Ik kom op een leeftijd waar ik er kennelijk aan moet geloven. De leesbril. Nu heb ik het probleem dat ik kleine ogen heb, en dus geen standaardmaat zachte lenzen pas. Harde lenzen en lange tijd achter het beeldscherm gaat bij mij slecht samen, dus ik heb iets meer dan een jaar geleden de lenzen in het doosje laten zetten en een nieuwe bril gekocht. Maar een leesbril zet je makkelijk voor een stel lenzen, bij een bril ligt dat iets anders. Dus naar de brillenboer. Die meet mij een brilletje aan, vooral voor de computer en het lezen. Glazen in een oud monteur, want daar had ik nog van die zonnevoorzetglazen voor. Da’s handig als je buiten wilt lezen. Nu heb ik dat ding dus een week in huis, maar het leest en kijkt voor geen meter. Met het idee dat de oogjes er even aan moeten wennen zet ik hem op, om vervolgens bijna van de trap te donderen omdat ik niet nadenkend met dat ding op mijn neus wegloop van mijn pc en dus niet de treden goed kan inschatten. Maar naar het scherm kijkend merk ik geen verschil, een boek lezend merk ik geen verschil. Morgen dus weer terug naar de brillenboer, met mijn gewone bril en mijn kruidvatleesbril van +1,25, want als ik die voor mijn gewone bril zet, kan ik wel makkelijker van het scherm lezen en kan ik ook makkelijker een boek lezen. Maar het zit niet, twee brillen voor elkaar. Ik krijg bijna het gevoel dat ik eigenlijk gewoon weer wat moet gaan wennen aan mijn lenzen. Dat ik gewoon druppeltjes moet halen voor langer naar het scherm turen. Maar de glazen die ik heb gekregen nu, da’s iig niets. Ze zijn anders dan van mijn gewone bril, want kijken door die bril en de leesbril is waardeloos. Maar goed, we turen nu gewoon evne met de gewone bril. Ouder worden komt met gebreken…. laseren misschien?!!

Opeens komt vandaag de hoofdpijn op. Mijn kop is zwaar en ik voel me licht. Te weinig gegeten? Ik heb gewoon geen honger. Ik merk dat het staren naar de pc de boel niet beter maakt. Ik raap alles bij elkaar en ga naar de opticien. Daar komt uit dat ik met mijn ene oog toch slechter zie en dat de bril dat dus niet helemaal meer goed compenseert. Die bril is net een jaar oud, en nu is mijn oog nog slechter geworden? Ik laat het nog even zo. Dan gaat hij ook voor lezen meten. En ja, als hij wat aan die dingen heeft gedraaid wordt het beeld toch wel wat beter. Ik haal mijn oude bril op van huis en besluit daar nieuwe glazen in te laten zetten. Glazen voor het lezen en kijken naar de computer. Het moet daar beter van worden. Nu heb ik dus straks 3 brillen. Een gewone bril, een zonnebril op sterkte en een lees/computer bril. En dan  maar hopen dat de leescomputerbril straks het kijken naar het scherm wat aangenamer maakt en dat dat een deel van de hoofdpijn is. Nu nog een stukje rust en minder druk. Wellicht dat dat het andere deel al scheelt.

Gedaan, riep ik vorige week nog enthousiast. En ook deze week had ik geen reden om niet mee te gaan op de skates toen de mannen gingen hardlopen. En dat ging weer echt heerlijk. De mannen namen een iets langere route, maar dat is een vrij vervelend pad om te skaten. Dus nam ik een kortere weg. Een weg, met twee wegen van rechts. Bij de tweede kwam een auto. Ik had gewoon voorlangs kunnen gaan, want de man had me wel gezien en zou vast remmen, maar ik wilde achter hem langs rijden. Dus ik maakte een bocht naar rechts en merkte toen pas dat de auto niet doorreed en dat ik er dus niet achterlangs kon. Mijn benen vlogen onder mij vandaan en ik belandde op mijn kont. Die kan wel wat hebben, maar op de een of andere manier vond ik het ook nodig mijn val te breken met mijn hand. Stom, want die doet nu geweldig zeer en het is nog mijn rechter ook. Gevallen, voor de eerste keer sinds ik skate.

