De droger kapot is kennelijk iets wat de hele structuur in de war gooit. De droger is kapot, dus kan ik de badkamer niet schoonmaken? De droger is kapot dus ik kan boven niet zuigen? Vanmorgen realiseerde ik mij opeens dat ik een aantal dingen niet deed ‘omdat de droger immers kapot was’. Het een heeft niets met het ander te maken, maar kennelijk kun je daar dus van in de war raken. Gisteravond belde gelukkig de monteur. Hij komt vanmiddag. Gisteren heb ik ook een alternatieve droger gekocht – een rekje voor aan de deur, want ja buiten werd het niet bepaald droger. Nu hoop ik dat ik dat rekje alleen nog maar hoef te gebruiken voor dingen die niet in de droger kunnen en dat straks de was die ik gisteren in de machine heb gedaan gewoon weer hoeps de droger in kan. Anders moet ik ook nog op zoek naar een nieuwe droger – de beste natuurlijk, voor de leukste prijs 😉

Het leven is keuzes maken. Op de doelengroep waren ze duidelijk. je moet keuzes maken wat je nu wilt. Hyper – omdat ik te veel wilde en niet kon overzien wanneer ik wat moest doen. Taken afschuiven en keuzes maken. Ik kan niet én op de reunie zijn én foto’s maken bij het eerste. Ik heb besloten. Ik breng de camera naar de club en iemand neemt het fotomaken van mij over. Ik ga naar de reunie en probeer niet al te laat terug te zijn. het geeft rust.

Zo af en toe kan het me helemaal aanvliegen, zoals gisteren opeens. Morgen moet ik meerdere dingen doen, tegelijk op verschillende plekken wat natuurlijk niet werkt. Bovendien moet ik dan het dorp uit, kinderen blijven hier en is het weekend dus boodschappen, én, én, én…. En opeens vliegt het me aan. Hartslag schiet omhoog, de handen beginnen te trillen, zweet breekt me uit. Hoe moet ik dat toch allemaal klaar krijgen. Rustig toespreken helpt niet en ik raak bijna in paniek van de onnodige stress. Alsof ik gelijk zou moeten beginnen met van alles doen en er niet nog ene hele dag tussen zit. Ik ga eerst maar eens naar school, waar ze een presentatie van een projectweek hebben en dan maar rustig ademhalen. Eenmaal op school zakt het en kan ik ook weer rustig nadenken en taken van me afschuiven.
Het duurt even voordat ik echt zover ben dat ik mezelf toesta om dingen aan anderen over te dragen, maar het is gelukt.

Mijn doel bij de Doelengroep voor ADHD is een betere tijdsindeling. Werken als ik moet werken, huishouden als dat moet gebeuren, tijd voor de kids en vooral ook tijd voor mezelf. Dat laatste schiet er nogal bij in, hoewel ik wel altijd aan mijn favo tv programma’s toekom (mede dankzij de video).
Zo heb ik mezelf een paar subdoelen gesteld: 1 keer per week echt sporten (dus geen smoezen om onder de badminton uit te komen), toch wel elke dag proberen mijn buikspieroefening te doen èn elke week iets creatiefs.
Daarnaast natuurlijk de zaken als dingen niet laten versloffen en gewoon gelijk doen wat er moet gebeuren….logisch natuurlijk, alleen voor mij niet. Maar ik probeer dingen nu echt voor elkaar te krijgen. Zo heb ik (na 5 keer te hebben weggeklikt bij Outlook) mijn urenadministratie van vorige week ingevoerd en heb ik de andere administratie ook alweer op orde. Het aantal rode taken (hadden-allang-gebeurd-moeten-zijn-taken) neemt af. Oké, je kan daar iets mee smokkelen. Vaste taken heb ik ingevoerd met een wekelijks herhalen. Dus als de taak bijna een week over tijd is, kun je hem gewoon wegklikken en denken ‘Dat doe ik morgen wel’ en dan issie gewoon zwart.

