Ik heb ondertussen al een aantal cursussen gedaan bij Itaka. Ben begonnen voor een burn-out traject en daarna zo geinteresseerd in wat Marianne deed, dat ik de beginnerscursus Intuitieve ontwikkeling ben gaan doen. Reading en Healing, aura’s, chackra’s en meer van dat soort dingen. Van het een komt het anders van van beginners komt gevorderden 1, daarna kwam er een gevorderden 2 en toen we daar mee klaar waren kwam de cursus gevorderden 3. En we gingen door en ik dus ook. We werden beter in healen en kregen ook steeds meer oefeningen in readen. Foto’s, voorwerpen, elkaar.. Afgelopen voorjaar hadden we ons diploma: we zijn nu gediplomeerd healer. Leuk en eng. Vind het leuk in de groep, maar nu we ‘on our own’ zijn is het toch best wel spannend. Hoe kom je ‘uit de kast’ en wat ga je er nu eigenlijk mee doen… naast mijn werk als websitebouwer 😉Lees verder
Janosh experience 2012
Vorige week naar een presentatie van Janosh geweest:”De beleving 2012: Jouw Doorbraak”. Maandag hadden we de reading training en Marianne, onze lerares, vroeg of we nog kwamen naar de presenatie. Ik twijfelde nog, maar besloot toch te gaan. Ik ben blij dat ik geweest ben. Ik vond het een bijzondere ervaring. Janosh is een grafisch vormgever met een passie voor reizen en muziek. OP een gegeven moment kreeg hij beelden die hij op zijn pc ging vertalen naar graphics. Iemand die deze graphics bekeek zag de gelijkenis met graancirkels. Daarbij vertelde Janosh dat hij een stem begon te horen. Hij moest volgens zijn passies gaan leven. Zijn drie passies waren werken op de computer, reizen en goede muziek met anderen delen.Lees verder
Eerste gevorderde reading les
Gisteravond was het zover. Na het behalen van het diploma voor “Healer” verder met de opleiding tot gediplomeerd “Reader”bij Itaka in Wageningen. Spannend zo’n eerste keer weer want hoe zou de groep zijn. Marianne (van Itaka) had al aangegeven dat er anderen bij zouden komen. Maar al gauw gerustgesteld. Het grootste deel van de groep van vorig jaar was er en niets nieuws. Aan de ene kant jammer, want wie weet wat voor leuke mensen, aan de andere kant ook fijn, want we hebben een fijne groep en vertrouwen is toch wel het sleutelwoord voor deze trainingen. Na een rondje verhalen vertellen en wat oefeningen beginnen we aan het echte werk. In duo’s een mede cursusgenoot lezen. Spannend, want ik kreeg net die toegewezen waar ik altijd een beetje moeite mee heb. Zijn verbale communicatie is moeilijk te lezen en ik weet nooit precies wat ik aan hem heb. Spook mijnerzijds natuurlijk. Maar mede lezer is iemand waar ik heel goed mee door een deur kan. Ben ik ook nog centrum – degene die de lezing moet leiden.Lees verder
Angst
Een man die ik ken blijkt kanker te hebben. Prostaatkanker. En zoals het er uit ziet zijn er al uitzaaiingen naar zijn botten. Niet echt klachten gehad en dan opeens al zover. Dat doet me denken aan mijn moeder. Beetje last van haar rug (maar ook een wervel die door een val niet goed zat) en wat moe (maar ook een dochter in scheiding wat energie kost) en verder niet. Tot ze wel erg moe werd en steeds meer pijn in haar borst kreeg en bleek dat ze kanker had in te ver gevorderde staat. Te laat dus. En bij hem waarschijlijk ook al te laat. Er kan dus zomaar iets in je lichaam ontstaan wat kan gaan woekeren en waar je niets van hoeft te merken. Zeker niet als je niet iemand bent die voor een klein pijntje hier en daar al naar de dokter rent en gelijk grootschalige onderzoeken wenst. Maar die neiging krijg ik wel steeds meer. Want een klein onschuldig pijntje kan dus zomaar iets heel heftigs en grootst betekenen. Maar ook niet. Lees verder
Openheid
Het is eng…. maar ik denk dat ik de stap ga wagen en mijn blog meer open ga gooien. Eng… omdat ik dan meer van mezelf ga laten zien en dat vind ik eng. Ik verstop me liever, maar dan ziet ook niemand je. Via Twitter heb ik gemerkt dat openheid veel te bieden heeft. Toen Mams ziek werd en overleed heb ik dat gedeeld via Twitter. Warme reacties kwamen binnen. Dat voelde goed. Ook als ik even in een dip zit en daarover wat op twitter zet, treedt de tweetcare in werking en dat voelt goed. Je bent niet alleen. Er is een hoop lieve mensen om je heen. Meer dan je door hebt. Daarom openheid met dit blog. Ik hoop dat het de goede reacties zal geven. Dat wat ik te zeggen heb ook bruikbaar is voor andere mensen. Zo ervaar ik steeds meer blogs van anderen ook. Ik lees soms dingen die zo herkenbaar zijn. Ik ben niet de enige die met allerlei dingen worstelt. Er zijn er meer. Zo hoop ik ook weer voor anderen dat gevoel door te geven. Eng…. maar ik ga het toch doen.