Dus tik ik nu links en worstel ik met mijn pen. Niet gebroken kon de doktersass. via de telefoon zien. Ik kon namelijk nog mijn vingers bewegen en mijn hand kon ook nog een b-tje heen en weer. Rust, mythella en koel houden. Tjonge, wat doe je eigenlijk veel met die hand :(. Ik heb er net wel een rekverbandje om gedaan, voor wat steun.  Gelukkig hebben we vanavond een house-warming bij een arts. Mijn vingers zijn wat bloederig, want daar heb ik met wat grof geweld nog net mijn trouwring vanaf kunnen halen. En verder voel  ik mij klote, want ik zat juist vol energie en wilde van alles gaan doen….. dan maar eens mijn leesachterstand gaan inhalen.

Zondagochtend is hardloopochtend, althans, voor de mannen in dit gezelschap. Hardlopen is niet mijn ding en mijn knieën zijn het daar heel erg mee eens. Vorig jaar heb ik skates gekocht en ben op de skates meegegaan, mits droog, mits niet te veel blad, mits mits mits…. maar toch bijna elke keer. Toen het herfst werd nam ik mij voor de tijd dat de mannen buiten aan het zwoegen waren, binnen de conditie op peil te houden met de steps of de stepper. Lekkere latinmuziek op en op de beats die pedalen op en neer of het stepbankje op en af. Dat heb ik ongeveer 3, misschien zelfs 4 keer gedaan en die andere keren had ik toch wel zeer goede smoezen waarom ik het niet hoefde te doen en nam ik mij voor dat een andere keer in de week dan in te halen. Haha, niet dus.
Maar nu schijnt de zon, de straat is droog, het is heerlijk weer en de mannen gingen. ‘Ga je mee?’ Op de fiets natuurlijk altijd een optie. Maar na een lange discussie met mezelf (who are you kidding, dear??) heb ik de skate-kleren aangedaan, de skates onder gebonden en met de mededeling ‘ik doe wel de kleine ronde zo de eerste keer’ ben ik meegegaan met de oudste (man en jongste lopen samen) Lekker windje in de rug op het eerste stuk, dus nog meer reden om de kleine ronde te doen, want het hele tweede stuk wind tegen…. Maar op de splitsing der ronden ging het nog zo lekker, dus kiezen voor de grote ronde. Het tweede deel was wat zwaarder en de oudste liep lekker door. Maar ik bleef bij hem, en toen de wind toch wel erg tegen werd, bleef ik bij hem, mezelf moed in sprekend, lange slagen blijven makend en doorgaan… doorgaan. Alleen het allerlaatste stuk voor de stop ging zoonlief voluit en dat was even niet meer bij te benen, maar toch liep de achterstand niet te veel op. Het allerlaatste stuk was gewoon een kwestie van slecht wegdek, kuilen en een absoluut niet geschikt voor lekker skaten paadje, maar ik kan toch zeggen dat ik de 8 km heb volbracht… en daar ben ik eigenlijk best wel een beetje trots op, want halverwege had ik toch meermalen het gevoel dat ik best mocht stoppen en ik heb het NIET gedaan 🙂

Vandaag is de jongste jarig. Hij is 12 geworden. In het weekend hadden we al feest met ooms en tantes, oma’s en opa’s en de buren. Vandaag tracteren op school en bij de schaakclub. Omdat zaterdag niet duidelijk was wie van de familie van mijn zus allemaal zou meekomen, toch maar voor iedereen taart gekocht (en vergeten een stuk mee te geven voor de mensen die toch wegens stapels (huis)werk niet mee konden komen). Dus vandaag nog ruim een hele taart over. Maar ja, lekker voor de juffen en meesters op school. Maar eigenlijk toch net iets te weinig. Dan maar even een taart erbij halen. Maar kennelijk is de halve school aan het SonjaBakkeren, want er kwam ongeveer nog een hele taart terug. Geen nood, denken dan vooral mijn zonen, lekker een stuk bij de thee, en nog een stuk van die andere soort. En het past net niet in één doos, dus nog een stukje eraf…. en het is toch wel erg lekker, nog maar een stukje. En straks nog lekker bij een kopje koffie een stukje en morgenochtend bij het kopje koffie…. Gelukkig doen de jongens dapper mee, want elke keer is het stukje in de doos kleiner. Maar goed, de vriezer zit vol, dus daar kan het niet in – laten we er maar van genieten. En dan gaan we daarna wellicht ook maar eens Sonja Bakkeren. Mijn zwager is al 20 kilo kwijt. Nu hoef ik niet zóveel, maar wellicht net die 4-5 kilo…. haha. Hoef ik eigenlijk niet voor te Sonja Bakkeren. Geen drop en witte chocolade met hazelnoten. Niet meer een stroopwafel bij de koffie en vooral – ’s avonds als de jongens in bed liggen en manlief zit elders in het land of elders in de wereld, niet meer een duik naar de zak chips, blok kaas of andere vetmakers…. zou al een hoop schelen. LOL