Met de tekening van de konijntjes was de eerste stap genomen. Nu de tweede stap ook. In de kast ligt verf en doek, dus dat moest ook een keer gecombineerd worden. De jongste zoon was vanmiddag vrij en had met niemand afgesproken. Vorig jaar heeft hij allerlei schilderspul voor zijn verjaardag gekregen, dus dat moest ook maar eens aangepakt worden.
De spullen gepakt, plastic over de tafel, ons atelier was geboren. Met muziek op de achtergrond ontstonden onze kunstwerken. Het resultaat van mijn noeste arbeid mag er best wezen (al zeg ik het zelf), maar heeft ook nog meer oefening nodig. Het is nog niet helemaal wat ik ervan in gedachte had, maar het komt een heel eind. Foto was nog moeilijk, want ja… natte verf glimt, maar goed …TADAAAAAAH

Vandaag weer een bijeenkomst van de doelengroep ADHD. Voor mij is dat een stokachterdedeur groep. je moet er elke keer vertellen wat er van je afspraken terecht is gekomen en waarom niet. En je moet nieuwe afspraken maken. Ik wil meer grip op mijn tijd. Tijd vliegt soms voorbij en dan vergeet ik wel eens prioriteiten te stellen. Ik ben met iets saais bezig en opeens komt er iets leukers voorbij, maar ja dat saaie moet ook gebeuren. Wijst de begeleider op mijn pols waar geen horloge omzit. Nee, maar mijn hele huis staat vol met klokken, maar als ik bezig ben kijk ik daar niet op. Duh.
En waarom ik dat wil en of ik het wel wil. Alles loopt toch goed? Ik heb kennelijk mijn zaakjes in hun ogen goed voor elkaar. Maar in het begin werd mij gezegd dat ik het voor mezelf moest doen. En IK vind dus dat ik het niet netjes voor elkaar heb. Dat er dingen blijven liggen omdat ik mij af laat leiden. Ik kan daar dus pissig om worden. En zeker als dan zo’n begeleider vraagt of ik er mee zit en of ik er verdrietig van word. NEE, ik word er niet verdrietig van, ik word dus kwaad, want ik wil die dingen gewoon doen en goed en ik kan er dus slecht tegen als dat niet begrepen wordt.
Maar goed, weer 2 weken om wellicht nu als geheim agendadoel eens te formuleren volgens doelengroeptaal wat ik dus wil.

Dit is dan de tekening. Meer zijn het er nog niet geworden. ook de truien die ik wilde maken zijn nog niet af, ofwel – ben ik nog niet aan begonnen. Maar het begin is er en dat geeft al wat rust.

Vroeger (toen ik nog niet wist dat ik ADHD had) kon ik vele dingen tegelijk. Soms bleven dingen liggen, want daar kwam ik dan net niet aan toe en soms werden dingen vergeten. Geen probleem, het hoorde bij mij. Nu weet ik dat ik ADHD heb en ben me dus bewust dat ik wel veel tegelijk kan, maar dat ik dan dus dingen ga vergeten. Met een eigen bedrijf wil ik dat dát dus in ieder geval goed gaat. Dingen die ik dus meer als hobby doe, maar die ik toch wel heel leuk vind, komen niet meer aan bod. Da’s balen. Eén van de dingen die ik als doel heb gesteld bij de ADHD-doelengroep is dus tijd voor mezelf inruimen. Da’s moeilijk.
Sinds dinsdag is hier iedereen de deur uit, wat betekent dat ik kan doen wat ik wil. Dus eet ik laat bij de televisie (lekker efficient) en doe ik verder alle dingen die ik wil of die moeten gebeuren.
Gisteren heb ik dus de tekenspullen uit de kast gehaald en heb voor het eerst sinds tijden weer eens een tekening gemaakt.
Dat smaakt naar meer.

