Sommige mensen hebben dat, dat automatisme om het huis gewoon altijd op orde te hebben. Hoe doen ze dat toch? Want ik heb de tafel net leeg of daar ligt alweer een stapeltje en ook op het aanrecht staat alweer wat. De vloer ziet er na het zuigen ongeveer gelijk weer uit als voor het zuigen en nergens is het zo sfeervol en gezellig als ik zou willen.
En ik heb altijd weer de voornemens. Folders gelijk bij het oud papier, tijdschriften doorbladeren en op de kaft schrijven als er wat interessants in staat, of erop schrijven dat hij weg kan als de ander hem heeft gelezen. Mijn postvak in ligt vol en soms ga ik er doorheen en dan schrik ik dat er dingen tussen liggen die al had moeten afhandelen. En áls ik de boel een beetje op orde denk te hebben, dan is het snel toch weer een rommeltje, want ook de huisgenoten hier werken niet mee. De kamers van de jongste is een ongezellig hok en ook de kamer van de oudste is niet echt supergezellig.
Dus voor volgende week heb ik mij wéér voorgenomen om elke dag iets aan het huishouden te doen en te zorgen dat het huis opgeruimd en vooral ook sfeervol en gezellig is. En nu maar hopen dat er niets tussen komt 🙁
Verrassing
Elke keer als ik zo een beetje langs mijn lijf naar beneden keek, viel mij dat niet meer zo strakke buikje op. En dan die blubbers een beetje op zij. De weegschaal zei weken geleden dat het gewicht dat ik zo mooi in de vakantie had bereikt al lang niet meer in beeld was. En ik had de drop weer ontdekt en andere lekkere dingen. Dus nam ik mij voor niet meer te snoepen en vooral niet meer ’s avonds, wat dus absoluut niet lukte. Toen keek ik vanmorgen in de spiegel en ik vroeg me af of ik er zo van voren dan beter uitzag dan naar beneden kijken, want ik zag een taille. En als ik naar beneden keek, was daar dan niet iets minder ‘geblubber’? En ik deed wat ik normaal nooit doe, ná het ontbijt op de weegschaal. Ik kijk en ik kijk nog een keer en JOEPIE, daar staan weer dezelfde getallen als na mijn vakantie. Hoe weet ik niet (who cares), maar op de een of andere manier ben ik toch weer die kilo’s kwijtgeraakt. Nu alleen nog wat trouwer die buikspieroefeningen doen, zodat , als ik dan naar beneden kijk, het toch een beetje strakker eruit ziet.
Wat een zooi….
De stapels op de slaapkamer zijn bijna weg. Wat rest zijn stapeltjes met zooi. Ondertussen heb ik de losse zooitjes weer in een krat gegooid en die weer onder de kast geschoven. Niet echt zoals het hoort, maar dáár had ik vandaag nog even geen zin in. Verder nog wat stapeltjes met papier, maar die moeten straks in mijn nieuwe kastje komen. Dat staat nu nog in onderdelen in de garage te drogen. 3 planken, een bovenkant en wielen eronder. Die kan ik dus naast me rijden als ik zit te werken, zodat ik daar dingen op kan leggen die ik wel in de buurt wil hebben, maar niet op mijn bureau, zoals mijn stapeltje schrijfblokjes. Dan hoop ik mijn bureau wat leger te houden. Als ik om me heen kijk zie ik nog wel wat projecten, maar die zijn behapbaar en in het klein uit te voeren, zoals al die verschillende brievenbakjes met ??????. Maar vandaag dus nog ff niet. Vandaag is het weer gericht op overzichtelijk krijgen want vanavond komt manlief weer thuis en die moet toch wel zien dat het is opgeruimd!
Opgeruimd staat netjes
Mijn werkkamer is bijna om door een ringetje te halen. Onder de kast – bijna leeg, op het lage kastje – bijna leeg, de vloer in dat hoekje – helemaal leeg. de plank met die scheve stapel tijdschriften, enveloppen, boeken ed. helemaal leeg, mijn bureau – helemaal leeg, het tafeltje naast het bueau – ook bijna helemaal leeg. Klinkt ontzettend goed hè!!!
