Eindelijk een beetje sinterklaas zoals het zou moeten zijn. We vieren het met de hele familie in een groot huis ergens in West Brabant, leuk, gezellig, soms wat stressie, maar toch. Zaterdagavond is steevast sinterklaasavond. Maanden van te voren worden de lootjes getrokken en natuurlijk pas in de laatste dagen de cadeaus gekocht en de surprises gemaakt. Eerst met alleen de kinderen, toen wat kleinkinderen erbij en nu komen ook de vriendjes van de kleinkinderen al mee. Gezellig, maar pakjesavond wordt dan lang. Tot vorig jaar werden de lootjes nog gedeeltelijk uitgezocht en was het niet mogelijk iemand binnen het eigen gezinnetje te krijgen. Dit jaar gaat het anders en zijn de lootjes gewoon over iedereen verdeeld. Wij kregen onze lootjes in één envelop. Ik trok gelijk mezelf, haha. Maar nu weet ik dat mijn oudste mij heeft. Aan één kant natuurlijk niet leuk, maar aan de andere kant hebben we nu eindelijk weer deuren met heel groot erop dat je niet binnen mag komen. Wordt er weer heerlijk geheimzinnig gedaan. Misschien dat ik voorstel dat zodra de jongste ook meedoet met lootjes trekken dat men gewoon in het eigen gezin lootjes trekt en dat we gewoon in het grote huis de cadeautjes verdelen. Want dat vond ik vroeger al het leuke van Sinterklaas, die geheimzinnigheid, dichte deuren met grote brieven: Verboden Toegang!!!!!!!! Eerst kloppen!!!! Supriseavond in het grote huis hoeft van mij niet zo, gezellig samen zijn, een spelletje doen, lekker kletsen. Niet het gestress en die tafels vol met cadeaus waar geen einde aan lijkt te komen. Dát krijg ik denk ik helaas niet voor elkaar, want het grootste deel van de familie vindt het leuk. En gewoon wij met z’n vieren thuis, vind ik weer een beetje saai. Dus ik ga nog op pad voor het vriendje van mijn nichtje, die ik twee keer gezien heb. Een aardige knul, maar wat weet ik nu van hem. Geen diepzinnig gedicht dit jaar. Maar ik ben reuze benieuwd naar wat ik krijg als surprise en ik geniet van het ‘Verboden voor mama’ op zijn deur.

Plots sta je in je relatie op een breekpunt. Al doorlevend merk je dat je uit elkaar bent gegroeid. Dat kleine ergenissen grote irritaties worden. Dat IK belangrijker is geworden dan WIJ. Dan leef je een poos naast elkaar en dan is daar plotseling de vraag of we op deze manier wel verder willen. Je vindt allebei van niet en dan realiseer je je opeens dat WIJ eigenlijk ook belangrijk is. Dat je niet alleen verder wil, maar samen. En na al die jaren blijkt dat je opeens wel met elkaar kan praten. Moeizaam, maar toch. Maar het verleden kun je niet wegpoetsen en er lijken opeens ook andere wegen te zijn. En het lijkt dat de bocht in onze weg een splitsing gaat worden. Maar het is nu niet in te schatten waar die splitsing is. En ook op een splitsing kun je nog besluiten allebei dezelfde weg verder te nemen. Maar zover is het nog niet. We gaan nu onze weg tot de splitsing en we gaan daar een goede weg van maken. En we moeten proberen om tijdens de weg naar elkaar te kijken en niet teveel bezig te zijn maar wat er op de splitsing ligt. En ik denk aan Itaka, het eiland waar Odysseus naar toe ging. Onderweg gebeurde vanalles, het eiland bleek niets te zijn. De weg ernaar toe is belangrijk, hoe je die beleeft en laat die splitsing nog maar even in de verte blijven liggen. Kortzichtig? misschien. Leefbaar? voor mij denk ik wel.

