De baal- of klooimodus is bij mij gekoppeld aan de vreetmodus. Niet goed dus. Vanmorgen nog gestart met een appeltje bij de koffie (ok, goed goed en een stuk speculaas, maar dus niet twee stukken speculaas)  Ook de lunch was keurig netjes. Een rijstwafel met kaas en een craquotte met heinz sandwichspread. Ook nog heel netjes. Maar ja, dan begint het klooigedoe. Ik bedacht me dat ik nog een bakje borstplaatjes had (is nu dus op) en al boodschappen doend kwam ik natuurlijk langs zo’n hele grote zak met euroshopper chocopinda’s (nee die is nog niet op) en de heksenhyl (die nog netjes in mijn tas ziet, maar wie weet nog maar heel kort….) Kijk, dat helpt natuurlijk niet in het gevecht tegen de kilo’s. Goed, er komen er bij door de remoron, maar het aantal wat erbij komt door snoepen moet natuurlijk wel heel beperkt blijven. Want van de dansmat of de crosstrainer is het vandaag natuurlijk ook weer niet gekomen en straks ga ik weer CSI liggen hangen op de bank. Wel vroeg naar bed en dan hopen op een wat actievere dag morgen, met veel actie en weinig snoepen.

Twee dagen geleden had ik genoeg van mijn dikker wordende lijf. Het snoepen laten staan vind ik moeilijk. Een beetje moet toch kunnen? Dus de andere oorzaak, de anti-depressiva, waar ik goed van ga slapen, maar eens laten staan. Dat was twee nachten geleden. Gevolg: twee nachten niet goed geslapen en gisteren in bed gelegen met beelden in mijn hoofd van donker, een eenzaam figuur en een aanstormende trein. Niet goed dus. Ik krijg dat beeld niet uit mijn hoofd als het even wat minder gaat. Hoe eenzaam moet zij op dat laatste moment zijn geweest. Met alleen de lichten van de overgang en de lichten van de aankomende trein. En dan maak je de stap, die allesbeslissende stap, waar geen weg meer mee terug is. Schrik je dan wakker, wil je nog terug, kom je in die allerlaatste seconde toch weer tot de realiteit? Maar dan is het klaar. Piepende remmen van de trein en verder donker. Totdat er blauwe zwaailichten komen en er overal mensen lopen met zaklampen, zoekend naar.. ja naar wat. Niet aan denken. Laatje open, pil uit verpakking en doorgaan met dit leven. Dan maar een kilootje erbij, maar die gedachten, die gedachten moet het hoofd uit.

Goed, in het kader van… even een spelletje op de dansmat. Gisteren moeten ontdekken dat K me al voor is. Die doet dat even. Die heeft gelijk door wanneer hij op de peilen moet stappen en vergist zich daar amper in. Tijd voor een inhaalslag onder schooltijd. Dus hup dat ding aan de computer en 1 keer alles uitspelen. Dus net zolang tot ik geslaagd ben. Dat valt nog best wel tegen. Maar goed, met de spierpijn nog in mijn benen van gisteren toch 1 nummer de tweede keer helemaal uit kunnen spelen. Stelt niets voor en toch buiten adem. Echt tijd voor meer beweging dus. Instellen op twee keer per dag toch wel een keer op de dansmat en tussendoor nog een keer10 minuten op dat wiebelloop ding. Voor de conditie, maar zeker ook in de strijd tegen de opkomende kilo’s.

Ze hadden me al gewaarschuwd, de mensen van de ADHD-groep. Van remeron kom je kilo’s aan. Volgens de psych zou dat wel meevallen, want ik slikte ook ritalin en daar val je mee af (nou ja , in het begin – het houdt helaas een keer op). Maar volgens mij valt dat tegen, die opheffing van de ritalin. Want het is natuurlijk wel december en ik snoep natuurlijk best wel een keertje, maar niet meer (denk ik) dan normaal en toch heb ik het idee (gelukkig zijn de batterijen van het kreng leeg en kan ik even nergens nieuwe vinden) dat er meer kilo’s zijn bijgekomen dan ik zou willen. Dus maatregelen zijn nodig, want gisteren verknalde ik de rits van een rokje in een poging hem over mijn dikkere dijen heen te krijgen. Mijn mooie persjas van de voetbal heeft gelukkig een dubbele rits (zo één die ook van onder naar boven open kan, zodat ik de jas onder open kan laten en hij niet al te strak om mijn kont zit en dat terwijl hij toen ik hem paste redelijk ruim was). Maar verder zit mijn altijd te ruime broek strak, zitten mijn slipjes niet meer lekker en pas ik nog maar net in mijn maillots.
De eerste maatregel zal zijn het stoppen met de remeron en kijken of ik lekker blijf slapen en natuurlijk méér bewegen (hup die dansmat in de aanslag) en ietsje minder snoepen. En even batterijen zoeken en heeeel stiekem even op dat kreng gaan staan. Voor de schrik – voor de wetenschap dat het meer is dan ik zou willen hoef ik het niet te doen. Dat voel ik gewoon aan alles.

Vandaag mocht ik alweer naar de tandarts. Om de derde kroon voor te bereiden. En omdat donderdag geen afdruk was gemaakt van de onderkaak, omdat vandaag aan de andere kant van de onderkaak gewerkt werd, werd mijn hele onderkaak nu verdoofd. Gevolg dat mijn hele tong als een raar stuk iets in mijn mond ligt, mijn onderlip helemaal naar beneden lijkt te hangen en ik praat alsof ik dronken ben of op z’n minst een gigantische klap op mijn bek heb gehad. Na de verdovingsprikken (ook die dingen wennen) is een kroon laten zetten eigenlijk niet zo heel erg meer. Goed, je hebt het gevoel dat je nooit je mond meer dicht zult krijgen en dat je mond na afloop waarschijnlijk tot aan je oren loopt. En dat je minstens voortijdig in overvloedig water bent gestikt. Maar verder is het niet zo heel erg. Dat komt daarna. Dan heb je steeds iets tussen je kiezen zitten (je tong) of tussen je tanden (je lip). Je kunt niet slikken (want die tong is zo lam als wat) en nog niet eten (want dan kauw je op je tong ipv je eten). En als de verdoving is uitgewerkt dan begint het gezeur in je kaken, want daar heeft hij volgens mij behoorlijk in zitten spitten. Maar nu heb ik dus geen enkele kies meer waar een stuk van af is gebroken. Er zitten nog wel een paar zwakke schakels in mijn mond, maar voorlopig (klop klop) is de boel weer op orde. Nou.. ik moet nog een keer terugkomen voor de echte kronen, want nu zitten er noodkronen op. Maar ik kan dus weer even vooruit.

TJonge, wat een ellende is dat altijd weer. Niet de gang naar de tandarts, ook niet echt dat meer dan een uur in de stoel zitten, maar daarna. Lippen en tong die tintelen en kiezen die langzaam pijn gaan doen. Het lijkt wel of alles scheef staat en er niets meer klopt in mijn mond. Naast twee kronen (aan beide zijde 1, en dan 1 boven en 1 onder) heeft hij ook mijn voortanden wat verstevigd. Als heftige knasser waren die erg dun geworden en kon er bijna een stuk afbreken. Nu zitten ze dus niet meer lekker. Gelukkig mag ik dinsdag alweer terug voor de derde kroon, kan hij gelijk hier en daar nog wat afslijpen. Nu onderga ik het maar, maar bijten en kauwen is ff niet echt een pleziertje