De oudste heeft kaartjes gekregen voor de wedstrijd Jong Tjechie – Jong Engeland. Iedereen die de scheidsrechterscursus volgde op de voetbalvereniging kreeg 2 kaartjes. Eén voor hemzelf en één voor een begeleider. Maar een aantal jongens kon niet en toen had ik opeens 4 kaartjes. Dus vanmiddag is hij vertrokken met 4 vriendjes naar het Gelredome. Ik had er nog een vijfde kaartje bij kunnen regelen. Met de trein heen, daarna met een pendelbus naar de gelredome. Ach ze zijn allemaal (bijna) 15 en een interland bij het EK onder 21 is wat anders dan een wedstrijd van het grote Oranje of Engeland. Maar toch, je wilt ze begeleiden, helpen. Het zal allemaal wel goed gaan. Ondertussen weet hij hoe de deuren van de trein open moeten. Ze hebben allemaal een mobieltje en ze zijn met elkaar. Loslaten moet je ze toch een keer, beetje bij beetje.
Keuzes
Vrijdag vertelt de oudste dat hij de volgende dag de hele dag gaat werken. Nou, zeg ik hem, dat kan maar tot half 5, 5 uur, want half 6 vertrekken we richting oma en opa Boerderij. Protest volgt, want korter werken is minder geld en niemand had hem verteld dat wij naar oma en opa gingen en wanneer we dan terugkwamen. Nou, dat zal zondag tegen de avond zijn of anders misschien maandag in de loop van de dag. Dat zien we nog wel. Dat kon al helemaal niet, want zondagmiddag had hij juist met een hele grote groep afgesproken om te gaan voetballen. Iedereen zou komen en dan was juist hij er niet. Hij bleef dan wel thuis. En dat is weer iets dat wij niet zo zien zitten, bovendien vinden oma en opa het ook leuk als hij komt. Het is een hoop gesputter en protest. En daar zit je als moeder dan middenin. Dinsdag hebben we daar ook nog een begrafenis, dus manlief blijft er zowiezo. Ik zal terugmoeten omdat de oudste geen vakantie heeft en dinsdag dus gewoon weer naar school moet. De jongste heeft wel vakantie en kan dus leuk met zijn vader op de boerderij blijven. Ik probeer een compromis te vinden. Manlief leest de krant. Maar de oudste kijkt wel uit om met zijn vader in discussie te gaan lijkt wel. Dat gaat heerlijk via zijn moeder. Uiteindelijk overleggen we dat ik de volgende dag dan om ca half twee zal vertrekken, zodat hij op tijd bij dat voetbal kan zijn. Blij ben ik er niet echt mee, want dat is rond etenstijd daar en ma wil graag dat we daar wat eten. Het is die zondag wat geren. Schoonouders komen laat terug uit de kerk, want er was ook nog koffiedrinken na, waarbij een film werd vertoond over een project waar de kerk bij betrokken is in Hongarije. Ondertussen laat ik de oudste een SMS naar zijn vriendje sturen dat we wellicht wat later zijn. Met een minder gevoel vertrek ik met beide jongens tegen twee uur. De jongste wil toch niet blijven, hij twijfelt en ik merk aan manlief dat hij het niet prettig vindt dat hij meegaat. Hij vindt het zowiezo niet prettig dat wij al vertrekken. Mam vindt het ook niet leuk dat we zo snel al gaan. De oudste zit al ongeduldig in de auto. Ik heb meer de neiging om hem te laten bellen dat we niet komen dan om weg te rijden. Maar goed, dit is afgesproken. We zijn nog maar net onderweg als de jongste al wat meer twijfel begint te uiten. Zal ik stoppen en omkeren? Bij de oudste komt langzaam naar buiten dat hij eigenlijk niet weet óf iedereen komt. Zijn vriendje zou misschien komen.. en die hadden ook gezegd dat ze misschien we zouden komen. Hoe zeker is hij eigenlijk dat iedereen komt? Nou niet dus. Ik onderdruk nog meer neiging om om te keren. Waar ben ik nu eigenlijk mee bezig. Ik stel een aantal mensen daar teleur, die graag hadden gewild dat we langer bleven en waarvoor, voor een kennelijk hele vage afspraak van de oudste. We rijden toch door, maar ik laat duidelijk merken dat ik niet blij ben met de gang van zaken. Het is de hele weg stil in de auto. Thuisgekomen zegt de jongste al gelijk dat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt en had moeten blijven. Een uur later blijkt dat de oudste ook een verkeerde keuze heeft gemaakt. Er was niemand. Ik had mijn gevoel moeten volgen en gewoon langer moeten blijven.