Vrijdag de tweede bijeenkomst van de ‘doelengroep’. Twee weken lang heb ik netjes bijgehouden waar ik nu de hele dag mee bezig ben. Dit alles om zo te kijken hoe ik daar structuur in aan zou kunnen brengen. Reden, tenslotte, waarom ik bij de doelengroep zit. Vrijdag was daar de tweede begeleider ook en nog een (voor mij) nieuw lid van de groep. We worstelen allemaal met hetzelfde – structuur. Door die bijeenkomsten leer ik nog meer facetten van de ADHD kennen. Allemaal hebben we last van lusteloosheid als we niet iets ‘moeten’. Kennelijk kunnen we ons dan moeilijk aan iets anders zetten. Een dag glipt als los zand tussen je vingers door. Gek is dat. Op sommige dagen kan ik inderdaad bergen verzetten. Als ik niet echt iets moet, kom ik ook tot niets. Ook dingen die ik zou kunnen doen blijven gewoon liggen – die ‘moeten’ ook niet.
Kennelijk is daar een valkuil, moet ik die dingen dan als ‘moeten’ gaan betitelen.
Morgen ‘moet’ ik dus de badkamer schoonmaken en beneden de vloer dweilen. Helaas valt de hemel niet naar beneden als ik het niet doe.

Ik heb een tabel gemaakt, 7 dagen in de week en uren van 8 uur tot middernacht. Nu wil ik dingen in gaan plannen. Maar eigenlijk moet ik dus nog een lijst hebben van dingen die ik in die week dan wil gaan doen. Ik vul de vaste dingen in, maar dan….moet ik me dan vast gaan leggen door die andere dingen ergens in een vakje te gaan stoppen?
Eigenlijk moet ik een planbord hebben en een stapel kaartjes van dingen die moeten gebeuren. Die kaartes plak ik dan aan het begin van de week op de planning en als ik iets af heb haal ik het eraf. Als het goed gaat liggen alle kaartjes aan het eind van de week weer in het bakje – taken gedaan. En als het niet goed gaat dan hangt de laatste dag van de week vol met van die kaartjes. En dan hebben de kaartjes natuurlijk ook nog verschillende kleuren: de moet-kaartjes, de moet-eventueel kaartjes, de leuk-als-het-ervan-komt-kaartjes, de hoeft-niet-persé-kaartjes.. die laatste kaartjes kunnen natuurlijk gewoon van het bord af en de volgende week er weer op. LOL – flexibele planning heet dat. Maar ik geloof niet dat dat de bedoeling is. Ik ga in ieder geval in gedachte die kaartjes eens invullen.
Oh nog een kaartje: de dit-kun-je-ook-delegeren kaartjes, daar mag ik best een stapel van maken.

Gisteren de eerste bijeenkomst gehad van een Doelengroep. Dit is een groep met ADHD-ers die eraan willen werken om meer structuur ed in hun leven te krijgen. Je stelt jezelf één of meer doelen die je wilt bereiken en maakt elke keer afspraken. De bijeenkomsten zijn elke 2 weken. De samenstelling van de groep is goed. Er zitten meerdere Wageningers (mensen die aan de universiteit daar studeren of hebben gestudeerd) in. Dat schept een band,want dat is ook mijn achtergrond.
Na een voorstelronde gaan we praten over de afgelopen 2 weken. Een van ons is voorzitter en houdt nauwlettend de tijd in de gaten. Het is leuk hoe in de groep met elkaar omgegaan wordt en de problemen zijn herkenbaar. Na de pauze de afspraken. Welke had je en heb je je eraan gehouden.
Natuurlijk kom ook ik aan de beurt. Wat zijn mijn doelen? Ik denk na. Ik wil meer grip op mijn tijd hebben. Nu gaat nog te veel ad hoc, waardoor soms dingen blijven liggen en soms dingen eigenlijk meer tijd kosten dan nodig. Ik wil dat beter aanpakken. Scheiding tussen werk en eigen tijd. Mijn afspraak voor de volgende keer is bijhouden wat ik wanneer doe. Want om er grip op te krijgen moet je natuurlijk eerst inzicht hebben. Zou het met deze groep lukken om dan daadwerkelijk die structuur te krijgen die ik al een hele poos nastreef?

