Ondertussen is de tas gevonden. Eén helder moment en niet goed gekeken en toen weer een helder moment en toen lag hij inderdaad waar ik dacht dat hij lag. Niet op de plek, maar gelukkig wel waar ik hem in gedachten had zien liggen. Een vaste plek is toch wel handig

Morgen gaat zoonlief de abonnementen halen voor het zwembad. Daarvoor heeft hij de abo’s nodig van vorig jaar. Geen punt, want die liggen op een vaste plek en ik grijp. 3 abo’s, van de boys en van manlief. Gedrild door mij, op de vaste plek. De mijne echter ligt er dus niet. Die kan dan, in mijn ogen, maar op 1 plek liggen, in DIE postbank rugzak, met dat witte voorgedeelte. En die ligt niet in mijn kamer, die ligt ook niet bij alle tassen, niet bij de kids op de kamer en bij manlief ligt er 1, maar daar zit geen abo-kaartje in. Dus straks met gipspootje maar naar een verdere zoekactie, want daar moet toch echt wel dat kaartje inzitten, want dat was MIJN zwemtas. En anders een nieuwe.. kan ook, maar ja, da’s wel zondegeld dan.

Het is bijna 5 uur merk ik. Vanmorgen op 9.30 uur kwam UPC-Marco. Om ca 12.30 vertrok hij naar de volgende klant mij met een nog niet werkend ding achterlatend. De drie uur dat hij hier zat bracht mij natuurlijk al geheel uit mijn ritme, maar dat niet werkende ding nog meer. Gewoon aan laten staan werkt gewoon niet. Ik móet gewoon af en toe naar beneden om te kijken of hij het al doet. Met als gevolg dat ik (op een uitstapje naar Wageningen na) eigenlijk de hele dat bezig ben geweest met dát ding. En daarvan eigenlijk nog steeds wat van slag ben, want dat ik wilde doen, heb ik dus niet allemaal gedaan en het is al bijna avond (dus eten verzinnen, kopen en klaarmaken) en ik voel me schuldig. En morgen ben ik ook al de hele dag zowat onder de pannen, wegens kinderkledingbeursgebeuren (wat ook de zaterdag grotendeels inneemt). Gelukkig hebben we voor zondag niets afgesproken. Maar ik hoop dat ik straks toch wel weer een beetje de geest krijg en dat er toch nog wat uit mijn handen komt.

Moeder naar de trein, even wat inkopen doen, even mail checken en wat dingen online opzoeken en ik kijk op mijn klokje. Alweer ver na 6 uur. En ik had me nog wel voorgenomen vandaag eens op tijd te eten. Komt weer helemaal niets van. Ik ga een zoon optrommelen en hem leren lasagna te maken. Voordeel: ik hoef het niet te doen én hij vindt het nog leuk ook. Dat heet toch een win-win situatie?! Maar de tijd in de gaten houden, dat blijft toch lastig ;(

Ik lees de krant en zie stukjes waar ik wel wat over op Kids en zo wil schrijven. Ik lees in J/M dingen waar ik ook wel wat over wil schrijven. Ik zie dingen die leuk zijn voor de oudersite van Kennisnet. Er liggen uitnodigingen voor congressen die ook wel leuk zijn. Ik wil een flitsende site voor mezelf. Daarnaast wil ik niet alleen een schoon huis, maar het moet ook gezellig zijn, zoals in al die leuke woonbladen. Overal zie ik dingen die me op ideeën brengen, maar toch lukt het me niet om al die ideeën ook om te zetten in daadwerkelijke plannen. Ze ontglippen me en daar baal ik van en toch krijg ik het niet voor elkaar dát te veranderen.

Vanmorgen weer de ADHD-doelengroep. Langzaam krijg ik het idee dat ik best zonder zou kunnen, maar de stok achter de deur, het lijstje met dingen die je wilt doen, houden je toch wel scherp. Dus ik heb voor mezelf weer een hele waslijst gemaakt, die gelijk de opmerking ontlokte ‘Ga je dat allemaal echt doen?’. Nou dat weet ik niet, maar het ligt wel in mijn bedoeling.

