App van mijn zusje…. ze heeft de controle weer te pakken, maar het is moeilijk… herkenbaar.. afvallen…. controle houden. Ik krijg het alleen steeds lastiger de andere kant op. Ik word onrustig als ik niet mijn beweegmomenten heb. De beweegmomenten om de controle te houden. Ik MOET elke dag fietsen, zo niet, dan MOET daar wel een alternatief tegenover staan. Nu komt daar in de zomer ook het zwemmen bij. Dat voelt niet als moeten. Zwemmen gaat samen met mijn zwemmaatje en dat is gewoon fijn, dat voelt niet als moeten, dat is gewoon 100% en meer WILLEN. Vorige week onder de magische 60 kilo op de nieuwe weegschaal gedoken. Daar voelde ik mij trots op.. Lees verder
Jacquelinen
Ruim 2 jaar geleden begonnen met afvallen. De knop was om en met het vastendieet begonnen. Wat natuurlijk al snel over ging tot het volledig onder controle willen krijgen van wat ik at en wat het met mijn lijf deed. Zo was het 5:2 bedoeld om 2 dagen te vasten en daarna 5 dagen gewoon te eten, bij mij werd het natuurlijk juist ook die 5 dagen oppassen met wat ik at… toch bijna in het extremen. En toen dat eenmaal in het systeem zat was de stap terug niet meer te nemen. Ondertussen 30 kilo lichter en af en toe weer wat snoepen. En hoe compenseer je dat.. met veel bewegen, tot in het extremen. Een dag niet gefietst.. dat kan niet. Lees verder
oogcontact
Gisteren heerlijk in gedachten terug van het sporten op weg naar huis. Altijd even hét zijstraatje in kijken. Daar zie ik normaal gewoon niemand, maar is een gewoonte. En opeens liep HIJ daar met de kliko aan de hand en kwam mijn kant op. En wat doe ik?? Ik steek mijn hand op zwaai en rij door. Ik snap er zelf helemaal niets van. Waarom rij ik door. Waarop stop ik niet gewoon even en vraag hoe het gaat. Als ik mij dat realiseer is het nog niet te laat om om te keren en als nog die kant op te rijden, maar ik rijd door. Verbaasd over dat hij daar liep en verbaasd dat ik dan gewoon door rij. En dat terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan hem spreken, weten hoe het is, of de afstand die er is helpt. Maar ik trap gewoon door….. en nu weet ik nog niets….
Rennen
Vanmorgen was het weer zover.. gisteren een nieuwe route uitgekozen.. nou nieuw…. een stukje er weer bij. Langzaam toch weer richting die 22 km komen. Het was mooi weer, dus warm genoeg om te gaan wandelen als het niet lukt. En dat ging goed. Heerlijk ze ongeveer mijn fietsronde, maar dan nog net niet langs de Grift. Als het volgende week weer mooi weer is dan doen we die er gewoon bij. Het ging in een rustig tempo, goed vol te houden. Alleen tegen het eind zo ongelooflijk pijn in met zolen weer. Alsof ik op scheermesjes loop. Toch in de gaten houden. Was zonder schoenen ook zo weer over.. dat wel. En bij thuiskomst een heerlijk 58 kilo op de weegschaal (61.7 op de nieuwe) dus dat gaat lekker.
We gaan nog even door met die maart challenge. Nog even de oefeningen straks mee doen.
Halleluja
Finale X-factor, alweer een tijdje geleden. Lisa Lois zingt Halleluja. Ik zit te kijken.. oh wauw.. kon ik zo maar zingen.. of een beetje daarvan. Nu op zangles deze natuurlijk als een van de eerste gekozen. Begin maar gelijk moeilijk zegt zangcoach Chris… ach het hoeft niet zo als Lisa… dat weet ik, dat kan ik niet, die stem heb ik niet.. als het maar klinkt en zuiver is
https://youtu.be/a6PQFOCGYdI
The Rose
Sinds kort zit ik op zangles. Niet dat ik nu een groot zangeres wil worden, maar ik vind zingen heerlijk, maar het klinkt nog niet echt. Ik wil kunnen zingen en dat mensen dan niet omkijken omdat ik vals zing, maar omdat het leuk klinkt.
