Een man die ik ken blijkt kanker te hebben. Prostaatkanker. En zoals het er uit ziet zijn er al uitzaaiingen naar zijn botten. Niet echt klachten gehad en dan opeens al zover. Dat doet me denken aan mijn moeder. Beetje last van haar rug (maar ook een wervel die door een val niet goed zat) en wat moe (maar ook een dochter in scheiding wat energie kost) en verder niet. Tot ze wel erg moe werd en steeds meer pijn in haar borst kreeg en bleek dat ze kanker had in te ver gevorderde staat. Te laat dus. En bij hem waarschijlijk ook al te laat. Er kan dus zomaar iets in je lichaam ontstaan wat kan gaan woekeren en waar je niets van hoeft te merken. Zeker niet als je niet iemand bent die voor een klein pijntje hier en daar al naar de dokter rent en gelijk grootschalige onderzoeken wenst. Maar die neiging krijg ik wel steeds meer. Want een klein onschuldig pijntje kan dus zomaar iets heel heftigs en grootst betekenen. Maar ook niet. Lees verder

Hoewel het weer buiten nog iets anders doet vermoeden, is het weer zomer en is dus ons buitenbad weer open. Al vanaf 1 mei eigenlijk, maar toen was het nog zoiets als volop winter. Sinds een paar weken heb ik de moed weer opgepakt en ga ik regelmatig vroeg in de ochtend weer mijn baantjes trekken. Dat is altijd zwaar. Je ligt heerlijk in je bed en hebt met jezelf de afspraak gemaakt dat je alleen gaat zwemmen als je op tijd wakker wordt, wat in mijn geval tussen 6 en 6.30 uur is.

Ik word dus steevast 5 uur, 5.30 uur wakker. Dat is te vroeg. En ik hoop dus dat ik dan weer als een blok in slaap val tot ver na 7 uur. Vreemd eigenlijk. Maar deze wens houdt me wakker, tot de juiste tijd. Maar eigenlijk heb ik helemaal geen zin om mijn lekkere warme bed te wisselen voor een koud en nat bad. Dus is het altijd een strijd met mezelf. Want i hoef van niemand. Iedereen hier in huis is in volle bewondering of verklaart me voor gek. Niemand die echter tegen me zegt dat het tegenvalt als ik niet ga. Maar goed. Vanochtend heerlijk 18 banen gezwommen. Heel lekker als je eenmaal in het water ligt. EN morgen….. morgen wilde ik iig gaan sporten, maar ja, zoonlief is jarig, dus dat kan niet. En zwemmen…..ik kijk wel even. Als ik echt wakker ben… moet wel zeggen dat het ’s ochtends wel steeds aangenamer wordt…

Het is weer zover. Het zwembad is weer open en het weer begint weer beter te worden. Tijd voor weer wat baantjes in de vroege ochtend. Valt niet altijd mee. Het bed ligt zo lekker en het is buiten toch nog fris en het water is in het begin koud. Maar eenmaal in het water is het weer zo lekker. En dat zeg ik dan elke keer weer als ik nog in dat bed lig. En ik stommel weer naar beneden en sleep mezelf naar mijn fiets… En vanochtend scheen de zon heerlijk over het water en gleden de baantjes onder mij weg. Had er nog veel meer kunnen zwemmen. Ga ik de volgende keer doen. En nu hopen dat door dat zwemmen natuurlijk ook weer wat kilo’s verdwijnen. Aan de andere kant zorgen dat ze er natuurlijk niet meer bij komen 😉