Mijn broertje heeft een eigen designbureau en sinds kort zit hij op een wel heel leuke locatie in Amsterdam. Vandaag had hij dus maar met mede kantoorbewoners daar, een feestje georganiseerd. Dat was werkelijk fantastisch, want het kantoor van broerlief kijkt uit op het IJ. En toevallig kwamen daar vandaag allerlei grote, hele grote, kleine en hele kleine bootjes langs. De ontspoorde trein van begin van de week, was helemaal het spoor bijster.
De foto’s staan alleen even op de laptop, maar die is draadloos en op dit moment dus verbindingsloos. Maar als de verbinding weer hersteld is (morgen??) dan natuurlijk ook snel wat plaatjes.

Het zit er weer op. Na één volle week zon en zomerse temperaturen en één dikke week met regen en zonneschijn is het weer gebeurd. Het was heerlijk en het leek veel korter dan voorgaande jaren (hoewel het maar één dag scheelde en we veel minder tijd kwijt zijn geweest met de heenreis).
Tjechië is een mooi land. De omgeving van Cheb en Franzikovy Lazne hebben we voor een groot deel per fiets verkend. (manlief en de oudste nog iets meer dan de jongste en ik) en de omgeving van Karlovy Vary zelfs voor een deel met een bootje over een soms woest stromende rivier. Veel gelezen (zelfs in declarabele tijd) en heerlijk ontspannen.
Foto’s volgen nog, die staan nog ergens op een laptop. Kan iedereen een beetje meegenieten. Die ene foto die de buurman op de camping heeft gemaakt van mij in bikini laat ik niet zien. Die gebruik ik voor mezelf, om tot me te laten doordringen dat een beetje sporten of oefeningen geen kwaad kunnen.

Hët is ons gelukt. Via een raar Tjechisch toetsenbord in een internetcafe waar de kogels bijna om je oren vliegen. We yitten heerlijk aan een meertje en we hebben yalig weer. De y en de z kloppen hier niet helemaal, waar wat maakt het uit. Wij genieten voorlopig en de bozs amuseren yich.
We gaan weer naar buiten = vakantie vieren.

Nog even de laatste dingen – video op scherp zitten voor dat wat niet gemist mag worden, slapen en dan vertrekken. Wat altijd een gehaast en gestress was liep nu op rolletjes en ruim op tijd is alles gepakt. nog even de fietsen op de kar en we kunnen vertrekken. Nooit gedacht dat het ook zo zonder stress kon. Kijken of me dat elk jaar nu gaat lukken.

Vandaag is het dan pakdag. Dat ligt allemaal redelijk op schema en ik denk zelfs dat ik vanavond eens niets hoef te doen. Daarin merk je ook dat de jongens groter worden. Die regelen die dingen nu zelf en die kun je nu ook om een boodschap sturen. Maar het is hier weer hollandsch heet, dus we plakken nu alweer aan alle kanten. Morgen dan een dagje plakken in de auto. Helaas hebben wij alleen arko en geen airco.
Eén twist moet nog gewonnen worden. We hebben één mp3 speler waar mp3 cd’s in kunnen. Traditioneel gaat daar de mp3 CD in van de top 2000 en genieten wij (de ouderen) voorin. Maar de jongens hebben nu ook een mp3 CD gemaakt met hun muziek en die willen ze ook luisteren. En ik moet zeggen dat niet alles onze smaak is 😉

En dan begint het opeens te kriebelen. Vandaag de kar van de ene (ver weg) garage naar de andere (direct achter het huis) gereden. Tenten netjes opgevouwen in hun tas, nieuwe gasfles en al lekker gestapeld. Vakantielijst uitgeprint, op de vakantielijst van de oudste meer dan de helft van de broeken geschrapt, wetend dat van de rest de helft ook niet gedragen wordt en elke keer als ik zenuwachtig werd tegen mezelf gezegd. Je hebt niet alleen morgen, maar dit jaar heb je daarna ook nog een dag, want normaal halen we 2 dagen voor vertrek de kar en nu 3 dagen. Zou ik dan dit keer niet de avond voor vertrek als een kip zonder kop rondrennen en gewoon morgenavond al klaar zijn???
OOOHHHH wat lijkt me dat zalig, maar het zal wel weer niet – ik denk (vrees zelf) dat ik toch maandagavond nog alles moet doen, maar het lijkt een klein beetje alsof het dit jaar toch wel mee zal vallen.

