Manlief is voor zijn werk weer 2 weken naar Kenya vertrokken. Samen met de kids heb ik dus weer het rijk alleen. Normaal was dat voor mij al weken van te voren lijsten maken wat ik in al die tijd allemaal zou gaan doen aan opruimdingen. Opruimen met manlief in mijn nek vind ik nu eenmaal enorm confronterend, want ja… ik bewaar nog al wat en heb de neiging overal even dingen weg te stoppen. Alleen dat even duurt dan enorm lang, totdat hij er genoeg van heeft of ergens in een kast enorm veel ‘dingen’ tegenkomt. Hoewel ik altijd vol goede moed aan de lijst begin is de tijd altijd te kort of weet ik echt niet waar ik moet beginnen. Wijs geworden heb ik nu dus geen lijst gemaakt. Tenslotte gaat het gewone leven gewoon door en heb ik eigenlijk genoeg te doen. Maar in mijn achterhoofd bestaat die lijst wel, maar het is alleen niet zo dwingend. Dus ik hoop dat ik wel wat dingen weggewerkt krijg, maar het moet niet meer zo van mezelf. En dat is best wel een rustig gevoel.

Met één kind in het basisonderwijs en één op het voortgezet onderwijs krijg je rare vakantieweken. De oudste is vanmorgen naar school vertrokken en de jongste is nog heerlijk een week logeren bij opa en oma op de boerderij. Manlief heeft hem gisteren weggebracht en komt morgen zelf weer terug. Een half gezin dus. Als de oudste om 8 uur vertrokken is, ben ik helemaal alleen. Wel gek. Ik lees mijn krantje verder en wil snel aan het werk. Het zal wel laat zijn. Het is nog geen half negen. Ik heb nog alle tijd.

Vandaag was het dan zover. De jongste zoon was ‘pupil van de week’ bij een thuiswedstrijd van het eerste. Om 13.oo uur moest hij daar aanwezig zijn, waarna hij na ontvangst met de spelers en staf van het eerste ging lunchen. Daarna mocht hij overal bij aanwezig zijn: teambespreking, warming up en natuurlijk in de dug-out tijdens de wedstrijd.
Dan breng je hem weg als moeder en dan staat hij daar tussen die grote kerels. Wat is het dan eigenlijk een klein mannetje nog, onze 10 jarige knul.

Maar hij heeft genoten en gelukkig de spelers ook van hem. Wel had hij eerlijk verteld dat hij van zijn moeder foto’s moest maken als ze onder de douche stonden – dat heeft hij toch maar niet gedaan. Kon ik later weer uitleggen dat ik ook alleen maar in opdracht handel. Sorry voor alle vrouwelijke fans van het eerste – geen douchefoto’s dus 🙂

Kom net thuis en kijk mijn mail en dan vind ik daar een berichtje van mijn vroegere buurmeisje met een filmpje van vroeger toen wij (heel lang geleden) nog naast elkaar woonden en jonger waren dan mijn kids nu. Nu huppel is dus als meisje van een jaar of 6 schat ik door het beeld, samen met mijn zusje, buurmeisjes en buurjongens. Sommige heb ik daarna nooit meer gezien en ik herken ze toch direct. Wat is dit ontzettend leuk. En ik realiseer me dat mijn vader ook nog meters van dit soort films heeft en dat ik die dus digitaal wil maken, want dit is zo iets unieks. En bovenal weet ik nu zeker dat ik alle videofilmpjes die wij hebben ook digitaal moeten worden, want ik denk dat mijn kids dit later ook ontzettend leuk vinden om terug te zien. Er ligt dus nog een heleboel werk.

