Je worstelt wat af in je leven. Met hulp van de ADHD groep probeer ik mijn leven wat op orde te brengen en stukje bij beetje lukt dat. Maar het blijft een probleem. En dan zijn er altijd die mensen die zeggen: Gewoon wat meer discipline, wat meer concentreren en dan lukt dat gewoon.
En ik begreep nooit waarom het die mensen wel lukte en mij niet. Totdat ik deze boekenlegger onder ogen kreeg en het allemaal opeens duidelijk werd.

Vandaag in de doelengroep ADHD afscheid genomen van één van de deelnemers. Hij was afgestudeerd nu, met hulp van de groep en had de boel redelijk op orde. Conclusie: hij gaat het zonder de groep proberen. En ja, we hadden het allemaal verwacht, want sinds hij zijn Bachelors heeft, is hij een stuk rustiger en heeft de boel goed op orde. Maar toch. Hij was mijn maatje, we begrepen elkaar, hadden aan een blik voldoende, hadden dezelfde humor..kortom het klikte gewoon. Hij was scherp en kon met gemak af en toe de vinger op de zere plek leggen. We hadden elkaar door. ADHD-ers zijn goed in het verzinnen van smoezen als ze ergens weer eens niet aan toe zijn gekomen. Wij dus ook, maar dan keken we elkaar aan en een jaja was voldoende om bij elkaar daar doorheen te prikken. Bovendien was hij op een positieve manier altijd aanwezig en misten we hem als hij een keer afwezig was. We zullen hem dus missen, ik zeker. Want je begeven in de groep maakt je kwetsbaar. Je wilt dingen vertellen, maar de omgeving moet wel vertrouwd zijn. En de rest is ook oké, maar toch. Gelukkig is er al een tijdje een nieuwe deelneemster. Ook dat klikt gelukkig. Ze heeft niet dat scherpe, dat je even op je plek zetten wat ik wel nodig heb, maar ze heeft wel ook dat vertrouwde. Want ik ben nog niet klaar met de groep en juist dat vertrouwde maakt dat ik met plezier ga. De mensen in de groep moeten me aanspreken, ik moet met minstens één toch wel een band hebben om dat gevoel te krijgen.
We mailen – zeiden we bij het afscheid en ik denk dat we allebei dachten ‘dat moet ik eerst nog maar eens zien’.

Elke keer op de ADHD doelengroep vertel ik weer dat ik altijd in de knoop kom met mijn tijd. Als de kids naar school zijn wil ik om 9.00 uur achter mijn bureau zitten, ofwel op kantoor aanwezig zijn. Maar ik wil ook een net huis, en de was aan de kant en lekkere dingen koken en nog een beetje sociaal naar anderen zijn. Dat kan dus niet, want op de een of andere manier word ik naar dat kantoor getrokken en moet ik daar zijn. Een soort dwangneurose? Dus vanochtend een strenge aanpak. Gisteren bepaald dat ik niet direct veel hoef te doen ‘op kantoor’. Dus de was uit de machine in de centrifuge en vervolgens in de droger (wanneer gaat dit lavamat toch een keer stuk en ‘mag’ ik een echte wasmachine kopen waar dat zo heerlijk inzit. Dat zou ik nu ook wel mogen, maar ja, er is (helaas) nog niets mis met de lavamat). Oeps, eerst de droge was daaruit en heel gedisciplineerd – gelijk gevouwen en opgeruimd (behalve de strijk dan). Vervolgens naar beneden, waar de keuken mij een doorn in het oog is. Als hij bijna klaar is mij ontzettend ingehouden om de vaatwasser ook niet direct uit te ruimen. Maar ik moet delegeren en dat is dus de taak van de boys. Dan is het pas tijd voor kantoor!
Tussen de middag is netjes de vaatwasser uitgeruimd en kan ik de tweede helft van de keuken doen.
Nu wacht alleen nog een nieuwe was in de machine die de droger in moet en nog een was in de wasmand die nog door het hele ritueel moet, en een mand vol strijkgoed en een mand vol was van een vorige lichting toen ik nog niet de discipline had.
Maar morgenochtend moet alle was weg zijn (voor zover dat mogelijk is). En dan kan morgen de badkamer en de wc. En dan mag ik pas weer naar kantoor. Ik moet streng zijn voor mezelf. Maar als ik nu beneden kom geniet ik van een stralende keuken. Kijk, en daar doe je het dan toch voor.
En nu proberen vol te houden. Haha, dat is meestal het grootste probleem.