‘Daar ben ik nu toch echt te oud voor’….. ‘Ach meid, op onze leeftijd doen we dat toch niet meer’…’Eenmaal boven de veertig….’. Wat een smoezen, wat een gezeur en bovenal wat een gelul. Omdat je boven de veertig bent, zijn een boel dingen opeens onmogelijk? Kom je op een leeftijd dat je iets niet meer doet? Ik word daar altijd zo stapel gek van. Zo zou ik op mijn leeftijd geen kort rokje meer kunnen dragen… nou, ik doe het wel en krijg aan alle kanten complimenten. Nu weet ik niet of dat nog zo zou zijn als ik onder dat rokje geen mooie maillot of panty zou dragen, maar ja… die benen hebben natuurlijk nog hun winterkleurtje en hun winter-beschermende-vetlaagje. Ik denk dat de meiden van het damesteam me raar zouden aankijken als ik op een feestavond van de club op een stoeltje bleef zitten, omdat ‘ik nu toch echt te oud voor dat gespring word’ haha, ik ben meestal de gene die anderen van hun stoeltje moet halen. Mensen hebben nu eenmaal twee leeftijden. De leeftijd van hun geboortekaartje en de gevoelsleeftijd. En ja, ik voel af en toe dat een hele avond springen eigenlijk niet meer besteed is aan mijn knietjes, maar ach… dat merk ik pas een dag later en dan heb ik weer een boel plezier gehad. Lees verder

Het begon met het feestje van manlief. In het kookboekje van AH met borrelhapjes vond ik een recept van abrikozen gevuld met geitenkaas en daaromheen een plakje ontbijtspek en dan in de oven. Onder het maken verdwijnt er dan een abrikoosje of wat gewoon niet in de oven, maar zonder vulling en spek de mond in. Best lekker eigenlijk. En achter de pc ben ik een enorme snoeperd. Als ik eenmaal begin, dan kan ik blijven eten. Dus door de regen even naar AH, nieuw soort snoep. Een zakje gewelde abrikozen met sinasappelsmaak en een zakje gewone gewelde abrikozen. En lekker!!!
En uit ervaring weet ik dat je er niet van door kunt eten. LOL, dan moet je rennen… en ach… dat is ook wel weer ergens goed voor 😉

Elke keer als ik zo een beetje langs mijn lijf naar beneden keek, viel mij dat niet meer zo strakke buikje op. En dan die blubbers een beetje op zij. De weegschaal zei weken geleden dat het gewicht dat ik zo mooi in de vakantie had bereikt al lang niet meer in beeld was. En ik had de drop weer ontdekt en andere lekkere dingen. Dus nam ik mij voor niet meer te snoepen en vooral niet meer ’s avonds, wat dus absoluut niet lukte. Toen keek ik vanmorgen in de spiegel en ik vroeg me af of ik er zo van voren dan beter uitzag dan naar beneden kijken, want ik zag een taille. En als ik naar beneden keek, was daar dan niet iets minder ‘geblubber’? En ik deed wat ik normaal nooit doe, ná het ontbijt op de weegschaal. Ik kijk en ik kijk nog een keer en JOEPIE, daar staan weer dezelfde getallen als na mijn vakantie. Hoe weet ik niet (who cares), maar op de een of andere manier ben ik toch weer die kilo’s kwijtgeraakt. Nu alleen nog wat trouwer die buikspieroefeningen doen, zodat , als ik dan naar beneden kijk, het toch een beetje strakker eruit ziet.