Ach ja… er begint weer een twaltaf op twitter. Ik ben kennelijk niet de enige die ongemerkt wat kilo’s heeft verzameld deze winter. Voor mij logisch. Ik ben een emotie-eter en waar sommige niet meer gaan eten van verdriet of stress, heb ik daar helaas niet altijd last van. Ach ik heb wel eens 16 kilo verloren in een stresstijd, maar dat was een tijd dat ik mij nog gewoon hele dagen in bed kon verstoppen en ontzettend zielig kon zijn. Dat kan niet meer. Kinderen moeten naar school en dus gaat moeders eruit. Ontbijtje, iets bij de koffie, lekkere lunch, iets bij de thee… heeeeee nog lekker paaseitjes en eentje is zo weinig. Lekker avondeten, iets bij de koffie en oh… er ligt hier nog een zak chips. Het denken aan laat zich het best verdringen door eten. Mijn moeder zou haar hoofd schudden. Ik wilde rustig aan gaan doen met eten, nadenken over wat ik at en niet meer zoveel snoepen. Waarom hebben ze dan bij Kruidvat net 500gram snoep bij Andrelon shampoo. Ik had het nodig dus ook heerlijk 500 gram van die bramen en frambozen snoepjes gekocht. Goed voor een hele week. Nou die week is dus bijna om, want de pot is bijna leeg. Erg toch.. .en de weegschaal geeft echt wel aan dat het te gek wordt hoor….

Ik heb kort dun haar, met natuurlijke krul. Doordat het dun is, is mijn haar kwetsbaar en breekt snel. Bovendien hebben de puntjes de neiging om te splijten. En dat terwijl krulhaar de neiging heeft te gaan pluizen. Oh en ik kleur mijn haar.
Sta ik dus voor het Andrelonschap bij de drogist: Perfecte Krul (gaat het pluizen tegen), Perfect Puntjes (tegen het splijten van de haarpunten), Anti Haarbruik, Care and Repair, Tegen Futlooshaar……Ik zoek gewoon die ene fles shampoo met bijbehorende conditioner: Perfect Haar – en dat hebben ze nou net weer niet.

Ik heb wat met die weegschaal, of die weegschaal heeft wat tegen mij – iets wat natuurlijk ook kan. Na eenmaal onder de 70 te duiken, vertikt hij het verder. Nu moet ik zeggen dat hij dan gelukkig niet direct een heel eind boven die 70 gaat staan, maar toch.. gewoon gelijk blijven of wat meer eraf is kennelijk niet mogelijk. Nu weet ik ook wel dat ik bijvoorbeeld gisteren niet dat restje chips had moeten opeten en dat ik daar zeker niet een sausje (zonder mayo dat wel) bij moest nemen. Ook had ik afgelopen week dat pak speculaas niet open moeten maken. Ik weet dat ik er dan niet meer van af kan blijven. En ik moet ook geen crunchies kopen van AH of droptoppers. Eenmaal open gaat zo’n zak leeg. En dat weet ik natuurlijk best. Maar het is zo lekker…..

Vanmorgen was het dan eindelijk zover. Ik ging op de weegschaal staan en jaaaaa hij dook onder de 70 kilo!!! Eindelijk weer. Nu proberen nog wat vol te houden en dat ding nog wat lager te krijgen. Morgen en overmorgen zeker weer zwemmen. De laatste twee dagen dat het in alle vroegte nog kan. Dan gaat het buitenbad weer dicht en moet ik weer wat anders gaan verzinnen. Vanmorgen mocht ik uitslapen van mezelf. M hoefde niet te werken, dus geen wekker ergens midden in de nacht. Maar toen wel 30 minute Wii fit gedaan. Dat was lang geleden. Dat moet ik wel weer vaker gaan doen. Komt ergens in oktober nog een leuk dansspel voor de Wii uit. Lijkt me ook wel een leuke manier om af te vallen. Maar ook vooral: VOLHOUDEN!!

