Gisteren heerlijk in gedachten terug van het sporten op weg naar huis. Altijd even hét zijstraatje in kijken. Daar zie ik normaal gewoon niemand, maar is een gewoonte. En opeens liep HIJ daar met de kliko aan de hand en kwam mijn kant op. En wat doe ik?? Ik steek mijn hand op zwaai en rij door. Ik snap er zelf helemaal niets van. Waarom rij ik door. Waarop stop ik niet gewoon even en vraag hoe het gaat. Als ik mij dat realiseer is het nog niet te laat om om te keren en als nog die kant op te rijden, maar ik rijd door. Verbaasd over dat hij daar liep en verbaasd dat ik dan gewoon door rij. En dat terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan hem spreken, weten hoe het is, of de afstand die er is helpt. Maar ik trap gewoon door….. en nu weet ik nog niets….
Loslaten
Het is al weer een maand geleden… een verdwijnend lichtje in de verte… en daar stond ik op de Veendersteeg.. alleen.. alleen met mijn gevoel en mijn gedachten en het onderwerp van mijn gedachten verdween samen met het lichtje de hoek om.
We zijn een maand verder, de fietstochten gaan door, het lichtje niet meer gezien. Het maakt de wereld donker en grijs, maar ook helder. Maar af en toe is het gemis, het gemis van een goede vriend, de vriend die samen met het lichtje verdween.
En dan luister je naar een playlist en komt dit voorbij en ik denk ja……. ik mis je, ik mis de gesprekken, het contact, de lach.. de rest
Veiligheid
Vandaag begonnen met een mooie fietstocht en een fijne meditatie. Ik merk dat ik mij steeds meer open stel en dat ik daardoor ook steeds meer helder kan denken. Dat voelt gemengd, want dat helder denken heeft ook een connectie met helder zien en ik zie dan ook dingen die niet direct van mij zijn. Dingen die gekoppeld zijn aan mensen waar ik van hou en waar ik een “lijntje” mee heb. Lees verder
Controle en loslaten
Weten en niet willen…. horen, maar niet willen luisteren. Wanneer leer ik nu te vertrouwen op mijn innerlijke stem en de stemmen van mijn engelen. Hoe lang zeggen die nu al tegen mij dat ik moet gaan loslaten. Dat wilde ik ook, maar ik was zo bang dat loslaten ook compleet verliezen zou zijn. Definitief afscheid. DAT wilde ik niet. Los kunnen laten, het laten gaan is moeilijk… de angst om te verliezen zo groot. Nu denk ik .. had ik nu toch maar naar mijn innerlijke stem geluisterd en zelf los gelaten. Dan had ik de controle nog gehad. Nu ben ik de controle kwijt en de angst compleet kwijt te zijn is groot. Ik weet dat het gevoel er nog is en dat neem ik dan maar mee. Dat gevoel niet zomaar verdwijnt. Dat liefde die zo stroomt niet zomaar opeens stopt met stromen. En ik weet dat het onmogelijk was en ik weet dat dit loslaten zo beter is.. maar waarom doet het dan toch pijn.. ook dat weet ik… want ik ben een vriend kwijt.. niet kwijt… maar hij is wel even heel onbereikbaar en dat doet pijn. En ik hoop dat er weer een moment komt dat we elkaar weer kunnen zien en dat we de liefde hebben kunnen beteugelen en dat wat er tussen ons is gebleven wat bijzonder was… een hele fijne vriendschap.
