Ik heb een meditatie-oefening geleerd waarmee je energie krijgt (als het goed is). De eerste keer deed ik het onder begeleiding. Ik ben een beelddenker en tijdens de meditatie moet ik het ook beeldend voor me kunnen zien. Je moet eerst aarden en je ‘bekend maken’ door overal in gedachten je naam en de datum neer te zetten. Zo ‘claim’ je de ruimte voor jezelf. Het ging redelijk goed alleen de energie die via mijn linkervoet naar binnen moest stromen, dat lukte niet. In gedachten borrelde de energie wel uit de aarde, maar kwam niet via mijn voet in mijn lichaam. Rechts stroomde het heerlijk binnen. Ook de energie van die van boven, van de kosmos moest komen, ging maar mondjes maat. Telkens ging boven het luikje weer dicht. Vandaag deed ik de oefening (op gedeeltelijk mijn eigen manier, want ik was natuurlijk weer vergeten hoe het precies moest) op de zolder. Ik had mij neergezet en verbeelde me dat ik volop ruimte om me heen had. Ik zette mezelf in een mooie zonnige weide, met bloemen en volop ruimte, maar ik was me ontzettend bewust dat vlak achter mij de tafel was. En wat ik ook probeerde, ik blijf ook in mijn weide die ‘muur’ achter mij voelen. Dus verhuizen naar het midden van de kamer. Dat ging beter. Al snel zat ik in mijn beschermende koepel weer in de weide.Lees verder

TJa, Kiespijn kan ik het niet noemen, want er zit geen kies meer, maar een kroon. En als ik op die kroon druk, doet het zeer. Dus als ik op iets kauw, doet het zeer. Ik kauw dus nu alles aan mijn andere kant, maar dat is heel lastig. Ik kauw namelijk meestal links, maar daar zit die gekke kroon nu. En ik vraag me af wat er gebeurt als er iets onder die kroon mis is. Moet dan alles eruit – gat in de mond of plaatje – of kunnen ze dat ook op een andere manier fixen. Maar misschien gaat het ook wel weer vanzelf over. Is het gewoon een beetje geirriteerd (waarvan dan) of zo. Maar ik hou niet van pijn onder mijn kroon of in mijn kaak. Dat zijn van die plekken waar ze altijd moeilijk bij kunnen en dan denk ik aan snijden, veel napijn, dagen niet kunnen eten (oke – kilo’s kwijt!!!) en meer van dat soort ellende. Als ik zachtjes over mijn want voel heb ik het idee dat rechts juist wat dikker aanvoelt en ook de kaak zelf is niet gevoelig. Alleen als ik op de kies druk of daar kauw dus. Misschien is het gewoon wat anders en is het morgen over… duimen maar dan.

Ja, het is al gelukt vandaag. K. had het derde uur pas, maar M. het eerste. Dus wel vroeg op, maar het is altijd een beetje tussentijd, als de een al weg is en de andere nog niet. Dus beneden de boel aan kant en hup, laptop aansluiten op de dansmat en aan dat ding. Heerlijk even bewegen eigenlijk in de ochtend. Wel frustrerend, want ik had een stapje moeilijker genomen. Maar uiteindelijk toch twee hele series volbracht. Nu ben ik dus weer fris en fruitig en kan de dag beginnen. Vanmiddag moet ik naar Wageningen. Eigenlijk moet ik dat gewoon met de fiets doen. Maar ik hou even een slag om de arm (as usual 😉 )