Dinsdag is het zover. Dan vertrekken we voor onze welverdiende vakantie. Maar ik weet niet wat het is (nou eigenlijk weet ik het best – zeker na een blik uit het raam), maar ik ben nog niet in vakantiestemming. Pakken – tja wat moet je inpakken? Laarzen, paraplu’s, regenjassen en voldoende droog goed. Oh en een stapel boeken om heerlijk in de tent te kunnen lezen, terwijl de regen naar beneden stroomt en onder de tent doorloopt. Zit je in huis toch comfortabeler.
Dáár is het vast beter, maar dat brengt me híer nog niet in de stemming. Uiteindelijk komt het allemaal goed en komen we ook wel op tijd weg en genieten we er ook wel weer van… maar qua voorbereiding is het zo niets.
Straks eerst maar eens langs de ANWB, routekaarten en zo kopen, dan langs de Aldi, voor wat vakantievoer en wie weet, komen we er dan langzaam in.

Het is al wat later en ik heb een snaai bui. Ik duik in de koelkast. Daar ligt een zak met minimarsjes enzo. Deze is leger dat hij zou moeten zijn. Als ik in de kast duik vind ik een zak met spekkies die leger is dan hij zou moeten zijn en bovendien vind ik daar een plotseling aangebroken pakje tuccies. Kennelijk ben ik niet de enige die stiekem snaait en ik weet precies wie het is. Het is erfelijk. Bij ons thuis raakten ook dingen opeens op en niemand die er wat van wist en iedereen zweeg en je hoopte dat iemand anders op zijn donder kreeg. Maar ja… als niemand natuurlijk iets gepakt had… De buurvrouw, die kreeg bij ons altijd de schuld.
Hier niet. Ik spreek de dader er weer op aan, dat hij niet steeds mag snoepen, dat hij als hij uit school komt een koek mag, dat hij fruit mag pakken en drinken en dat hij als hij dorst blijft houden, maar water drinkt.. eigenlijk moet hij doen wat ik eigenlijk ook zou moeten doen….
Hij heeft alleen pech dat hij hier de baas niet is, en ik wel.

Manlief zit in een zaalvoetbalteam. Zo eens per jaar is er bij iemand uit dat team wel wat te vieren, zo ook gisteren. Eén van de mannen was verhuisd en gaf gisteren een housewarmingparty voor de teamleden en aanhang. Het leuke is dat er ook allerlei dwarsverbanden zijn want iedereen heeft in Wageningen gestudeerd en een aantal van de partners ook. Zo ben ik niet alleen partner, maar ken ik ook weer een aantal mensen uit het team van voor het voetbalteam. Ondertussen heeft ook iedereen kinderen en die kunnen het ook prima met elkaar vinden. Het is een gezellig geheel en altijd jammer om weer te gaan. En ook elke keer zeggen we weer dat we het vaker moeten doen. Dus werd alweer druk gespeculeerd wie volgend jaar al weer wat te vieren heeft. Gaat er nog iemand verhuizen? Of wellicht nog promoveren? Wat dan ook – volgend jaar dus weer, of wellicht lukt het nu om eerder elkaar weer te treffen.

Maar vraag niet hoe. Gisteren begon het feestje van de oudste. Hij heeft het steeds over een ‘slaap’feestje gehad, maar van dat slapen kwam het maar niet zo. Nu vind ik het helemaal geen punt als ik beneden zacht geroezemoes hoor en zij geen oog dicht doen, maar kennelijk moest toch iedereen meegenieten en als je dan weet dat toch op tijd de wekker gaat vanwege werk en school is dat wat minder. Rond 6 uur was ik weer beneden. Niemand sliep en ze waren allen klaar wakker. Door het aantal lege flessen cola kon ik mij dat ook enigzins indenken. Ik heb mijn zwemspullen gepakt en wilde richting zwembad.
Dat leek iedereen een leuk plan, dus snel werden alle bedden opgeruimd. Maar niet iedereen had zijn abo bij zich, dus dan toch maar niet. Ik wel, niet helemaal gerust, want oké zij wakker, ik wakker, maar de rest van de buurt hoefde van mij niet zo.
Dus ff snel 10 baantjes (wel van 50 meter!!) en gelijk weer terug. Daar hingen de nachtbrakers. Eén was nog klaarwakker, 2 probeerden nog heel hard hun ogen open te houden en de rest was ver weg. Leuke plaatjes levert dat op 😉
En als dan eindelijk de jongste naar beneden komt om naar school te gaan, ligt bijna iedereen eindelijk in diepe rust.
Nu zijn ze allemaal toch maar naar het zwembad. De oudste ook, nadat toch echt even de zooi, ook door hem, aan kant is gebracht. Het huis ziet er weer bewoonbaar uit. Nu mijn hoofd nog.
Gelukkig heb ik mijn afspraak voor vanmiddag afgezegd. Ik had het ook niet gered.