Alle visite is weer geweest en de rust is weer gekeerd. Hoewel het altijd heel gezellig is, is het toch altijd weer een heel gedoe een verjaardag. Nu nog een heerlijke tweede paasdag en morgen begint dan het gewone leventje weer. Nou ja gewoon..haha er is hier altijd wel wat, maar dat maakt het leven leuk. Bovendien staat er nog een stapel kleding te wachten die nog moet worden gelabeld om op een tweedehands kinderkledingbeurs verkocht te worden. In plaats van één zak kleding vond ik er wel 3 op de vliering. Kasten zijn gelijk een stuk opgeruimd en de hopelijk vind ik daar weer wat nieuws, zodat de kids weer heerlijk in ‘nieuwe’ kleding de zomer in kunnen. Een ideale uitvinding zo’n beurs, want voor 80 euro heb je dan voor 2 kids een hele garderobe en daar zat deze winter een heuse Tommy Hilfiger broek bij en wat Mexx truien. Ben benieuwd wat ik voor de zomer score 😉

Morgen is de jongste jarig en vandaag hadden we zijn kinderfeestje. 8 jongetjes van 10 of nog net geen 10. Daar zit heel wat geluid in. Gelukkig hadden we het programma goed voor elkaar. Eerst even cadeautjes doen met wat taart en drinken en dan lekker afmatten op het voetbalveld. Dat vinden ze allemaal reuze leuk en ze worden er heerlijk rustig van. Als manlief eindelijk met 8 wat minder lawaaierige jongens terugkomt, staat de beamer al in de aanslag en kunnen ze onderuit voor The Incredibles. Met ondertussen (oh hoihoi mag dat bij de film) een stapel pannenkoeken. Veel later dan gepland leveren we de jongens weer af. Maar we hebben allemaal een goede middag gehad. Nu nog taart maken, want morgen komen Opa en Oma en zondag de rest. pfffff en dan hebben we weer even rust tot eind juni.

Grijs, de knuffel van onze jongste en de stand-in voor het geval dat…..

Ruim na 2 uur vannacht vertrok de laatste gast. We hebben het verjaardagengedoe weer even gehad. Eerst ik jarig (een avondje vriendinnen en een zondag een huis vol visite) en toen manlief, een zondag met zijn familie en een middag en avond een huis vol visite. Vele appeltaarten, hapjes en afbakstokbroden zijn er doorheen gegaan. De slingers zijn weer uit de kamer, de laatste taart (voor mee naar het werk) staat nog in de oven en morgen nog even een flinke dweil over de vloer.
Het is gezellig, verjaardagen. Je spreekt weer allerlei mensen. Maar het is ook elk weekend ‘geleefd worden’. En op mijn eerste zondag ‘niemand over de vloer’ ben ik dan zo duf als een konijn. Tja – ligt niet alleen aan de visite. De fles wijn is ook helemaal op gegaan. Morgen weer een nieuwe week – fris beginnen…. hoop ik.

Morgen gaat het beginnen. De hele school van zoonlief gaat een dagje langlaufen of skiën in Winterberg. Nou heeft dat joch nog nooit op de lange laten gestaan, dus dat wordt vast dikke pret en bergen spierpijn. maar hij heeft er zin in.
Skipak van iemand geleend in vrolijke meidenkleuren (jongen niet zeuren, dit is tenminste lekker warm) brood gesmeerd en wekker gezet. 05.15 uur. En wie moet hem brengen???? Tja, daar heb je moeders voor, toch?? Ik ken één iemand die het lukt om vroeg in bed te liggen en idd tegen die tijd weer op en wakker te zijn. Helaas woont die aan de andere kant van het land, anders was dat geen probleem. (ik denk dat ze stiekem morgen nu uitslaapt)
En even snel wegbrengen en dan weer het bed in werkt bij mij niet. Dat heb ik wel een keer gedaan als manlief vroeg op de trein moest, maar dat word je alleen maar moe van. Dus ik heb morgen een lange dag.
En ik was vandaag al zo brak…..

Vandaag waren er weer 10 minutengesprekken op de school van onze oudste. De vorige keer hadden we de taalleerkrachten genomen, omdat hij wat moeite had met taal, maar nu was het toch moeilijker wat te kiezen want voor rest doet hij het gewoon hartstikke goed. We komen bij de eerste leerkracht. Heel enthousiast over onze zoon, slim, leergierig, gezellig, guitig, lekker in zijn vel, doet goed mee. Kortom positief. Daarna komen we bij de tweede leerkracht. Die is wat verbaasd dat we er zijn, want wat is ons probleem? Wij leggen uit dat we het leuk en goed vinden om wat leerkrachten te kennen en om van hun een beeld te krijgen wat zij van onze zoon vinden. Dat valt goed en ook van hem krijgen we een positief verhaal over onze zoon. De vorige drie leerkrachten waren ook al positief en zijn mentor ook. Kortom hij doet het gewoon keigoed.. en daar ben ik dus best wel een beetje trots op.