Binnenvetten
Oké, ik ben een snoeper. Maar ik snoep in de regel constant (altijd zo’n beetje hetzelfde). Opeens komen de kilo’s erbij. Snoep ik opeens meer? Nee! Beweeg ik opeens minder? In tegendeel. Waarom kom ik dan aan. In een blog van Jesse van de Velde lees ik dat buikvet ontstaat door oa stress en dat zet me aan het denken. Want ingehouden verdriet is ook stress en ik kom langzaam aan sinds Mam is overleden.. Waarom kan ik dat verdriet er niet gewoon uitgooien? Elke keer als ik aan iets bijzonders moet denken en ik moet huilen… slik ik dat in. Waarom zou ik alleen op mijn kamer een huilbui krijgen. Op de een of andere manier sta ik mezelf dat niet toe. Gewoon doorgaan. Een potje zitten janken op je stoel verandert de situatie niet. Ze komt er niet mee terug. Daarnaast heb ik niet zo het gevoel dat ze weg is. Hoe voelt dat… het gemis dat iemand permanent weg is…. dood is? Ik weet het niet. Vast anders dan ik het voel. Ik heb haar zien sterven, maar voor het gevoel was dat iemand anders. Mijn lieve moeder is gewoon nog hier ergens. Alleen op dit moment kan ik haar even niet zien of spreken. Dat is jammer, maar voor mijn gevoel komt dat wel weer. Maar ik weet wel beter natuurlijk. Of heb ik toch gewoon meer gevoel dan ik mezelf toelaat en is ze wel gewoon hier. Moet ik het contact nog een beetje leren? Ze voelt gewoon niet weg…. het verdriet is daarom overbodig. Dus slik ik het in. En verdriet heeft kennelijk meer calorien dan chocolade. Het zet aan.
Moet ik er met iemand over gaan praten. Is dat handig, noodzakelijk? Is het vreemd wat ik voel. Had ik wel gewoon dagen, weken, huilend door het leven moeten gaan? Ik word verdrietig als Paps verdrietig is, of als ik andere mensen zie huilen om haar. Als ik zie dat Paps geroerd is door het boek dat ik heb gemaakt van hun 50 jarige bruiloft. En we zullen samen best wel huilen in Rhodos, waar hij en Mams zulke heerlijke vakanties hebben gehad. Maar voor mijn gevoel huil ik dan om hem, niet voor mezelf.
Dus slik ik in, ga ik binnenvetten. Niet goed, dat weet ik. Dus heb ik ook besloten om meer van mezelf bloot te geven op dit blog. Beetjes, stukjes. Dat is eng. Maar ik zie het anderen ook doen en vind juist die blogs mooi. Is het handig, professioneel gezien? Geen idee, maar het is hoe en wie ik ben. Ik blog, dus ik besta?
