Nu Marco in groep 8 zit moeten we gaan nadenken over het vervolgonderwijs. Het niveau geeft geen problemen, dat is VWO, maar de school is een ander verhaal. Vanuit Bennekom zijn er maar liefst 4 scholen die in aanmerking zouden kunnen komen. Hoewel de keuze min of meer tussen twee scholen gaat, besluiten we toch alle scholen te bezoeken. De eerste is een openbare school, redelijk klein en toch wel een redelijk eind fietsen. Maar ze hebben er een reseaurch klas en dat lijkt Marco wel wat. Als we op de school aankomen staat er op het schoolplein een grote groep Marokkaanse jongens. Een eerste indruk is gemaakt, maar je probeert het toch weg te stoppen. Dat is niet iets waar je een school op wilt beoordelen. Politiek vrij incorrect. De rest van de school valt mee, maar maakt toch niet een verpletterende indruk op mij, zodat ik mijn eerste indruk vergeet. De tweede school is dichterbij, Christelijk, hoewel dat voor ons niet echt het belangrijkste punt is. We komen binnen in een grote verlichte hal waar allerlei activiteiten zijn. Het oogt vriendelijk en verzorgt, zonder dat het overdreven is. Weer een eerste indruk, maar een totaal andere. Bij het zien van de lokalen, de leerkrachten en de leerlingen verandert het beeld van deze school niet. Marco is ook vrij duidelijk, hij vindt het hier leuk.
Maar nog twee scholen te gaan. Vanavond de derde school. We komen binnen in een hal waar het een beetje een zootje is. De school oogt oud en er is niet echt een duidelijke ontvangst. Het voorlichtingspraatje is saai en de kinderen zitten de eerste drie jaar in een gemengde klas, mavo havo vwo. Pas daarna stromen ze door naar de verschillende niveaus. Marco is duidelijk, dit is niet zijn school. Waar we de andere keren moesten zeuren of hij nu eindelijk meeging, loopt hij nu te trekken dat hij het wel gezien heeft. Duidelijk.
Volgende week de laatste school, maar ik denk dat de strijd al gestreden is. Zijn keuze is waarschijnlijk ook mijn keuze en het voelt goed.
Oppas
Gisteravond was ik uitgenodigd voor een soos-avond van de businessclub van de voetbalvereniging. Dat begon al met een buffet en aanwezigheid vanaf 18.00 uur was niet gewenst, maar wel handig. De avond stond al tijden gepland, maar Lambertus moest 2 dagen in het Noorden zijn, dus een overnachting bij zijn ouders is dan wel zo handig – voor hem dan.
Tja, en dan heb je hier twee jongens zitten. Wat moet je daar nu mee doen?
Ze vonden dat ze het best wel zelf konden redden. Tenslotte zijn ze elf en acht, dus moest kunnen vonden ze.
Moeders werd op pad gestuurd voor de favoriete pizza en vla en dan zou het helemaal wel gaan lukken.
Vervelend alleen dat de buren aan beide kanten maar niet thuis wilden komen, want een beetje toezicht op afstand is wel handig. Eenmaal thuis zou dat vast geen probleem zijn, maar ja, ze moeten het wel even weten natuurlijk.
Als één van de buren is gearriveerd en bereid is om de boel in de gaten te houden kan moeders gaan.
De jongens zitten heerlijk aan de pizza en dat gaat helemaal lukken.
Als ik om 11 uur thuis kom is in ieder geval boven het licht uit (Marco wil nog wel eens de tijd vergeten als het boek spannend is). Ik loop even door naar de buren. Daar krijg ik te horen dat ik voorbeeldige kinderen heb. Ze waren netjes op tijd naar bed gegaan en lagen beide al in het donker te slapen toen de buurman even kwam kijken.
Ze worden echt al groot, mijn knullen. Geen oppas in huis meer nodig. Ik ben trots op ze!
Spelen met vriendjes?!?