Te veel kilo’s zei de weekschaal van de week. Dat wist ook best, want mijn rokje zakt normaal net ietjs naar beneden, maar had daar opeens geen ruimte meer voor. Tijd voor wat drastischer aanpak, maar doe ik dat vóór of na ik de zakjes met drop heb leeggegeten? Ze waren met 2 in de aanbieding en twee zijn zo leeg, dus liggen er nog twee hele in de la, zit er nog net eentje in de droppot gegooid en is er ééntje op. En er ligt nog een zak met minimarsjes, voor de hongerklap, een zak pepermuntjes, die eigenlijk samen met de zak met hartjes naar de auto moet, nog een reep chocolade en een zak met mannah. Tja en dan die 4 kilo die ik minstens teveel weeg. Daarvan moeten er drie heel snel af, zodat ik weer onder de 70 kilo kom en dan nog een paar meer als ik toch bezig ben. Het ellendige is dat ik mijn benen papperig begin te vinden en ik krijg ook zo’n lelijk blubberbuikje. Dus eigenlijk moet ik ook elke dag gewoon wat meer bewegen. Daar had ik tenslotte ook die dansmat voor aangeschaft. Dus morgen ga ik die op de slaapkamer leggen, met mijn laptop, zodat ik snel even kan dansen en springen tussendoor. Veel leuker dan die crosstrainer, die ondertussen van de slaapkamer naar de garage is verhuisd. Morgen trouwens ook weer dé dag dat ik mijn werkkamer ga opruimen. L vertrekt in alle vroegte voor een weerk Serbia, dus ik gooi direct alles van de werkkamer op de slaapkamer en dan ruim ik het weer heerlijk op. Alleen hoop ik dat er niet weer opeens wat tussenkomt. Ik had de vorige keer dat L weg was net alles op de slaapkamer gehoord toen ik een mailtje binnenkreeg dat een goede bekende een eind aan haar leven had gemaakt. Ik ben de hele week bezig geweest om zin te maken in het weer opruimen van de slaapkamer. Iets wat een vrij onmogelijke opgave was. Dus komende week beter. De plannen:

• Alles van de werkkamer naar de slaapkamer
• daar alle tijdschriften en stapels uitzoeken
• weggooien wat weg kan
• werkkamer weer inruimen met oog voor overzichtelijkheid en orde
• de bijkeukenkast leeghalen,
• de bakken opnieuw logisch inruimen
• de planken vastzetten
• overbodige dingen weggooien
• badkamer schoonmaken
• elke dag toch wel even op de dansmat
• veel fruit eten ipv koekjes en dropjes
• heeeeeel veel water drinken

Vandaag mijn tweede afspraak bij Marianne van Itaka. De vorige keer heeft ze mijn auro gelezen en twee chakra’s en hoewel het soms allemaal wat vaag klinkt (wat alles voor mij is wat ik mij niet kan visualiseren) komen er ook dingen uit die wel heel herkenbaar zijn. Vraag is dan alleen waar komt het vandaan en wat doen we eraan/ermee. Sommige dingen kan ik (nog) niet veel mee. Mijn aura is rond, iets wat niet normaal is, maar wat ze de laatste tijd bij meer mensen hebben gezien. Kijkend naar een eventueel vorig leven komt ze bij Atlantis en ook dat heeft ze bij meer mensen gezien. Toevallig heeft ze er ook wat meer over gelezen. Maar ik moet dat allemaal nog wat meer op een rijtje krijgen. Wat wel is blijven hangen is dat ik een verkeerde programmering heb. Als overlevingsstrategie probeer ik altijd aan de verwachtingen van anderen te voldoen, om aardig gevonden te worden?! Dat kost mij veel energie en daar heb ik last van. Bovendien heb ik dan de neiging mezelf weg te cijferen. Ik moet dus herprogrammeren, zorgen dat ik niet de problemen van anderen tot mijn problemen maak. Ze vergeleek het met het omhoog houden van die bordjes in een circus. Normaal houdt iedereen zijn eigen bordjes in de lucht en ik probeer om ook de bordjes van anderen draaiende te houden. Ik herken het, maar wat doe je er aan? Wanneer hou je iemand anders’ bordje in de lucht en wanneer is het je eigen bordje?? Het verschil tussen weten en doen. Teveel nog om allemaal te behappen. Wat ik wel heel goed heb begrepen is dat ik mijn eigen IK wat meer ruimte moet geven. Dat die wat in het gedrang zit. Maar ook dat is soms lastig. Herprogrammeren, daar komt het op neer en dat is bij een mens heel wat lastiger dan bij de video merk ik.