• Met de oudste een Engels en een Duits boek lezen en bespreken
• Het huiswerk van de oudste verder in de peiling houden
• De spreekbeurt van de jongste in de peiling houden en zorgen dat we niet wéér alles op het laatste nippertje moeten doen
• Elke dag een stukje huishouden en dat proberen in een vast schema te gieten (wellicht moet ik mijn huishoudwensenschema hier ook wel online zetten) en de komende twee weken wil ik igg de vloer van de huiskamer weer een keer goed schrobben. Daar wordt het veel lichter van in huis. In de voorjaarsvakantie de kamer van de jongste weer een beetje gezellig maken en een keer helemaal onder het bed van ons zuigen 😉
• In het kader van sociaal wil ik met 2 personen een afspraak maken
• aan het begin van de week maak ik een planning met to-do lijstjes (en ga me daar aan houden) en vervolgens hou ik mijn uren bijLees verder

Vrijdag ben ik weer jarig. Zondag komt dan de familie en voor vrijdag wil ik dan wat vrienden vragen. Ik begin met een lijstje. De buren links en de buren rechts, mijn beste vriend en zijn broer die ook een goede vriend is geworden…. Ik zit op de fiets naar het dorp en denk… en bedenk dat ik eigenlijk hier in het dorp niet echt vrienden heb. Is dat belangrijk? Vind ik dat ik ze zou moeten hebben? Terwijl ik dit type hebben ze het op de televisie over vriendschappen. Natuurlijk woon ik op een plek waar ik niet geboren ben en waar ik niet op school en waar ik dus ook mijn schoolvriendinnetjes heb wonen en door mijn ADHD en warrigheid op de middelbare school, was ik ook niet zo’n rustige trouwe vriendin. Maar goed, ik weet ook dat de vriendinnen die ik nu heb, ook een druk leven hebben. En dan denk ik, ze nemen nooit contact op met mij en ik moet altijd maar weer contact met hen opnemen. In een hele negatieve bui denk ik dan ‘Wie zit er eigenlijk op mij te wachten? Wat heb te bieden aan de mensen?’ Ik ben natuurlijk altijd redelijk onbetrouwbaar geweest in die zin dat ik dingen vergat, wel altijd dingen wilde doen, maar dat werd dan weer vergeten in alle chaos. Ze weten wel dat ik altijd wel klaar sta, maar dat ik ‘druk’ ben met van alles en niet. Dus maar geen huis vol mensen, is ook wel lekker rustig en op de verjaardag van manlief hebben we dan maar weer het huis vol. Makkelijker als je in een voetbalteam speelt, wat zeg ik, in twee voetbalteams speelt 😉

Vandaag weer een bijeenkomst van de ADHD doelengroep. Elke twee weken komen we bijeen en de bijeenkomsten bieden me houvast. Ik zou het wellicht best zonder de groep kunnen, maar elke twee weken even nadenken wat voor dingen ik de komende weken wil gaan aanpakken en ze dan ook daadwerkelijk doen werkt bij mij. Als ik dat alleen zou doen, dan zouden dingen toch wat meer blijven liggen. Wat werkt nu beter dan in een groep te kunnen zeggen dat het je gelukt is. Alleen thuis vier je toch in je uppie dat feestje. De voldoening is minder, de motivatie dan dus ook. Maar nu wordt de groep opeens klein. Eén van de meiden haakt af, want zij moet stage gaan lopen en dat is ook op vrijdag. En mijn maatje moet gedwongen stoppen. Daar is zij het nog niet mee eens, maar je mag maar één soort begeleiding krijgen en ze vinden het beter als ze voor een andere behandeling/begeleiding kiest.  Daarnaast gaf één van de mannelijke deelnemers aan dat het allemaal best wel lekker loopt en dat hij er over denkt om zijn deelname aan de groep te beeindigen. Nog niet direct, maar hij denkt er wel over. Dan ben ik weer degene die het langst in de groep zit en ik weet dat ik toch ook een keer zonder de begeleiding van de groep zou moeten. Maar gelukkig gaf de begeleider wel aan dat ik er nog niet uit hoefde. Dat geeft toch wel wat geruststelling. Ik ben een eind op de goede weg, maar ik ben er nog niet…..

