Met een wapperende regencape achter zich aan fiets hij de straat uit, onze brugpieper.
Ik kijk hem na en loop terug om de tafel af te ruimen. op de stoel naast zijn plaats staat een plastic zak met zijn broodtrommel en zijn flesje drinken. Oeps. Hij heeft vandaag een lange dag en ook nog eens een blokuur gym. Door de verbouwing op school is er tijdelijk geen kantine. Ik bel mijn vriendin die ook een kind heeft op die school in een andere klas. Helaas, ook het eerste uur les, dus ook al weg. Ik stuur zoonlief een SMS-je..brood??? Als ik de jongste naar school breng piept mijn mobiel, een bericht terug-jajahebikffpech. Oké, hij zoekt het dan maar uit :). Het leven van een moeder van een brugpieper is dus makkelijker, geen ‘mam, breng je het nog even?’
Kleine broer heeft een makkelijk lunch, die rukt gewoon de broodtrommel uit de koelkast en is klaar.

Daar ging hij, de rugzak. Ergens op de fiets zat ook nog een jochie. Vandaag voor het eerst naar de brugklas. Enorme tas mee, want hij begon vandaag gelijk met 8 lesuren. Enorme pech, want ze zijn de school aan het verbouwen en dus zijn er geen kluisjes en weinig kapstokken beschikbaar. Dus eenmaal op school, moet de rugzak, vol, overal mee naar toe. Om 16.00 uur zijn de lessen afgelopen en komt hij weer naar huis, vol verhalen? Met huiswerk.
Spannend, ook voor moeders.

Vanochtend was het dan zover. Voor de jongste zat de vakantie er weer op. Hij had er weer zin in. Om 8 uur stond hij al bij de keukendeur. Toch wel spannend weer zo’n eerste dag en dit jaar voor het eerst een meester. Niet zijn favoriete, want die doet groep 8 en hij gaat naar groep 6. Snel gaat hij de klas in, waar hij zijn naam op een tafeltje vindt in het midden van de klas, naast één van zijn vriendjes. De boeken liggen al klaar en er ligt ook een heuse rekenmachine. Ook de ouders moeten weer wennen. Overal staan groepjes moeders en vaders te praten. Ik wil nog even naar het lokaal van mijn andere zoon, maar dat hoeft niet meer. Hij ligt thuis nog in bed te lezen. Volgende week gaat hij naar het VWO, een brugsmurf. Ik heb nog maar één kind op de basisschool. Even wennen, net zoals een aantal andere moeders. Die breng je niet meer, die gaan straks zelf. Raar idee. Maar hier kan ik gelukkig nog een paar jaartjes rondneuzen. Het gaat snel zat. En dan weer naar huis en aan het werk. Het gewone leven is weer begonnen.

De vakantie is alweer ten einde. De wassen zijn bijna klaar en de kinderen hebben er alweer een week Kinderdorp op zitten. 5 dagen lekker timmeren ed op Landgoed Kinderdorp, wat hier toevallig in de straat ligt. Als ouder heb je niets te zoeken op het terrein, tenzij je vrijwilliger wilt worden en het motto is “Niets moet en (bijna) alles mag”. Het is pokkeheet op het terrein, maar de kinderen schijnen er geen last van te hebben. Voor mij is het drie keer lekker spieken daar. Woensdagavond zijn de donateurs welkom en kun je in een aangename temperatuur daar heerlijk rondneuzen. Donderdagavond is er kampvuuravond en vrijdag mag ik aantreden als vrijwilliger in de electronicatent, omdat een vriend die vrijwilliger daar is naar een begrafenis moet. Vrijdagmiddag mogen alle ouders komen kijken en dan is het weer voorbij. Als ik zaterdag langs het terrein fiets is er niets meer te zien behalve een ontzettend door en kaal grasveld. Al de bouwwerken zijn alweer weg. Alsof er niets gebeurd is.
Zelf pakken we de draad weer op, maar eigenlijk is het te warm om op zolder te werken. Morgen dus even achter een laptop in de aanbieding aan, en zorgen dat ik lekker beneden kan werken, desnoods in de hal, want daar is het zo lekker koel 😉
Manlief en de oudste zoon hebben deze tropische dag gepikt om richting het noorden te fietsen. Om 10 uur vertrokken en in de zenderende hitte 120 km gefietst. Om 18.00 gaat de telefoon – ze zijn er, al vanaf 17.00 uur.
Zoonlief klaagt. Vader vond dattie op zijn moeder leek, die fietst ook altijd een stuk achter hem… Ik vraag me af wanneer zulke kerels nu eens doorhebben dat wij er niet een stuk achter rijden, maar dat hij gewoon een stuk ervoor rijdt. Er is toch iets als de zwakke schakel – sociaal aanpassen aan de langzamer – en meer van dat soort dingen??