Gelezen – Love unlimited
Het weer was er niet altijd naar, helaas, maar… ik heb toch een aantal boeken weer kunnen lezen tijdens mijn vakantie. Normaal laat ik mezelf door de zon de tent uit branden. Heerlijk in de vroege ochtendzon mijn eerste bladzijdes lezen. Maar dat zat er dit jaar niet helemaal in. Eigenlijk heb ik maar één echt boek uitgelezen wat ik wilde, twee leesboeken van de Libelle (die op tijdschrift formaat) en verder ben ik in een aantal boeken begonnen, die ik zeker nog wel uit wil lezen.
Het eerste boek waar ik in begon was Love Unlimited van Leonie Linssen. Samen met haar heb ik haar website gemaakt en natuurlijk gelijk nieuwsgierig naar het boek. En ik ben bijzonder blij dat ik het boek gelezen heb. Het heeft me aan het denken gezet over hoe ik verder wil en hoe we verder kunnen. Breder denken dan dat je gewend bent en geleerd heb, dat is eigenlijk wat er in het boek staat. We zijn zo hokjesdenkend dat anders wat anders is ook even wennen is.Lees verder
Weerzien
Ik neem vanochtend maar weer eens de tijd om te mediteren. Ik voel me wat onrustig en dat helpt altijd. Eigenlijk zou ik elke dag zo willen beginnen, maar ik gun me er niet altijd de tijd voor. Eigenlijk stom. Toen ik net begon met mediteren probeerde ik me een mooie plek voor te stellen om te zitten. Als snel had ik een plek in een omsloten wei met mooie bloeiende struiken om me heen. Altijd rustig en mooi weer. Het kostte me al snel geen enkele moeite om daar tijdens de meditatie heen te gaan. Toen mijn moeder stierf heb ik haar daarbij begeleid. Al gauw zag ik een groene weide langs een rivier. Over die rivier was een brug. Ik wist dat zij naar de andere kant van de rivier moest. ZIj gaf aan dat ze moe was en ik vertelde dat ze maar in het gras moest gaan liggen. Toen mijn vader vroeg of ze lekker lag, gaf ze aan heerlijk in het gras te liggen.
Als ik nu mediteer, ben ik op die plek… aan de rivier en ik weet dat ze aan de overkant is. Meestal is het mistig halverwege de rivier. De brug verdwijnt in de mist. Vandaag niet. De overkant was helder en er waren mensen te zien. Ook mijn moeder. Ze mocht naar me toe en ik kon even heerlijk met haar kroelen. Hoewel het me heel verdrietig maakte, want wat zou ik graag even in het echt op haar schouders eens flink uithuilen, gaf het me ook rust. Ze is daar en ik kan bij haar. Langzaam verdween de overkant weer uit zicht. Maar het was duidelijk dat zij daar is.
Zwemmen
Hoewel het weer buiten nog iets anders doet vermoeden, is het weer zomer en is dus ons buitenbad weer open. Al vanaf 1 mei eigenlijk, maar toen was het nog zoiets als volop winter. Sinds een paar weken heb ik de moed weer opgepakt en ga ik regelmatig vroeg in de ochtend weer mijn baantjes trekken. Dat is altijd zwaar. Je ligt heerlijk in je bed en hebt met jezelf de afspraak gemaakt dat je alleen gaat zwemmen als je op tijd wakker wordt, wat in mijn geval tussen 6 en 6.30 uur is.
