Vandaag begonnen met een mooie fietstocht en een fijne meditatie. Ik merk dat ik mij steeds meer open stel en dat ik daardoor ook steeds meer helder kan denken. Dat voelt gemengd, want dat helder denken heeft ook een connectie met helder zien en ik zie dan ook dingen die niet direct van mij zijn. Dingen die gekoppeld zijn aan mensen waar ik van hou en waar ik een “lijntje” mee heb. Lees verder
Controle en loslaten
Weten en niet willen…. horen, maar niet willen luisteren. Wanneer leer ik nu te vertrouwen op mijn innerlijke stem en de stemmen van mijn engelen. Hoe lang zeggen die nu al tegen mij dat ik moet gaan loslaten. Dat wilde ik ook, maar ik was zo bang dat loslaten ook compleet verliezen zou zijn. Definitief afscheid. DAT wilde ik niet. Los kunnen laten, het laten gaan is moeilijk… de angst om te verliezen zo groot. Nu denk ik .. had ik nu toch maar naar mijn innerlijke stem geluisterd en zelf los gelaten. Dan had ik de controle nog gehad. Nu ben ik de controle kwijt en de angst compleet kwijt te zijn is groot. Ik weet dat het gevoel er nog is en dat neem ik dan maar mee. Dat gevoel niet zomaar verdwijnt. Dat liefde die zo stroomt niet zomaar opeens stopt met stromen. En ik weet dat het onmogelijk was en ik weet dat dit loslaten zo beter is.. maar waarom doet het dan toch pijn.. ook dat weet ik… want ik ben een vriend kwijt.. niet kwijt… maar hij is wel even heel onbereikbaar en dat doet pijn. En ik hoop dat er weer een moment komt dat we elkaar weer kunnen zien en dat we de liefde hebben kunnen beteugelen en dat wat er tussen ons is gebleven wat bijzonder was… een hele fijne vriendschap.
Fijn bezoek
Heerlijk, onverwacht bezoek van een vriendin uit Frankrijk. Iemand met wie ik heerlijk kan uitwisselen over allerlei HSP dingen, gevoelens, intuitie, tweede, derde en nog meer levens. Tweelingzielen, liefdes, en nog veel meer. Tijd te kort dus. En dan ontstaat er ook opeens het idee om dan maar een keer hun kant op te vliegen. Lijkt me heerlijk.. Manlief kan dan met vriend gewoon… mannendingen doen. Wij amuseren ons wel.. wandelend, theedrinkend.. weet ik wat. Maar vooral uitwisselend. Over alles wat ons bezig houdt en wat de mannen maar weinig interesseert. Ik heb er zin in.. wanneer gaan we boeken. Het is namelijk zo heerlijk om met iemand te praten die je begrijpt, die weet wat je bedoelt, waar je dingen niet nader hoeft te verklaren, hooguit om dingen wat duidelijker te krijgen. En dan is het nog de vraag of het duidelijker voor haar of mij moet worden.. Eerder dus versterkende vragen, dan vragen omdat de ander het niet begrijpt. Tweelingzielen.. ik hoefde er weinig meer over te zeggen. Ze voelde het…begreep het. Wat het voor mij ook weer duidelijker maakt. Ik wist het en weet het nu nog meer. Lees verder
Weer dat stemmetje
Het is kwart voor vijf en ik stap op de fiets. Heerlijk een rondje fietsen na gedane arbeid. Het is lekker weer, fris windje en natuurlijk beweging… calorieën verbranden. Ik rijd de ochtendronde richting De Grift en ga daar heerlijk op het bankje zitten. Het is nog best wel vroeg en ik zit er best lekker. De toegift op de USB stick van gisteren zit in mijn tas. Als ik het wat koud begin te krijgen twijfel ik. Het stemmetje in mij zegt…. ga lekker naar huis fietsen. Blijft niet zo op dat bankje zitten wachten. Stap op de fiets en ga naar huis. Ik wacht nog twee minuten.. en ik zie nog net in een flits iets over de brug voorbij schieten. Tja… de toegift op de USB stick zal nog wel even in mijn tas blijven zitten. Had ik naar het stemmetje geluisterd had ik daar al ergens gefietst en was ik vast wel opgemerkt. Maar ik voel dat het goed zo is. Jammer….. natuurlijk… maar goed. De toegift zit nog wel even in mijn tas… wellicht ben ik morgen weer voor dag en dauw wakker en anders gewoon weer volgende week. Ik merk dat ik rustig ben….komt misschien ook omdat ik heel even, maar dan ook heel even.. dacht dat ik hem wellicht wel zou kunnen bijhalen.. hahahahaha.