Vind ik ook en dan ga ik nu zorgen dat ik weer in mijn bed kan, want daar liggen nog stapels tijdschriften op, en bloknootjes, en stapels met diskettes. Die kan ik niet zomaar op de vloer leggen, want daar liggen allerlei kratjes, dozen en mandjes die overal in de werkkamer stonden.
Doel van dit alles – de werkkamer leeghouden en de slaapkamer ook weer helemaal zooivrij maken. Zorgen dat de oudpapier kliko morgen bijna te zwaar is om naar de container te vervoeren en zorgen dat we nog een week klagen over de veels te volle gewone afvalcontainer. Maar als ik dan weer in mijn werkkamer kom en dan denk: WOW, wat een heerlijke werkruimte.
Maar nu eerst dat bed.
Choas
Ik schreef gisteren naar iemand ‘Het lijkt wel hoe meer ik wil ordenen, hoe groter de chaos wordt’. En later bedacht ik mij op de fiets, dat dat wellicht ook heel normaal is. Als het ergens een puinhoop is, moet je eerst alles overhoop gooien om te kunnen ordenen.
Maar ik zit geloof ik nog steeds in de fase dat ik wel orde wil, maar nog niet weet hoe ik die orde voor elkaar moet krijgen. Ondertussen word ik wel gek van de chaos.
Dat heet geloof ik bewustwording, maar af en toe vraag ik me af of ik dat eigenlijk wel wil, bewust worden.
Weer alles overhoop
Gisteren snel met de oudste naar IKEA, want snel bekeken kwamen andere dagen niet zo goed uit. Was rennen en vliegen, want meneer moest ook weer op tijd terug zijn voor de training van het team waar hij nét niet in is gekomen, maar waarbij nog wel een kansje is dat hij er toch bij mag… dus even van je beste kant laten zien.
We racen IKEA door, bestellen het bed, pakken nog een paar dingen voor de buuv en wachten dan ongeduldig bij het afhalen van de goederen. Daar zijn de mensen die na ons kwamen natuurlijk eerder aan de beurt, maar het bed komt er ook nog redelijk snel aan. Passen en meten en het kan net in de auto. Thuis vliegt hij de auto uit om door te rennen naar de voetbal (daar heeft hij nog 2 minuten voor, wat een timing). Ik sleep met de buuv alle spullen snel naar binnen voordat boven de kraan weer open gaat. Na de training gaat de oudste direct weer aan de slag en voor ik het weet staat het kleine kamertje en de kamer met de kasten weer helemaal voor met spullen. We zijn weer terug bij af lijkt het wel. Voordeel is dat ik het nu niet hoef op te ruimen, maar hij, maar toch…. ik wil gewoon weer wat orde in mijn huis. Ik word er zo onrustig van en bovendien heb ik dan de neiging om alles gelijk maar te laten slingeren, want het is toch een zooi en dan ben ik nog verder van huis….Gauw dat bed in elkaar zetten.
kilo’s
Ik was er zo blij mee, de stand op de weegschaal na de vakantie. 66 kilo, dat zag er toch netjes uit. Maar het gewone leven is weer begonnen. Met de hele dag in huis aan de slag zou het toch moeten lukken om dat getal op dat schermpje te houden en eventueel wel laten veranderen… maar dan naar een kleiner getal. Ik weet nu ook waar de bottleneck zit – de avond. De hele dag gaat het netjes, keurig ontbijt (roggebrood, glas sap en kopje thee), koffie met hooguit een volkoren kaakje, nette lunch (roggebrood, glaasje karnemelk) en ook het avondeten is niet echt erg (behalve vanavond, want ik had de boys patat beloofd). Het is het after eight, of liever gezegd het afterten, wat me de das omdoet. Dan zit ik op de bank en dan moet ik snaaien. Tja en dan gaat de teller de verkeerde kant op. 68 was het alweer vanmorgen. Dus daar gaan we op letten. Snaaien in de avond is niet erg, maar dan wel een appel, of iets anders light & healty.