Ik word dus steevast 5 uur, 5.30 uur wakker. Dat is te vroeg. En ik hoop dus dat ik dan weer als een blok in slaap val tot ver na 7 uur. Vreemd eigenlijk. Maar deze wens houdt me wakker, tot de juiste tijd. Maar eigenlijk heb ik helemaal geen zin om mijn lekkere warme bed te wisselen voor een koud en nat bad. Dus is het altijd een strijd met mezelf. Want i hoef van niemand. Iedereen hier in huis is in volle bewondering of verklaart me voor gek. Niemand die echter tegen me zegt dat het tegenvalt als ik niet ga. Maar goed. Vanochtend heerlijk 18 banen gezwommen. Heel lekker als je eenmaal in het water ligt. EN morgen….. morgen wilde ik iig gaan sporten, maar ja, zoonlief is jarig, dus dat kan niet. En zwemmen…..ik kijk wel even. Als ik echt wakker ben… moet wel zeggen dat het ’s ochtends wel steeds aangenamer wordt…
Zwemmen
Het is weer zover. Het zwembad is weer open en het weer begint weer beter te worden. Tijd voor weer wat baantjes in de vroege ochtend. Valt niet altijd mee. Het bed ligt zo lekker en het is buiten toch nog fris en het water is in het begin koud. Maar eenmaal in het water is het weer zo lekker. En dat zeg ik dan elke keer weer als ik nog in dat bed lig. En ik stommel weer naar beneden en sleep mezelf naar mijn fiets… En vanochtend scheen de zon heerlijk over het water en gleden de baantjes onder mij weg. Had er nog veel meer kunnen zwemmen. Ga ik de volgende keer doen. En nu hopen dat door dat zwemmen natuurlijk ook weer wat kilo’s verdwijnen. Aan de andere kant zorgen dat ze er natuurlijk niet meer bij komen 😉
Een lijnpoging maar weer
Ach ja… er begint weer een twaltaf op twitter. Ik ben kennelijk niet de enige die ongemerkt wat kilo’s heeft verzameld deze winter. Voor mij logisch. Ik ben een emotie-eter en waar sommige niet meer gaan eten van verdriet of stress, heb ik daar helaas niet altijd last van. Ach ik heb wel eens 16 kilo verloren in een stresstijd, maar dat was een tijd dat ik mij nog gewoon hele dagen in bed kon verstoppen en ontzettend zielig kon zijn. Dat kan niet meer. Kinderen moeten naar school en dus gaat moeders eruit. Ontbijtje, iets bij de koffie, lekkere lunch, iets bij de thee… heeeeee nog lekker paaseitjes en eentje is zo weinig. Lekker avondeten, iets bij de koffie en oh… er ligt hier nog een zak chips. Het denken aan laat zich het best verdringen door eten. Mijn moeder zou haar hoofd schudden. Ik wilde rustig aan gaan doen met eten, nadenken over wat ik at en niet meer zoveel snoepen. Waarom hebben ze dan bij Kruidvat net 500gram snoep bij Andrelon shampoo. Ik had het nodig dus ook heerlijk 500 gram van die bramen en frambozen snoepjes gekocht. Goed voor een hele week. Nou die week is dus bijna om, want de pot is bijna leeg. Erg toch.. .en de weegschaal geeft echt wel aan dat het te gek wordt hoor….
leuk werk
Van de week ging de telefoon. Word ik gebeld door iemand die me via internet heeft gevonden toen hij zocht naar iemand die WordPress templates maakt. Of ik een ontwerp om kan zetten naar een WordPress template en graag voor woensdag. Ik vertel hem dat ik dan wel mijn tovertarief in rekening breng en dat hij het ontwerp maar moet sturen en dat ik dan wel even zal kijken. Meld natuurlijk ook dat ik dan wel wat andere dingen moet verzetten, maar goed.. als het te doen is, is het ook weer inkomsten natuurlijk. De volgende dag heb ik de bestanden en ga ik aan de slag. Het is een leuke samenwerking en inderdaad, woensdag is de website online en is de klant tevreden. Altijd spannend natuurlijk, zo’n snelle actie en iemand die je verder niet kent. Geen tijd voor contracten en andere afspraken. Gewoon aan de slag. En als hij ook snel zijn rekening betaalt ben ik een tevreden mens. Dan was mijn inschatting goed dat deze man wel te vertrouwen is en ook zijn afspraken na komt.
Blue Monday
Het is weer zover, de blue monday. Ik weet niet wat dat is, maar dan is iedereen de deur uit en kan ik niet tot iets komen. Ik voel me leeg, verlaten, ellendig, moe en hopeloos. Ik zou een heleboel willen doen maar zie overal tegenop. Ik zou het liefst willen janken, maar zelfs dat lukt niet.
Andrelonprobleem
Ik heb kort dun haar, met natuurlijke krul. Doordat het dun is, is mijn haar kwetsbaar en breekt snel. Bovendien hebben de puntjes de neiging om te splijten. En dat terwijl krulhaar de neiging heeft te gaan pluizen. Oh en ik kleur mijn haar.