HSP en drie dagen ondergedompeld
Afgelopen drie dagen eens kennis gemaakt met mijn grenzen. Drie dagen stonden in het teken van WordPress tijdens WordCamp Nederland. Dit jaar voor het eerst als vrijwilliger en dus met een vaste taak ergens op een vaste plek. Voorgaande jaren was ik altijd wel aanwezig op de WordCamps, maar kon ik mijn eigen plan trekken. Dat dat nodig is kwam ik dit weekend keihard achter.Lees verder
Sportmeditatie
Vanmorgen even snel een rondje hardgelopen.. geen meditatie langs de Grift.. alleen een rondje rennen zonder muziek. Wel ondertussen mijn gedachten laten gaan.. hoofd leeggelopen. Het is niet van mij, maar toch houdt het me bezig.. de moeheid van een vriend en het gevoel dat ik daar iets mee ‘moet’, maar zeker ook kan doen.Lees verder
genieten van de ochtend
Het was vroeg en het was koud….. en in het begin best wel donker. Maar het was ook weer zeer de moeite waard. Wat is het toch mooi om door het ontwakende landschap te fietsen. Merk wel dat de ochtenden steeds donkerder worden, maar ach… ook daar komt weer een einde aan.. nog eventjes.. Bij de Grift aangekomen is het dan even slikken. Het is zoveel mooier om hier even samen van te kunnen genieten. Maar op dagen als deze geniet ik gewoon voor 2. De zwart afgetekende bomen en dan het opkomende licht erachter. Voor mijn gevoel vanuit een hele rare hoek.. zou de aarde zijn gekanteld? Is dit het oosten? Voor mijn gevoel kijk ik naar het zuiden namelijk.. maar het zal wel.. het is mooiLees verder
Meditatie bij opkomende zon
Het was alweer 5:55 toen ik op mijn wekker keek.. nou ja… bijna.. maar ik ben gewoon even blijven wachten op dit magische nummer. En toen nog even blijven liggen. Het voelt goed, maar toch ook vreemd. Ik ben wakker, wil er wel uit.. maar het is nog te vroeg. Het heeft ook weinig zin om vroeg weg te gaan. Het is nog donker en de buitentemperatuur is nu ook weer niet zo aangenaam dat het prettig is om een poos op de zon te gaan zitten wachten. Dus nog even blijven liggen en dan om 7 uur er toch maar uit. Aankleden en de wijde ontwakende wereld in. Lees verder
Afsluiten
Soms zijn er van die momenten dat mijn hoofd niet stil wil blijven.. dan wemelt het er van gedachtes. Liefst alles door elkaar heen. Het is lastig die gedachtes op een rijtje te krijgen. Erover praten helpt niet, want dat verwart alleen maar meer. Het liefst zou ik dan met al die gedachtes op een onbewoond eiland zitten of in het hoekje van het stapelbed op de logeerkamer. Moet ik nog een keer een soort bedstee van maken. Met van die gordijntjes die dicht kunnen. Lees verder
Stemmetje… luisteren!