Gisteren op de televisie. Het huis van een belgische man, met ADHD. Het was er onbeschrijflijk smerig, maar zijn probleem was angstaanjagend herkenbaar en de dames ontroerend naïef op het gebied van ADHD. Er lag bijv. een stapel vuilniszakken in het washok van echt weken. Tip: hang dan een briefje op de koelkast dat de zak op maandag naar buiten moet.
Werkt dus niet met ADHD-ers, want die zien dat briefje wel, maar op een moment dat je net nog wat anders moet doen en als je het weer ziet is het te laat. Zo ook met schoonmaken en opruimen. Je ziet dat het moet gebeuren, maar op dat moment heeft ff iets anders voorrang. Totdat het zover komt, dat je het niet meer kunt overzien en het van kwaad tot erger wordt.
Gelukkig is het bij mij nog nooit zover gekomen. Wel in het klein (handig van die verhuisdozen waar je alles in kunt stoppen wat je ff niet kunt plaatsen ergens), maar over het geheel genomen is mijn huis nog redelijk toonbaar.
Maar ik schrok er wel van, want ik weet dat bij mij ook dingen kunnen blijven liggen omdat er gewoon even iets anders tussendoor komt. Maar ik hou het huis van deze man op mijn netvlies – als waarschuwing.

Manlief komt thuis. Het project waar hij voor gevraagd is gaat door. Dit betekent dat hij de komende jaren regelmatig een paar weken in Kenya zal zitten. Errug leuk natuurlijk, want daar kunnen we mooi een keer een vakantie aan vast knopen.
Maar het betekent ook dat ik dus regelmatig op mezelf ben aangewezen. Waar ik vroeger nooit problemen mee had, vroeger, toen ik nog niet wist dat ik ADHD had en ik gewoon gedurende de tijd dat hij weg was aanrommelde. Kinderen zaten elke dag keurig gekleed en met een volle maag op school en het huis was niet echt verwaarloosd, maar toch… wat vandaag niet afkomt komt morgen wel.
Maar nu ik weet dat ik ADHD heb, ben ik me daar van bewust en word ik toch wel onrustig van het idee dat ik een maand lang niemand heb om me een beetje op de rails te houden. Die om 12 uur zegt dat het toch wel tijd is om naar bed te gaan.
Ik vind het heerlijk als hij een paar dagen weg is en daar profiteer ik heerlijk van. Laat naar bed (en toch vroeg weer op). Maar een hele maand…. maar het duurt nog 2 maanden voor hij voor de eerste keer gaat en ik zal het best wel redden en wie weet – lukt het me ook om mezelf in het gareel te houden.

Het begon eigenlijk al gisteren. Het was de vierde dag van het voetbaltoernooi en als je 3 dagen foto’s maakt, moet je de vierde dag ook op komen draven, vind ik. Bovendien hadden we één zoon in de kruisfinales, dus als ouder moet je dan ook aanwezig zijn. Een blik in het programma: toch wel rond 11 uur aanwezig zijn voor de wedstrijden van de F-mini’s en dan toch eigenlijk wel blijven tot 2 uur, tenzij zoonlief in de kruisfinales komt, dan is er om half 4 nog een wedstrijd. Er moeten inkopen gedaan worden, want tot het laatste moment wachten is vast vragen om lege schappen. Er loopt er één te zeuren over vuurwerk, en hij is nog geen 16, dus ouder mee. Er is nog een kinderverjaardag, de wasmand puilt uit en er moeten nodig nog wat facturen de deur uit en… en.
Ik krijg de neiging om een dubbele dosis Ritalin in te nemen om het overzicht te houden en ik besluit het allemaal maar over me heen te laten komen. Wat niet kan, kan niet (toch een zege die Ritalin, want deze eenvoudige conclusie had ik vroeger nooit getrokken). Het inkopen van de elementaire dingen als brood, melk en kaas wordt mij uit handen genomen evenals het inkopen van het vuurwerk. Dat geeft tenminste rust. Natuurlijk haalt zoonlief de finale en zijn we de hele dag in de sporthal aanwezig, en een deel van de avond (prijsuitreiking). Ook de verjaardag doen we nog even tussendoor en aan het eind van de avond staan ook alle uitslagen, verslagen en foto’s van het toernooi online.
Aan het begin van de week werd de weblog van mijn opdrachtgeefster op non-actief gezet door de provider omdat het gehacked was door een spammer en die hebben we gisteren ook weer online gezet na het dichten van het lek. Alles leek goed te gaan totdat ik er een reactie wou plaatsen en stuitte op een foutmelding. Nog iets voor op het werklijstje, want ook al heeft dit volgens haar geen haast, ik wil toch altijd alles weer netjes afleveren.
En dan is het vandaag. Zo het inkoopgeweld in, want naast elementaire dingen willen we vanavond ook nog leuk eten. Gourmetten, want dat vinden de kids geweldig, en ik ook, want je hoeft niet van te voren uren in de keuken. En natuurlijk eigengebakken oliebollen en appelflappen. Een blik in de badkamer brengt ook nog ‘wassen draaien’ op het lijstje en een blik in het ‘kastenkamertje’ voegt ‘was vouwen en opruimen’ toe.
Maar waar ik het gisteren nog spaans benauwd kreeg van het idee wat er allemaal gisteren en vandaag nog moest gebeuren, overzie ik vandaag met rust. Stilte voor de storm???