Vandaag is de oudste jarig. 13 is hij alweer. Omdat hij geen school meer heeft hebben we besloten vandaag zijn verjaardag te vieren. Ik probeer de tuin een beetje te overdekken, want in het voorjaar is een tuin pal op het zuiden lekker, maar in de zomer kan het een echte stoofketel worden.
Zo is het heerlijk toeven in de tuin. Als de meeste visite is geweest en de rust lijkt teruggekeerd, begint het feest pas echt. De makkers komen en er zijn woeste plannen.
Maar die stranden al op de bank als de eerste DVD’s uit de tassen komen. De volgorde wordt bepaald en er wordt gekeken hoeveel kinderen er op de bank kunnen. Met een bak chips en cola kan de eerste film gestart worden. Als het tijd wordt voor mijn kookkunsten zit iedereen al kennelijk redelijk vol. De patat blijft staan, maar de broodjes hamburger zijn zo weg. Duidelijk geen kinderen van de patatgeneratie. Nu zijn ze even voetballen, maar straks gaat de volgende DVD erin. Het is een soort van slaapfeestje, maar dat slapen moet ik nog maar even bezien. Maar het is een leuk stel.
De afspraak voor morgen maar afgezegd. Even tot rust komen.
Zou het de leeftijd zijn of de gebreken van ADHD beginnen te zien. Ik kan die meerdere dingen achter elkaar niet meer overzien. Of was ik mij vroeger gewoon niet bewust dat ik het niet kon overzien en denk ik nu beter na en overzie het niet meer. Anyway – morgen weer even op adem – was in de machine niet vergeten en dan kunnen we er zaterdag weer tegenaan – weer druk programma.

Gisteren was de laatste dag van de avondvierdaagse. Traditioneel schuivelen we door het dorp: defilé voor de Heidehoogheden, de Heidekoningin en de Heideprinses en verder de burgemeester en wat andere notabelen. De meeste kinderen vinden het toch wel stoer om al deze mensen een handje te geven. Onze jongste ook. Maar bij de Heidehoogheden bedenkt hij zich geen moment. Hij gaat ervoor.

Na twee weken Kenya is manlief weer thuis. Naast de gezelligheid van weer samen is het ook weer einde ‘Rijk alleen’.
En de opmerking dat we toch hadden afgesproken dat we dáár geen tafel in de tuin zouden zetten, en dat het wel een rommeltje is, en dat er overal wel wat ligt. Dat laatste klopt, maar die tafel…. dat had hij met zichzelf afgesproken. Ik heb gezwegen, maar ik vrees dat het laatste woord over mijn buitenkantoor nog niet gezegd is.

Vanavond weer vol goede moed de wandelschoenen aangetrokken. Regenjas mee, maar het bleef heerlijk droog. Met de 5 kilometer van gisteren nog in gedachten schatte ik mijn kop koffie thuis in op ca kwart voor acht. de dinsdag wil nog wel eens een iets langere dag zijn, maar dat moest toch lukken. Konden we gisteren nog wat tempo maken, vandaag zaten we achter een echt slome groep. Dus meer kilometers en dat schoot ook nog eens niet op. Dus nu is het al kwart over acht, nog geen koffie en een paar voeten die nog niet aan de wandeling van morgen willen denken.
Straks heerlijk onderuit. CSI Miami, met de video op Desperate Housewives. 2 uur rust voor mijn arme voetjes