Fietsen
Sinds het zwemseizoen is afgelopen fiets ik…. en als het kan twee keer per dag. Dat had in het begin een dubbele reden… niet alleen bewegen, maar ook ontmoeten. Het ontmoeten werd minder, maar het fietsen niet. Ik word onrustig als ik niet fiets, of hardloop. Maar vooral het fietsen, dat heerlijke rondje.. rondkijken, de wind in de haren.. even op volle snelheid met de wind in de rug.. of zwoegen tegen de wind in… of gewoon heerlijk trappend in gedachten. Ik geniet er van.. Het maakt me ondertussen niet meer uit of het koud is, regent of wat dan ook. Dat rondje MOET.. ook als ik weet dat er niets te ontmoeten valt…. En nu is er daar dat dilemma.. ontmoeten kan niet meer….. maar ik wil wel blijven fietsen.. het is om mijn energie af te romen in de ochtend.. om mijn werk af te laten waaien in de middag en bovenal.. het is een manier om energie te verbranden, de manier om op gewicht te blijven.. niet meer fietsen is het gevaar dat er weer gewicht bij komt. Lees verder
Regrets of the dying
Ik zit wat op facebook te scrollen. Het is nog te donker om te gaan hardlopen. Ik kom een nieuwjaarswens van iemand tegen. Vast niet haar tekst… ik kijk verder en google. Ik kom op de website van Bronnie Ware.. Regrets of the dying. De zinnen komen binnen. Ze lijken voor mij geschreven. Waarschuwing…. Ze roepen me toe LEEF en LEEF NU!!! Zorg dat je die zinnen niet op je sterfbed hoeft te zeggen, maar dat je kunt terugkijken op een leven dat je inderdaad geleefd zou willen hebben. En weer denk ik aan wat ik pas dacht.. is dit het nu..stel dat ik 100 wordt.. moet ik dan nog meer dan 40 jaar op deze manier verder en wil ik dat…. is dit het leven dat ik nu echt wil. Ik voel dat er zoveel mist… en ik mis vooral 1 iemand. Een iemand die voor me gaat, die van me houdt, die me begrijpt…. die iemand is er, maar niet voor mij. Bezet, onbereikbaar….. ik mocht er even aan snuffelen, maar durfde niet… kon niet… was de tijd nog niet.. te laat. Te Laat?
Holletje
Het is weer zover. Is het de tijd van de maand? Is het wat anders? Is het gewoon omdat ik moe ben… zo vreselijk moe.. en toch ook weer niet. Maar ik zou het liefst willen wegkruipen. Helemaal focussen op het werk lukt niet, slapen lukt niet, mezelf helemaal happy voelen lukt al helemaal niet. Tijd voor het holletje. Ik zie op tegen de komende weken. Kerstmis, oud en nieuw.. rare dagen… uit het gewone doen. Weten dat ik voor die tijd nog veel wil doen, veel moet doen, hoewel ik niet wil moeten….Lees verder
Always….
Radio 2 aan… sentimenten… always…
We gaan de nacht weer in
Het weekend is weer voorbij. Een weekend wat met een harde klap begon op vrijdagmiddag… een klap die het hele weekend nog doordreunde. Gewoon omdat ik nog steeds niet precies weet of wat ik gezien en gevoeld heb wel waar is. Maak ik mij druk om niets.. zie ik beren waar ze niet zijn? Is alles kapot of is er niets aan de hand. IK weet het niet. Ik weet wel dat ik mij klote voel en dat ik hoop op snelle antwoorden. IK weet niet wat de morgen brengt…. dat is voor morgen. Ik sluit vandaag af met een pijnlijk hart. Morgen is weer een nieuwe dag….
Een nieuwe dag
Er zijn van die momenten dat ik zou willen dat ik gewoon van de aardbodem was verdwenen. Dat het leven gewoon even stil stond en ik in mijn hol kon kruipen en niets meer doen, willen, weten of wat dan ook. Gewoon weg. Janken, slapen, verstoppen… eigenlijk er gewoon niet meer zijn… nu is zo’n moment.
Ik wil de tijd terugdraaien.. wat als ….. maar dat kan niet.. en ik heb geen keus.. ik moet door, maar ben even de weg kwijt hoe.
Wakker
Een onrustig hoofd, een mug (of meer), opvliegers en een snurkende roommate… DE ingredienten voor een totaal slapeloze nacht. Ik kan me niet herinneren een nacht zo ontzettend wakker te zijn geweest. We moeten het er maar mee doen……
Veilig
Ook al ben je verdwaald, ook al ben je de weg kwijt, ook al ben je zo ver weg: ik weet je te vinden en breng je veilig thuis.