Vanmorgen hoorde ik, in mijn belevening midden in de nacht, geluid. De oudste was wakker. Zeker even plassen dacht ik nog en wilde me omdraaien. Maar ik hoorde hem naar beneden gaan. Het was al vroeg in de ochtend. De arme jongen maakte zich op voor zijn eerste werkdag na de vakantie. Dus proberen wakker te worden, me realiserend dat het buiten nog donker was. Dat was voor de vakantie wel anders. Toen was het al volop licht als hij ging werken. De zomer gaat rap voorbij. Maar geen gezeur en gemier in dat bed. Ik zwaai dat kind zo even uit en dan ga ik zwemmen. Nou, daar had ik niet echt veel zin in in het donker, maar ik had het met mezelf afgesproken. Dus slaapdronken naar beneden, kind uitzwaaien, even op de weegschaal  – weer niets eraf. Even op de Wii-fit, zelfs 100 gram erbij en dat terwijl ik mij gisteren na het ontbijt heb gewogen en nu ervoor. Dus motivatie is aanwezig. Op naar het zwembad. Daar is het rustig. Het water is even koud, maar we zetten door. En ik krijg al gauw de smaak te pakken. Na de eerste 10 baantjes zwem ik lustig door. Denk nog even dat er geen zwemlessen zijn, maar voordat die beginnen heb ik er 20 baantjes op zitten. Dus in nog geen half uur. Dat was mijn eerste beweegmoment van de dag. Het tweede is ook al achter de rug – de kamer stofzuigen. Nu ff aan het werk.

Lijnen, dat wil ik. Niet omdat ik nu te zwaar zou zijn (is wel zo) maar omdat dit vooral gepaard gaat met een in mijn ogen blubberbuik. Dat is natuurlijk voor een deel leeftijd (rotsmoes), maar voor een deel ook te weinig sporten, te veel stilzitten en toch beetje bij beetje te veel snaaien. Dus begon ik met lijnen, althans een poging. Opletten met eten, minder snoepen, meer bewegen enzo. Ik begon bij 74,5 kilo (onze weegschaal kan alleen halve kilo’s aan, dus dit kan 74,7 zijn, maar ook wellicht 74,3 – ik ga dan meestal voor het laatste duh). Dat schommelde en opeens was dat dan 72,5. Joepie. En toen weer 74 en toen weer 73,5. En ik kan er geen peil op trekken. De 74 dagen zijn dagen waarvoor ik weinig heb gegeten en die 72 was eigenlijk na een normale dag. Ik schommel dus. Ben ik een hele dag heel goed oplettend geweest dan geeft de weegschaal me daar geen beloning voor. Dus ik baal. Kan ik net zo goed niets doen, dan staat hij opeens weer op een stuk lager dan ik had verwacht. Dus mijn ontbijt is goed opgelet, koffie met een appeltje, lunch ook nog netjes, maar het zijn de avonden. Daar moet ik dus nog wat op vinden. Want ik heb ’s avonds trek en dan trek in iets lekkers. Vandaag ga ik maar weer goed opletten. Morgen gaan we de hele dag schilderen, dus krijg ik ook niet de kans tot snoepen. Zondag ga ik weer fitnessen met de wii en dan hoop ik dat het volgende weer beter weer is en dat ik weer een paar keer in de vroege ochtend kan gaan zwemmen. Dat geeft me natuurlijk ook altijd een goed gevoel. En tot die tijd…. accepteren dat alle broeken toch niet helemaal lekker zitten. Veel in de spiegel kijken en dat buikje zien en daar dan ook maar de motivatie uit halen.

Jaja, een ellende. Het wordt er met het ouder worden niet echt strakker op dat buikje. Nu wil ik wel wat kilo’s kwijt (graag zelfs) maar dat buikje moet ook wat strakker worden. Kom ik via via op strakkebuikspieren.nl/ terecht. Nou, dat ga ik eens uitgebreid verkennen. Het is een website van Jesse van der Velde die ik weer via Kaat Mossel vond. Ach ja internet….