Al jaren heb ik eigenlijk dezelfde oorbellen ingehad. Een langwerpig kettinkje wat ik door allebei de gaatjes in mijn oor reeg. Handig, zat nooit in de weg en ik had er nooit last van… gewoon puur gemak dus. Sinds een poos ben ik weer allerlei oorknopjes in gaan doen.. leuke kleurtjes, of knopjes met energetische steentjes, zoals amathyst. Maar die dingen slapen niet lekker als je met je oor op een arm in slaap valt. Dus die gaan tegenwoordig ’s nachts uit, netjes in een potje op het nachtkastje en de volgende ochtend weer in… of anderen. Vlak voor ik vanmorgen naar het zwembad ga sta ik mijn oorknopjes in te doen. Twee nieuwe van blauwe onyx en twee goedkopere van de HEMA in de kleur van mijn jurkje. Bij de eerste denk ik.. zou ik ze in doen… maar ze zitten stevig en ach.. die moeten toch tegen chloor kunnen. Als ik het tweede paar in doe hoor ik een stemmetje… die zitten wel wat los… “onzin” zeg ik tegen het stemmetje. Ik heb ze al een paar dagen in, niets mee aan de hand… het stemmetje sputtert nog wat, maar weet dat als ik niet wil luisteren, ik dus ook niet luister. En dat is STOM, want nu ben ik dus die beide oorknopjes kwijt. Eigen schuld. En nee, niet tijdens het zwemmen verloren. Het grote bovenbad was dicht, omdat het dek er niet af kon. We moesten in het koude ondiepe zwemmen. En als compensatie mochten we op kosten van het huis een warme douche nemen… dus heerlijk met het hele hoofd onder die warme douche.. en daarna de krullen stevig afdrogen… tenminste.. ik denk dat ze daar van losgeschoten zijn. Vond in ieder geval in mijn kleedhokje nog 1 achterkantje.. de rest is nergens meer te vinden. Wellicht dat ze nog een keer ergens komen bovenborrelen… maar anders.. .pech… Had ik maar naar dat stemmetje moeten luisteren!
Ontmoetingen uit een ander leven?
Het is al weer een paar jaar geleden dat ik op een bijeenkomst was bij Itaka.. december 2012.. een bijzondere avond. Het was immers het einde van de maia kalender en ook het einde van de aarde? We zijn er nog steeds, maar de avond was bijzonder. Hij was al een tijdje aan de gang toen er een man binnenkwam. “He, wat leuk, jij ook hier.. hoe gaat het?” Het kwam er bij mij natuurlijk uit. Deze man kende ik. Ook zijn reactie was natuurlijk…”Leuk dat jij er ook bent.. het gaat goed”.. waarna we een hele tijd bezig zijn geweest met uit te vogelen waar we elkaar van kenden. Maar daar kwamen we niet uit. Ondertussen waren er allerlei oefeningen en als vanzelfsprekend deden we die met elkaar. Het gevoel dat de wereld om ons heen zou kunnen instorten. Wij hadden elkaar weer gevonden. Een heel bijzonder gevoel.Lees verder
Kracht
Soms kom je iemand tegen en weet je dat je er iets mee moet. Dan gaat er een kracht uit van het samenzijn. Het thuisvoelen, het vertrouwen, het tot rust komen. Zo’n relatie geeft kracht. Het is dan zoeken wat je met zo’n relatie moet. Je komt er elkaar tegen, je voelt.. heee jij hoort bij mij. Maar toch is het onduidelijk waarom. Waarom kom je opeens op elkaars pad, wat is de boodschap die je voor elkaar hebt. Wat moet je met elkaar. Wat is het dat je iemand tegenkomt die je eigenlijk amper kent en waar je je zo ontzettend bij thuis voelt? Dat is een soulmate of tweelingziel. Ik kwam er vandaag een mooi artikel over tegen via facebook. Zo herkenbaar. En dan besef ik dat het heel mooi is om zo iemand tegen te komen, maar ook dat ik wellicht los moet laten. Maar dat hoeft niet direct. We zijn nog niet klaar. We hebben nog wat te doen.