We hebben straks een lang weekend. En wat vandaag niet af komt, dat komt morgen wel, en anders overmorgen. En verhongeren zullen we niet. Wat er niet is, is er niet. Alleen niet vergeten om de Ritalin op te halen bij de apotheek. Want die is wel op en of ik zonder ook het overzicht hou?? Ik wil het risico niet nemen.

– wasgoed wegwerken (voor eventjes)
– zomerkleren in de kast, winterkleren naar de vliering
– keuken opruimen
– kantoor: kastje opruimen en uitzoeken (vooral kritisch en veel weggooien)ingekeken – valt mee
– kantoor: stellingkast opruimen en uitzoeken (idem)
– kantoor: kijken wat een ongelovelijke zooi ik in de jaren heb verzameld in het ladenblok
– kantoor: wat zit er eigenlijk in al die mappen
– kantoor: leuk die tijdschriftencassettes, maar volgens mij is het allemaal oud papier
– al die leuke schilder- en tekenspullen die ik heb gekocht een keer gebruiken
– truien en hesjes maken van al die leuke lappen
– eigen visitekaartjes ontwerpen en laten drukken
– eens serieus aan een eigen (bedrijfs)website werken
– pianospelen
– saxofoonspelen
– onkruid bijhouden in de tuin
– platje achterin de tuin uitbreiden
enz enz

Gisteren de hele dag druk geweest, want gisteravond was de grote dag. Op onze voetbalvereniging nam Kees van Wonderen afscheid van Feyenoord in een wedstrijd tegen de vereniging waar het allemaal begon vv Bennekom.
Als webmaster zou ik het geheel vastleggen voor de website. Tijden in de weer geweest om op tijd een goede camera te regelen (liefst gelijk voor de heb – dus sponsors zoeken) Gelukkig was vriend J. nèt in het bezit van een mooie Nikon D70, dus alles zou goed komen. Voor het festijn begon hoefde ik nog maar één ding te doen. Video instellen op Yorin, 20.30 uur en dan zou alles goed komen. Dat zat al dagen in mijn hoofd – steeds op momenten dat ik net ff niet in de buurt van de video was.

Ik denk niet dat ik verder hoef te gaan… ARGHHH een hele week zonder CSI Miami :-(((
Maar de foto’s zijn naar tevredenheid gelukt: Kijk maar eens bij Kees van Wonderen afscheid Webalbum

Iedereen is het huis uit en dus zou ik eens flink gaan opruimen. Eén van de mannen uit de cursus heeft rigoreus zijn hele huis aangepakt. Daar wil ik nog niet aan beginnen (ach hemel dan komen we echt kliko’s te kort hier) maar steeds een stukje aanpakken. Als ik om me heen kijk kan er veel weg. Wat moet je nu eigenlijk met jaargangen terug van de consumentengids, alles staat toch nog wel ergens op internet. En al die andere jaargangen van tijdschriften, dat lees je toch niet meer, wat zit er eigenlijk allemaal voor zooi in dat kastje en wat WIL je er eigenlijk nog mee??? Maar ik ben er nog niet aan toegekomen. Net ook weer het oude koffiezetapparaatje mee teruggenomen van onze oude buren. Kan weer ergens in de kast… Afscheid nemen bestaat niet!! En toch wil ik!! – elke keer een stukje weg en dus elke keer een stukje verder.
En dan niet vergeten om batterijen te kopen voor de electronische organiser zodat die gaat piepen als er iets moet gebeuren (haha en dan niet vergeten om er iets in te zetten LOL)