Sta ik dus voor het Andrelonschap bij de drogist: Perfecte Krul (gaat het pluizen tegen), Perfect Puntjes (tegen het splijten van de haarpunten), Anti Haarbruik, Care and Repair, Tegen Futlooshaar……Ik zoek gewoon die ene fles shampoo met bijbehorende conditioner: Perfect Haar – en dat hebben ze nou net weer niet.
Offerte de deur uit
Het is even wennen moet ik zeggen, een stevige offerte schrijven. Meestal ga ik een beetje aan de ondergrens zitten. Kán ik wel zoveel vragen. Spook natuurlijk, ik lever goed werk, dus natuurlijk kan ik dat vragen. Komt bij dat ik dus in de regel veel meer uren in een project steek dan ik mij laat uitbetalen, want ja, te laag geoffreerd. Dat lukt nu vast niet. Samen met een vormgever gaan we een website opnieuw opzetten. Ik schrijf mijnvoorstel, hij vindt het veel te laag: ‘Heb je hier rekening mee gehouden en daar, en waar heb jij je post overleg?’ Dus ik ga opnieuw aan de slag, met de wetenschap wat hij vraagt voor het ontwerpdeel. En ik stuur een nieuw voorstel wat een stuk hoger ligt en als ik ga rekenen, eigenlijk ook een stuk reëler. En vanaf nu moet ik mij niet meer laten leiden door ‘weinig budget’ en anders in dat geval gewoon paal en perk stellen. Startprijs gaat omhoog – gewoon omdat ik dat waard ben 😉
Plannen
Toen Mam nog leefde en al ziek was kon ik heel verdrietig worden, bijna panisch als ik dacht aan het leven nadat Mam dood was. Ik heb dat weggestopt, wilde dat niet weten, wilde er niet mee bezig zijn. Mam leefde nog en wat er daarna zou zijn, dat zouden we daarna dan wel zien. Ik leefde geheel bij de dag en morgen was er nog niet. Het was de enige manier om te overleven. Ondertussen is Mam er alweer 2 maanden niet meer en ik leef nog steeds in vandaag. Als iemand mij vraagt of ik iets over x dagen kan doen, dan kan ik dat niet overzien. Ik kan niet plannen voor morgen, ik overzie het gewoon niet. Binnenkort zijn zowel L als ik 50. Iets wat we niet nu groots willen vieren, maar pas van de zomer, omdat we iets buiten willen doen. Datum is al geprikt en L is al druk bezig met namen verzamelen van wie we moeten uitnodigen. Dat is pas over een half jaar…. moet ik daar NU al over nadenken? Hij heeft alles al rond voor een klein feestje op 6 februari en of ik ook nog iets doe, jawel, denk het wel.. moet ik mensen uitnodigen enzo.. Heb er wel zin in, maar overzie het gewoon nog niet. Moet ik nadenken over wie ik dan wil vragen en wat ik dan moet kopen… Ach lieve help…Lees verder
Inspiratiebronnen
Via twitter en andere kanalen zie ik zoveel goeds voorbij komen. Mensen die van alles aanpakken, boeken uitgeven. Kreeg ontzettend de neiging om heel jaloers te zijn op al dat succes. Maar wat een onzin. Waarom zou ik daar jaloers op zijn. Nee, ik ben jaloers op het feit dat zij WEL dus dingen oppakken en gewoon doen en ik dus niet. Wat dat aangaat zou ik dus meer naar mijn moeder moeten kijken. Die pakte alles op wat ze leuk vond en ging er voor. Zij kon aan het eind zeggen dat ze alles had gedaan wat ze wilde en dat ze daar best nog wel heel lang mee door had willen gaan, maar dat was haar niet gegund. Dus ik moet niet zeuren en deze mensen dus gebruiken als inspiratiebron. Niet dat ik boeken ga schrijven of opeens allerlei leuke cursussen ga geven (tenminste, nog niet), maar dat ik wel moet doen wat ik leuk vind en niet moet denken dat ik dat niet kan, maar er gewoon voor gaan. Zo zat ik vorige week in Seats2Meet in Utrecht en heb van te voren aan gegeven op twitter dat ik daar een WordPress Spreekuur hield. Dat bedacht ik mij opeens en in plaats van alleen te denken heb ik dat ook gewoon gedaan. Niet dat er iemand kwam, maar er kwamen wel wat reacties, dus de volgende keer doe ik dat gewoon weer. Niet denken maar doen, en vooral ook durven.
