In mijn run op een ordelijk en minder chaotisch leven had ik mij een aantal dingen voorgenomen. Eén van de belangrijkste dingen was de boel op orde houden. Nou da’s dus even niet gelukt. Dus even op een rijtje wat op orde had moeten zijn en wat er dus moet gebeuren:

• bakje ‘post in’ uitzoeken en de post verdelen over vervolgbakjes, inclusief eventueel Oud Papier bak
• vervolgens bakje ‘Afhandelen’, ‘Betalen’ en ‘Boekhouding’ verwerken
• Tijdschriften die weer verspreid over mijn werkkamer liggen opruimen en opschrijven uit welk tijdschrift ik wat nog wilde lezen
• bakjes waar ik van alles heb ingelegd om even van af te zijn uitzoeken en het meeste waarschijnlijk in de Oud Papier bak gooien
• overal kleine postit blokjes neerleggen zodat ik een blaadje op de kaft van een tijdschrift kan plakken als ik er nog iets uit wil lezen en dus niet wéér alle tijdschriften door moet op zoek naar dat ene interessante artikel.
• Als ik dan een volgende keer de vast wel weer verspreidliggende tijdschriften wil opruimen weet ik waarom ze nog ergens liggen en niet in hun tijdschriftenbak staan.
• opschrijven als ik nog iets voor iemand moet doen, zodat ik niet steeds in de zenuwen hoef na te denken wat ik ook alweer had moeten doen of met rode wangen opeens in een gesprek zit waarbij iemand vraagt wanneer ‘het’ klaar is en ik absoluut niet meer weet wat we ook alweer hadden afgesproken wat ik zou doen

Dit is voorlopig wel weer even genoeg. Morgen ga ik beginnen. Mañana, Nesser, tomorrow jaja

Een van de dingen die mij heb voorgenomen is toch de tijd te nemen om te koken en dan het liefst op tijd. Da’s moeilijk want juist tegen 5 uur kan ik helemaal opgaan in een stukje website, code of wat dan ook. En voor je het dan weet is het alweer 6 uur. Da’s opzich geen ramp, maar op maandag moet de jongste om kwart voor zeven bij schaken zijn en die is regelmatig na een half bord gegeten te kunnen hebben al vertrokken. Dat wilde ik niet meer. Op dinsdag heeft hij voetbaltraining en dat is ook wel lekker als het eten al een beetje heeft kunnen zakken en op woensdag heeft de oudste voetbaltraining en die heeft ook graag wat in zijn maag, en dan ook het liefst niet te kort voor de training. Dus die dagen wil ik het eten om 6 uur op tafel hebben. Leve de wereldgerechten van Knorr, AH, super ed. Want een couscous maak je in 15 minuten, CHow Mien (AH) is ook ongeveer in die tijd klaar. Lees verder

De stapels op de slaapkamer zijn bijna weg. Wat rest zijn stapeltjes met zooi. Ondertussen heb ik de losse zooitjes weer in een krat gegooid en die weer onder de kast geschoven. Niet echt zoals het hoort, maar dáár had ik vandaag nog even geen zin in. Verder nog wat stapeltjes met papier, maar die moeten straks in mijn nieuwe kastje komen. Dat staat nu nog in onderdelen in de garage te drogen. 3 planken, een bovenkant en wielen eronder. Die kan ik dus naast me rijden als ik zit te werken, zodat ik daar dingen op kan leggen die ik wel in de buurt wil hebben, maar niet op mijn bureau, zoals mijn stapeltje schrijfblokjes. Dan hoop ik mijn bureau wat leger te houden. Als ik om me heen kijk zie ik nog wel wat projecten, maar die zijn behapbaar en in het klein uit te voeren, zoals al die verschillende brievenbakjes met ??????. Maar vandaag dus nog ff niet. Vandaag is het weer gericht op overzichtelijk krijgen want vanavond komt manlief weer thuis en die moet toch wel zien dat het is opgeruimd!