Dag 3 – de padvinder
Vandaag is de derde dag al in gegaan van de 90 dagen zonder challenge. Gisteren was een goede dag. Ik zag het helemaal zitten en alles leek duidelijk. Toen kwam er een nummer voorbij op Spotify dat me even weer helemaal in verwarring bracht: In these arms van Bon Jovi. Het gaf me heimwee naar het heerlijke gevoel van thuis zijn. En dan komt natuurlijk de vraag naar boven waar ik dan thuis ben. Hier, waar het vertrouwd en bekend is. Waar je weet wat je hebt, waar het op zich goed is.. of elders, waar je je echt thuis voelt, waar nog veel onbekend en te ontdekken is. En wat alleen te bereiken is via een moeilijk pad wat niet altijd makkelijk zal zijn… en als we dan daar zijn, is het dan wat we er van hadden voorgesteld. Wat laat je los, wat maak je kapot, maar ook wat kun je winnen. Moet je niet het beste uit het leven halen en doe ik dat wel? Stap ik niet te makkelijk over dingen heen die met een bedoeling wel op mijn pad zijn gelegd? En belangrijk ook, ontzeg ik mezelf geen dingen om gevoelens van anderen te sparen. En houd ik daarbij wellicht niet te weinig rekening met mijn eigen gevoelens? Kortom, ik probeer mijn pad te vinden en daarbij het juiste doel voor ogen te houden. Maar ik ben bang dat ik weleens vergeet om mijn dromen te leven.
De 90 dagen challenge
Soms kom er iemand op je pad waarvan je voelt dat je daar wat mee moet. Het leven kan in een impasse raken en zo’n ontmoeting schudt de dingen wakker. Maar het kan direct ook gelijk allerlei andere dingen losschudden waar je niet op zit te wachten. Je kunt niet alles negeren. Mensen komen niet voor niets op je pad en dingen gebeuren met een reden. Zo heeft deze ontmoeting veel in mij los gemaakt en veel vragen bij mij opgeroepen. Maar alles heeft ook zijn keerzijde, want niet iedereen die je ontmoet is vrij om te doen en laten wat hij of zij wil en wat voor de een een vreugde is in de ontmoeting, maakt bij een ander weer veel verdriet los. Vragen over wie en wat is belangrijk in mijn leven komen op en nu is de tijd om op die vragen antwoorden te vinden. Er moet vooral ruimte komen om allerlei gevoelens te onderzoeken en een juiste plek te geven. In dat proces is dan even geen ruimte voor die nieuwe persoon. EN in het leven van die nieuwe persoon is dan even geen ruimte voor mij. TIME OUT en radiostilte voor 3 maanden. Een hele uitdaging en dus de 90 dagen challenge. 90 dagen om te ontdekken welke gevoelens er werkelijk zijn en 90 dagen om aan onze eigen relatie te werken. En die 90 dagen gaan vandaag in. 28 december lopen de 90 dagen af. En het is echt een uitdaging, want het betekent geen communicatie met iemand waarvan je het gevoel hebt dat hij maar een half woord nodig heeft om je te begrijpen. Iemand die je gevoelens direct leest en snapt wat je nodig hebt. Maar ook 90 dagen voor mij om te leren die gevoelens te kunnen duiden aan de persoon die ze niet zo makkelijk leest en hem te leren begrijpen wat ik nodig heb. Een hele uitdaging dus. En is het lang… ja en nee, want op zich heeft die ontmoeting ongeveer 3 maanden geleden plaatsgevonden en heb ik dus alle tijd daarvoor gewoon overleeft zonder die persoon. En zijn er ook mensen uit mijn leven ontvallen waar ik nog steeds veel verdriet om heb, maar waar ik wel mee heb leren leven. En dat waren mensen, zoals mijn moeder, die ik al mijn hele leven kende. Dan zal ik toch ook 3 maanden moeten kunnen overleven zonder dit maatje. Want een maatje is het. Het voelt als een zielsverwant, als iemand die volgens mij heel belangrijk is geweest in een vorig leven. Tijd wellicht voor een reading een keer. Wellicht is het dan ook beter om te begrijpen waarom deze persoon in mij los heeft gemaakt wat is losgemaakt. We gaan de uitdaging aan… dag 1