Het is woensdagmiddag. Omdat Kevin nog niets heeft afgesproken, haal ik hem even uit school. Marco schijnt al vertrokken te zien, want die is in geen velden of wegen meer te zien. Een vriendje van Marco vraagt ook al waar hij is, want hij wil graag met hem spelen. Hij vraagt aan mij of dat kan, maar ja, ik weet nog niet wat Marco heeft afgesproken. Volgens hem niets en hij wil graag dan bij ons ook komen eten. Dat is geen probleem en hij gaat met mij en Kevin mee. Thuis blijkt Marco al te hebben afgesproken, maar we doen niet moeilijk, als het andere vriendje het goed vindt, mag hij best meespelen. Na bijna een uur hebben we het andere vriendje eindelijk te pakken (tja, internet via de telefoon en geen ISDN… mailen is dan sneller) en blijken er geen bezwaren te zijn, maar ze geen wel aan hun docuwerkstuk werken. Dat is geen punt, hij wil nog wat plaatjes zoeken en heeft toevallig een diskette bij zich. Hij wil graag een pc met internet. Marco en het andere vriendje willen hun teksten intikken in Word, dus die hebben geen internet nodig. En zo verandert ons huis in een kantorentuin. Kevin heeft uiteindelijk geen afspraak en gaat na het eten op zijn eigen kamer achter de pc, Vriendje 1 pakt de computer van Marco met internet en Marco en vriendje 2 werken heerlijk aan de eettafel op mijn oude laptop en een laptop van school die nog steeds bij ons thuis staat. Als de moeder van vriendje 1 opbelt om te vragen of hij inderdaad is blijven spelen kan zij haar oren niet geloven als ik vertel dat iedereen braaf achter een pc zit om huiswerk te maken.
Is dit een voorproefje op het middelbaar onderwijs? Wordt er dan niet meer gespeeld, maar serieus gewerkt op de vrije middag? Het verzoek is nu wel gekomen om toch de internetverbinding beneden is voor elkaar te maken. De kabel ligt er wel, maar er is maar één aansluiting en die zit in de pc van Marco.l Morgen gelijk naar de computerwinkel… en sparen voor een snelle laptop. De mijne is afgekeurd… te sloom 🙁
docudrama
Nee, niet een nieuwe soap op de televisie, of een soort realityprogramma. Docudrama speelt zich af binnen de schoolmuren van mijn twee zoons.
Vanaf groep 5 mogen de kinderen zich op het glibberige pad van het docuwerkstuk gaan begeven. IN groep 5 valt het nog mee, dan is het meer iets van begrijpend lezen. Je kiest een docuboekje uit, leest het door en beantwoord aan het eind de vragen in eigen woorden, waardoor kinderen leren een soort van samenvatting te maken. In groep 6 wordt het iets heftigers en ik heb de eer om te assisteren bij groep 7 en groep 8.
Die traditie is vorig jaar begonnen, toen de lerares nachtmerries kreeg bij het idee dat zij de kinderen moest gaan begeleiden bij het zoeken op internet en het schrijven van het docudrama in Word. Zij had net de cursus “hoe zet ik mijn computer aan in 10 lessen” met een voldoendetje afgerond en de vervolglessen nog niet gehad. Ik heb helaas op school laten merken iets van computers te weten en nu ben ik dus documoeder.
Het docudrame is een stuk in 7 delen, te weten: het bedenken van een onderwerp, het zoeken naar het juiste boekje over dat onderwerp (we hebben een hele kast met van die docuboekjes, maar natuurlijk dekt die lading niet alle onderwerpen) – dus eventueel bedenken van een nieuw onderwerp en het daarbij zoeken van een boekje (dit kan zich gedurende enkele weken nog herhalen). Dan moeten er vragen bedacht worden, aan de hand waarvan de structuur van het werkstuk wordt opgehangen en dan kan het schrijven beginnen.
Hier begint het echte drama: flop kwijt – flop kapot – geen backups – map met informatie vergeten – 45 minuten bezig om een computer op te starten – alle informatie past maar net op één A4tje(is 3 te weinig) – writers blocks – deadlines…. mensen het is daar soms net het echte leven.
Tegen de deadline daalt de stress ook op de ouders neer, want dan blijkt dat de kinderen eigenlijk nog niet zo heel veel hebben gedaan (ja praten tijdens de les en anderen van het werk houden).