Kracht
Soms kom je iemand tegen en weet je dat je er iets mee moet. Dan gaat er een kracht uit van het samenzijn. Het thuisvoelen, het vertrouwen, het tot rust komen. Zo’n relatie geeft kracht. Het is dan zoeken wat je met zo’n relatie moet. Je komt er elkaar tegen, je voelt.. heee jij hoort bij mij. Maar toch is het onduidelijk waarom. Waarom kom je opeens op elkaars pad, wat is de boodschap die je voor elkaar hebt. Wat moet je met elkaar. Wat is het dat je iemand tegenkomt die je eigenlijk amper kent en waar je je zo ontzettend bij thuis voelt? Dat is een soulmate of tweelingziel. Ik kwam er vandaag een mooi artikel over tegen via facebook. Zo herkenbaar. En dan besef ik dat het heel mooi is om zo iemand tegen te komen, maar ook dat ik wellicht los moet laten. Maar dat hoeft niet direct. We zijn nog niet klaar. We hebben nog wat te doen.
Binnen
Soms denk je het allemaal te weten en dan komt er een nummer langs “Binnen” van Marco Borsato…. en het lijkt voor mij geschreven. Het brengt me weer geheel in verwarring.Lees verder
Dag 3 – de padvinder
Vandaag is de derde dag al in gegaan van de 90 dagen zonder challenge. Gisteren was een goede dag. Ik zag het helemaal zitten en alles leek duidelijk. Toen kwam er een nummer voorbij op Spotify dat me even weer helemaal in verwarring bracht: In these arms van Bon Jovi. Het gaf me heimwee naar het heerlijke gevoel van thuis zijn. En dan komt natuurlijk de vraag naar boven waar ik dan thuis ben. Hier, waar het vertrouwd en bekend is. Waar je weet wat je hebt, waar het op zich goed is.. of elders, waar je je echt thuis voelt, waar nog veel onbekend en te ontdekken is. En wat alleen te bereiken is via een moeilijk pad wat niet altijd makkelijk zal zijn… en als we dan daar zijn, is het dan wat we er van hadden voorgesteld. Wat laat je los, wat maak je kapot, maar ook wat kun je winnen. Moet je niet het beste uit het leven halen en doe ik dat wel? Stap ik niet te makkelijk over dingen heen die met een bedoeling wel op mijn pad zijn gelegd? En belangrijk ook, ontzeg ik mezelf geen dingen om gevoelens van anderen te sparen. En houd ik daarbij wellicht niet te weinig rekening met mijn eigen gevoelens? Kortom, ik probeer mijn pad te vinden en daarbij het juiste doel voor ogen te houden. Maar ik ben bang dat ik weleens vergeet om mijn dromen te leven.
