Weten en niet willen…. horen, maar niet willen luisteren. Wanneer leer ik nu te vertrouwen op mijn innerlijke stem en de stemmen van mijn engelen. Hoe lang zeggen die nu al tegen mij dat ik moet gaan loslaten. Dat wilde ik ook, maar ik was zo bang dat loslaten ook compleet verliezen zou zijn. Definitief afscheid. DAT wilde ik niet. Los kunnen laten, het laten gaan is moeilijk… de angst om te verliezen zo groot. Nu denk ik .. had ik nu toch maar naar mijn innerlijke stem geluisterd en zelf los gelaten. Dan had ik de controle nog gehad. Nu ben ik de controle kwijt en de angst compleet kwijt te zijn is groot. Ik weet dat het gevoel er nog is en dat neem ik dan maar mee. Dat gevoel niet zomaar verdwijnt. Dat liefde die zo stroomt niet zomaar opeens stopt met stromen. En ik weet dat het onmogelijk was en ik weet dat dit loslaten zo beter is.. maar waarom doet het dan toch pijn.. ook dat weet ik… want ik ben een vriend kwijt.. niet kwijt… maar hij is wel even heel onbereikbaar en dat doet pijn. En ik hoop dat er weer een moment komt dat we elkaar weer kunnen zien en dat we de liefde hebben kunnen beteugelen en dat wat er tussen ons is gebleven wat bijzonder was… een hele fijne vriendschap.

Soms kom je iemand tegen en weet je dat je er iets mee moet. Dan gaat er een kracht uit van het samenzijn. Het thuisvoelen, het vertrouwen, het tot rust komen. Zo’n relatie geeft kracht. Het is dan zoeken wat je met zo’n relatie moet. Je komt er elkaar tegen, je voelt.. heee jij hoort bij mij. Maar toch is het onduidelijk waarom. Waarom kom je opeens op elkaars pad, wat is de boodschap die je voor elkaar hebt. Wat moet je met elkaar. Wat is het dat je iemand tegenkomt die je eigenlijk amper kent en waar je je zo ontzettend bij thuis voelt? Dat is een soulmate of tweelingziel. Ik kwam er vandaag een mooi artikel over tegen via facebook. Zo herkenbaar. En dan besef ik dat het heel mooi is om zo iemand tegen te komen, maar ook dat ik wellicht los moet laten. Maar dat hoeft niet direct. We zijn nog niet klaar. We hebben nog wat te doen.

Over soulmates of tweelingzielen

Vandaag is de derde dag al in gegaan van de 90 dagen zonder challenge. Gisteren was een goede dag. Ik zag het helemaal zitten en alles leek duidelijk. Toen kwam er een nummer voorbij op Spotify dat me even weer helemaal in verwarring bracht: In these arms van Bon Jovi. Het gaf me heimwee naar het heerlijke gevoel van thuis zijn. En dan komt natuurlijk de vraag naar boven waar ik dan thuis ben. Hier, waar het vertrouwd en bekend is. Waar je weet wat je hebt, waar het op zich goed is.. of elders, waar je je echt thuis voelt, waar nog veel onbekend en te ontdekken is. En wat alleen te bereiken is via een moeilijk pad wat niet altijd makkelijk zal zijn… en als we dan daar zijn, is het dan wat we er van hadden voorgesteld. Wat laat je los, wat maak je kapot, maar ook wat kun je winnen. Moet je niet het beste uit het leven halen en doe ik dat wel? Stap ik niet te makkelijk over dingen heen die met een bedoeling wel op mijn pad zijn gelegd? En belangrijk ook, ontzeg ik mezelf geen dingen om gevoelens van anderen te sparen. En houd ik daarbij wellicht niet te weinig rekening met mijn eigen gevoelens? Kortom, ik probeer mijn pad te vinden en daarbij het juiste doel voor ogen te houden. Maar ik ben bang dat ik weleens vergeet om mijn dromen te leven.

Soms kom er iemand op je pad waarvan je voelt dat je daar wat mee moet. Het leven kan in een impasse raken en zo’n ontmoeting schudt de dingen wakker. Maar het kan direct ook gelijk allerlei andere dingen losschudden waar je niet op zit te wachten. Je kunt niet alles negeren. Mensen komen niet voor niets op je pad en dingen gebeuren met een reden. Zo heeft deze ontmoeting veel in mij los gemaakt en veel vragen bij mij opgeroepen. Maar alles heeft ook zijn keerzijde, want niet iedereen die je ontmoet is vrij om te doen en laten wat hij of zij wil en wat voor de een een vreugde is in de ontmoeting, maakt bij een ander weer veel verdriet los. Vragen over wie en wat is belangrijk in mijn leven komen op en nu is de tijd om op die vragen antwoorden te vinden. Er moet vooral ruimte komen om allerlei gevoelens te onderzoeken en een juiste plek te geven. In dat proces is dan even geen ruimte voor die nieuwe persoon. EN in het leven van die nieuwe persoon is dan even geen ruimte voor mij. TIME OUT en radiostilte voor 3 maanden. Een hele uitdaging en dus de 90 dagen challenge. 90 dagen om te ontdekken welke gevoelens er werkelijk zijn en 90 dagen om aan onze eigen relatie te werken. En die 90 dagen gaan vandaag in. 28 december lopen de 90 dagen af. En het is echt een uitdaging, want het betekent geen communicatie met iemand waarvan je het gevoel hebt dat hij maar een half woord nodig heeft om je te begrijpen. Iemand die je gevoelens direct leest en snapt wat je nodig hebt. Maar ook 90 dagen voor mij om te leren die gevoelens te kunnen duiden aan de persoon die ze niet zo makkelijk leest en hem te leren begrijpen wat ik nodig heb. Een hele uitdaging dus. En is het lang… ja en nee, want  op zich heeft die ontmoeting ongeveer 3 maanden geleden plaatsgevonden en heb ik dus alle tijd daarvoor gewoon overleeft zonder die persoon. En zijn er ook mensen uit mijn leven ontvallen waar ik nog steeds veel verdriet om heb, maar waar ik wel mee heb leren leven. En dat waren mensen, zoals mijn moeder, die ik al mijn hele leven kende. Dan zal ik toch ook 3 maanden moeten kunnen overleven zonder dit maatje. Want een maatje is het. Het voelt als een zielsverwant, als iemand die volgens mij heel belangrijk is geweest in een vorig leven. Tijd wellicht voor een reading een keer. Wellicht is het dan ook beter om te begrijpen waarom deze persoon in mij los heeft gemaakt wat is losgemaakt. We gaan de uitdaging aan… dag 1