Dat er een paar kilo af zou moeten is duidelijk. Het gaat dan nog niet eens om de kilo’s op de weegschaal, maar dat blubberbuikje en dat wat te stevige benen en armen. Gelukkig is er twitter en zijn er daar ook mensen die wat kilo’s kwijt willen. Is er natuurlijk een website (www.valtaf.nl) waar je lief en leed kunt delen en waar je je vorderingen kunt bijhouden en is er de Wii. Dus daar maar eens de nog ingepakte My Fitness Coach in de Wii en daar eens kijken. De jongens vinden er al snel niets aan. Is saai spel, maar ik vind het geweldig. Met gewichtjes, stepbankje, net als op de sportschool, maar dan gratis. Ik heb dus al voorgenomen elke dag even te bewegen met de Wii. Gisteren kwam daar natuurlijk alweer niets van, maar toen heb ik wel 2 uur enthousiast zitten rammelen op de djembee. En vandaag moet ik ook nog beginnen. Dus hopelijk gaan de mannen straks even voetballen en kan ik even 30 minuten fitnessen. En dan tot die tijd niet meer aan de engelse drop komen.

Ik zou het moeten doen, gewoon meer bewegen. Ik vind dat ik wat te dik word. Een blubberbuikje, dikke poten. En dat in de zomer als alles veel bloter wordt…. hmmm niet echt handig natuurlijk. En ik weet precies hoe het komt. Weinig bewegen en naar verhouding te veel eten. Niet veel eigenlijk… maar gewoon de verkeerde dingen. Koek bij de koffie, en dan ’s avonds natuurlijk het bekende snaaiwerk. En onder het werken (als het werken ff niet gaat) dan moet ik wat te knabbelen hebben. En dan wil ik helemaal geen appel (te veel werk, die wil ik schillen en in stukjes gesneden hebben) ik wil dropjes, manna, tumtum, minimarsjes en nog vel meer van die dikmakers. En dan ’s avonds natuurlijk nog wat nootjes en hoe later het wordt hoe meer ik snaaineigingen krijg. Brok kaas en dat soort werk. Dus daar moet ik gewoon mee stoppen. En dan ondertussen nog veel bewegen. Haha…. gewoon even doen… tja

Het is weer zover. Er moet echt weer wat af. Was het een poosje geleden nog 5 kilo om weer heerlijk een eind onder de 70 te komen, nu moet ik dat gewicht kwijt om überhaupt onder de 70 te komen. Te erg toch…Ik durf niet eens op de wiifit te gaan staan. Deze geeft altijd wat meer aan dan onze weegschaal en die is al erg genoeg. 74,5 bij de laatste blik die ik erop wierp. En ik zie het in de spiegel. Walgelijk. Zo’n dikke blubberbuik die boven de broek blubbert. Geen gezicht. Dikke poten, dikke kont.. gewoon dik dus. Nog even en ook de taille die ik sowieso altijd wel heb en die me nog enigzins een figuur geven, is dichtgeslibt. Dus even streng voor mezelf. Geen gesnoep of in ieder geval heeeeel erg weinig. Vooral veel water drinken en de zak met kauwgom naast me voor het geval ik ergens op MOET kauwen. Bovendien krijg je daarvan een frisse smaak in de mond en heb ik altijd al het gevoel dat ik dan nog niet moet snoepen. Zonde van die frisse smaak. En dan maar hopen dat ik het kan volhouden.. Eerste stap is die 70 kilo en daarna toch langzaam naar wat kilo’s daaronder. Minder eten en toch proberen elke dag aan mijn minuutjes bewegen te komen. De steps, de stepper of de dansmat. Eventueel de Wiifit…touwtje springen, dansen… noem maar op.. maar bewegen en toch echt wat minder snoepen… vooral minder snoepen…oh wat erg….

Ik heb al een paar dagen hoofdpijn die een beetje vast in mijn kop zit. L en K gaan hardlopen. De zon schijnt (nog) er staat een briesje.. ik bedenk me niet, kleed me aan en als de mannen terugzijn van het hardlopen ga ik mijn rondje doen. Heerlijk even een stukje wandelen. Wind door de haren en hopelijk waait de hoofdpijn weg. Ik begin met een klein stukje, maar de verleiding is groot. Ik ga de kleine hardloopronde doen. Weg over en het binnenveld in. Even denk ik nog aan de grote ronde, maar die is dan gelijk iets van 8 km en ik verwacht ook aan het begin van de middag nog bezoek. Dus de kleine zal het zijn. Het is heerlijk. De zon is weliswaar weg, maar het windje en de rust… ontspannend (behalve dan voor mijn kuiten, maar die zijn gewoon niet meer zoveel gewend) Dit moet ik vaker doen. Volgens L is het rondje zo’n 5km. Heerlijk een uurtje wandelen. Niet lopen met het idee dat ik nog zoveel moet doen thuis… nee gewoon even lekker de tijd nemen. Net wat ik nodig had.