Had ik het gisteren zo goed voor elkaar, vandaag glipt de tijd weer een beetje door mijn vingers door. Niet dat ik zit te nietsen, maar het slipt zo wat weg. Ik merk dat ik weer achter mijn pc zit en naar mailtjes kijk en die ga beantwoorden, terwijl ik eigenlijk bezig wil met iets anders. En hoe komt dat? Daar waar ik mee aan de slag zou moeten, het dossier Onderwijsvernieuwing op de Oudersite van Kennisnet, wil niet vlotten. Het is iets wat ik ‘moet’ doen en waar ik niet direct nu zelf van weet hoe ik dat eens zal gaan invullen. Dat is anders dan zelf een idee hebben met een duidelijk beeld wat je daarmee wilt. Dus zit ik wat te googlen, krijg lappen teksten die ik dan eigenlijk moet lezen om een beeld te krijgen, maar ik weet niet wat ZE willen. En daar blijf ik dan in hangen. Dus nu stop ik daarmee en ga iets doen waar ik wel een beeld van heb en voor dat dossier ga ik maar eens met mederedacteuren brainstormen. Dat is vast een stuk efficienter. Ontevreden – eigenlijk niet, want ik zie het gebeuren en grijp in. Wat laat, maar toch, ik grijp in

Zou ik dan ooit nog eens grip op die hele ADHD krijgen?

Kerst, het zaalvoetbaltoernooi, oud en nieuw en nog een dag zaalvoetbal. Heel leuk en gezellig allemaal maar het is een enorme inbreuk op je leven. Zeker als je beetje bij beetje probeert daar orde en regelmaat in te brengen. Alles is weer voorbij, resten alleen nog de herinneringen en de foto’s (die van de voetbal moeten nog wat uitgezocht en online gezet worden). Vandaag een bijna normale dag. Bijna, want de jongens hebben nog vakantie. Ik heb ze net uit bed gelokt en ga ze straks wat aan het werk zetten. Want dát is ook één van mijn goede voornemens voor dit jaar. Nu eens echt de jongens wat dingen in huis laten doen en niet denken, ach ik doe het zelf net zo snel of wellicht sneller. Gisteren nog discussie met manlief. Het eten is klaar en ik roep de jongens en pak het tafelkleed. ‘Laat de jongens dat doen’, is zijn reactie en ik roep ze. Ze geven antwoord en ondertussen sta ik naar dat tafelkleed te staren. Dat leg ik toch net zo snel zelf even over de tafel? Maar nee, commentaar ‘laat liggen en laat de jongens dat doen. Waar blijven ze trouwens?’. Tja die komen nooit direct naar beneden (hijzelf trouwens ook niet) en hij gaat zich ergeren. Wat IK nu ga zeggen als ze naar beneden komen? Tja waar ze bleven enzo…. en maatregelen? Tja wat moet je dan doen, straffen?? Omdat ze net iets later komen? Maar goed, ze moeten dus wat vaker aanpakken en ik moet af en toe gewoon een stap terug doen. Lastig, maar voor de jongens beter. Haha, dat vinden zij natuurlijk absoluut niet. Maar ik ga de taken verdelen voor vandaag. Kijken hoelang ik dat volhoud.