‘Bijna’ klaar
Het tapijt ligt in het kamertje, de kast staat er, dus nu is het tijd om alle puinhoop die nog overal ligt een plek te geven. Het zijn natuurlijk allemaal van die dingen die ooit ergens achteraf een plekje hebben gehad, die steeds heen en weer zijn geschoven tijdens het inrichten van de andere kasten en waar we nu nog steeds niet helemaal van weten van we er mee willen en wat we er mee moeten. Dus ga ik straks toch maar eerst even de oude tafel nog een keer in elkaar zetten in het nieuwe kamertje, waar we alles op moeten verzamelen. Dan zijn de kamer van de jongste, de overloop, badkamer en het stuk met de kasten weer helemaal leeg en kunnen we van die tafel af die spullen weer een plek geven, of toch in de vuilniszak kieperen. Ondertussen heb ik het gevoel dat ik alles al meerdere kerein in handen heb gehad, maar elke keer verdwijnt er toch weer iets naar een plek, dus het einde lijkt in zicht te komen. Ik wil het eigenlijk vandaag gewoon klaar hebben.
Het rekenwonder
In de garage hebben we nog een goed stuk tapijt liggen wat zeer geschikt is voor het kamertje waar ik mee bezig ben. Ik weet de kamer op en schrijf de maten op een papiertje. Met het papiertje ga ik eerst even langs de tapijthandel, waar ze nog wel eens mooie couponnen hebben staan voor een prikkie. Het stuk dat wij hebben heeft hier en daar wel wat verkleuringen, dus misschien toch nieuw. Maar helaas, dus dan maar naar de garage om dat stuk maar eens op te meten. Rol naar buiten, meten, kijken – en ja, daar is wel een goed stuk uit te halen. Weer even terug naar huis om een stanleymes op te halen. Ik zoek thuis nog even naar het papiertje, want de precieze maat is toch wel even handig. 221×253. Eenmaal weer in de garage (die een paar straten verderop is) haal ik het tapijt weer tevoorschijn en meet de juiste breedte af. Voor de zekerheid wil ik nog even op mijn papiertje kijken, maar dat heb ik kennelijk toch weer vergeten. Ik leg het meetlint op het kleed, 150, lint keren 50 erbij is 2 meter – dus als ik daar op 70 ben heb ik 20 cm extra, dat snijdt straks wat makkelijker. En ik zet mijn mes in het kleed en snij mijn stuk af. Om vervolgens weer terug in het kamertje heel verbaasd te kijken dat het stuk te klein is – tja. Ergens hebben mijn hersenen 220 omgezet in 202 of ik ben door het lint van 150 ergens in de fout gegaan. Gelukkig had ik wel die 20 cm extra, zodat ik langs de plint, ‘maar’ stukjes van 2 cm hoef tussen te plakken
De Puinhoop slinkt
Jammer dat deze week niet de groene Kliko aan de beurt is (groen is bij ons overig afval, in tegenstelling tot wat de kleur zou suggeren). Hij is namelijk bijna vol. Niet alleen heb ik lustig van alles richting Kliko gestuurd, ook de jongens zijn er zeer bedreven in aan het worden. Af en toe zie ik er dingen in leggen, waarvan ik denk… kan dat weg??? Maar dan gooi ik gauw de deksel weer dicht. Weg is weg en als zij het niet meer willen, dan kan ik wel denken dat wellicht iemand anders….., maar weg moet het toch, dus dan maar zo. Ondertussen zijn alle kleren over, is de kast voor de spelletjes verhuisd en ingericht en zijn ook beide boekenkasten leeg geweest, verplaatst en weer gevuld met schoongemaakte boeken. Nu rest eigenlijk alleen nog een hele berg rommel op het kleine kamertje en een ongeordend zootje op de kamer van de jongste, waar de boys gewoon alles maar kriskras door elkaar heen hebben neergezet. Maar er komt zicht in, hoewel er nog wel een paar knelpunten zijn… maar ook die lossen we op. Tjonge, zou ik echt nog een geordend iemand worden en (belangrijk) zal het zo geordend blijven 😉
Zooi
De boel reorganiseren is één ding, maar de confrontatie met je eigen zooi is wat anders. Nu alles van de kant is in de kinderkamer valt me pas op dat alles echt vies/stoffig is en dat er ontzettend veel dingen zitten weggestopt die allang weggegooid hadden moeten worden. Dat is dus de negatieve kant van ADHD en die hoop ik toch steeds meer onder controle te krijgen. Straks als we alles weer een plek gaan geven moeten we toch bij alles even nadenken of we het wel terug willen zetten of dat we het toch moeten weggooien of weggeven. En ik hoop dat het zal lukken, want soms heb ik er zo genoeg van dat ik de laatste restjes toch weer snel in een hoekje wil wegstoppen of dat ik toch blijf denken dat ik wellicht ooit in een verre toekomst iets nog wel nodig zal hebben.