Slaapfeestje
De jongste was eind maart jarig, maar het was er nog niet van gekomen om een feestje te geven. Dat moest dus gisteren maar gebeuren en dan gelijk een slaapfeest. Nou ja, slapen doen ze dan zo min mogelijk natuurlijk en daarom wij ook. Om 5 uur waren de makkers er en de eerste stap was het zwembad. Dus dat was voor mij nog even rust. Om 7 uur waren ze weer terug en zeer hongerig. De hamburgers, fricandellen, worstjes en kroketten en de daarbij behorende broodjes, waren niet aan te slepen. Toen de oudste in groep 7 zat had hij ook een slaapfeestje. Om 8 uur lagen de knullen al met pyjama in hun slaapzak en draaide de eerste film al. Hier duurde het wat langer, maar om half 10 draaide pirates of the caribbean en was het stil en rustig. Toen was het voor mij de hoogste tijd. Beneden was het afwisselend rustig en wat rumoerig, maar erg werd het nooit. Ze lagen of film te kijken of gezellig te kletsen. Nu zijn ze allemaal weer vertrokken. Twee hadden een voetbaltoernooi. Ben benieuwd, want ze hadden de ogen maar half los. Ze hebben het in ieder geval reuze naar hun zin gehad. De jongen die de knullen in de klas een beetje in zijn greep heeft, was bewust niet uitgenodigd. De rest was gelijk een stuk gezelliger. De jongste zat er goed tussen. Hopelijk helpt dit feestje hem een beetje om te zien dat ze hem best mogen en dat hij er gewoon tussen hoort. En wij, wij zijn een beetje brak, maar ik moet zeggen dat het nu wel weer meevalt. Vanmorgen voelde ik mij een stuk brakker.
Tulpkamp
Grote tassen, flessen met cola, sportdrank, blikjes energiedrink, zakken chips, spekken, kussens, slaapzakken, stapels met handdoeken….. ja, het is weer tijd voor tulpkamp. En heerlijk nu de jongens groot zijn, ze pakken helemaal zelf. Morgen wordt de jongste opgehaald, want mams mag nog niet rijden en de oudste had een vage afspraak die niet doorging. Spannend of hij het op tijd gaat redden. Maar als hij zorgt dat hij op tijd bij het vertrekpunt is, is er vast nog wel een auto met een gaatje. Gelukkig staat er daar altijd nog leiding, maar dat betekent dat je het slechtste plekkie hebt op de slaapzaal. Risico. Wij hebben vanaf morgen het rijk alleen en als manlief woensdag voor twee dagen naar Duitsland vertrekt ben ik helemaal in mijn uppie. Maar er is voldoende te doen. Vrijdag komen de dweilen (want dat zijn ze echt tegen die tijd) weer thuis. Paps haalt ze op. Schor, een berg vuile was en verder lege tassen want alles is dan natuurlijk verder op. Maar ze hebben dan een heerlijk week achter de rug en met de weerveruitzichten kan het echt niet meer stuk denk ik.
Bergrace by night
Voor de tweede keer deed de oudste mee aan de Bergrace by night, een hardloopwedstrijd van Wageningen, naar Ouwehands Dierenpark op de Grebbeberg. Streven: zijn tijd van vorig jaar verbeteren. Ik was nog maar net in Rhenen gearriveerd of de eerste lopers kwamen binnen, en daar zat hij bij. In de algemene wedstrijd werd hij derde, wat ik een hele prestatie vind. Mooi te zien was zijn reactie. Hij kwam redelijk leeg binnen, baalde wat, want hij had de finish eerder ingedachte en had eigenlijk net niet genoeg over. Maar zodra hij in de gaten kreeg dat er toch nog een kans was op het podium te komen klaarde zijn gezicht op en toen zijn naam werd genoemd bij de derde tijd straalde hij van oor tot oor. Ook zijn broertje en een maatje van zijn voetbalteam waren door het dolle en deelden in de vreugde. De smaak van de overwinning te hebben geproefd, gaat het volgend jaar zeker weer, wellicht samen met zijn vader…..wie weet.
paaseieren zoeken
Het leuke van pasen is ook onze traditie van paaseieren zoeken. Elk jaar de eieren op een moeilijker plekje. 3 kleuren eieren dit jaar. Voor beide boys een eigen kleur (10paaseitjes) en daarnaast nog 2 roze paaseitjes. De oudste heeft al snel de locatie van de eitjes van zijn broertje ontdekt.Sssst, natuurlijk niet verraden, broertje zou dan eens mogen winnen. Na een flinke poos zoeken, heeft de jongste al zijn eitjes en missen er eitjes van de oudste. Gek, is mijn geheugen dan zo slecht?? Ik weet toch bijna zeker dat ik in dat ene potje toch een donkere had gedaan??? En boven op de pergola had ik toch van elke kleur 1???? En waar had ik nu toch die tweede roze verstopt???? LOL.. 3 eitjes niet meer te vinden en ik heb ook géén idee meer waar ze zouden moeten liggen….. zouden er vogels mee vandoor zijn??? Of komen we ze straks toch nog ergens tegen???
