke blubberbuik die boven de broek blubbert. Geen gezicht. Dikke poten, dikke kont.. gewoon dik dus. Nog even en ook de taille die ik sowieso altijd wel heb en die me nog enigzins een figuur geven, is dichtgeslibt. Dus even streng voor mezelf. Geen gesnoep of in ieder geval heeeeel erg weinig. Vooral veel water drinken en de zak met kauwgom naast me voor het geval ik ergens op MOET kauwen. Bovendien krijg je daarvan een frisse smaak in de mond en heb ik altijd al het gevoel dat ik dan nog niet moet snoepen. Zonde van die frisse smaak. En dan maar hopen dat ik het kan volhouden.. Eerste stap is die 70 kilo en daarna toch langzaam naar wat kilo’s daaronder. Minder eten en toch proberen elke dag aan mijn minuutjes bewegen te komen. De steps, de stepper of de dansmat. Eventueel de Wiifit…touwtje springen, dansen… noem maar op.. maar bewegen en toch echt wat minder snoepen… vooral minder snoepen…oh wat erg….
Beweging
Ik heb al een paar dagen hoofdpijn die een beetje vast in mijn kop zit. L en K gaan hardlopen. De zon schijnt (nog) er staat een briesje.. ik bedenk me niet, kleed me aan en als de mannen terugzijn van het hardlopen ga ik mijn rondje doen. Heerlijk even een stukje wandelen. Wind door de haren en hopelijk waait de hoofdpijn weg. Ik begin met een klein stukje, maar de verleiding is groot. Ik ga de kleine hardloopronde doen. Weg over en het binnenveld in. Even denk ik nog aan de grote ronde, maar die is dan gelijk iets van 8 km en ik verwacht ook aan het begin van de middag nog bezoek. Dus de kleine zal het zijn. Het is heerlijk. De zon is weliswaar weg, maar het windje en de rust… ontspannend (behalve dan voor mijn kuiten, maar die zijn gewoon niet meer zoveel gewend) Dit moet ik vaker doen. Volgens L is het rondje zo’n 5km. Heerlijk een uurtje wandelen. Niet lopen met het idee dat ik nog zoveel moet doen thuis… nee gewoon even lekker de tijd nemen. Net wat ik nodig had.
Het zal je moeder maar wezen…
Toen ze begonnen met de voetbalplaatjes bij AH vroeg ik de jongens of ze wilden verzamelen. Van mij hoeft het niet zei M, mwah zei K, de jongste..met daarachter dat het hem wel leuk leek. Dus trouw naar Appie, album gekocht, plaatjes zakjes verzameld, met K uit gepakt, in het album gekeken…. enz enz Maar K ontving netjes de zakjes, plakte netjes de plaatjes in, ging een keertje naar de basisschool om te ruilen en zat verder achter de computer. Moeders daarentegen is met haar ADHD dol op verzamelen. Die wil hebben, die gaat dus achter plaatjes aan. Lijstje met nummers van ontbrekende plaatjes mee en tijdens de werkstuklessen ruilen met de kinderen. Zo kwam K aan een hoop plaatjes. Van mijn zus kwamen 45 zakjes, die werden door ons beiden uitgepakt en snel met de nummers vergeleken. Al gauw kreeg mams de smaak te pakken. De pakjes die via AH kwamen werden snel uitgepakt en gauw kijken of we nog nieuwe plaatjes hadden. Die legden we netjes bij K op z’n bureau. Het deed hem allemaal niet zoveel. Vroeg ik hem of hij het eigenlijk wel leuk vond, die voetbalplaatjes of dat het hem niets uitmaakte. Ach het begin was wel leuk, steeds even kijken en vergelijken of de plaatjes uit de zakjes nog niet in het album zaten, maar gaande weg vond hij er niet meer zoveel aan. Dat had hij altijd zei hij. Het begin is leuk, maar daarna gaat