Heerlijk al die muziek. Niet dat ik de hele dag luister. De meeste nummers heb ik wel verzameld en kan ik gewoon draaien wanneer ik wil, maar toch…. herinneringen, herinneringen. Gelukkig is de hele Top 2000 nog te luisteren via de website van de Top 2000. Zodat ik nu nog geniet van leuke muziek afgewisseld met oud nieuws. Grappig en verwarrend. Dat nieuws dan. Als ADHD-er heb ik natuurlijk de lijst in excel van de website gedownload en ben ik als een gek bezig om te kijken welke nummers is al heb om te kijken of ik de lijst nu weer helemaal compleet kan krijgen. Een deel staat verspreid over 30 CD’s. Ik ben wel weer een poosje bezig. Maar dan is het onderweg naar vakantie weer genieten van heerlijke muziek met herinneringen. Tegen die tijd heeft de jongste vast ook wel een mp3 speler. Heeft hij er net als zijn broer, geen last meer van 😉

Het gevoel van rust komt steeds meer over mij. Langzaam krijg ik dingen op orde en komt er meer en meer overzicht. Het is wel een strijd steeds bij de ADHD-doelengroep. Ik ben van mening dat ik gewoon zelf de boel op orde moet kunnen houden. Ik wel een eigen bedrijf, maar knetterdruk heb ik het niet.  Het gaat alleen allemaal niet zo efficient bij mij, dus duurt het langer. Maar ik zie meer heil in leren om efficienter te zijn, dan lekker aan te rommelen en dan iemand inhuren die mijn huis poetst. Ik zie dat dan toch als een soort van mislukken. Dus nu ik het wat minder druk heb probeer ik de focus op het meer ordenen te leggen, zodat als het straks weer wat drukker wordt, ik daar ook dankbaar en superefficient gebruik van kan gaan maken. Ik zie het aan mijn administratie. Door lichte druk van manlief, heb ik die voor mijn doen, super op orde en dat is lekker. Want het kost me straks geen dagen om het allemaal uit te zoeken. Nog wat BTW verfijning en dan ben ik klaar. En dat voorbeeld moet straks gaan gelden voor alles!!

In mijn computer zit een harde schijf van 120GB en 1 van 80 GB. Daarnaast heb ik een externe HD van 200GB voor bestanden van de voetbalvereniging en een externe HD van 300GB als backup voor de films en hadden we een externe HD van 200gb gewoon als backup. Nu was die vol, want ja, daar heb ik wat gedigitaliseerde films op opgeslagen. Die staan ook wel op de HD van 300GB, maar als daar wat mee is, dan ben je ze kwijt. Zo ook met de foto’s. Die van 2006 staan op mijn computer en de rest staat op één van de externe HD’s en natuurlijk ook backup op de backup schijf, want stel je voor. Manlief kan geen backup meer maken, want die backup schijf zit vol en waarom hij ook nog films op zijn HD moet hebben, want dat neemt onnodig ruimte in beslag. Dus heb ik nóg een externe HD gekocht. En heel erg, er zijn nu 5 externe HD’s op mijn pc aangesloten om alles een beetje fatsoenlijk te ordenen. Dat is hard nodig ook, want ik kreeg net al een seintje dat de HD van mijn computer ook vol begint te raken. Ik vrees dat als ik goed ga kijken, de meeste bestanden wellicht drie keer ergens staan. Tijd voor grote schoonmaak dus.

Ik heb nog een hele waslijst van dingetjes die ik moet doen en die ik zou willen doen en ik merk dat ik weer hard achter mezelf aan loop te rennen. Oh, wat kan ik dan verlangen naar rust. Gewoon ’s ochtends opstaan, rustig ontbijten, even wat dingetjes doen en weten dat je daar alle tijd voor hebt en dan zonder schuldgevoelens eens bij iemand op bezoek of gewoon op de bank een boek lezen. Gelukkig heb ik weer een aantal deadline dingen achter de rug. Dat geeft al rust. Wanneer zou het me lukken om zó efficiënt door het leven te gaan dat ik gewoon wel lekker bezig ben, maar toch niet het gevoel heb altijd maar oorlog met de tijd te hebben.