Buiten regent het en hier binnen hangt iedereen een beetje. Zin in vakantie is er nog niet. Normaal loop ik redelijk fluitend en gestressd te pakken, maar nu heb ik daar helemaal geen zin in. Ook manlief heeft nog niet echt zin om weg te gaan en de oudste zegt ook mmmm als je het hem vraagt. Resultaat. We gaan rustig aan pakken, gaan met stofzuiger en doeken heerlijk nog even het hele huis door, zodat dat schoon is als we terugkomen (iets waar het nooit van komt voor de vakantie) en dan vertrekken we gewoon morgen of overmorgen als het klaar is. Lekker opgeruimd weg – het geeft een goed gevoel. Niet stressen, maar even met elkaar de schouders er nog onder, alles lekker fris en vooral… dat manlief ook even meedoet, want meestal werkt hij tot vertrek, stapt in en rijdt weg, terwijl ik nog in de ADHDstress loop rond te vliegen of ik nu echt overal aan heb gedacht, niets ben vergeten enz enz enz. Nee, volgens mij komt het nu goed met de vakantie… alleen die zon nog 🙁

Net de meeneemlijst weer uitgeprint.
Wat moet er verder nog gebeuren:

• kamer van de jongens opruimen en schoonmaken
• Kantoor opruimen en toch een beetje schoonmaken
• badkamer en wc’s schoonmaken
• slaapkamer zuigen
• Koelkast controleren en dingen opeten of meenemen
• inkopen doen voor de vakantie
• kleren ed pakken
• andere vakantiespullen pakken en in de garage zetten
• kar inpakken en wegwezen!!!!!

De kinderen hebben vakantie en over een aantal dagen vertrekken we richting Polen. Heerlijk weg…. zou ik nu moeten denken. Maar buiten regent het en ik loop met een lange broek en trui in huis. Hoezo zomer? Hoezo vakantie?
We weten ongeveer waar we heen gaan, maar hebben nog geen echte locatie. Waar ik normaal al weken bezig ben om langzaam dingen te regelen en klaar te zetten, moet ik nu nog alles doen. Hingen de kinderen voorgaande jaren hele dagen in het zwembad, nu hangen ze voor de televisie of achter de computer… wat een snertzomer.
Ik kijk in de krant naar het weerkaartje. Waar het gisteren nog warm en lekker was, zijn nu weer wolkjes getekend. Overal ziet het er snert uit,of je moet het vliegtuig pakken naar echt warme oorden.
Ach eenmaal weg zullen we er wel weer van genieten, maar nu heb ik nog helemaal geen zin. Ik zit met regen liever hier binnen dan ergens verweg in een tentje.

Zon – waar blijf je!?!?

Klassenfeesten zijn populair in groep 8, dus ook wij moesten eraan geloven. Het is zomer, dus we hadden een leuke dag bij een recreatieplas in gedachten, samen met 3 klasgenoten. Maar helaas, het weer werkte niet zo mee, dus het feest naar de avond verschoven. Een andere klasgenoot had een ideale locatie, dus alles was snel omgezet. Alleen kwam Nederland verder in het EK en moest dus spelen. Spannend, want in de kwartfinales kunnen ze penalties krijgen en hoe troost je 30 kinderen? De wedstrijd zelf was maar voor een aantal interessant, de rest speelde buiten. Maar naarmate de tijd voortkroop en we dichter en dichter bij de gevreesde penalties kwamen, zaten er steeds meer binnen bij het grote scherm.
En toen was het moment aangebroken. Een enkele vader die de spanning thuis waarschijnlijk niet meer aankon, had zich al bij het gezelschap gevoegd en de meester liep nog zenuwachtiger allerlei rondjes. Ik kan die spanning zowiezo niet aan dus ik was heerlijk buiten, waar ik mijn rondjes liep. Bij de penalties van Zweden kon ik net door het doek spieken. Toen Zlatan aan de beurt was, wist ik het zeker. “Hij mist”, net zoals Beckham en die andere “grootheden” hadden gemist. En Yes – en luid gejuich steeg op. Maar we waren er nog niet. En toen miste Cocu… het zal toch niet weer waar zijn? We stonden weer gelijk – de spanning steeg. Door de kier in het doek zag ik de zweed met het baardje. Ik vond het tijdens de wedstrijd al een beetje vervelend mannetje. Die gaat missen, als er nog één Zweed gaat missen is hij het. En van der Sar had hem…. en toen kwam Robben – die mocht niet missen, die bal moest er gewoon in. We moesten en zouden nu gewoon eens een penaltiereeks winnen. En dat deden we. Iedereen vloog elkaar om de hals. Eén van de jongens was de spanning te veel geworden en met tranen in zijn ogen zat hij naar het scherm te staren. De meiden liepen gillend buiten en de meester danste met iedereen een rondje. Nog even tijd voor de disco en in pololaise het terrein over. Wat een feest. Helaas zijn de verjaardagen nu over, maar voor Marco kan het niet meer stuk. Op zijn verjaardag en op zijn feest komt Nederland steeds een stukje dichter bij die beker……oooohhh laat ons toch lekker winnen. Ik gun het vooral die jongens zo in hun laatste jaar in groep 8.