Er zijn een paar liedjes die ik wil gaan oefenen. Eentje is The Rose.
Loslaten
Het is al weer een maand geleden… een verdwijnend lichtje in de verte… en daar stond ik op de Veendersteeg.. alleen.. alleen met mijn gevoel en mijn gedachten en het onderwerp van mijn gedachten verdween samen met het lichtje de hoek om.
We zijn een maand verder, de fietstochten gaan door, het lichtje niet meer gezien. Het maakt de wereld donker en grijs, maar ook helder. Maar af en toe is het gemis, het gemis van een goede vriend, de vriend die samen met het lichtje verdween.
En dan luister je naar een playlist en komt dit voorbij en ik denk ja……. ik mis je, ik mis de gesprekken, het contact, de lach.. de rest
Maart challenge
In februari met veel plezier meegedaan met de Fabulous Fit Februari of wel de Fab Fit Feb of FFF challenge van Jacqueline van Dijk meegedaan. Elke dag een nieuwe video op YouTube met oefeningen voor de (natuurlijk) BBBB sectie… meer hoef je volgens mij nooit aan te trainen, dat zijn de regio’s die problemen geven, bij mij en bij iedereen denk ik. 5 euro voor een maand. DOEN!! En dan merk je dat het heerlijk is om elke dag die spiergroepen even te gebruiken. Dus toen er een nieuwe challenge voor maart kwam.. opgeven en direct met korting voor een heel jaar. Elke maand een challenge.. we zien welLees verder
Veiligheid
Vandaag begonnen met een mooie fietstocht en een fijne meditatie. Ik merk dat ik mij steeds meer open stel en dat ik daardoor ook steeds meer helder kan denken. Dat voelt gemengd, want dat helder denken heeft ook een connectie met helder zien en ik zie dan ook dingen die niet direct van mij zijn. Dingen die gekoppeld zijn aan mensen waar ik van hou en waar ik een “lijntje” mee heb. Lees verder
Controle en loslaten
Weten en niet willen…. horen, maar niet willen luisteren. Wanneer leer ik nu te vertrouwen op mijn innerlijke stem en de stemmen van mijn engelen. Hoe lang zeggen die nu al tegen mij dat ik moet gaan loslaten. Dat wilde ik ook, maar ik was zo bang dat loslaten ook compleet verliezen zou zijn. Definitief afscheid. DAT wilde ik niet. Los kunnen laten, het laten gaan is moeilijk… de angst om te verliezen zo groot. Nu denk ik .. had ik nu toch maar naar mijn innerlijke stem geluisterd en zelf los gelaten. Dan had ik de controle nog gehad. Nu ben ik de controle kwijt en de angst compleet kwijt te zijn is groot. Ik weet dat het gevoel er nog is en dat neem ik dan maar mee. Dat gevoel niet zomaar verdwijnt. Dat liefde die zo stroomt niet zomaar opeens stopt met stromen. En ik weet dat het onmogelijk was en ik weet dat dit loslaten zo beter is.. maar waarom doet het dan toch pijn.. ook dat weet ik… want ik ben een vriend kwijt.. niet kwijt… maar hij is wel even heel onbereikbaar en dat doet pijn. En ik hoop dat er weer een moment komt dat we elkaar weer kunnen zien en dat we de liefde hebben kunnen beteugelen en dat wat er tussen ons is gebleven wat bijzonder was… een hele fijne vriendschap.