het wat vervelen. Maar bij mij begon er wat te knagen. Het besef groeide dat ik hem alle plezier in het plaatjes verzamelen had ontnomen, erger nog: ik had dat plezier overgenomen. De vreugde van een plaatje krijgen dat je nog niet hebt. En ik baal als een stekker. Dat jochie heeft zo wel een vol album, maar heeft hij nu echt zelf die plaatjes verzameld, heeft hij daar iets wat hij zelf bij elkaar had gebracht? Nee. K is al naar school, M is nog thuis en ik vertel hem dat ik baal dat ik het gedaan heb. ‘Mam, als jij niets doet, doet hij het ook niet hoor, hij is gewoon lui’ en dat is voor een deel ook wel zo. Maar daar werk ik op deze manier natuurlijk wel aan mee. Overdoen kan ik niet. Ervan leren wel. Als ze iets willen verzamelen, dan moeten zij dat doen. Ik kan er een beetje bij helpen, maar i moet het zeker niet overnemen. Dan is de lol er gewoon vanaf. Maar ik moet het voor mezelf niet zwaarder maken dan het is. Heeft K er een probleem mee? Waarschijnlijk niet. Het verzamelen van plaatjes werd minder leuk zo, maar ach… hij was er toch niet zo druk mee bezig. Maar ik wou dat het besef waar ik mee bezig was wat eerder was gekomen…
Dertig+ disco met 40+ lijf
Gisteravond was het weer de laatste zaterdag van de maand en dan is er 30+ disco in Wageningen. Onze ex-buren gingen ook. L had niet zo’n zin en bleef met K thuis. M ging lekker zelf stappen. Dus ik op tijden die tijdens mijn studie normaal waren, maar nu niet echt meer, naar de disco. Het werd een gezellige avond met een klein feestje om 12 uur toen Bart jarig was en wij dat vierden met een glaasje… voor mij spa rood. Het was heerlijke muziek dus lekker uitleven op de dansvloer. Halverwege had ik het echt even gehad. Mijn lijf liet me in de steek. Ik wilde maar één ding, lekker in mijn bed liggen. Maar goed, de rest stond nog lekker te swingen, dus toch maar weer (wat rustiger nu) de dansvloer op. Ik kwam weer net wat op dreef toen de rest het gehad had. Op naar huis. Het was inmiddels als na 2 uur, tja laat. Thuis even wachten op M, die om 2 uur thuis moest zijn, maar als galante ridder weer wat dames thuis moest brengen. Half 3 lagen we erin. Hete kruik tegen me aan, want het was koud buiten en ik wilde niet meer zo warm worden. Heerlijk geslapen, maar met hoofdpijn wakker. En nu nog steeds. Hoewel ik ver na 10 uur mijn bed uitkwam. Hoofdpijn, moe, koud… het lijkt wel een kater. Wat niet mogelijk is want ik ben heerlijk aan de spa gebleven. Dit 40+ lijk is duidelijk niet meer gewend aan een avondje wat wilder doen dan normaal. Wat wel weer een teken is dat het met mijn conditie slecht gesteld is. Samen met benen waar meer en meer putjes in komen en een buik die mij te veel blubbert tijd voor actie. Ik MOET nu toch echt weer wat meer gaan bewegen. Kijken of ik iets leuks kan verzinnen. In eerste instantie de Wii niet zien als tijdverspilling, maar nuttig.
lenzen
Bel toch maar eens naar Pearl, of mijn lenzen al binnen zijn. Kunnen ze nergens vinden, zullen gelijk nieuwe bestellen. Maar ik had deze 28 december al moeten vervangen door nieuwe… en dit is dus het laatste paar. Gelukkig heb ik tijdens de griep de lenzen niet zo veel ingehad, maar toch. Begin wel te merken dat ze echt wel aan vervanging toe zijn. Duurt nog wel een weekje voor de nieuwe binnenzijn. Balen….