Gisteravond was het weer de laatste zaterdag van de maand en dan is er 30+ disco in Wageningen. Onze ex-buren gingen ook. L had niet zo’n zin en bleef met K thuis. M ging lekker zelf stappen. Dus ik op tijden die tijdens mijn studie normaal waren, maar nu niet echt meer, naar de disco. Het werd een gezellige avond met een klein feestje om 12 uur toen Bart jarig was en wij dat vierden met een glaasje… voor mij spa rood. Het was heerlijke muziek dus lekker uitleven op de dansvloer. Halverwege had ik het echt even gehad. Mijn lijf liet me in de steek. Ik wilde maar één ding, lekker in mijn bed liggen. Maar goed, de rest stond nog lekker te swingen, dus toch maar weer (wat rustiger nu) de dansvloer op. Ik kwam weer net wat op dreef toen de rest het gehad had. Op naar huis. Het was inmiddels als na 2 uur, tja laat. Thuis even wachten op M, die om 2 uur thuis moest zijn, maar als galante ridder weer wat dames thuis moest brengen. Half 3 lagen we erin. Hete kruik tegen me aan, want het was koud buiten en ik wilde niet meer zo warm worden. Heerlijk geslapen, maar met hoofdpijn wakker. En nu nog steeds. Hoewel ik ver na 10 uur mijn bed uitkwam. Hoofdpijn, moe, koud… het lijkt wel een kater. Wat niet mogelijk is want ik ben heerlijk aan de spa gebleven. Dit 40+ lijk is duidelijk niet meer gewend aan een avondje wat wilder doen dan normaal. Wat wel weer een teken is dat het met mijn conditie slecht gesteld is. Samen met benen waar meer en meer putjes in komen en een buik die mij te veel blubbert tijd voor actie. Ik MOET nu toch echt weer wat meer gaan bewegen. Kijken of ik iets leuks kan verzinnen. In eerste instantie de Wii niet zien als tijdverspilling, maar nuttig.

Bel toch maar eens naar Pearl, of mijn lenzen al binnen zijn. Kunnen ze nergens vinden, zullen gelijk nieuwe bestellen. Maar ik had deze 28 december al moeten vervangen door nieuwe… en dit is dus het laatste paar. Gelukkig heb ik tijdens de griep de lenzen niet zo veel ingehad, maar toch. Begin wel te merken dat ze echt wel aan vervanging toe zijn. Duurt nog wel een weekje voor de nieuwe binnenzijn. Balen….

Op K na heeft hier de hele familie de griep. M hoor je niet. Die ligt in bed of hangt op de bank. Als je hem vraagt hoe het gaat, dan krijg je te horen dat hij moe en slap is en verder gaat het wel goed. Schiet niet echt op dus. Ik loop de hele dag te hoesten, ben moe, duizelig heb nog wel wat koorts, maar vind ziekzijn zonde van mijn tijd (moet je wel wat tijd voor nemen) en probeer toch gewoon door te gaan. L is het ziekst van ons allen. Als hij met iemand aan de telefoon is dan heeft hij al dagen zwaar de griep, voelt zich klote, al dagen hoge koorts en zucht en steunt. Ik kan mij daar dus wezeloos aan ergeren. Hij is pas sinds vrijdagmiddag ziek, het laatst van ons allemaal, maar ach dat gesteun… ‘het duurt wel erg lang’…’moet ik de dokter niet nog eens bellen’…. ‘nog steeds koorts’…. tja, dat is de griep. 5 dagen koorts en daarna nog dagen slap en moe. Ik loop al vanaf woensdag met koorts, vandaag voor het eerst even onder de 38 (voorlopig, kan vanavond natuurlijk weer anders zijn). Ik denk dat iedereen nu het idee heeft dat L hier de zieke is en dat wij allemaal maar boffen dat wij het niet zo erg hebben…. kwijl…