Weer terug!
Gisteravond laat reden we de auto weer de parkeerplaats op. Het was al bijna middernacht. De vakantie zit er weer op, helaas. Vandaag is het ritueel van wassen draaien, drogen en opbergen (eventueel eerst strijken) alweer begonnen.
Na een slechte voorbereiding zijn we toch nog goed en met alles weggekomen. Het was allemaal wat hectisch. Even een terugblik. Zaterdag 15 juli speelde de vvBennekom thuis tegen Ajax, wat voor mij betekende een hele dag foto’s maken. Deze moesten natuurlijk allemaal goed genoeg zijn voor de presentatiegids, wat dus al in het begin mis ging. De zon was zo fel, dat het bijna onmogelijk was om mooie portretfoto’s te maken van de selectiespelers. En dat terwijl de teamleider steeds maar op zijn horloge stond te kijken, wat natuurlijk niet echt bevorderlijk is voor de rust. Voor de wedstrijd zou een helicopter landen met het 1000ste lid van Bennekom en het 100ste lid van de businessclub. Vooral die laatste man moest goed op de foto komen. Dus afspraken gemaakt, waar stapt die kerel uit de helicopter en wat gebeurt er dan…. hij stapt aan de rechterkant uit en loopt dan naar de kant. Goed die kerel stapte dus aan de linkerkant uit (waar ik dus om gevraagd had ivm de zon, maar wat onmogelijk kon) en werd opgevangen door iemand van het bestuur die pontificaal met zijn rug naar me toe ging staan. Handig geinstrueerd waren deze mensen dus door hun eigen PR-man (die ik dus gelijk de schuld gaf van het mislukken van de foto – hij zoekt het maar uit, hij moet de presentatiegids maken). Maar verder was het een schitterende middag, verloren wij met 8-0 en hebben de kids wat handtekeningen gescoord (wat moederlief stond precies op de plek waar bijna alle spelers langskwamen 😉 )Lees verder
Vakantieperikelen
Maandag is de geplande vertrekdag. Dinsdag was de bedoeling maar omdat we op tijd een boot moeten halen, gaan we maandag al richting Duinkerken. Dat lijkt krap, want morgen ben ik de hele dag onder de pannen met een voetbalwedstrijd van ons eerste tegen het echte Ajax en daarna moet ik nog wat foto’s verwerken voor de presentatiegids voor de voetbalvereniging. Dus word ik nerveus… haal ik het allemaal wel. Ik draai mijn lijsten uit en ga eens zitten bedenken.
En opeens valt het kwartje, waar maak ik me nu toch druk om. De kar staat al in de garage, de tenten, luchtbedden en slaapzakken liggen daar al. Ik heb al voor bijna heel de vakantie voer ingeslagen, want we schijnen naar een redelijk verlaten gebied te gaan. De kinderen pakken hun eigen spullen maar en omdat het daar toch een verlaten gebied is hoef ik niet allerlei leuke modieuse kleding aan, want die doe ik toch niet aan. Ik ben daar op vakantie zowiezo lekker makkelijk in. Als het vies is of gaat stinken, dan even in een sopje en tot die tijd kan het gewoon gedragen worden. Tenslotte is het vakantie. Hoef ik dus alleen nog na te denken over boeken.
Ik voel me opeens een stuk rustiger worden….zal de stress nog toeslaan of zal ik het eindelijk een beetje geleerd hebben.