Opaline
Vorige week was ik op een antiekmarkt in Middelburg. Tussen al de kraampjes met antiek en andere oude snuisterijen was ook een kraam met stenen en mineralen. Natuurlijk werd mijn aandacht door die kraam getrokken en in die kraam zag ik een mooi steentje liggen. Wat melkwit doorschijnend, met allerlei kleurgloeden erop. De naam van het steentje was Opaline. Nu ben ik heel blij met mijn blauwe maansteen. Ook een wit steentje met een soort blacklight gloed erin. Maar toch.. dat Opaline steentje bleef mijn aandacht trekken. Het was 2 euro, dus vooruit. Kennelijk moest ik dat steentje hebben. De man deed er een mooi haakje aan voor aan mijn ketting. Steentje netjes in een zakje in mijn tas. De volgende dag wilde ik het steentje omdoen, maar al snel lag het in mijn t-shirt. Het haakje had kennelijk wat losgelaten. Dus steentje weer in het zakje, maansteentje weer om de nek. Thuis het steentje uit het zakje gehaald en neergelegd om een ander haakje aan te maken. Beetje vergeten tot het maandagmiddag een uur of 5 was. Opeens vond ik dat ik het haakje aan het steentje moest doen want het steentje moest om mijn nek. Met een beetje spijt haalde ik mijn maansteentje van mijn ketting en deed de opaline aan mijn ketting.Lees verder
Stenen met een ziel
Opeens zag ik ze bij Itaka in de kast staan… stenen met een ziel. Stenen waarin je “in” kunt kijken, die een geheim in zich hebben… of hoe je het dan ook moet noemen. Het lijken gewone stenen, maar als je ze op een bepaalde manier houdt, dan lijkt het alsof er licht uit schijnt. Zo als licht in een kerk door de glas-in-lood ramen kan schijnen. Ik kocht er eentje, zag bij de uitgang van Itaka in de vitrinekast een hele mooi bol staan, waaruit ook licht kwam. Kon ik natuurlijk ook niet laten staan. Het blijken stenen van eenzelfde steensoort: labradoriet. Elke steen een eigen geheim. En elke steen zo mooi, dat ik er niet uit kan kiezen…ik heb dus nu twee mooie stenen en een mooie bol én een mooi geslepen steentje voor om mijn nek.Lees verder
Klaar
Het was een spannende dag. Een presentatie die ik uit mijn hoofd wilde doen en dan opeens visite als ik nog even wat wil oefenen. Tja… niet iedereen in huis is natuurlijk druk met mijn dingen… Maar toen was het zover…alles ging natuurlijk mis…boodschappen die niet klaar stonden en zo…maar dan stroomt de zaal vol en mag ik als eerste presenteren. Doodzenuwachtig natuurlijk, maar uit mijn hoofd en van bijna iedereen complimenten. Mooie, duidelijke presentatie, leuke tekeningen…. Ach, je hebt natuurlijk altijd de enkeling die het verhaal niet snapt, die het te abstract vindt en zo… en natuurlijk blijft dan dat commentaar hangen en niet al die talloze complimenten… maar dat is wellicht omdat ik juist van die ene persoon juist dat complimenten nu eens wel wilde horen… Wat is dat toch. Gewoon blokken, genieten van alle mensen die het wel mooi vonden en genieten van al die mooie teksten op de kaarten die ik kreeg. Laat ik dan maar denken dat die mensen wel de moeite hebben genomen naar de ware mij te kijken… en die op de vraag ‘En, beviel het?” volmondig ja hebben gezegd. En als ik weer denk aan het commentaar van die ene….. laat ik dan even al die kaartjes weer eens pakken van die mensen die mij een mooi mens vinden… wijze les – 🙂
Afsluiten opleiding