Mijn werkkamer is bijna om door een ringetje te halen. Onder de kast – bijna leeg, op het lage kastje – bijna leeg, de vloer in dat hoekje – helemaal leeg. de plank met die scheve stapel tijdschriften, enveloppen, boeken ed. helemaal leeg, mijn bureau – helemaal leeg, het tafeltje naast het bueau – ook bijna helemaal leeg. Klinkt ontzettend goed hè!!!

Vind ik ook en dan ga ik nu zorgen dat ik weer in mijn bed kan, want daar liggen nog stapels tijdschriften op, en bloknootjes, en stapels met diskettes. Die kan ik niet zomaar op de vloer leggen, want daar liggen allerlei kratjes, dozen en mandjes die overal in de werkkamer stonden.

Doel van dit alles – de werkkamer leeghouden en de slaapkamer ook weer helemaal zooivrij maken. Zorgen dat de oudpapier kliko morgen bijna te zwaar is om naar de container te vervoeren en zorgen dat we nog een week klagen over de veels te volle gewone afvalcontainer. Maar als ik dan weer in mijn werkkamer kom en dan denk: WOW, wat een heerlijke werkruimte.

Maar nu eerst dat bed.

Ik schreef gisteren naar iemand ‘Het lijkt wel hoe meer ik wil ordenen, hoe groter de chaos wordt’. En later bedacht ik mij op de fiets, dat dat wellicht ook heel normaal is. Als het ergens een puinhoop is, moet je eerst alles overhoop gooien om te kunnen ordenen.

Maar ik zit geloof ik nog steeds in de fase dat ik wel orde wil, maar nog niet weet hoe ik die orde voor elkaar moet krijgen. Ondertussen word ik wel gek van de chaos.

Dat heet geloof ik bewustwording, maar af en toe vraag ik me af of ik dat eigenlijk wel wil, bewust worden.

De boel reorganiseren is één ding, maar de confrontatie met je eigen zooi is wat anders. Nu alles van de kant is in de kinderkamer valt me pas op dat alles echt vies/stoffig is en dat er ontzettend veel dingen zitten weggestopt die allang weggegooid hadden moeten worden. Dat is dus de negatieve kant van ADHD en die hoop ik toch steeds meer onder controle te krijgen. Straks als we alles weer een plek gaan geven moeten we toch bij alles even nadenken of we het wel terug willen zetten of dat we het toch moeten weggooien of weggeven. En ik hoop dat het zal lukken, want soms heb ik er zo genoeg van dat ik de laatste restjes toch weer snel in een hoekje wil wegstoppen of dat ik toch blijf denken dat ik wellicht ooit in een verre toekomst iets nog wel nodig zal hebben.

Maandag is de geplande vertrekdag. Dinsdag was de bedoeling maar omdat we op tijd een boot moeten halen, gaan we maandag al richting Duinkerken. Dat lijkt krap, want morgen ben ik de hele dag onder de pannen met een voetbalwedstrijd van ons eerste tegen het echte Ajax en daarna moet ik nog wat foto’s verwerken voor de presentatiegids voor de voetbalvereniging. Dus word ik nerveus… haal ik het allemaal wel. Ik draai mijn lijsten uit en ga eens zitten bedenken.

En opeens valt het kwartje, waar maak ik me nu toch druk om. De kar staat al in de garage, de tenten, luchtbedden en slaapzakken liggen daar al. Ik heb al voor bijna heel de vakantie voer ingeslagen, want we schijnen naar een redelijk verlaten gebied te gaan. De kinderen pakken hun eigen spullen maar en omdat het daar toch een verlaten gebied is hoef ik niet allerlei leuke modieuse kleding aan, want die doe ik toch niet aan. Ik ben daar op vakantie zowiezo lekker makkelijk in. Als het vies is of gaat stinken, dan even in een sopje en tot die tijd kan het gewoon gedragen worden. Tenslotte is het vakantie. Hoef ik dus alleen nog na te denken over boeken.

Ik voel me opeens een stuk rustiger worden….zal de stress nog toeslaan of zal ik het eindelijk een beetje geleerd hebben.