De wekker gaat. Ik maak één kind wakker want hij moet voetballen en ga naar beneden naar de krant. Langzaam komt iedereen op gang en om 10 uur is iedereen wel met voetbal bezig. De ene traint in de zaal, de ander speelt op het veld, een vader is scheidsrechter en moeders kijkt, zoals meestal met de camera in de aanslag. Om 12 uur is iedereen weer thuis – krantje, koffie en libelle. En dan opeens bedenk ik mij dat ik dit weekend niets ‘moet’ em daar ga ik eens heerlijk van genieten.

Eerste week kerstvakantie, vaste prik: het van Wonderenzaalvoetbaltoernooi. 24 jaar geleden besloot de familie van Wonderen dat de winterstop te lang duurde en dat de kinderen ook in de kerstvakantie heerlijk zouden moeten voetballen. Het van Wonderenzaalvoetbaltoernooi ontstond. In 24 jaar is dit toernooi uitgegroeid tot een 4 daags evenement. Elke dat strijden de teams van pupillen en jeugd om een plaats in de finale. In de ochtend de pupillen, aangemoedigd door vaders, moeders, broers en zusjes en in de middag de jeugd, mede aangemoedigd door vrienden en vriendinnen. Om 8 uur starten de eerste wedstrijden en is het rustig in de zaal. De kinderen in het veld komen stram in beweging en de ouders op de tribune snakken naar hun kop koffie. In de loop van de dag neemt het rumoer toe. Zo gaat het ook in de loop van de week. Op de een of andere manier wordt het steeds drukker in de zaal en vandaag bij de finales en de wedstrijd van het eerste met het g-team is de tribune overvol. Ook onze jongens doen mee. De een maandag en de andere gisteren. Deze laatste werd eerste in de poule, dus mag vandaag nog een keer aantreden in de kruisfinales en wie weet ook nog in de finale. Dat betekent dus 3 dagen sporthal. En als fotograaf van de vereniging, kun je het eigenlijk niet maken om die ene dag dat jouw kinderen niet spelen geen foto’s te maken, ben je er dus 4 dagen. Maar de sfeer is goed en iedereen vindt het leuk dat er foto’s zijn. Ook al zijn ze niet altijd scherp en helder. Sportfoto’s maken in de zaal blijft moeilijk.
Voor wie een kijkje wil nemen: De van Wonderenzaalvoetbaltoernooiwebsite

Vandaag, weer of geen weer, moest het pad in de tuin beter aangelegd worden. Dat betekent veel spitwerk en dus veel kleine diertjes die boven komen. Dat levert bezoek op. Helaas wat in de schemer, dus niet helemaal scherp. Maar ik heb hem vaker gezien, dus de camera blijft in de aanslag.

Herfstvakantie, vandaag begonnen en duurt een week. Natuurlijk hebben we allerlei plannen. Manlief moet op missie naar Moldavië en is ook deze herfstvakantie niet thuis. Er is hard gewerkt de laatste weken, dus mijn witte vensterbanken zijn grijs, mijn glimmend zwarte piano is mat en zo kan ik nog wel even doorgaan… het hoekje beneden van de kinderen, de stapels met wel/niet gelezen tijdschriften, de kamers van de jongens…….
Nu L. ook een eigen bedrijf heeft dus graag wat meer ruimte op zolder om al zijn zooi neer te leggen moet er ook iets aan de zolder gebeuren. Niet leuk, maar ik ben het wel met hem eens. Dus ook daar moet wat gebeuren. Uitzoeken en vooral veel weggooien vindt hij. En in de tijd die over is willen we ook nog een vent voor Fluf gaan zoeken, mijn ouders, zusje en mini-neefje bezoeken, eigenlijk ook wat werken en de kinderen willen ook gewoon lekker thuis niets doen.