Gemiste kansen
De oudste is vorig jaar in een ander team geplaatst als zijn vrienden. Hij was steeds geblesseerd geweest en de trainer had niet echt veel van hem kunnen zien. Hij heeft het het hele jaar niet zo naar zijn zin gehad. We hebben dus regelmatig tegen hem gezegd dat hij contact op moest nemen met de coordinator en zijn wensen kenbaar moest maken. Jahaaaa, maar ondertussen dus Neehee. Zondag kreeg ik de teamindeling binnen om op de website te zetten. Hij zat weer in hetzelfde team, waar een deel uit was en waar wat nieuwe bijgezet zijn. En al zijn vrienden zitten dus weer bij elkaar in dat andere team. Dus contact met de coordinator, die ermee gestopt bleek te zijn. Dan zijn opvolger. Die had alle teams bij het oude gelaten, want hij kende niemand. In september ging hij verder kijken of er nog wat geschoven moest worden. Was mijn zoon er dus eerder bij geweest, dan had hij van zijn wensen geweten en had hij hem in dat andere team kunnen zetten. Maar nu is het afwachten. Een ontzettend gemiste kans en niet de eerste. Hij heeft het steeds. En ik herken het helaas. Je wilt dingen gaan doen, mensen gaan opzoeken, omdat je weet dat daar kansen liggen, maar het komt er niet van. En als je dan eindelijk de stap hebt genomen, blijkt het dat je net te laat bent. Balen. En elke keer neem je je voor dat je de volgende keer direct op pad gaat. Maar dat ben je weer vergeten als het zover is. Dus mis je kans op kans. Ik hoop dat hij eerder leert hiermee om te gaan. Het zou zonde zijn als hij teveel kansen zou missen.
Vollopen
Van alle kanten komen er allerlei opdrachten binnen. Foto’s maken voor de presentatiegids van de voetbal, websites die online moeten, mensen die nieuwe websites willen, onderhoud, mensen die een afspraak willen maken. Heel leuk allemaal. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik moet ruimen, opruimen. Ik wil dingen op orde hebben voordat ik weer aan de slag kan. Dat schijnt ADHD eigen te zijn, een bepaalde volgorde van dingen willen. Als het ene nog niet kan, kan het andere ook niet, want het moet op de juiste volgorde. Maar toch loopt het door elkaar bij mij. Dingen die moeten gebeuren en ruimen. En dat werkt toch niet, want onder het werken erger ik me aan de chaos en tijdens het ruimen vind ik dat ik moet werken. En die gouden middenweg vind ik nog niet.
Koppie erbij
Ik ga even naar Wageningen om wat inkopen te doen. Ik moet naar de gamma en wil graag een nieuwe fototas. In de winkelstraat bedenk ik mij dat ik ook even bij de boekhandel wil kijken voor een boek over CSS. Het boek dat door anderen werd aanbevolen staat er en ik loop naar de kassa. Daar wil ik pinnen. Spannend, want ik weet dat het saldo weleens ontoereikend kan zijn. Er zit ergens geld van mijn internetsparen in de pijplijn, maar of dat al op de giro staat…
Het blijkt van niet en of ik anders wil betalen. Gelukkig is daar VISA en tevreden met mijn boek loop ik de in winkel uit. Ik ga naar de Gamma en zoek daar iets in mijn tas. Kom ik een hele stapel boekenbonnen tegen, speciaal in mijn tas gestopt voor het kopen van het bewuste boek… tja, even niet aan gedacht
Schilderwerk
Druk bezig met de buitenboel zijn we nu bij de zolderdakkapel aangekomen. Na een kleine verbouwing van onze werkplekken kon er naar hartelust geschuurd en geschilderd worden. Erg leuk. Mijn overvolle pakhuisje ligt nu onder een laag stof van het schuren, alles ligt overhoop en ik krijg meer en meer de neiging om daar eens heel erg goed de bezem door te halen. Maar dan kijk ik naar het opstakel wat het meest in de weg staat, mijn boekenkast. En die boeken kunnen niet weg en ik zou niet weten waar ik ze anders zou moeten laten. Maar toch na het schilderen met een grote vuilniszak en een doos voor het oud papier naar boven en toch maar weer eens even proberen om het hier toch wat leefbaarder te maken. Soms vraag ik me wel eens af of ik er zonder ritalin minder last van zou hebben, van die zooi om me heen. Toch voelt het wel lekker om er last van te hebben en er eens lekker in te ruimen. Nu alleen de tijd nog vinden.