Ik was er zo blij mee, de stand op de weegschaal na de vakantie. 66 kilo, dat zag er toch netjes uit. Maar het gewone leven is weer begonnen. Met de hele dag in huis aan de slag zou het toch moeten lukken om dat getal op dat schermpje te houden en eventueel wel laten veranderen… maar dan naar een kleiner getal. Ik weet nu ook waar de bottleneck zit – de avond. De hele dag gaat het netjes, keurig ontbijt (roggebrood, glas sap en kopje thee), koffie met hooguit een volkoren kaakje, nette lunch (roggebrood, glaasje karnemelk) en ook het avondeten is niet echt erg (behalve vanavond, want ik had de boys patat beloofd). Het is het after eight, of liever gezegd het afterten, wat me de das omdoet. Dan zit ik op de bank en dan moet ik snaaien. Tja en dan gaat de teller de verkeerde kant op. 68 was het alweer vanmorgen. Dus daar gaan we op letten. Snaaien in de avond is niet erg, maar dan wel een appel, of iets anders light & healty.

Vanochtend gelijk op de weegschaal gaan staan. Met één oog stiekem gekeken. Was het 75 of erger of wellicht toch nog een beetje minder erg.
ik schrok me positief te pletter: 70,0 kilo wees hij aan. Ik heb het niet nog een keer geprobeerd. Stel je voor dat het een vergissing van de weegschaal was. Nee, nu leef ik wat dat aangaat in een positieve roes. En dat na gisteravond. Na thuiskomst van de nieuwjaarsborrel had ik trek, dus zak kroepoek open en bijna leeg, chocolade gestruind, een stuk kaas en joepie er waren ook nog nootjes en boven had ik ook nog wat lekkers. Helemaal fout natuurlijk, vreselijk gefrustreerd. Maar dat was mijn maag ook en die gooide deze mengeling van onverantwoord voer er weer uit. Dus nu hou ik mij in. Een keurig ontbijtje en straks (ik ben alweer laat) een kopje koffie. Maar geen gesnaai vandaag. Hoewel er nog steeds dus iets lekkers hier boven in mijn la ligt.
Ik ga naar beneden. De kerstboom is opgeruimd en ik heb de opstelling van de kamer omgegooid. Nog even de televisie goedzetten enzo…. heerlijke activiteiten, ver van de inhoud van mijn la vandaan.

Mijn zusje is een kop groter dan ik. Gisteren was ik bij haar om haar nieuwe huis te bekijken. Gezellig. Ze biedt mij een koekje aan, maar neemt zelf niet. Ze lijnt. Ik krijg nog een mooie broek van haar, die haar nu te groot is. Regelmatig krijg ik broeken van haar die haar opeens te groot zijn en dan koopt zij nieuwe. Alle broeken hebben altijd ongeveer dezelfde maat en passen meestal goed, behalve dat ze dus redelijk lang zijn en soms zelfs echt te lang. Ons lengteverschil zit dus ook vooral in de benen.
Ze vertelde trots dat ze nu weer 69 woog en weer naar haar streefgewicht 65 heen wilde. Zucht. Ik heb twee streefgewichten. De eerste die ik wil halen is die 69, ofwel weer onder de 70 en 65 is een superstreefgewicht, een soort van utopie. Is zij mager met haar bijna 1,80? Nee, niet eens. Ze heeft een hele smalle taille en een heerlijke dikke kont (erfelijk, hebben we allemaal). Ze is zeker niet mager. Ben ik dan zo dik voor mijn 1,68? Nee, ook niet echt. Ben zeker ook niet superslank, heb een groot deel van mijn gewicht op mijn heupen zitten en op mijn bovenbenen zit ook nog wel iets.
Maar het steekt mij dat zij met haar lengte lichter is dan ik. Dat moet toch een motivatie zijn om te zorgen dat er geen chocolade of fruitgums in mijn la liggen, dat mijn watertankje altijd gevuld is met die twee liter water ’s morgens en dat dat ’s avonds netjes op is. Dat ik s avonds niet toch aan de chips ga en dat ik echt geen tweede koek moet sneaken uit de kast.
Want eigenlijk is dat toch allemaal slappe hap van mij. Ik ga nu mijn watertankje vullen. Ik pak vandaag geen chocolade meer, ik ga niet meer aan de chips en pak straks lekker een stuk fruit.
En weet je, ik geloof het zelf ook nog een beetje.