Waarom duurt de herfstvakantie maar één week??

Het nadeel van ouder worden is dat je ouders ook ouder worden. Om je heen laten vaders en moeders van vrienden en bekenden het leven en je weet dat er ook een tijd zal komen dat jouw ouders er niet meer zullen zijn.
Vanmiddag kwam mijn vorige buurvrouw even langs. Normaal zag je elkaar dagelijks en wist je hoe het er in de familie bijstond. Nu woont ze al een half jaar aan de andere kant van het dorp,nog niet heel ver weg, maar toch… je gaat niet “even” langs.
Haar vader heeft al ruime tijd slokdarmkanker. Een dik jaar geleden ben ik ’s nachts van huis gewisseld omdat ze halsoverdekop naar het ziekenhuis moesten. Hij zou de ochtend waarschijnlijk niet halen. Hij kwam er wonder boven wonder weer bovenop en leeft nog steeds, maar het gaat steeds minder. Haar schoonvader is 3 jaar geleden aan hetzelfde overleden. Nog even en dan hebben de kinderen geen opa meer. Mijn vader moet binnenkort aan zijn hart geopereerd worden, 3 tot 4 bypasses. Op dit moment is hij al moe als hij aan een activiteit denkt. Mijn schoonvader is al een tijd depressief en is nu in een open afdeling opgenomen. Hij is altijd boer geweest en heeft veel fysiek werk geleverd en nu is het lichaam op. Maar de geest heeft dat nog niet geaccepteerd.Opeens gaat alles hard en merk je dat het oudere mensen worden. Het hoort bij het leven, zeggen mijn buurvrouw en ik dan tegen elkaar, maar het is wel het minder leuke deel van het leven.

Eindelijk was het dan zover, de zorgvuldig gespaarde kaartjes voor de Efteling gingen we dan na maanden eens gebruiken. Ze lagen al maanden klaar op de piano, maar bij de Efteling moet je een beetje het juiste moment afwachten. Volgens de website is het in oktober gemoedelijk druk. Wat dat betekent merken we als we in de buurt van het sprookjespark komen. We zijn niet de enige en staan in de file. Ergens achteraan is nog een plekje voor de auto, gelukkig, want bij de aanbieding zat ook een parkeerkaartje. Als we naar de ingang in de verte lopen, zien we nog een parkeerplaats. Gelukkig, die is nog leeg. Eenmaal in het park, bepalen we onze strategie. Wij hebben de pandadroom nog niet gezien, dus die staat als eerste op het programma. Als we net in de rij staan, vinden J. en M. dat zonde van hun tijd. Zij hebben dit al een keer gezien, dus zij gaan richting de Vogelrock. Na een uur hebben wij de pandadroom gezien. Niet echt iets voor de efteing, maar wel mooi. Daarna naar Villa Volta. Er is geen rij en na een inleidend verhaar zitten we. Ik word helemaal raar in mijn hoofd en er gebeurd nog niets…denk ik. Daarna zou ik toch echt misselijk moeten worden want ik ga twee keer over de kop, denk ik. Maar het lijkt allemaal gezichtsbedrog en ik ben er nog niet uit wanneer ik nu bewoog en wanneer de muren. Duizelig kom ik buiten – een ervaring rijker. Vanaf dat moment zijn de achtbanen voor de rest van het gezelschap en stap ik alleen nog in rustig en wat minder rustig kabbelende bootjes, langs mooie bloemenvelden, spetterende watervallen en arabische dorpen. Verder werp ik mij op het maken van foto’s van familieleden die ergens op grote snelheid ondersteboven hangen. Als J. en de jongens nog een keer zo’n snelheidsding gaan doen, nu de bobbaan, gaan L. en ik nog even naar het sprookjesbos. We verwonderen ons over het vliegend tapijt en en de snel groeiend tulpen en zijn getuigen van de dansende waterlelies. In een lange rij auto’s nemen we afscheid van de efteling. Maar veel sneller dan verwacht zijn de files opgelost. Het begint te regenen. We hebben geluk gehad.