Het genot van iedere moeder denk ik, de avondvierdaagse. 4 dagen mogen de kids door de omgeving struinen in een moordend tempo :S. Gelukkig loopt alleen de jongste nog mee. 5 kilometer loopt zijn groep nog. Dat is te doen. De oudste en ik lopen samen met de groep mee. Het tempo is slopend. Slof slof achter elkaar aan. Als je te snel gaat,zit jeop de hielen van je voorganger. Vooral in het begin, als meerdere scholen de route in schuiven is het ergenis. Wij laten 2 groepen van een andere school ertussen en dan zijn wij weer. Natuurlijk gelijk commentaar ‘Kinderen wacht maar even want deze school heeft kennelijk haast’. Dat andere klassen van hun school gewoon voorpiepten, was natuurlijk even ontgaan. De motregen zorgt voor heerlijke verfrissing en gelukkig is er halverwege koffie. Terwijl de kinderen heerlijk lopen te klieren, kletsen wij, de ouders, gezellig bij. Ach het is best leuk, die avond4daagse. Alleen is het vertrek om 18 uur, dus dan moet het eten klaar en op zijn. Dus moet je toch op tijd beginnen met koken. Wat er op het menu staat bij vele gezinnen is duidelijk bij de C1000, waar de hele vriezer met pizza’s leeg is. Zorgen dat ik woensdag op tijd ben. Vandaag heb ik voor 2 dagen macaroni gekookt.
Morgen weer lopen?? Of sturen we dan alleen de jongste op pad. We kijken morgen wel weer even naar de lucht. Als hij niet te grijs is gaan we. Tenslotte zijn we alweer voor acht uur thuis. Volgend jaar hoeven we pas weer de 10 te lopen.

De zomer lijkt in volle hevigheid uitgebarsten, dus tijd voor een blik op het terras. Dat is niet groot en er zit nog een zandbak in van 1×1,5m. Die neemt dus ruimte in, want hij wordt al een jaar niet meer gebruikt. Dus die moet eruit. We hebben dat ding jaren geleden ingegraven en op de bodem liggen mooie stoeptegels die dus eigenlijk op het zand ipv onder het zand zouden moeten belanden. Woensdag komt manlief thuis dus voor die tijd moet het eigenlijk even gebeuren. Want ik wil op die plek onze grote terrastafel zetten (staat nu nog in de garage) en dat ziet hij niet zitten. Er staat nu al een klein tafeltje op het terras en twee vindt hij te veel. Dat die vorig jaar ook allebei op het terras stonden maakt niet uit. Teveel is teveel, dus einde discussie. Ervaring leert echter dat als het er eenmaal staat het wel goed is, dus het moet gewoon daar staan straks. Dus moet de zandbak even geregeld worden. Zand eruit, tegels eruit, houte bekisting eruit, zand er weer in, tegels er op, tafel uit de garage…..klaar voor de zomer.
Ik verheug me al op een heerlijke werkplek onder de parasol, aan die grote tafel.

Als volledig team, getraind en met ondersteuning van hun 3 trainers/begeleiders namen de kinderen het gisteren tegen ons op. Dankzij het meespelen van 2 kleine broertjes hadden wij ons elftal compleet, geen wissels. Een beetje jaloers keken we naar de bank van de tegenstanders, waar wel 5 mensen op zaten. We hielden lang stand, maar konnen het net niet winnen. Dat kwam ook door een zich dapper in het doel werende moeder (niet deze) die niet altijd een antwoord had (logisch) op de harde schoten van de jongens. Maar na de wedstrijd wilden de jongens ons ook nog overtreffen in strafschoppen. En dát hebben we ze niet gegund. Onze keeper moest weg en dus een meer ervaren vader in het doel. Dat hielp al, en de vele missers van de jongens ook. En toen ook deze moeder nog met een keihard schot scoorde, waren wij in ieder geval de overwinnaars van de penaltyreeks.
Alleen vandaag voel ik mij iets minder een winnaar…au au mijn voeten, mijn benen, mijn alles.