De telefoon gaat. Iemand van een stichting die zich bezighoudt met onderzoek naar ernstige hersenkwalen. Ze noemt een rijtje, waaronder ADHD (tja ernstige hersenkwaal). Ook deze organisatie wil een collecte gaan houden en nu zoeken ze voor Bennekom nog iemand die dat wil coördineren….. Ik ben verbaasd. Hoe komen deze mensen nu opeens bij mij terecht?? Ik vergeet het te vragen, maar probeer wel mijn Nee uit. Ik zeg het woord redelijk duidelijk, met daarachter nog, liever niet..
Niet voldoende Nee!, want gelijk de vraag waarom niet? Nou, omdat ik dat niet zie zitten. Ik ben niet zo’n coördinerend type. Beetje chaotisch, dus niet echt praktisch. Vindt zij niet belangrijk, want dan kon ik het toch nog best wel doen… Nou, ik zei toch Nee!. Bovendien heb ik ADHD en dat gaat echt niet samen met coördinerende taken. Vindt ze ook niet belangrijk, is eerder een pluspunt. Dan doe ik dat toch eigenlijk ook voor mezelf… (er is weer een vragende stilte, waarin ik dus nu OK! moet zeggen. Maar ik heb Nee! geoefend).
Ik probeer het nog één keer luid en duidelijk (wellicht komt de boodschap nu over). ‘Mevrouw, ik zie dit echt niet zitten. Ik zie mijzelf niet als coördinator van zoiets. Ik heb er bovendien absoluut geen interesse in en daarnaast doe ik voldoende vrijwilligerswerk’. Deze Nee! komt over. Er kan nog net een groetje af en ik luister naar een tuutuutuutuu.
Mijn zoon kijkt me van de andere kant van de tafel aan. ‘Snapte ze niet gelijk dat je niet wilde?’ Nee kennelijk niet 😉

Tja, volgens afspraken met de ADHD doelengroep was daar dat lijstje:
– witte kastje met schuifdeuren (is bijna klaar – alleen nog alles wat ik eruit heb gehaald uitzoeken LOL)
– bruine kastje
– witte bakken achter het gordijn
– rode vouwkrat
– rode dichte krat (ik ben dol op kratjes 😉 )
– grote grijze krat
– kleine grijze krat
– doos onder de boekenkast (die bewaar ik voor het laatst, ik weet dat die errug is)
– brievenkastjes op de kast
– stapels CD’s op het witte kastje
– dossiermappenrek (daar zit vast heel veel oud papier in)
– krat beneden
– krat op de overloop (zo’n ding waar je even alles ingooit wat je even niet kwijt kunt)
– kleding (daar kan heel veel van naar een goed doel, maar afscheid nemen is moeilijk) (goed staat nu tijdelijk op de vliering)
– de brievenbakjes op het bureau
– alles achter het gordijn eens bekijken (ook zo’n plek onder de zolderbalken waar je veel weg kunt stoppen)
– dozen op de vliering (weet echt niet meer wat daar allemaal staat)
– dozen achter het schot op zolder (idem)
– alle dozen met lapjes uitzoeken en voor de lapjes een doel zoeken (iemand nog op zoek naar coupons????)

En als ik alles gedaan heb, ga ik ook nog eens toevoegen:
– foto’s in plakken vanaf 1998

En naast dat uitzoeken riep ik ook heel hard “DE BOVENKANT VAN DE KEUKENKASJES!!” en die staan voor vrijdag as op het lijstje.