Gisteren de hele dag koppijn, zeker als ik achter de pc ging zitten. Ook vanmorgen sta ik op met hoofdpijn, ben ik duizelig en zo ontzettend moe. Ga naar de dokter, zegt L. Ik ben daar altijd dubbel in. Wat zal zij zeggen? Ga op tijd naar bed, doe rustig aan, neem wat tijd voor jezelf, ontspan…. ach, daar hoef ik toch niet voor bij een dokter langs? Bovendien ben ik al voor mijn energieniveau op dit moment in behandeling bij een opdrachtgeefster die daarin gespecialiseerd is.
Als ik weer achter mijn pc zit, bedenk ik mij dat het ook kan komen omdat ik het niet zo goed zie. Dus ik pak mijn bril die speciaal is aangemeten voor achter mijn computer, maar daar zie ik dus nog steeds niet goed door. Ik neem mij dus voor om morgen in ieder geval met die bril bij de opticien langs te gaan. En ook met mijn gewone bril. Ik heb gemerkt dat ik redelijk goed door kan kijken áls ik maar recht vooruit kijk. Kijk ik iets opzij, dan is het dus niet meer goed. Je hoeft met een bril toch niet continu met je hoofd te draaien, dat moet toch ook goed via die bril gaan? Dus nu heb ik mijn lenzen maar weer eens in gedaan. Dat zit niet echt lekker, maar da’s weer even een kwestie van wennen en tegen mezelf zeggen dat ik vooral ook veel moet knipperen, iets wat ik nog wel eens vergeet achter de computer. Mijn rechteroog ziet niet zo scherp, maar links gaat het prima. Lezen kan ik nu ook met mijn kruidvatbrilletje, de pc is daar net iets te ver voor weg.
En ik neem mij ook voor om dinsdag (als ik toch in Wageningen moet zijn) ook even langs te gaan bij een opticien daar. Misschien maakt mijn opticien wel steeds dezelfde fout en is het eens goed om een second opinion aan te vragen. Bovendien zou ik daar ook wel eens willen horen of mijn ogen wel of niet geschikt zijn voor betaalbare zachte lenzen, van die maanddingen. Volgens mijn opticien namelijk niet, maar ondertussen zijn we ook weer meer dan een jaar verder en wie weet. En als de mannen straks gaan voetballen ga ik op de dansmat – bewegen is ook altijd goed voor lijf en leden tenslotte.
Ondertussen knipper is stevig en hoop ik dat ik misschien toch wel weer aan die krengen ga wennen. Het kijkt iig beter dan met de bril (die ik regelmatig wat omhoog probeer te schuiven om dan te ontdekken dat hij niet op mijn neus staat, LOL, wat is een mens toch een gewoontedier)

Als iedereen weg is, voelde ik mij opgesloten in mijn sombere zolderhok. Gek, want ik heb er nooit zo’n last van gehad. Maar kennelijk heeft het ook met mijn dip te maken. Ik heb licht nodig, zonlicht en dat komt er weinig of niet in mijn kantoortje aan de noordzijde van het huis. Maar vanmorgen kreeg ik opeens een helder idee, er ging mij een lichtje op, zeg maar. Op mijn kamer hangt een tlbalk. De lamp is volgens mij al 3 jaar stuk en moet vervangen worden. Maar omdat tl-licht zo ontzettend ongezellig licht is, deed ik dat maar niet. Vanmorgen heb ik de kapotte buis meegenomen naar de winkel en daar omgeruild voor een tl-buis met warm licht. Nu is mijn kamer bijna zonnig (ook letterlijk want vanaf het grote zolderraam aan de zuidkant komt een streep zonlicht nog net naar binnen) en ik moet zeggen. Dit werkt een stuk lekkerder 🙂

Het is toch zo lekker, trommelen. Gaan in de flow, helemaal IN het ritme. Je waant je gewoon op de vlaktes van Afrika. Het gedreun van de kudde olifanten voel je via de vloer. Niet denken, want dan gaat het mis. Gewoon spelen op gevoel. Helemaal van de aarde. Heerlijk. Na uren zitten de ritmes nog in je hoofd. Da da da doem die doem, da da doem die dat….Voor je het weet is de twee uur alweer voorbij en is het alweer afgelopen. Weer een week wachten. Toch maar af en toe de buren eens flink laten schrikken en thuis ook wat trommelen. Het klinkt het hele blok door, maar het is zo heerlijk ontspannend.