Gisteren was de oudste jarig, 12 werd hij. Bovenaan zijn verlanglijst stond een overwinning van Nederland met een verlies van Duitsland. Gisteravond was het dan zover. Hij had een paar vriendjes uitgenodigd en met elkaar keken we naar de oranje muur waarop de beamer de wedstrijd projecteerde. Bovenaan stond lang vermeld dat Duitsland door zou gaan, en dat terwijl WIJ toch voorstonden. En toen scoorden de Tjechen en om hun doelpunt werd haast nog harder gejuichd dan om het doelpunt van ons. Gespannen hielden de kopjes het beeld en vooral ook het hoekje bovenin in de gaten. Nederland en Tjechië, allebei geel en dus allebei door. Maar Duitsland kon nog terugkomen en mazzelde altijd in de laatste minuut van de blessure tijd. Maar niet gisteren – een mooier kado kon hij zich niet wensen. Dan nu verder naar zaterdag, waar zijn feest van overdag naar de avond is verplaatst omdat het weer toch niet helemaal zeker was voor het dagprogramma. Dus met de hele klas weer in spanning – hopelijk gaan we weer door. Het zou een mooie afsluiting van een schooljaar zijn en een heel mooi einde van zijn feest.

Gisteravond waren we uitgenodigd bij vrienden voor een BBQ. Natuurlijk veel oranje mee, want ja – nederland moest spelen. Het was een gezellige boel. Een aantal van ons had elkaar al lange tijd niet gezien, dus gezellig bijkletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Om 20.45 verplaatste het hele gezelschap zich richting tv, waar we al gauw een gat in de lucht sprongen na het eerste doelpunt, en daarna nog een groter gat na het tweede doelpunt. De avond kon niet meer stuk, het feest kon beginnen. Het tegendoelpunt van Tjechië viel wat rauw op de maag, maar we gingen met winst de rust in.

En toen hadden we gewoon de tv uit moeten zetten, de BBQ weer op moeten stoken, de flessen wijn open moeten trekken en de vuurkorf aan moeten steken.

.
De maand mei brengt echt het mooiste in het Arboretum van Wageningen naar boven. In deze maand bloeien tientallen verschillende Rhodondendrons, wat een ongelooflijke kleurenpracht oplevert

De mannen hadden een mooie moederdag voorbereid: Een champagne-lunch. Vooral Marco kon er erg van genieten. Gelukkig was het alcoholniveau aangepast.

Weer een weekend met verjaardag. Dit keer van Lambertus.
Het nadeel van dit soort weekenden is dat je aan het eind van het weekend aan weekend toe bent. Zo ook nu.
Na 2 dagen rennen en vliegen en continu mensen om je heen die praten en lawaai maken, is rust heel lekker.
Zo’n kamer met mensen is dubbel vermoeiend, omdat je niet alleen moet opletten dat iedereens glas nog een beetje gevuld is, maar met mijn niet al te beste oren, is een gesprek ook zo moeilijk volgen, Mensen zeggen wat tegen je, je hoort ze wel, maar je verstaat ze niet door alle ruis.
Maar nu hebben we even anderhalve maand rust, dan is Kevin weer jarig. Maar dat is gelukkig een verjaardag overdag. Die ligt op tijd op bed en ’s avonds gewoon niets meer……heerlijk.

Maar buiten dat… we hebben nog even.