De 90 dagen challenge
Soms kom er iemand op je pad waarvan je voelt dat je daar wat mee moet. Het leven kan in een impasse raken en zo’n ontmoeting schudt de dingen wakker. Maar het kan direct ook gelijk allerlei andere dingen losschudden waar je niet op zit te wachten. Je kunt niet alles negeren. Mensen komen niet voor niets op je pad en dingen gebeuren met een reden. Zo heeft deze ontmoeting veel in mij los gemaakt en veel vragen bij mij opgeroepen. Maar alles heeft ook zijn keerzijde, want niet iedereen die je ontmoet is vrij om te doen en laten wat hij of zij wil en wat voor de een een vreugde is in de ontmoeting, maakt bij een ander weer veel verdriet los. Vragen over wie en wat is belangrijk in mijn leven komen op en nu is de tijd om op die vragen antwoorden te vinden. Er moet vooral ruimte komen om allerlei gevoelens te onderzoeken en een juiste plek te geven. In dat proces is dan even geen ruimte voor die nieuwe persoon. EN in het leven van die nieuwe persoon is dan even geen ruimte voor mij. TIME OUT en radiostilte voor 3 maanden. Een hele uitdaging en dus de 90 dagen challenge. 90 dagen om te ontdekken welke gevoelens er werkelijk zijn en 90 dagen om aan onze eigen relatie te werken. En die 90 dagen gaan vandaag in. 28 december lopen de 90 dagen af. En het is echt een uitdaging, want het betekent geen communicatie met iemand waarvan je het gevoel hebt dat hij maar een half woord nodig heeft om je te begrijpen. Iemand die je gevoelens direct leest en snapt wat je nodig hebt. Maar ook 90 dagen voor mij om te leren die gevoelens te kunnen duiden aan de persoon die ze niet zo makkelijk leest en hem te leren begrijpen wat ik nodig heb. Een hele uitdaging dus. En is het lang… ja en nee, want op zich heeft die ontmoeting ongeveer 3 maanden geleden plaatsgevonden en heb ik dus alle tijd daarvoor gewoon overleeft zonder die persoon. En zijn er ook mensen uit mijn leven ontvallen waar ik nog steeds veel verdriet om heb, maar waar ik wel mee heb leren leven. En dat waren mensen, zoals mijn moeder, die ik al mijn hele leven kende. Dan zal ik toch ook 3 maanden moeten kunnen overleven zonder dit maatje. Want een maatje is het. Het voelt als een zielsverwant, als iemand die volgens mij heel belangrijk is geweest in een vorig leven. Tijd wellicht voor een reading een keer. Wellicht is het dan ook beter om te begrijpen waarom deze persoon in mij los heeft gemaakt wat is losgemaakt. We gaan de uitdaging aan… dag 1
Maatje meer of minder
Soms kunnen opeens je ogen open gaan. Dan opeens zie je iemand en dan denk je… heee. jou ken ik.. Ik weet niet waarvan, maar je bent belangrijk voor me. En dan is het heel mooi dat dat van de andere kant ook komt. Opeens ontdek je dan een soulmate of maatje. Gisteren teruggekomen van vakantie en vanmorgen dus weer de eerste baantje getrokken. Daar was ook de man weer die met mij zijn baantjes in de zelfde baan trekt. Voor de vakantie al wat meer gesproken, tijdens de vakantie steeds meer berichtjes uitgewisseld en vanmorgen elkaar weer gezien en opeens gaan dan de ogen open. Heee… en heb je er een maatje bij. En dat voelt goed… en ook vreemd.. dat je iemand eigenlijk niet kent, of niet goed en dat het voelt alsof je elkaar al jaren kent. Toch een keer wellicht laten lezen of hij iets was in een vorig leven. Moet haast wel. Hoe kan het anders zo vertrouwd voelen.
emotionele tijden
Het is alweer ruim een jaar geleden dat we hoorden dat mijn moeder ziek was en niet lang meer had te leven. 6 november 2009 overleed ze aan de gevolgen van alvleesklierkanker. We zijn nu bijna een jaar verder. Een jaar zonder haar. Deze weken denken we met elkaar aan de tijd vorig jaar. Pas ben ik nog met mijn vader naar Rhodos geweest, het Griekse eiland waar hij en mijn moeder zulke mooie vakanties samen hebben gehad. Voor mij zien waar zij zo graag kwam, voor mijn vader weer een beetje afscheid nemen van mijn moeder. In een rots langs de kust van Rhodos vond mijn vader een monument voor mijn moeder. Hij overdacht om daar haar as uit te strooien, maar ik wil mijn moeder liever ergens in Nederland hebben. Gevoelsmatig voelt dat voor mij beter. Toch hebben wij daar samen een ceremonie gedaan. We hebben mooie stenen uitgezocht en deze naar de rots in de zee gegooid, als verbintenis tussen ons en haar.Lees verder