De baal- of klooimodus is bij mij gekoppeld aan de vreetmodus. Niet goed dus. Vanmorgen nog gestart met een appeltje bij de koffie (ok, goed goed en een stuk speculaas, maar dus niet twee stukken speculaas)  Ook de lunch was keurig netjes. Een rijstwafel met kaas en een craquotte met heinz sandwichspread. Ook nog heel netjes. Maar ja, dan begint het klooigedoe. Ik bedacht me dat ik nog een bakje borstplaatjes had (is nu dus op) en al boodschappen doend kwam ik natuurlijk langs zo’n hele grote zak met euroshopper chocopinda’s (nee die is nog niet op) en de heksenhyl (die nog netjes in mijn tas ziet, maar wie weet nog maar heel kort….) Kijk, dat helpt natuurlijk niet in het gevecht tegen de kilo’s. Goed, er komen er bij door de remoron, maar het aantal wat erbij komt door snoepen moet natuurlijk wel heel beperkt blijven. Want van de dansmat of de crosstrainer is het vandaag natuurlijk ook weer niet gekomen en straks ga ik weer CSI liggen hangen op de bank. Wel vroeg naar bed en dan hopen op een wat actievere dag morgen, met veel actie en weinig snoepen.

Twee dagen geleden had ik genoeg van mijn dikker wordende lijf. Het snoepen laten staan vind ik moeilijk. Een beetje moet toch kunnen? Dus de andere oorzaak, de anti-depressiva, waar ik goed van ga slapen, maar eens laten staan. Dat was twee nachten geleden. Gevolg: twee nachten niet goed geslapen en gisteren in bed gelegen met beelden in mijn hoofd van donker, een eenzaam figuur en een aanstormende trein. Niet goed dus. Ik krijg dat beeld niet uit mijn hoofd als het even wat minder gaat. Hoe eenzaam moet zij op dat laatste moment zijn geweest. Met alleen de lichten van de overgang en de lichten van de aankomende trein. En dan maak je de stap, die allesbeslissende stap, waar geen weg meer mee terug is. Schrik je dan wakker, wil je nog terug, kom je in die allerlaatste seconde toch weer tot de realiteit? Maar dan is het klaar. Piepende remmen van de trein en verder donker. Totdat er blauwe zwaailichten komen en er overal mensen lopen met zaklampen, zoekend naar.. ja naar wat. Niet aan denken. Laatje open, pil uit verpakking en doorgaan met dit leven. Dan maar een kilootje erbij, maar die gedachten, die gedachten moet het hoofd uit.

Goed, in het kader van… even een spelletje op de dansmat. Gisteren moeten ontdekken dat K me al voor is. Die doet dat even. Die heeft gelijk door wanneer hij op de peilen moet stappen en vergist zich daar amper in. Tijd voor een inhaalslag onder schooltijd. Dus hup dat ding aan de computer en 1 keer alles uitspelen. Dus net zolang tot ik geslaagd ben. Dat valt nog best wel tegen. Maar goed, met de spierpijn nog in mijn benen van gisteren toch 1 nummer de tweede keer helemaal uit kunnen spelen. Stelt niets voor en toch buiten adem. Echt tijd voor meer beweging dus. Instellen op twee keer per dag toch wel een keer op de dansmat en tussendoor nog een keer10 minuten op dat wiebelloop ding. Voor de conditie, maar zeker ook in de strijd tegen de opkomende kilo’s.

Ze hadden me al gewaarschuwd, de mensen van de ADHD-groep. Van remeron kom je kilo’s aan. Volgens de psych zou dat wel meevallen, want ik slikte ook ritalin en daar val je mee af (nou ja , in het begin – het houdt helaas een keer op). Maar volgens mij valt dat tegen, die opheffing van de ritalin. Want het is natuurlijk wel december en ik snoep natuurlijk best wel een keertje, maar niet meer (denk ik) dan normaal en toch heb ik het idee (gelukkig zijn de batterijen van het kreng leeg en kan ik even nergens nieuwe vinden) dat er meer kilo’s zijn bijgekomen dan ik zou willen. Dus maatregelen zijn nodig, want gisteren verknalde ik de rits van een rokje in een poging hem over mijn dikkere dijen heen te krijgen. Mijn mooie persjas van de voetbal heeft gelukkig een dubbele rits (zo één die ook van onder naar boven open kan, zodat ik de jas onder open kan laten en hij niet al te strak om mijn kont zit en dat terwijl hij toen ik hem paste redelijk ruim was). Maar verder zit mijn altijd te ruime broek strak, zitten mijn slipjes niet meer lekker en pas ik nog maar net in mijn maillots.
De eerste maatregel zal zijn het stoppen met de remeron en kijken of ik lekker blijf slapen en natuurlijk méér bewegen (hup die dansmat in de aanslag) en ietsje minder snoepen. En even batterijen zoeken en heeeel stiekem even op dat kreng gaan staan. Voor de schrik – voor de wetenschap dat het meer is dan ik zou willen hoef ik het niet te doen. Dat voel ik gewoon aan alles.