Natuurlijk is mijn zoon altijd redelijk op tijd ;-). Wel leuk om daar te merken dat hij toch hier thuis wat meepakt. IK heb jaren als DTP-er bij het ministerie van LNV gewerkt en ook heel wat documenten in Word moeten opmaken. Hij vindt het leuk om te doen en hij pakt heel snel de aanwijzingen en adviezen op. Elk werkstuk ziet er dan ook beter uit en zijn cijfers zijn er ook naar (aldus een best trotse moeder).
Maar goed, vandaag dus docudrama van groep 7 (aardige groep, maar het is niet mijn groep. Natuurlijk ken ik de kinderen bijna allemaal wel, maar toch). De meesten moesten beginnen met een nieuw onderwerp. De hele les duurt nog geen uur. Zij zijn er heel goed in om dat hele uur zoveel mogelijk boekjes over dat ene onderwerp te zoeken en als zij die dan allemaal hebben ze weer terug in de kast te zetten omdat de tijd om is. Als je zegt dat ze beter eerst dit ene boekje kunnen gaan lezen, daar de informatie die bruikbaar is uit halen en dan pas een volgend boekje gaan zoeken, kijken ze je aan alsof je van een andere planeet komt. Goed… stapels boekjes uit de kast en even later weer ergens terug in de kast – “Juf, ik heb nog niets op papier” nee, vind je het gek??
Morgen hebben we docudrama in groep 8, de groep van Marco, die kinderen ken ik bijna allemaal al 8 jaar en zij kennen mij dus ook al een tijdje. Je weet wat je aan elkaar hebt (en wat niet) en zij weten heel goed dat ik ze graag help als ik merk dat ze dan ook wat met mijn aanwijzingen doen. Leuk vind ik het helemaal als ze dan trots hun werkstuk komen laten zien. Leuk is het ook om de verschillen tussen de werkstukken te zien. Talenten zitten soms in verborgen hoekjes.
Lekker voetbalweer
Het is heerlijk voetbalweer, de regen komt met bakken uit de hemel en het is ontzettend grijs buiten. Toch mag dit de zondagmiddag traditiepret niet drukken, de mannen gaan voetballen.
Op het moment dat ze buiten zijn lijkt het wel of het nog harder gaat regenen. Gauw maar handdoeken beneden klaargelegd en ook de wasmand maar naar beneden gesjouwd.
Na een uur komen ze thuis, inderdaad door en door nat en ze zeggen dat ze heerlijk hebben gevoetbald.
Het bad gaat aan en alle kleren in de wasmachine. Die knarst nog steeds van het wasje na Marco zijn training van zaterdag. Buiten is het ondertussen donker en de regen stroomt nog steeds naar beneden.
Huldiging der kampioenen
Daar staan ze dan: het kampioensteam F3 van Kevin (op de foto derde van rechts – gezicht naar de camera). In de pauze van de wedstrijd Bennekom Tecpool 1 tegen Spakenburg werden de F-kampioenen gehuldigd en mochten ze een ereronde maken langs de tribune. Natuurlijk een hele eer, maar het stroomde van de regen. Het mocht de pret niet drukken, de kwaliteit van de foto’s wel. Marco had mijn paraplu om mijn toestel droog te houden. Marco(links nog net in beeld) is niet zo nat geworden ;-), mijn toestel en helaas de lens wel. Maar het geeft een goed beeld van het weer.
foto-albums
Nog net even alle foto-albums van hetzelfde stijlsheet voorzien. Dat staat toch een stuk beter. Ik merk wel dat ik snel een template moet maken. Want dat was reuze handig tijdens de cursus. Verder nog eens kritisch naar de albums gekeken, en eentje toch maar wat meer naar de achtergrond gezet. Je moet tenslotte nog een beetje privacy houden 😉
Kalamake…..Karin Lambertus Marco en Kevin, dat zijn wij, of dat ben ik (Karin) en mijn gezin. Marco en Kevin zijn de zonen, van resp 8 (1995) en 11 (1992).
Zij zijn een belangrijk onderdeel van mijn leven en over hen zal dus ook wel het nodige worden geschreven. Het zijn (natuurlijk) prachtige, lieve jongens, met goede rapporten, maar ook met hun ups en downs. Saai is het leven met hen in ieder geval niet.