Eerlijkheid loont. Na een weekend bij de familie snel ik gelijk naar de computer om te zien of er een reactie is en zo ja, wat de reactie is.
Er is een reactie, geschrokken – maar de eerlijkheid wordt gewaardeerd. Ik kan wel janken. In alle hevigheid komen de negatieve kanten van ADHD op je af op zo’n moment. We zullen er wel mee leren leven… op den duur

Het is 12 uur als ik na een voetbalwedstrijd tegen de oudste mijn computer aanzet. Gelijk trekt al het bloed uit mijn gezicht en realiseer ik mij dat ik iets vergeten ben. Ik zou om 8 uur iets voor iemand online zetten en die zit daar aan de andere kant op te wachten. In de mail zie ik berichten – ik ben klaar, jij ook? Waar ben je? je bent me vergeten 🙁
Ik zet het bestand online en de telefoon gaat. Een boze opdrachtgever aan de lijn. Ik doe wat ik mijn hele leven gedaan heb, ik verzin ter plekke een uitvlucht. Vergeten… nee, maar mijn computer wou niet online en ik kon je telefoonnummer niet vinden dus ik kon je ook niet bellen… Wat een rotsmoes. Op het moment zelf baal ik nog meer. Het staat online en de opdrachtgeven gooit de hoorn weer op de haak – terecht. Vanaf 8 uur zitten wachten…
Nog nooit heb ik er zo hevig van gebaald als vandaag dat dingen uit je systeem verdwijnen, dat je er geen moment meer aan denkt dat je iets hebt afgesproken, dat je niet het benul hebt gehad om overal briefjes ter herinnering op te hangen (wat ik tegenwoordig wel vaker doe als ik weet dat ik iets zou kunnen vergeten – ADHD-ers kunnen nu eenmaal dingen vergeten – of even tijdelijk uit hun systeem kwijtraken.
Ik druk op reply om nog een excuusmail te sturen. Maar wat schrijf je. Ik baal dat ik er een leugen overheen heb gegooid. De gewoonte om je eruit te redden als je weer eens ergens niet aan gedacht had, oorzaken buiten jezelf zoeken…. laf!

Na een half uur heb ik de mail klaar…. met de waarheid. Ik was het wel vergeten, ik baal ontzettend, voel me rot, kan me voorstellen dat je niet meer met mij wil werken.

Sinds ik weet dat ik ADHD heb, heb ik er voor het eerst een gruwelijke hekel aan. De tijd van de euforie van het weten waarom dingen gebeuren maakt plaats voor het balen dat die dingen dus gebeuren. De mail is weg en ik moet zo weg. Tot het laatste laat ik de pc aan staan, geen reactie. Hoe zou ik zelf reageren? Ik zou woest zijn – gewoon tegen me gelogen, nou ze barst maar…..en daarna zou ik het waarderen dat iemand de leugen opbiecht en eerlijk tegen mij is, ik zou de samenwerking nog een keer evalueren en als ik tevreden was zou ik het toch nog een keer proberen.
maar ik ben mijn opdrachtgever niet en ik kan mij voorstellen dat die zich vreselijk genaaid voelt

Eén van de dingen die je op de ADHD cursus leert is dat je orde en regelmaat moet scheppen. Je moet zorgen dat er in je omgeving weinig dingen zijn die je af kunnen leiden. Eén van de cursisten heeft zijn hele huis al aangepakt en al het overbodige eruit gehaald. Hij voelt zich er gelukkig onder.
Het lijkt mij een ontzettend strak plan, maar waar te beginnen?? En wat is overbodig? En hoe weet je zeker dat je het echt niet nog een keer nodig zult hebben?
Gestart met de woonkamer en de hele stapels libelles in een zak gedaan voor school. Niet op de stapel gelegd van “nog een keer doornemen, want wie weet staat er nog iets bruikbaars in”. Ondertussen weet ik wel dat alles wat ik eruit scheur toch niet meer gelezen wordt.
Ik ben tevreden over de zithoek… nu nog de keuken, de kledingkasten, de vliering, de garage en vooral….. mijn werkkamer.