Powerwalk
Twee zondagen geleden mee begonnen. Het was heerlijk weer, de jongste wilde gaan hardlopen en ik had wel zin in een wandeling. Dat beviel, dus vorige week zondag ook maar een wandeling samen met mijn vriendin uit India. Het weer zat vanmorgen weer mee, dus heerlijk de wandelschoenen weer aan en naar buiten. Het hoofd zat wat vol en helemaal jofel voelde ik mij niet, maar wandelen kan goed doen. De eerste honderden meters ging het eigenlijk steeds slechter. Niet met het wandelen, maar wel met de inhoud van het hoofd. Ik had geen zin meer in de vakantie naar Rhodos, erger nog, ik zag er als een berg tegenop. Hoe moest dat nu hier thuis en met mijn werk en wat moest ik daar eigenlijk. Dan nadert ook de verjaardag van mijn zus, de laatste verjaardag die mijn moeder meemaakte en waar we nog gauw foto’s hebben kunnen maken van haar en haar kinderen. Straks is die verjaardag weer, maar dan zonder mijn moeder en zo ging het nog even door. Eigenlijk wilde ik maar één ding en dat is op schoot klimmen bij mijn moeder en eens flink uit huilen. Maar nee, slikken natuurlijk en voelen hoe die hoofdpijn maar erger werd.Lees verder
Binnenvetten
Oké, ik ben een snoeper. Maar ik snoep in de regel constant (altijd zo’n beetje hetzelfde). Opeens komen de kilo’s erbij. Snoep ik opeens meer? Nee! Beweeg ik opeens minder? In tegendeel. Waarom kom ik dan aan. In een blog van Jesse van de Velde lees ik dat buikvet ontstaat door oa stress en dat zet me aan het denken. Want ingehouden verdriet is ook stress en ik kom langzaam aan sinds Mam is overleden.. Waarom kan ik dat verdriet er niet gewoon uitgooien? Elke keer als ik aan iets bijzonders moet denken en ik moet huilen… slik ik dat in. Waarom zou ik alleen op mijn kamer een huilbui krijgen. Op de een of andere manier sta ik mezelf dat niet toe. Gewoon doorgaan. Een potje zitten janken op je stoel verandert de situatie niet. Ze komt er niet mee terug. Daarnaast heb ik niet zo het gevoel dat ze weg is. Hoe voelt dat… het gemis dat iemand permanent weg is…. dood is? Ik weet het niet. Vast anders dan ik het voel. Ik heb haar zien sterven, maar voor het gevoel was dat iemand anders. Mijn lieve moeder is gewoon nog hier ergens. Alleen op dit moment kan ik haar even niet zien of spreken. Dat is jammer, maar voor mijn gevoel komt dat wel weer. Maar ik weet wel beter natuurlijk. Of heb ik toch gewoon meer gevoel dan ik mezelf toelaat en is ze wel gewoon hier. Moet ik het contact nog een beetje leren? Ze voelt gewoon niet weg…. het verdriet is daarom overbodig. Dus slik ik het in. En verdriet heeft kennelijk meer calorien dan chocolade. Het zet aan.
Moet ik er met iemand over gaan praten. Is dat handig, noodzakelijk? Is het vreemd wat ik voel. Had ik wel gewoon dagen, weken, huilend door het leven moeten gaan? Ik word verdrietig als Paps verdrietig is, of als ik andere mensen zie huilen om haar. Als ik zie dat Paps geroerd is door het boek dat ik heb gemaakt van hun 50 jarige bruiloft. En we zullen samen best wel huilen in Rhodos, waar hij en Mams zulke heerlijke vakanties hebben gehad. Maar voor mijn gevoel huil ik dan om hem, niet voor mezelf.
Dus slik ik in, ga ik binnenvetten. Niet goed, dat weet ik. Dus heb ik ook besloten om meer van mezelf bloot te geven op dit blog. Beetjes, stukjes. Dat is eng. Maar ik zie het anderen ook doen en vind juist die blogs mooi. Is het handig, professioneel gezien? Geen idee, maar het is hoe en wie ik ben. Ik blog, dus ik besta?