M was al ziek en woensdag voelde ik mij ook wat gloeien en bleek ik toch ook wel koorts te hebben. 39,4 maar liefst. Maar ziek zijn heb ik eigenlijk geen tijd voor, dus ik verhuis nog een wordpresswebsite voor klant1 zodat we een tweede domein kunnen draaien op één pakket, passen we de website van L nog een beetje aan, pakken we de zooi voor de kerstdagen naar de schoonouders, regelen we de oppas voor de konijnen en is het enige wat ik niet doe eigenlijk het boodschappen doen in het dorp. Dat lijkt me nu niet echt verstandig met die koude wind en koorts. Als M zich goed genoeg voelt ga ik mee naar het noorden, maar anders blijven we beiden thuis. We besluiten met elkaar naar het noorden te gaan. IK heb daar nog wel even in de woonkamer gezeten, maar het bed lokte en eigenlijk ben ik daar niet meer uit geweest. Wel heel gezellig voor mijn schoonouders. Ze hebben weinig aan met gehad, maar ja, ze hadden ook weinig last van me.Op de terugweg maar even langs de huisartsenpost. L had ondertussen ook wat koorts gekregen. Die had in de ochtend nog het idee gehad om zijn griepgevoel er maar even uit te lopen. Heeeeel verstandig. Die had dus ook hoge koortst en voelde zich al snel superellendig (maar ja…. kerels…..). Na een korte familiecheck met de dokter – allemaal de griep, longen schoon en gewoon uitzieken. K lijkt nog gezond, maar begint toch ook al wat te kuchen en hoesten. Maar nog steeds koortsvrij. Die sturen we dus op thee ed. Iemand moet ons ten slotte een beetje verzorgen.
Ik heb na de kerstdagen op bed, het bed wel voldoende gezien. Uitgeslapen en verveel me dood. Alleen ben ik te slap om wat te doen, waar ik van baal, want het is beneden een zooi. Ik grijp mezelf wat bij elkaar om het weer een beetje toonbaar te maken en duik dan met M op de bank en kijk schaatsen. K voegt zich bij ons. Gezellig. L komt ook even naar beneden, maar die voelt zich ellendig en duikt maar weer zijn bed in. Ervaring leert dat je daar de eerste dagen van de griep gewoon het liefste bent. Geen gezeur aan je kop, gewoon liggen en drinken. Meer niet. Maar ik heb het nu wel gehad. Ik denk dat ik straks maar een lekker soepje ga maken. Daar knapt iedereen vast wel weer wat meer van op. Daarna duik ik wel weer op de bank, want dan ben ik vast wel weer wat moe. Nu nog even mijn tussistin opzuigen. Ohhh wat is ziek zijn toch zonde van je tijd.

Vanmiddag moest ik bij de tandarts zijn om mijn nieuwe kroon opnieuw aan te laten meten. Balen, want dat happen vind ik een verschrikking. Maar gelukkig, ze hadden goed nieuws. Ze hadden mijn afdruk nog en toen bleek dat ze bij de techniek een fout hadden gemaakt. Er was dus al een nieuwe kroon en die zit nu netjes in mijn mond. Geen gezeur meer. En ik moet zeggen dat ik er blij mee ben. Het zijn er al heel wat ondertussen. De tandarts kan van mij leuk op vakantie. Maar het is beter dan gaten in je mond of een kunstgebitje. Het moet dus maar. Maar zoals het er nu uit ziet ben ik voorlopig klaar. De rest ziet er netjes stabiel uit. Kijk… en dat vind ik nu heerlijk om te horen