Trots
De jongste komt terug met zijn cito-uitslag. Nu had zijn broer hem wel duidelijk verteld dat hij wel verwachtte dat zijn kleine broertje met een betere score thuis zou komen dan hij. Klein broertje is namelijk slimmer, vindt grote broer, dus de uitslag moet beter, want anders…. Dat is voor kleine broer een hele opgave, want grote broer had 549 als score. Nu vond ik dat al een hele goede score en nog hoger… het kan bijna niet. 550 is immers het hoogste. Maar kleine broer ging rustig aan de slag en wist de schade te beperken tot 5 fout in alle algemene toetsen en nog eens 2 in de toets wereldorientatie. Waarmee hij ruim aan de opdracht van grote broer voldeed. Zijn score 550! En daar mag je als moeder best wel een beetje trots op zijn. Maar stiekem juich ik wel “Gelukkig niet foutloos” 😉
Geheugen
Gisteren wil ik even reageren op een artikel in een tijdschrift en kom op de website van de school van de oudste. Het eerste bericht wat ik zie is dat er de dag ervoor open lessen gymnasium en technasium waren met na afloop voorlichting voor de ouders. De jongste wilde graag naar deze open lessen, waarom is hij niet gegaan? Waarom weet ik van niets?
Ik storm naar beneden en confronteer hem. Wist hij hier van?? Ja. Waarom ik dan niet?? Waarom hangt er niets op het prikbord, waar zijn de brieven die hij wellicht heeft gehad? Ik ben echt pissed, niet kwaad, maar van dat teleurgestelde, waarom gebeurt hem dit, soort van spijt, weet ik voor wat- gevoel. Ik zie en voel de wanhoop van dat jochie. Tijd kun je niet terugdraaien. Dit is een gemiste kans. Ja er had een brief gezeten in de map die hij op die school had gekregen en hij was het daarna gewoon vergeten…. En langzaam besef ik dat er uit dit jochie steeds minder komt. Hij komt uit school, zet zijn radio aan en gaat heerlijk op zijn bed een boek zitten lezen. Hij lijkt langzaam steeds meer in zijn eigen wereld te gaan leven en daarbuiten…. daarbuiten vergeet hij. En ik vraag me af hoe ik hem daarbij kan helpen en ik weet het niet. Ik kan hem leren overal briefjes op te hangen, maar hoe krijg ik hem uit dat eigen wereldje. En terwijl ik mezelf de schuld loop te geven, want ‘had ik daar ook niet beter op moeten letten?’ komt de oudste en ik merk dat hij ouder wordt, volwassener. ‘Mam, daar moet je jezelf niet de schuld van geven. Hij heeft ook zijn eigen verantwoordelijkheid. Hij wil toch naar die school, dan moet hij daar toch zelf op letten? Dat hoef jij niet allemaal te doen. Hoe kun jij nu helpen iets te onthouden wat je niet weet”. En ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch blijft het malen – waarom heb ik niet beter opgelet en gezorgd dat ik het wel wist.
En ik merk dat ik ook baal omdat het af en toe zo overduidelijk lijkt dat hij toch wat van mijn ADHD heeft, als is die H dan ontzettend klein of niet aanwezig. En ik denk dat dat mijn hoofdprobleem is. En ik weet dat ik er niets aan kan doen… maar toch.