Muizen en kikkers
Vorige keer bij de ADHD-doelengroep kwam een nieuwe deelnemer, een student, iets met economie en bedrijfsleven, rugbyshirt en wat ballerig. De sessie was redelijk heftig, want eén nam afscheid en een ander, tja, is dus redelijk moeilijk. Enfin, aan het eind van de sessie vroeg de begeleider wat hij er van vond. Daar kwam meneer hoog van de toren, zoiets dat dit toch niet zijn niveau was en dat hij hier niets aan had en nog wat bla bla. Hij kwam niet meer. Meneer had na één keer zijn oordeel klaar. Afgesproken werd dat hij het nog een keer zou proberen en dat hij zou bellen als hij niet kwam. Hij weg en we keken elkaar aan. We moesten aan Friends denken waar regelmatig wat gebeurt en dan vliegen de flappen over tafel, want natuurlijk is er gewed. Vandaag was de nieuwe er inderdaad niet meer, had ook niets van zich laten horen. Dus kwam er uit een tas met een grote grijns koekjes en…… en hele zak muizen en kikkers. en wat er over was, mocht ik meenemen en elke dag één. Ze zijn al op 🙁
Energiezuigers
Vandaag had ik weer de ADHD doelengroep. De groep is wat uitgedund en nieuwe mensen blijven niet lang. Kennelijk zijn we een eng groepje. Sinds kort ben ik het daar wel een beetje mee eens. Een poos terug deed een nieuwe deelneemster had intrede. Verscholen in een hoekje deed ze haar verhaal. Haar doel was haar slaapritme weer op gang te krijgen. Meer wilde ze nog niet, want dat moest eerst gebeuren. Verder kreeg ze hulp in de huishouding, thuisbegeleiding en sprong haar moeder in. Meer wilde ze niet, want dat zou toch niet lukken en bovendien kon ze de rest pas op orde brengen als ze gewoon weer sliep. In het begin kijk je dat aan en heb je nog wel wat compassie met iemand, maar elke keer had ze zich niet aan de gemaakte afspraken gehouden en ze straalde een soort trots uit. Natuurlijk een masker, maar na een paar keer dit te hebben aangegeven veranderde er weinig. Daarnaast had ze geen oor voor anderen en als een echte ADHD-ster onderbrak ze telkens het verhaal van een ander. Dat is ergerlijk en gaat irriteren. Maar ze straalt iets zieligs uit, erger nog dat ventileert ze ook voortdurend, dus je wilt er niet opeens hard tegenin gaan. En dat kost energie, dat inhouden.Lees verder
Rennen, vliegen, hijg en puf
Het is al weer bijna 2 weken geleden. Weekend verjaardag van de jongste zoon, druk druk druk en maandag lekker weer aan het werk. Dan het onweer, gauw de stekkers van de computers eruit en toen geen windows meer. Dat was maandag, dinsdagmiddag een hele leuke middag bij Paradigit en daarna om toch nog wat gegevens te redden bij de systeembeheerder op school. Dinsdagavond beginnen met format c: en daarna windows weer opnieuw installeren, en office en alle macromedia programma’s. Om er achter te komen dat de CD waarop ze staan niet goed meer is en ondertussen is het alweer donderdag. Nieuwe pagemaker besteld en Acrobat en gemaild naar Macromedia, dat ik de installatiebestanden niet meer kan downloaden en dan is het alweer vrijdag. Tussen alles door nog even kinderfeestje en vrijdag moest het programmaboekje van de voetbal eruit, met de nieuw bestelde Pagemaker en een Acrobat die toch maar niet geinstalleerd wilde worden. Dan is het zaterdagochtend en lonkt een redelijk rustig weekend.Lees verder