Fietsen
Sinds het zwemseizoen is afgelopen fiets ik…. en als het kan twee keer per dag. Dat had in het begin een dubbele reden… niet alleen bewegen, maar ook ontmoeten. Het ontmoeten werd minder, maar het fietsen niet. Ik word onrustig als ik niet fiets, of hardloop. Maar vooral het fietsen, dat heerlijke rondje.. rondkijken, de wind in de haren.. even op volle snelheid met de wind in de rug.. of zwoegen tegen de wind in… of gewoon heerlijk trappend in gedachten. Ik geniet er van.. Het maakt me ondertussen niet meer uit of het koud is, regent of wat dan ook. Dat rondje MOET.. ook als ik weet dat er niets te ontmoeten valt…. En nu is er daar dat dilemma.. ontmoeten kan niet meer….. maar ik wil wel blijven fietsen.. het is om mijn energie af te romen in de ochtend.. om mijn werk af te laten waaien in de middag en bovenal.. het is een manier om energie te verbranden, de manier om op gewicht te blijven.. niet meer fietsen is het gevaar dat er weer gewicht bij komt. Lees verder
Regrets of the dying
Ik zit wat op facebook te scrollen. Het is nog te donker om te gaan hardlopen. Ik kom een nieuwjaarswens van iemand tegen. Vast niet haar tekst… ik kijk verder en google. Ik kom op de website van Bronnie Ware.. Regrets of the dying. De zinnen komen binnen. Ze lijken voor mij geschreven. Waarschuwing…. Ze roepen me toe LEEF en LEEF NU!!! Zorg dat je die zinnen niet op je sterfbed hoeft te zeggen, maar dat je kunt terugkijken op een leven dat je inderdaad geleefd zou willen hebben. En weer denk ik aan wat ik pas dacht.. is dit het nu..stel dat ik 100 wordt.. moet ik dan nog meer dan 40 jaar op deze manier verder en wil ik dat…. is dit het leven dat ik nu echt wil. Ik voel dat er zoveel mist… en ik mis vooral 1 iemand. Een iemand die voor me gaat, die van me houdt, die me begrijpt…. die iemand is er, maar niet voor mij. Bezet, onbereikbaar….. ik mocht er even aan snuffelen, maar durfde niet… kon niet… was de tijd nog niet.. te laat. Te Laat?
Holletje
Het is weer zover. Is het de tijd van de maand? Is het wat anders? Is het gewoon omdat ik moe ben… zo vreselijk moe.. en toch ook weer niet. Maar ik zou het liefst willen wegkruipen. Helemaal focussen op het werk lukt niet, slapen lukt niet, mezelf helemaal happy voelen lukt al helemaal niet. Tijd voor het holletje. Ik zie op tegen de komende weken. Kerstmis, oud en nieuw.. rare dagen… uit het gewone doen. Weten dat ik voor die tijd nog veel wil doen, veel moet doen, hoewel ik niet wil moeten….Lees verder
Fietsen, fietsen, fietsen
Het begon eigenlijk al tijdens het zwemseizoen… na het zwemmen meefietsen richting Veenendaal en na het zwemmen is dat gebleven. In eerste instantie meefietsen en later gewoon gaan fietsen als ik wakker was. En ik ben wakker. Maakt niet uit hoelaat ik ga slapen, ik ben wakker, vaak al om 5 uur waarna het liggen wachten is tot ik eruit mag. Want zo voelt het bijna.. dan mag ik…. En het is donker en koud buiten en iets in mij vindt het belachelijk dat gefiets….. waarom.. En dan besluit ik dat ik de volgende ochtend niet ga fietsen. Ik moet vroeg ergens heen, dat wordt geren en ik ga dus nietLees verder
Always….
Radio 2 aan… sentimenten… always…
Stomme weegschaal
Eigenlijk zou ik hem gewoon de deur uit moeten doen… de weegschaal. Mijn gewicht beheerst mijn leven en eigenlijk moet ik er gewoon niet zoveel mee bezig zijn. Dat was ik vroeger ook niet, maar ja…wat was het resultaat… 90 op de teller. En dat WIL IK NOOIT WEER. Dus controle controle controle. En iedereen zegt dat ik goed moet eten en dat doe ik ook. Ik eet fruit, krijg mijn eiwitten binnen en mijn groenten, gezonde vetten….. en daarnaast ook ruimte voor wat lekkers. Lees verder
Fijn bezoek