Vandaag mocht ik alweer naar de tandarts. Om de derde kroon voor te bereiden. En omdat donderdag geen afdruk was gemaakt van de onderkaak, omdat vandaag aan de andere kant van de onderkaak gewerkt werd, werd mijn hele onderkaak nu verdoofd. Gevolg dat mijn hele tong als een raar stuk iets in mijn mond ligt, mijn onderlip helemaal naar beneden lijkt te hangen en ik praat alsof ik dronken ben of op z’n minst een gigantische klap op mijn bek heb gehad. Na de verdovingsprikken (ook die dingen wennen) is een kroon laten zetten eigenlijk niet zo heel erg meer. Goed, je hebt het gevoel dat je nooit je mond meer dicht zult krijgen en dat je mond na afloop waarschijnlijk tot aan je oren loopt. En dat je minstens voortijdig in overvloedig water bent gestikt. Maar verder is het niet zo heel erg. Dat komt daarna. Dan heb je steeds iets tussen je kiezen zitten (je tong) of tussen je tanden (je lip). Je kunt niet slikken (want die tong is zo lam als wat) en nog niet eten (want dan kauw je op je tong ipv je eten). En als de verdoving is uitgewerkt dan begint het gezeur in je kaken, want daar heeft hij volgens mij behoorlijk in zitten spitten. Maar nu heb ik dus geen enkele kies meer waar een stuk van af is gebroken. Er zitten nog wel een paar zwakke schakels in mijn mond, maar voorlopig (klop klop) is de boel weer op orde. Nou.. ik moet nog een keer terugkomen voor de echte kronen, want nu zitten er noodkronen op. Maar ik kan dus weer even vooruit.

TJonge, wat een ellende is dat altijd weer. Niet de gang naar de tandarts, ook niet echt dat meer dan een uur in de stoel zitten, maar daarna. Lippen en tong die tintelen en kiezen die langzaam pijn gaan doen. Het lijkt wel of alles scheef staat en er niets meer klopt in mijn mond. Naast twee kronen (aan beide zijde 1, en dan 1 boven en 1 onder) heeft hij ook mijn voortanden wat verstevigd. Als heftige knasser waren die erg dun geworden en kon er bijna een stuk afbreken. Nu zitten ze dus niet meer lekker. Gelukkig mag ik dinsdag alweer terug voor de derde kroon, kan hij gelijk hier en daar nog wat afslijpen. Nu onderga ik het maar, maar bijten en kauwen is ff niet echt een pleziertje

Leuk zo’n trainer, maar je moet niet met jezelf afspreken dat je per dag 2000 swings wilt doen en dan weg gaan. Dan kom je in de knoop. Dus ik vind dat het alleen maar geldt op dagen dat ik thuis ben, zodat ik er in de morgen 1000 kan doen en in de avond. Dus gisteren heb ik het niet gehaald en vandaag had ik er gewoon helemaal geen zin meer in na thuiskomst. Morgen dus straftraining, maar iig zorgen dat ik die 2000 weer kan noteren, of ietsje meer, zodat ik op een gemiddelde van 2000/dag kom. In ieder geval doorzetten en niet laten verslappen!

Help, ik heb er gelukkig nog niet zo over gedacht, maar morgen (eigenlijk is het al vandaag, aangezien het al na 12 uur is nu) ‘mag’ ik naar de tandarts. Als het snel gaat voor de voorbereiding van 2 kronen en als het allemaal wat tegenzit voor 1 kroon en dan mag ik dinsdag nog voor de tweede komen. Het is geen pretje, maar als het eenmaal achter de rug is, ben je wel weer van een hoop gezeur af. Voorlopig heb ik het nog niet achter de rug. Eerst maar eens goed slapen en dan….. nog maar even niet aan denken.