Ik zou het bijna vergeten. De actie schoon schip. Bij de ADHD doelengroep moeten we doelen stellen. Nu zijn die kort samen te vatten als orde in de chaos scheppen. Orde, regelmaat enz enz.
Gek geworden van alle nutteloze troep om mij heen heb ik actie ‘Schoon Schip’ als doel gesteld. Naast de vaste dingen als huishouden bijhouden, weekplanning maken enz enz wil ik elke keer iets in die chaos aanpakken. Voor deze weken staat het witte kastje uitruimen op het programma. Het witte kastje staat op mijn werkkamer, 3 schuifdeurtjes waar heel veel achter kan. Dat is er nu allemaal uit en alleen dingen die moeten blijven staan er nog in. Op de overloop staan nog twee kratjes die dus leeg moeten voor vrijdag. Die spullen moeten óf weg óf een duidelijke plek ergens hebben gevonden. Een plek waar ze thuis horen.
Om mee te genieten:
– witte kastje met schuifdeuren (is bijna klaar – alleen nog alles wat ik eruit heb gehaald uitzoeken LOL)
– bruine kastje
– witte bakken achter het gordijn
– rode vouwkrat
– rode dichte krat (ik ben dol op kratjes 😉 )
– grote grijze krat
– kleine grijze krat
– doos onder de boekenkast (die bewaar ik voor het laatst, ik weet dat die errug is)
– brievenkastjes op de kast
– stapels CD’s op het witte kastje
– dossiermappenrek (daar zit vast heel veel oud papier in)
– krat beneden
– krat op de overloop (zo’n ding waar je even alles ingooit wat je even niet kwijt kunt)
– kleding (daar kan heel veel van naar een goed doel, maar afscheid nemen is moeilijk)
– de brievenbakjes op het bureau
– alles achter het gordijn eens bekijken (ook zo’n plek onder de zolderbalken waar je veel weg kunt stoppen)
– dozen op de vliering (weet echt niet meer wat daar allemaal staat)
– dozen achter het schot op zolder (idem)
– alle dozen met lapjes uitzoeken en voor de lapjes een doel zoeken (iemand nog op zoek naar coupons????)

En als ik alles gedaan heb, ga ik ook nog eens toevoegen:
– foto’s in plakken vanaf 1998

Soms kan een mens zo druk zijn. Op de agenda staat een hele rij dingen die moeten gebeuren. Van opdrachten die moeten worden uitgevoerd tot dingen in huis die ik wil regelen. Kantoor moet nodig weer eens op orde. Daar moet eigenlijk de bezem weer eens door. De tuin moet even voor de wintersnoei en natuurlijk nog de nodige reguliere karweitjes.
Voor het werk wordt dat dan lastig. Omdat er zoveel eigenlijk nodig eens moet gebeuren, blijft er juist weer veel liggen. Waar begin je? En eigenlijk wil ik gewoon lekker gaan werken in een opgeruimd kantoor. Opgeruimde werkplek, opgeruimde geest…toch? Vanuit mijn ooghoeken zie ik de stapeltjes die mij zo eigen zijn, en ik erger mij eraan. In bakjes die voor orde moeten zorgen liggen dingen die er niet horen. Kleine dingen die even moeten gebeuren blijven liggen, woeste plannen onuitgevoerd.
Kortom, een beetje chaos alom. Eerst maar eens een prioriteitenlijstje maken, en mij er dan aan houden. Vooral dat laatste is lastig.