En ik moet denken aan bridget. Zal ik ook maar steeds mijn gewicht, het aantal glazen alcohol en niet de sigaretten, maar de stukken chocolade gaan vermelden boven mijn logstukjes 😛

Ik ben er weer ingetrapt. Gaat het de hele dag redelijk goed, komen de avonduren. Tegen 10 uur begint het wat te kriebelen. Na wat caloriearms, schreeuwt het lichaam om chocolade en een cracker met kaas, van die vette. De schreeuw om chips ed heb ik wel kunnen smoren. Voel me schuldig, maar ik heb wel heerlijk van de cracker genoten. ’t was ook van die lekkere kaas, Gormas en dat op een volkoren craquotte, mmmmmmm. Maar die minimars had niet gemoeten en die van de c1000 zijn nog niet eens echt lekker.

Het plaatselijk suffertje valt op de mat. Een heel artikel (advertorial) over afslankpillen. Een foto van een zeer dik meisje op de bank en daarnaast een leuk slank ding. Die op de bank is de foto vóór. In het verhaal: vroeger was ik dik en woog ik wel 74 kilo (oeps) nu ik deze pillen heb geslikt weeg ik nog maar 60 kilo en heb ik veel meer energie.
Ik bekijk de foto nog een keer, want ja 74 kilo klinkt natuurlijk wel erg bekend in de oren. Ik schat haar dan maar op ongeveer 1,50 meter, want als ik naar de foto’s kijk, kom ik toch meer in de buurt van de foto ná. Maar goed, het gemak van dat afvallen klinkt natuurlijk als muziek in de oren. Dus leve internet en zoeken maar.
Ik kan één conclusie trekken: niet doen (wist natuurlijk iedereen al) – niet alleen omdat het toch niet helpt, maar ook omdat ik op allerlei fora kom waar ontzettend voor dit spul gewaarschuwd wordt. Zou zo’n plaatselijk suffertje (erger nog, we krijgen hier 3 suffertjes en hij stond in minstens twee, waarschijnlijk zelfs alle) nou niet eerst eens kijken wat het is voordat ze zo’n advertentie plaatsen? Als je toch in de fora leest, slaat de schrik je om het hart: nierfalen, hartafwijkingen en dan nog tot compleet afsterven van de nieren toe. Dat zijn natuurlijk ook de erge verhalen, maar daar lees ik in ieder geval niet de succesverhalen zoals in de krant.

De kern van afvallen is meer verbranden dan tot je nemen. Daar zitten dus twee kanten aan: je moet zorgen dat je meer verbrand en je moet minder eten (of in ieder geval dingen met veel calorieë® wat meer laten staan)
Dus nu heb ik een account geopend op de website van het voedingscentrum, waar ik de inname kan bijhouden. Helaas kan ik nog geen website vinden waar ik het verbranden kan bijhouden (4 keer trap op en af, 20 minuten zwemmen, fietsen, stofzuigen noem maar op en voer maar in) Het zou mooi zijn als je dat allemaal kan invoeren en aan het eind van de dag heb je het resultaat – inname bijv 2500 kcal en verbrand 2400 – dan moet je dus nog even 10 minuten op de stepper en dan zit je in de min – bingo!! Dus als iemand een site weet waar ik beide kan bijhouden… graag. Maar de inname kant is al leuk.
De caloriechecker van het voedingscentrum

Het stond er echt vanmorgen: 74. Ik had al wel gevreesd dat ik in de buurt zou komen, maar toch…. Nu moet ik erbij vertellen dat ik niet helemaal naakt was, ik had mijn pyjama nog aan en ik had al ontbeten.. Tjonge en wat zou dat schelen?
Dus het roer moet om. Want het is niet alleen dat getal, het zijn die benen die ik onder mijn badpak vandaan zie komen en het is dat flubberbuikje en het zijn die toch wel wat stevigere armen – kortom – hier moet wat gebeuren.
Nu ben ik niet echt een grote eter… tijdens de maaltijden. Dus daar ga ik niet op beknibbelen. Maar het is gewoon de rest, die handjes nootjes, de stroopwafel bij de koffie, dat stukje kaas bij de televisie, die zak snoep die eenmaal open toch ook maar leeg moet. Dus de zak snoep die ik hier nog stiekem heb liggen gaat in de snoeppot beneden. In plaats van kaas ’s avonds ga ik een appel pakken en die nootjes moet ik ook maar aan de anderen gunnen. Natuurlijk gepaard met het zwemmen en de buikoefeningen.

Hoe vaak heb ik dit mezelf voorgenomen?