De oudste is vorig jaar in een ander team geplaatst als zijn vrienden. Hij was steeds geblesseerd geweest en de trainer had niet echt veel van hem kunnen zien. Hij heeft het het hele jaar niet zo naar zijn zin gehad. We hebben dus regelmatig tegen hem gezegd dat hij contact op moest nemen met de coordinator en zijn wensen kenbaar moest maken. Jahaaaa, maar ondertussen dus Neehee. Zondag kreeg ik de teamindeling binnen om op de website te zetten. Hij zat weer in hetzelfde team, waar een deel uit was en waar wat nieuwe bijgezet zijn. En al zijn vrienden zitten dus weer bij elkaar in dat andere team. Dus contact met de coordinator, die ermee gestopt bleek te zijn. Dan zijn opvolger. Die had alle teams bij het oude gelaten, want hij kende niemand. In september ging hij verder kijken of er nog wat geschoven moest worden. Was mijn zoon er dus eerder bij geweest, dan had hij van zijn wensen geweten en had hij hem in dat andere team kunnen zetten. Maar nu is het afwachten. Een ontzettend gemiste kans en niet de eerste. Hij heeft het steeds. En ik herken het helaas. Je wilt dingen gaan doen, mensen gaan opzoeken, omdat je weet dat daar kansen liggen, maar het komt er niet van. En als je dan eindelijk de stap hebt genomen, blijkt het dat je net te laat bent. Balen. En elke keer neem je je voor dat je de volgende keer direct op pad gaat. Maar dat ben je weer vergeten als het zover is. Dus mis je kans op kans. Ik hoop dat hij eerder leert hiermee om te gaan. Het zou zonde zijn als hij teveel kansen zou missen.

Van alle kanten komen er allerlei opdrachten binnen. Foto’s maken voor de presentatiegids van de voetbal, websites die online moeten, mensen die nieuwe websites willen, onderhoud, mensen die een afspraak willen maken. Heel leuk allemaal. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik moet ruimen, opruimen. Ik wil dingen op orde hebben voordat ik weer aan de slag kan. Dat schijnt ADHD eigen te zijn, een bepaalde volgorde van dingen willen. Als het ene nog niet kan, kan het andere ook niet, want het moet op de juiste volgorde. Maar toch loopt het door elkaar bij mij. Dingen die moeten gebeuren en ruimen. En dat werkt toch niet, want onder het werken erger ik me aan de chaos en tijdens het ruimen vind ik dat ik moet werken. En die gouden middenweg vind ik nog niet.

Ik ga even naar Wageningen om wat inkopen te doen. Ik moet naar de gamma en wil graag een nieuwe fototas. In de winkelstraat bedenk ik mij dat ik ook even bij de boekhandel wil kijken voor een boek over CSS. Het boek dat door anderen werd aanbevolen staat er en ik loop naar de kassa. Daar wil ik pinnen. Spannend, want ik weet dat het saldo weleens ontoereikend kan zijn. Er zit ergens geld van mijn internetsparen in de pijplijn, maar of dat al op de giro staat…

Het blijkt van niet en of ik anders wil betalen. Gelukkig is daar VISA en tevreden met mijn boek loop ik de in winkel uit. Ik ga naar de Gamma en zoek daar iets in mijn tas. Kom ik een hele stapel boekenbonnen tegen, speciaal in mijn tas gestopt voor het kopen van het bewuste boek… tja, even niet aan gedacht

Druk bezig met de buitenboel zijn we nu bij de zolderdakkapel aangekomen. Na een kleine verbouwing van onze werkplekken kon er naar hartelust geschuurd en geschilderd worden. Erg leuk. Mijn overvolle pakhuisje ligt nu onder een laag stof van het schuren, alles ligt overhoop en ik krijg meer en meer de neiging om daar eens heel erg goed de bezem door te halen. Maar dan kijk ik naar het opstakel wat het meest in de weg staat, mijn boekenkast. En die boeken kunnen niet weg en ik zou niet weten waar ik ze anders zou moeten laten. Maar toch na het schilderen met een grote vuilniszak en een doos voor het oud papier naar boven en toch maar weer eens even proberen om het hier toch wat leefbaarder te maken. Soms vraag ik me wel eens af of ik er zonder ritalin minder last van zou hebben, van die zooi om me heen. Toch voelt het wel lekker om er last van te hebben en er eens lekker in te ruimen. Nu alleen de tijd nog vinden.