Een poos geleden was ik druk op zoek naar een planner op de pc, die echt mijn redder in nood zou zijn. Ik belandde bij outlook en was daar redelijk tevreden over. Zeker in combinatie met de PDA.
Toen hoorde ik van Stephen Covey en zijn 7 eigenschappen tot effectief leiderschap. Het boek nog niet gelezen, maar via de website wel op het spoor gekomen van zijn PlanPlus programma. Een aanvulling op Outlook, waarmee plannen een stuk beter is, en volgens de ‘regels’ van Covey.
Over die regels dus meer als ik het boek ook gelezen heb. Maar de planner moet echt een wondermiddel zijn. De introductie spreekt dan ook boekdelen.
Dus de trial gedownload om 30 dagen lang te kijken of het werkelijk iets toevoegt. En dan natuurlijk ook het boek gaan lezen. De stukjes die ik gezien heb lijken erg goed. Zou het dan toch nog lukken om een zeer goed georganiseerd mens te worden?
Meer op de website van FranklinCovey

We zijn weer terug van vakantie. Dit is meestal waar ik het meest tegenop zie van de vakantie. Alles weer op orde, schoon, droog en weggeborgen. Voorgaande jaren betekende dit dat ik heen er weer liep van het drogen van de tent en opruimen van de kampeerspullen buiten, naar de wasmachine waar de ene was uit moest en naar de droger en de andere was weer in de machine. Aan het eind van de dag was dan alles klaar, behalve de was, want die lag (wel schoon) dan in manden en grote stapels te wachten om te worden gevouwen, gestreken en opgeruimd.
Dit jaar heb ik het hele buitengebeuren gedelegeerd aan de mannen en doe ik de was en ruim ik het binnen op. De vierde was zit in de machine en de eerste drie wassen liggen al gevouwen en gestreken in de kasten. Bijna alle kratten zijn alweer opgeruimd en beneden ziet het er ook al weer een beetje redelijk uit. Manlief is buiten bezig en de boys zijn volgens mij druk bezig hun snor aan het drukken, maar dat is niet mijn probleem.
Voor het eerst loop ik niet te stressen aan het begin en ook niet aan het eind van de vakantie en ik geniet er met volle teugen van.

De telefoon gaat. Iemand van de voetbalvereniging zoekt nog iemand die wat klusjes wil doen. Brieven schrijven, adressen zoeken enz. Alles eind augustus, begin september. De stem klinkt vragend en verwacht een onmiddelijk JA. Ik slik een paar keer, vertel hem dat ik juist dan mijn handen al vol heb aan de website van de club en dat ik eigenlijk vind dat er al voldoende voetbal op mijn bordje ligt. ‘Maar ik kan dingen toch uitbesteden? Ik hoef het niet allemaal zelf te doen!’
Maar ik hou voet bij stuk en zeg dus NEE, erbij vermeldend dat bij een voetbalvereniging van bijna 1000 leden vast wel iemand te vinden is die het dan niet druk heeft, sluit het gesprek af en voel me schuldig. Dan realiseer ik me mijn daad en schreeuw inwendig YES!! Ik heb Nee gezegd, ik heb me niet laten overhalen om iets te doen waar ik geen zin in heb en waar ik geen tijd voor heb en waarvan ik vind dat een ander dat wel mag doen. De doelengroep ADHD is pas over een maand, maar ik schrijf het gelijk in mijn schriftje “Ik heb NEE gezegd”.

Manlief gaat naar het buitenland en ik heb een aantal dingen zodanig buitenshuis, dat ik iets voor de jongste moet regelen. Ik bel de moeder van een vriendje. Daar kon de jongste zonder problemen terecht, maar zij zat ook een keer met haar zoon. Vrijdag tussen de middag, kan dat? Tuurlijk geen probleem, gezellig, fijn dat ik iets terug kan doen….
Allebei gelukkig wensen we elkaar een goed weekend. Vanmorgen schiet ik opeens wakker. Vrijdag heb ik ADHD doelengroep en dan ben ik dus pas op zijn vroegst om kwart voor één thuis. Ik ben gelijk goed wakker. Het kan natuurlijk iedereen overkomen, maar ik vergat gewoon weer eens in mijn agenda te kijken. En daar staat het. Elke veertien dagen. En ze belde notabene op een vrijdag dat ik géén doelengroep had gehad. Straks maar even bellen. Of het ook goed is als de oudste het eerste deel ze opvangt. Dat ik er rond kwart voor één ben.
Ik baal. Meestal maak ik gebruik van anderen voor de opvang. Kan ik een keer iets terugdoen, kan ik eigenlijk niet.