Kinderen, computers en virussen
Opeens staan we op de blacklist van spamcop. Nu kan dat komen door een foutje van mij, want ik maak gebruik van de spamcopfilter en meld binnenkomende spam daar netjes aan. Dat doe ik nu niet meer dus. Maar het kon ook komen omdat een computer bij ons in het netwerk besmet is en dus leuk spam staat te versturen. Dus alle computers aan de test en ja hoor, die van de oudste meldt van alles. Dus scan 1, maar die kan niet alles wat hij vindt weggooien, dan maar de volgende, een online scan bij housecall, maar die stopt er halverwege mee. Dan is het tijd voor de noodtroepen van pchelpforum. Daar volgen we de handleiding van HiJackThis. Weer een scan, maar nu met de online Windows Live Scanner. Bingo, nog meer en weer kan niet alles worden verwijderd. We gaan naar veilige modus en draaien daar een serie spyware, malware en virusverwijderaars. Ook die vangen weer van alles, maar ook hier blijkt dat er toch nog wat blijft liggen, want een volgende scan met de live scanner vangt ook weer van alles, en hé heb ik dat al niet een keer verwijderd?? Ondertussen komen er opeens popups, gaan er steeds meer dingen mis en begin ik het ergste te vrezen. Maar met geduldige mensen aan de andere kant van het forum en veel scans later lijkt de computer nu schoon en is zoonlief weer gevoed met allerlei instructies. Hoplijk blijft zijn computer nu een poosje schoon, ik heb er even schoon genoeg van 😉
Bijna echt
‘Grijs’ is de grote vriend van onze jongste. Een schattig klein knuffelkatje wat hij al jaren heeft en wat het beestje ook is aan te zien. Een vergelijk met z’n stand-in had ik al eerder laten zien. Maar volgens zijn baasje was Grijs toe aan een bad. Dus bij het afhalen van het bed, neem ik Grijs ook mee en doe hem in de wasmachine. Ik onderdruk een raar gevoel, want ik krijg bijna de neiging een lauwwarm badje voor hem te maken in de wastafel en hem daarin te badderen. Grijs is zo’n onderdeel van het leven van mijn jongste dat hij soms als bijna echt voelt. Ook als is de jongste bijna 12, toch gaat Grijs overal mee naar toe en slapen zonder Grijs is ondenkbaar. En natuurlijk krijg ik ook bijna elke nacht een nachtzoen van Grijs. Grijs is nu uit de wasmachine en zit nu in de wastafel te wachten op zijn toer door de centrifuge en de droger. En ik moest me erop betrappen dat ik hem uit de wasmachine haalde met een ‘Zo lieverd, je bent weer helemaal lekker schoon’.
Zielig
Ik kom terug van een bespreking. Ik verwacht de jongste aan de tafel te vinden, maar die zie ik niet. Hij ligt in bed, vertelt mijn man. En daar ligt hij, gloeiend, kleine waterige oogjes, hoestje….kortom ziek. Gelukkig was het vanmorgen nog ietsje beter, zodat hij wel sinterklaas heeft kunnen vieren in de groep, maar het bezoek van de sint zelf heeft hij vanmiddag moeten missen. Dan ga ik even naar het dorp en als ik terugkom is het boven donker, ook in de kamer van de oudste. Ik zie wat kleren over een stoel en ik klim op het trapje naar zijn hoge bed en ja hoor, ook daar ligt een bos haar op het kussen… ook zielig. Tja wat wil je eigenlijk met dit weer: warm, nat, koude wind, mist, zonnetje, regen, zweterig, koud….. daar wordt een mens toch ook gewoon ziek van. Gauw maar vol met Nysileen. Als ze het weekend maar beter zijn….
Weer alles overhoop
Gisteren snel met de oudste naar IKEA, want snel bekeken kwamen andere dagen niet zo goed uit. Was rennen en vliegen, want meneer moest ook weer op tijd terug zijn voor de training van het team waar hij nét niet in is gekomen, maar waarbij nog wel een kansje is dat hij er toch bij mag… dus even van je beste kant laten zien.
We racen IKEA door, bestellen het bed, pakken nog een paar dingen voor de buuv en wachten dan ongeduldig bij het afhalen van de goederen. Daar zijn de mensen die na ons kwamen natuurlijk eerder aan de beurt, maar het bed komt er ook nog redelijk snel aan. Passen en meten en het kan net in de auto. Thuis vliegt hij de auto uit om door te rennen naar de voetbal (daar heeft hij nog 2 minuten voor, wat een timing). Ik sleep met de buuv alle spullen snel naar binnen voordat boven de kraan weer open gaat. Na de training gaat de oudste direct weer aan de slag en voor ik het weet staat het kleine kamertje en de kamer met de kasten weer helemaal voor met spullen. We zijn weer terug bij af lijkt het wel. Voordeel is dat ik het nu niet hoef op te ruimen, maar hij, maar toch…. ik wil gewoon weer wat orde in mijn huis. Ik word er zo onrustig van en bovendien heb ik dan de neiging om alles gelijk maar te laten slingeren, want het is toch een zooi en dan ben ik nog verder van huis….Gauw dat bed in elkaar zetten.