Morgen is de grote dag. Dan sluit ik de opleiding Intuitieve Ontwikkeling bij Itaka af. Wat begon als ‘leuk een training volgen’, is uitgelopen op een complete opleiding zonder dat ik dat in de gaten had. Ik vind het leuk om met intuitieve ontwikkeling bezig te zijn. Het readen van andere mensen is spannend maar ook heel mooi. Maar vooral het meer leren over jezelf en hoe je sterker voor de dag kunt komen, is voor mij wel het belangrijkste. Maar morgen dus afstuderen… met een eindpresentatie. Ik heb al wat in powerpoint en ik weet wel ongeveer wat ik wil vertellen, maar schuif het heerlijk voor me uit.. tot het nu niet meer kan. Morgen moet ik er staan en morgen moet ik dus ook die presentatie doen. Daarnaast is het een hele happening met 40 gasten en eten en drinken. Mijn taak is om het drinken in te kopen, met wat knabbels ed. Dus ik moet gaan bepalen hoeveel we nodig hebben, wat we willen schenken en hoeveel van alles…Lees verder
Afstuderen
Zaterdag studeer ik af bij Itaka. Gezellig… feestje… maar ook: eindpresentatie. Wat ooit begon als leuk een cursus intuitieve ontwikkeling volgen is uitgelopen in een opleiding. Dat wisten ze bij Itaka waarschijnlijk wel, maar voor mij was het gewoon de ene cursus na de andere, gewoon, omdat ik het leuk vond. En er veel van leerde. Maar het is dus een officiele opleiding en daarvan studeer ik dus zaterdag af… met dus die eindpresentatie, waarin je moet vertellen wat je nu allemaal hebt geleerd. Nou.. eh … veel dus, maar dat gaat maar weinig mensen in de zaal aan. Ik kan natuurlijk wel een droog verhaal houden over wat WE er geleerd hebben, of wat we in ieder geval allemaal gedaan hebben, maar dat is dus nu weer niet de bedoeling. Dus ik zit een beetje op mijn verhaal te zwoegen. IK weet het wel ongeveer, maar het moet natuurlijk ook een beetje leuk in elkaar zitten, leuk ogen…dus powerpointje erbij. Ondertussen moet ik nog steeds de saté regelen, ook nog drank kopen, soep maken, verzinnen wat ik aan doe… en tussen door ook nog werken…. en een presentatie maken dus…
Wat ik eigenlijk wel weet
Vanmorgen hadden we bij Itaka onze laatste lesochtend. In groepjes van twee gingen we bij elkaar kijken welke wezens je om je heen had; gidsen, overleden familie, vrienden, natuurwezens, engelen enz… We waren nog maar net bezig of degene die mij aan het readen was moest al lachen… We zouden namelijk eerst kijken welke gidsen de ander had en daarna naar de overleden personen kijken. Gidsen kwam ze niet aan toe. Mijn moeder wilde even duidelijk laten weten dat zij bij mij was. Dat wist ik natuurlijk wel. Zeker op mijn lesavonden of -ochtenden bij Itaka zal mijn moeder nooit verstek laten gaan. Was zij al heel nieuwsgierig toen ze nog leefde, die nieuwsgierigheid is echt niet over en nu kan ze er gewoon bij zijn. Geen gereis.. er gewoon zijn. Vanaf de zijkant toekijkend. Voor mijn gevoel elke les. Maar nu mocht ze gezien worden en dat zouden we weten. Natuurlijk staat ze altijd naast me en natuurlijk is ze er altijd voor mij. En ik hoefde me geen zorgen te maken of schuldig te voelen als ik eens een keertje niet aan haar dacht. Ze weet dat ze altijd in mijn gedachten is en ze vindt het fijn dat ik zo bewust ben van haar aanwezigheid. Dat we eigenlijk allemaal (ook mijn zussen en mijn broertje vast ook wel) bewust zijn van haar aanwezigheid. Voor mijn gevoel is ze soms zelfs dichter bij mij dan in haar aardse leven. Ze hoefde mij dacht echt niet te vertellen. Maar natuurlijk was ik blij dat ze dat vanmorgen wel direct even wilden melden….