Griepbeleving
Op K na heeft hier de hele familie de griep. M hoor je niet. Die ligt in bed of hangt op de bank. Als je hem vraagt hoe het gaat, dan krijg je te horen dat hij moe en slap is en verder gaat het wel goed. Schiet niet echt op dus. Ik loop de hele dag te hoesten, ben moe, duizelig heb nog wel wat koorts, maar vind ziekzijn zonde van mijn tijd (moet je wel wat tijd voor nemen) en probeer toch gewoon door te gaan. L is het ziekst van ons allen. Als hij met iemand aan de telefoon is dan heeft hij al dagen zwaar de griep, voelt zich klote, al dagen hoge koorts en zucht en steunt. Ik kan mij daar dus wezeloos aan ergeren. Hij is pas sinds vrijdagmiddag ziek, het laatst van ons allemaal, maar ach dat gesteun… ‘het duurt wel erg lang’…’moet ik de dokter niet nog eens bellen’…. ‘nog steeds koorts’…. tja, dat is de griep. 5 dagen koorts en daarna nog dagen slap en moe. Ik loop al vanaf woensdag met koorts, vandaag voor het eerst even onder de 38 (voorlopig, kan vanavond natuurlijk weer anders zijn). Ik denk dat iedereen nu het idee heeft dat L hier de zieke is en dat wij allemaal maar boffen dat wij het niet zo erg hebben…. kwijl…
griepfamilie
M was al ziek en woensdag voelde ik mij ook wat gloeien en bleek ik toch ook wel koorts te hebben. 39,4 maar liefst. Maar ziek zijn heb ik eigenlijk geen tijd voor, dus ik verhuis nog een wordpresswebsite voor klant1 zodat we een tweede domein kunnen draaien op één pakket, passen we de website van L nog een beetje aan, pakken we de zooi voor de kerstdagen naar de schoonouders, regelen we de oppas voor de konijnen en is het enige wat ik niet doe eigenlijk het boodschappen doen in het dorp. Dat lijkt me nu niet echt verstandig met die koude wind en koorts. Als M zich goed genoeg voelt ga ik mee naar het noorden, maar anders blijven we beiden thuis. We besluiten met elkaar naar het noorden te gaan. IK heb daar nog wel even in de woonkamer gezeten, maar het bed lokte en eigenlijk ben ik daar niet meer uit geweest. Wel heel gezellig voor mijn schoonouders. Ze hebben weinig aan met gehad, maar ja, ze hadden ook weinig last van me.Op de terugweg maar even langs de huisartsenpost. L had ondertussen ook wat koorts gekregen. Die had in de ochtend nog het idee gehad om zijn griepgevoel er maar even uit te lopen. Heeeeel verstandig. Die had dus ook hoge koortst en voelde zich al snel superellendig (maar ja…. kerels…..). Na een korte familiecheck met de dokter – allemaal de griep, longen schoon en gewoon uitzieken. K lijkt nog gezond, maar begint toch ook al wat te kuchen en hoesten. Maar nog steeds koortsvrij. Die sturen we dus op thee ed. Iemand moet ons ten slotte een beetje verzorgen.
Ik heb na de kerstdagen op bed, het bed wel voldoende gezien. Uitgeslapen en verveel me dood. Alleen ben ik te slap om wat te doen, waar ik van baal, want het is beneden een zooi. Ik grijp mezelf wat bij elkaar om het weer een beetje toonbaar te maken en duik dan met M op de bank en kijk schaatsen. K voegt zich bij ons. Gezellig. L komt ook even naar beneden, maar die voelt zich ellendig en duikt maar weer zijn bed in. Ervaring leert dat je daar de eerste dagen van de griep gewoon het liefste bent. Geen gezeur aan je kop, gewoon liggen en drinken. Meer niet. Maar ik heb het nu wel gehad. Ik denk dat ik straks maar een lekker soepje ga maken. Daar knapt iedereen vast wel weer wat meer van op. Daarna duik ik wel weer op de bank, want dan ben ik vast wel weer wat moe. Nu nog even mijn tussistin opzuigen. Ohhh wat is ziek zijn toch zonde van je tijd.