Wat bronnen te vinden op Twitter: @kaatmossel – omdat die niet gaat zitten denken of ze iets wel kan, maar het gewoon doet. @suusenco vanwege haar boek Vrouwen met Pit en haar workshops over spoken, en ook wat heb ik ontzettend veel spoken. @Jeanetbathoorn, omdat zij ook gewoon doet! en zich niet door zichzelf laten tegenhouden. En zo zijn er nog veel meer goede inspiratiebronnen te vinden op twitter – wat een mooi medium toch 🙂
Hoe gaat het eigenlijk
Een vraag die ik regelmatig krijg en waar ik eigenlijk nooit precies het antwoord op weet. Hoe gaat het nu eigenlijk met mij. Ik weet het gewoon niet. Het is nu iets meer dan een maand geleden dat mijn moeder voor mijn ogen overleed en nog wil het niet echt tot mij doordringen lijkt het. Als ik naar haar foto kijk dan zie ik een vrolijke stralende levenslustige vrouw en kan ik mij gewoon niet voorstellen dat ze er niet meer is. Het kán toch gewoon niet dat iemand die op die foto nog vol leven zit gewoon dood is, weg. Wanneer sta ik mezelf toe het verdriet dat er toch wel degelijk is, toe te laten. Is dat een soort van beschermingsmechanisme? Is het gewoon een soort van verstoppertje spelen? Het is niet zo dat ik stoer loop te doen en niet wil toegeven dat het niet gaat. Het voelt gewoon allemaal zo onwerkelijk nog, terwijl ik wel degelijk weet dat het gewoon werkelijkheid is.Lees verder
Afscheid
Vorige week stond in het teken van het afscheid van Mam. Eerst gingen we vanuit hier naar Matrice, waar Mam lag. Daar zouden L en ik blijven om de mensen te ontvangen die nog persoonlijk afscheid wilden nemen van Mam. Toen we daar aankwamen was bijna de hele familie daar nog. Nog even met elkaar bij Mam gekeken en toen is de rest van de familie met M en K vertrokken naar Vlaardingen. Twee uur lang zijn er vervolgens steeds mensen geweest om afscheid te nemen. Hoewel het niet de bedoeling was dat er iemand van de familie zou zijn ben ik blij dat ik dit toch gedaan heb. Volgens mijn schoonzusje zou het zwaar zijn, maar ik vond het alleen maar mooi om de warmte te voelen van de mensen die stuk voor stuk een warme band met Mam hadden. Het was al na zevenen toen we zachtjes door de dames van Matrice richting de deur werden geloosd. Om half 8 begon immers de afscheidsbijeenkomst en daar moesten we natuurlijk niet te laat komen.Lees verder
Afscheid
Straks naar Vlaardingen voor het afscheid van Mam. Eerst vanavond de gelegenheid voor mensen om persoonlijk afscheid te nemen. We hoefden er niet bij te zijn als familie, maar ik kan Mam toch niet al die mensen alleen laten ontvangen. Ik zal daar bij haar zijn. Daarna is de herinneringsbijeenkomst waar we veel mensen verwachten. Wij als familie zouden daar neit spreken, maar ik heb zo’n mooi gedichtje gekregen dat ik vind dat ik dat daar ook moet vertellen en niet alleen morgen. Hoop dat ik de kracht heb, weet dat ik die kracht daar krijg. En dan morgen het definitieve afscheid van Mam hier. Echt definitief zal het niet zijn, we zullen elkaar weer zien – later En zij zal bij ons zijn als is het in een andere dimensie. Wat dat heeft ze me gezegd. Ik laat jullie nooit in de steek. Ik zal over jullie en jullie kinderen waken. En ik weet dat ze dat zal doen zodra ze dat kan.Lees verder