De droger kapot is kennelijk iets wat de hele structuur in de war gooit. De droger is kapot, dus kan ik de badkamer niet schoonmaken? De droger is kapot dus ik kan boven niet zuigen? Vanmorgen realiseerde ik mij opeens dat ik een aantal dingen niet deed ‘omdat de droger immers kapot was’. Het een heeft niets met het ander te maken, maar kennelijk kun je daar dus van in de war raken. Gisteravond belde gelukkig de monteur. Hij komt vanmiddag. Gisteren heb ik ook een alternatieve droger gekocht – een rekje voor aan de deur, want ja buiten werd het niet bepaald droger. Nu hoop ik dat ik dat rekje alleen nog maar hoef te gebruiken voor dingen die niet in de droger kunnen en dat straks de was die ik gisteren in de machine heb gedaan gewoon weer hoeps de droger in kan. Anders moet ik ook nog op zoek naar een nieuwe droger – de beste natuurlijk, voor de leukste prijs 😉

Het leven is keuzes maken. Op de doelengroep waren ze duidelijk. je moet keuzes maken wat je nu wilt. Hyper – omdat ik te veel wilde en niet kon overzien wanneer ik wat moest doen. Taken afschuiven en keuzes maken. Ik kan niet én op de reunie zijn én foto’s maken bij het eerste. Ik heb besloten. Ik breng de camera naar de club en iemand neemt het fotomaken van mij over. Ik ga naar de reunie en probeer niet al te laat terug te zijn. het geeft rust.

Zo af en toe kan het me helemaal aanvliegen, zoals gisteren opeens. Morgen moet ik meerdere dingen doen, tegelijk op verschillende plekken wat natuurlijk niet werkt. Bovendien moet ik dan het dorp uit, kinderen blijven hier en is het weekend dus boodschappen, én, én, én…. En opeens vliegt het me aan. Hartslag schiet omhoog, de handen beginnen te trillen, zweet breekt me uit. Hoe moet ik dat toch allemaal klaar krijgen. Rustig toespreken helpt niet en ik raak bijna in paniek van de onnodige stress. Alsof ik gelijk zou moeten beginnen met van alles doen en er niet nog ene hele dag tussen zit. Ik ga eerst maar eens naar school, waar ze een presentatie van een projectweek hebben en dan maar rustig ademhalen. Eenmaal op school zakt het en kan ik ook weer rustig nadenken en taken van me afschuiven.
Het duurt even voordat ik echt zover ben dat ik mezelf toesta om dingen aan anderen over te dragen, maar het is gelukt.

Mijn doel bij de Doelengroep voor ADHD is een betere tijdsindeling. Werken als ik moet werken, huishouden als dat moet gebeuren, tijd voor de kids en vooral ook tijd voor mezelf. Dat laatste schiet er nogal bij in, hoewel ik wel altijd aan mijn favo tv programma’s toekom (mede dankzij de video).
Zo heb ik mezelf een paar subdoelen gesteld: 1 keer per week echt sporten (dus geen smoezen om onder de badminton uit te komen), toch wel elke dag proberen mijn buikspieroefening te doen èn elke week iets creatiefs.
Daarnaast natuurlijk de zaken als dingen niet laten versloffen en gewoon gelijk doen wat er moet gebeuren….logisch natuurlijk, alleen voor mij niet. Maar ik probeer dingen nu echt voor elkaar te krijgen. Zo heb ik (na 5 keer te hebben weggeklikt bij Outlook) mijn urenadministratie van vorige week ingevoerd en heb ik de andere administratie ook alweer op orde. Het aantal rode taken (hadden-allang-gebeurd-moeten-zijn-taken) neemt af. Oké, je kan daar iets mee smokkelen. Vaste taken heb ik ingevoerd met een wekelijks herhalen. Dus als de taak bijna een week over tijd is, kun je hem gewoon wegklikken en denken ‘Dat doe ik morgen wel’ en dan issie gewoon zwart.