Vorige keer bij de ADHD-doelengroep kwam een nieuwe deelnemer, een student, iets met economie en bedrijfsleven, rugbyshirt en wat ballerig. De sessie was redelijk heftig, want eén nam afscheid en een ander, tja, is dus redelijk moeilijk. Enfin, aan het eind van de sessie vroeg de begeleider wat hij er van vond. Daar kwam meneer hoog van de toren, zoiets dat dit toch niet zijn niveau was en dat hij hier niets aan had en nog wat bla bla. Hij kwam niet meer. Meneer had na één keer zijn oordeel klaar. Afgesproken werd dat hij het nog een keer zou proberen en dat hij zou bellen als hij niet kwam. Hij weg en we keken elkaar aan. We moesten aan Friends denken waar regelmatig wat gebeurt en dan vliegen de flappen over tafel, want natuurlijk is er gewed. Vandaag was de nieuwe er inderdaad niet meer, had ook niets van zich laten horen. Dus kwam er uit een tas met een grote grijns koekjes en…… en hele zak muizen en kikkers. en wat er over was, mocht ik meenemen en elke dag één. Ze zijn al op 🙁

Vandaag had ik weer de ADHD doelengroep. De groep is wat uitgedund en nieuwe mensen blijven niet lang. Kennelijk zijn we een eng groepje. Sinds kort ben ik het daar wel een beetje mee eens. Een poos terug deed een nieuwe deelneemster had intrede. Verscholen in een hoekje deed ze haar verhaal. Haar doel was haar slaapritme weer op gang te krijgen. Meer wilde ze nog niet, want dat moest eerst gebeuren. Verder kreeg ze hulp in de huishouding, thuisbegeleiding en sprong haar moeder in. Meer wilde ze niet, want dat zou toch niet lukken en bovendien kon ze de rest pas op orde brengen als ze gewoon weer sliep. In het begin kijk je dat aan en heb je nog wel wat compassie met iemand, maar elke keer had ze zich niet aan de gemaakte afspraken gehouden en ze straalde een soort trots uit. Natuurlijk een masker, maar na een paar keer dit te hebben aangegeven veranderde er weinig. Daarnaast had ze geen oor voor anderen en als een echte ADHD-ster onderbrak ze telkens het verhaal van een ander. Dat is ergerlijk en gaat irriteren. Maar ze straalt iets zieligs uit, erger nog dat ventileert ze ook voortdurend, dus je wilt er niet opeens hard tegenin gaan. En dat kost energie, dat inhouden.Lees verder

Het is al weer bijna 2 weken geleden. Weekend verjaardag van de jongste zoon, druk druk druk en maandag lekker weer aan het werk. Dan het onweer, gauw de stekkers van de computers eruit en toen geen windows meer. Dat was maandag, dinsdagmiddag een hele leuke middag bij Paradigit en daarna om toch nog wat gegevens te redden bij de systeembeheerder op school. Dinsdagavond beginnen met format c: en daarna windows weer opnieuw installeren, en office en alle macromedia programma’s. Om er achter te komen dat de CD waarop ze staan niet goed meer is en ondertussen is het alweer donderdag. Nieuwe pagemaker besteld en Acrobat en gemaild naar Macromedia, dat ik de installatiebestanden niet meer kan downloaden en dan is het alweer vrijdag. Tussen alles door nog even kinderfeestje en vrijdag moest het programmaboekje van de voetbal eruit, met de nieuw bestelde Pagemaker en een Acrobat die toch maar niet geinstalleerd wilde worden. Dan is het zaterdagochtend en lonkt een redelijk rustig weekend.Lees verder