We zijn op bezoek bij mijn ouders en we hebben het over hardlopen ed. Manlief gaat naar Kenya en mijn vader vraagt hem hoe hij het daar aanpakt, dat hardlopen. Dat gaat dan op zo’n loopmachine en mijn vader weet te vertellen dat mijn zusje ooit zoiets heeft gekocht, bijna nooit gebruikt en dat dat ding nu bij hem in de garage staat. We gaan kijken en nu staat dat ding beneden in de kamer (tijdelijk). Het idee was om hem in de garage achter het huis te zetten, maar dat was voordat we hem zagen en we het beeld hadden van een groot log ding. Maar het valt mee. Als de boel van de zolder weer achter de luiken zit (als het daar weer droog is) verhuis ik het naar zolder, naast de tv. Die kan ik dan zo draaien dat ik tv kan kijken als ik met mijn benen wiebel en met mijn armen zwaai (want zo’n ding is het). Hij telt en hij berekent de calorien. Geweldig gewoon. Dus hoop ik dat het boven snel droog is en ga ik aan de slag (weer die voorwaarden). Maar gisteren onder Johnny English heb ik al heel wat heen en weer gewiebeld. Dan tussen door nog wat van die buikspieroefeningen en dan moet het toch lukken om weer een beetje strakker in het vel te komen. En dan is het natuurlijk winter en zie je daar niets van door die lange broeken en truien natuurlijk.

Ik denk zo ongeveer op mijn 16de ben ik begonnen met lenzen, van die dikke, harde lenzen. Het begin was zwaar, maar al rap wist ik niet beter. Ik werd wakker, stopte die dingen in mijn ogen en klaar. Maar de laatste jaren had ik steeds meer de neiging om die dingen uit te gooien omdat ze mijn ogen irriteerden. Een optie voor zachte lenzen had ik niet (althans niet in betaalbare versie) omdat mijn ogen te klein zijn en die bolling niet standaard is en dus duurder, veel duurder. De andere optie was een hippe bril en dat deed ik ook. Ik was er blij mee en vorig jaar heb ik ook een zonnebril op sterkte gekocht. Af en toe wat lastig, maar werkbaar. Alleen als ik bij de voetbal foto’s moest maken deed ik mijn lenzen in. Ik was de hele tijd buiten en zonder bril kijk je toch wat makkelijker door de zoeker.
Maar nu kom ik, zoals dat zo mooi heet, wat meer op leeftijd en gaat het lezen met de bril niet altijd even makkelijk. Dus een bril laten aanmeten voor het lezen en voor achter de computer, een derde bril dus. Maar bij de computer is het niet echt een verbetering en ook bij het lezen heb ik niet echt iets van WOWWWWW. En boven dien, drie brillen, tjonge, die haal je dus zo door elkaar. Donder ik met de leesbril op bijna de trap af, sta ik in een donkere winkel, wegens gewone bril nog thuis hebbend enz enz. Ik heb dus nu mijn lenzen in. Ik moet zo naar de voetbal, dus lekker buiten, maar ook om toch weer langzaam te wennen en dan te kijken of die lenzen in combinatie met een leesbril, wel het gewenste resultaat achter de computer hebben. En dan wellicht iets van druppeltjes tegen het irriteren. I hoef nu alleen mijn zonnebril maar mee, en die kan ik bij ff niet nodig om mijn hoofd zetten, zoals je een zonnebril op je hoofd hoort te zetten. Maar helemaal lekker zitten die lenzen nog niet. Maar zoals ik al zei… weer ff wennen.

De hele dag in de weer geweest met het restant van de vakantie en een korte visite van iemand aan ons huis. Bij de koffie een plakje cake, de lunch, die ik voor onze gast had voorbereid, maar ze moest weg, bestond uit heerlijke broodjes en daarna eigenlijk alleen maar aan het werk geweest. Tot ik naar AH moet om wat kruiden te halen die op zijn en ik pardoes een zak van die popchops meeneem. Die is nu dus leeg en ik verleg mijn aandacht naar een reep melkchocolade die daar ook nog ligt. Beneden heb ik mij al te goed gedaan aan een paar handjes pinda’s. Ja kijk, zo zitten de kilo’s die ik in de vakantie ben kwijtgeraakt en er natuurlijk zo weer bij. Ik ga dus maar gauw pitten, voordat ik nog verder op jacht ga in huis.