Met de tekening van de konijntjes was de eerste stap genomen. Nu de tweede stap ook. In de kast ligt verf en doek, dus dat moest ook een keer gecombineerd worden. De jongste zoon was vanmiddag vrij en had met niemand afgesproken. Vorig jaar heeft hij allerlei schilderspul voor zijn verjaardag gekregen, dus dat moest ook maar eens aangepakt worden.
De spullen gepakt, plastic over de tafel, ons atelier was geboren. Met muziek op de achtergrond ontstonden onze kunstwerken. Het resultaat van mijn noeste arbeid mag er best wezen (al zeg ik het zelf), maar heeft ook nog meer oefening nodig. Het is nog niet helemaal wat ik ervan in gedachte had, maar het komt een heel eind. Foto was nog moeilijk, want ja… natte verf glimt, maar goed …TADAAAAAAH

Vandaag weer een bijeenkomst van de doelengroep ADHD. Voor mij is dat een stokachterdedeur groep. je moet er elke keer vertellen wat er van je afspraken terecht is gekomen en waarom niet. En je moet nieuwe afspraken maken. Ik wil meer grip op mijn tijd. Tijd vliegt soms voorbij en dan vergeet ik wel eens prioriteiten te stellen. Ik ben met iets saais bezig en opeens komt er iets leukers voorbij, maar ja dat saaie moet ook gebeuren. Wijst de begeleider op mijn pols waar geen horloge omzit. Nee, maar mijn hele huis staat vol met klokken, maar als ik bezig ben kijk ik daar niet op. Duh.
En waarom ik dat wil en of ik het wel wil. Alles loopt toch goed? Ik heb kennelijk mijn zaakjes in hun ogen goed voor elkaar. Maar in het begin werd mij gezegd dat ik het voor mezelf moest doen. En IK vind dus dat ik het niet netjes voor elkaar heb. Dat er dingen blijven liggen omdat ik mij af laat leiden. Ik kan daar dus pissig om worden. En zeker als dan zo’n begeleider vraagt of ik er mee zit en of ik er verdrietig van word. NEE, ik word er niet verdrietig van, ik word dus kwaad, want ik wil die dingen gewoon doen en goed en ik kan er dus slecht tegen als dat niet begrepen wordt.
Maar goed, weer 2 weken om wellicht nu als geheim agendadoel eens te formuleren volgens doelengroeptaal wat ik dus wil.

Dit is dan de tekening. Meer zijn het er nog niet geworden. ook de truien die ik wilde maken zijn nog niet af, ofwel – ben ik nog niet aan begonnen. Maar het begin is er en dat geeft al wat rust.

Vroeger (toen ik nog niet wist dat ik ADHD had) kon ik vele dingen tegelijk. Soms bleven dingen liggen, want daar kwam ik dan net niet aan toe en soms werden dingen vergeten. Geen probleem, het hoorde bij mij. Nu weet ik dat ik ADHD heb en ben me dus bewust dat ik wel veel tegelijk kan, maar dat ik dan dus dingen ga vergeten. Met een eigen bedrijf wil ik dat dát dus in ieder geval goed gaat. Dingen die ik dus meer als hobby doe, maar die ik toch wel heel leuk vind, komen niet meer aan bod. Da’s balen. Eén van de dingen die ik als doel heb gesteld bij de ADHD-doelengroep is dus tijd voor mezelf inruimen. Da’s moeilijk.
Sinds dinsdag is hier iedereen de deur uit, wat betekent dat ik kan doen wat ik wil. Dus eet ik laat bij de televisie (lekker efficient) en doe ik verder alle dingen die ik wil of die moeten gebeuren.
Gisteren heb ik dus de tekenspullen uit de kast gehaald en heb voor het eerst sinds tijden weer eens een tekening gemaakt.
Dat smaakt naar meer.