Heerlijk, onverwacht bezoek van een vriendin uit Frankrijk. Iemand met wie ik heerlijk kan uitwisselen over allerlei HSP dingen, gevoelens, intuitie, tweede, derde en nog meer levens. Tweelingzielen, liefdes, en nog veel meer. Tijd te kort dus. En dan ontstaat er ook opeens het idee om dan maar een keer hun kant op te vliegen. Lijkt me heerlijk.. Manlief kan dan met vriend gewoon… mannendingen doen. Wij amuseren ons wel.. wandelend, theedrinkend.. weet ik wat. Maar vooral uitwisselend. Over alles wat ons bezig houdt en wat de mannen maar weinig interesseert. Ik heb er zin in.. wanneer gaan we boeken. Het is namelijk zo heerlijk om met iemand te praten die je begrijpt, die weet wat je bedoelt, waar je dingen niet nader hoeft te verklaren, hooguit om dingen wat duidelijker te krijgen. En dan is het nog de vraag of het duidelijker voor haar of mij moet worden.. Eerder dus versterkende vragen, dan vragen omdat de ander het niet begrijpt. Tweelingzielen.. ik hoefde er weinig meer over te zeggen. Ze voelde het…begreep het. Wat het voor mij ook weer duidelijker maakt. Ik wist het en weet het nu nog meer. Lees verder
Bewegen, bewegen en vooral blijven bewegen
Gisteren de dag begonnen met een rondje door het binnenveld. Geprobeerd rustig aan te doen, maar kreeg de hartslag toch niet naar beneden. Gelukkig ging het hart ook niet meer op de loop. Kennelijk toch een eenmalig iets. Daarna klaarmaken om naar schilderles te gaan. Het schilderij vordert en ik ben er tevreden over. Ik denk volgende week beginnen met het water.. daar zie ik tegenop… zou dat gaan lukken? Maar Annuska heeft er vertrouwen in, dus waarom ik dan niet?? Na het werk stap ik nog even op de fiets voor mijn rondje door het binnenveld. Lees verder
Weer dat stemmetje
Het is kwart voor vijf en ik stap op de fiets. Heerlijk een rondje fietsen na gedane arbeid. Het is lekker weer, fris windje en natuurlijk beweging… calorieën verbranden. Ik rijd de ochtendronde richting De Grift en ga daar heerlijk op het bankje zitten. Het is nog best wel vroeg en ik zit er best lekker. De toegift op de USB stick van gisteren zit in mijn tas. Als ik het wat koud begin te krijgen twijfel ik. Het stemmetje in mij zegt…. ga lekker naar huis fietsen. Blijft niet zo op dat bankje zitten wachten. Stap op de fiets en ga naar huis. Ik wacht nog twee minuten.. en ik zie nog net in een flits iets over de brug voorbij schieten. Tja… de toegift op de USB stick zal nog wel even in mijn tas blijven zitten. Had ik naar het stemmetje geluisterd had ik daar al ergens gefietst en was ik vast wel opgemerkt. Maar ik voel dat het goed zo is. Jammer….. natuurlijk… maar goed. De toegift zit nog wel even in mijn tas… wellicht ben ik morgen weer voor dag en dauw wakker en anders gewoon weer volgende week. Ik merk dat ik rustig ben….komt misschien ook omdat ik heel even, maar dan ook heel even.. dacht dat ik hem wellicht wel zou kunnen bijhalen.. hahahahaha.
Hoofdpijn
Al een paar dagen heb ik last van hoofdpijn.. zo’n zwaar gevoel in mijn voorhoofd wat maar niet weg wil. Het is eigenlijk al vorig weekend begonnen en zeurt dan aan en uit. Vanaf woensdag is het eigenlijk permanent aanwezig. Pillen nemen helpt niet. Ik baal. Wat ik nu het liefste zou willen is natuurlijk weer niet mogelijk…. even in een paar armen die dan zachtjes mijn hoofd ontspannend masseren. Mijn hoofd voelt alsof het dat nodig heeft….. of wellicht schreeuwt mijn hele ik wel gewoon om wat aandacht. Is 2 weken alleen gewoon te lang. Red ik mezelf op zich prima, maar met niemand om me heen om even die extra aandacht te geven komt het lijf en vooral het hoofd kennelijk wat te kort. Ondertussen luister ik naar muziek die volgnes mij wel met aandacht voor mij is uitgezocht… dat zijn de kleine geniet-dingetjes.. maar ik zou gewoon wat meer even 1 op 1 willen delen. Even die heerlijke aandacht krijgen.. met een knuffel, een aai….. een kus…. Aandacht die hopelijk mijn hoofdpijn dan als sneeuw voor de zon zal doen verdwijnen.
- 1
- 2
- 3
- …
- 20
- Volgende »