Klaar (zo’n beetje)
De overloop is leeg, de deuren zitten er weer in, de kamer waar de kasten nu staan is opgeruimd en de speel/spreekkamer is nu ook netjes. Rest nog iets aan de muur om de gaten te verstoppen, nieuwe gordijnen en nog een stiekem weggemoffeld kratje met ‘hellup wat moet ik hier nog mee’. En dan natuurlijk nog een nieuwe tafel kopen en wat leuke gekleurde stoeltjes, want het kamertje is nog saai. Maar alles is opgeruimd en nu ben ik gewoon ontzettend moe.
En dan wil de oudste ook nog zijn kamer veranderen, nieuw bed, andere inrichting……. pffffffff
Het rekenwonder
In de garage hebben we nog een goed stuk tapijt liggen wat zeer geschikt is voor het kamertje waar ik mee bezig ben. Ik weet de kamer op en schrijf de maten op een papiertje. Met het papiertje ga ik eerst even langs de tapijthandel, waar ze nog wel eens mooie couponnen hebben staan voor een prikkie. Het stuk dat wij hebben heeft hier en daar wel wat verkleuringen, dus misschien toch nieuw. Maar helaas, dus dan maar naar de garage om dat stuk maar eens op te meten. Rol naar buiten, meten, kijken – en ja, daar is wel een goed stuk uit te halen. Weer even terug naar huis om een stanleymes op te halen. Ik zoek thuis nog even naar het papiertje, want de precieze maat is toch wel even handig. 221×253. Eenmaal weer in de garage (die een paar straten verderop is) haal ik het tapijt weer tevoorschijn en meet de juiste breedte af. Voor de zekerheid wil ik nog even op mijn papiertje kijken, maar dat heb ik kennelijk toch weer vergeten. Ik leg het meetlint op het kleed, 150, lint keren 50 erbij is 2 meter – dus als ik daar op 70 ben heb ik 20 cm extra, dat snijdt straks wat makkelijker. En ik zet mijn mes in het kleed en snij mijn stuk af. Om vervolgens weer terug in het kamertje heel verbaasd te kijken dat het stuk te klein is – tja. Ergens hebben mijn hersenen 220 omgezet in 202 of ik ben door het lint van 150 ergens in de fout gegaan. Gelukkig had ik wel die 20 cm extra, zodat ik langs de plint, ‘maar’ stukjes van 2 cm hoef tussen te plakken
De Puinhoop slinkt
Jammer dat deze week niet de groene Kliko aan de beurt is (groen is bij ons overig afval, in tegenstelling tot wat de kleur zou suggeren). Hij is namelijk bijna vol. Niet alleen heb ik lustig van alles richting Kliko gestuurd, ook de jongens zijn er zeer bedreven in aan het worden. Af en toe zie ik er dingen in leggen, waarvan ik denk… kan dat weg??? Maar dan gooi ik gauw de deksel weer dicht. Weg is weg en als zij het niet meer willen, dan kan ik wel denken dat wellicht iemand anders….., maar weg moet het toch, dus dan maar zo. Ondertussen zijn alle kleren over, is de kast voor de spelletjes verhuisd en ingericht en zijn ook beide boekenkasten leeg geweest, verplaatst en weer gevuld met schoongemaakte boeken. Nu rest eigenlijk alleen nog een hele berg rommel op het kleine kamertje en een ongeordend zootje op de kamer van de jongste, waar de boys gewoon alles maar kriskras door elkaar heen hebben neergezet. Maar er komt zicht in, hoewel er nog wel een paar knelpunten zijn… maar ook die lossen we op. Tjonge, zou ik echt nog een geordend iemand worden en (belangrijk) zal het zo geordend blijven 😉
Film
Tijdens de vakantie hebben we (nu meest manlief) een film gemaakt. Die moet natuurlijk digitaal en dan op een DVD komen. Dat is meestal mijn werk – want computers…daar heeft hij een beetje een haat-liefde verhouding mee en bovendien weet ik er toch alles van??? Dus waarom zou hij zich daarin moeten verdiepen? Dat geeft natuurlijk altijd wel wat wrijving, want meestal moeten die dingen dan gebeuren als ik er ff geen zin in heb. Als hij het wat rustiger heeft stel ik ook altijd voor dat hij zich wat meer in dat soort dingen gaat verdiepen, voor het geval dat hij wat wil en ik ben er ff niet. Maar dat voorstel is altijd weer tegen dovemans oren verteld. Dus zit ik weer tot diep in de nacht een film de computer binnen te halen, tot mijn schijf vol is en ben ik ondertussen ook weer vandaag de halve dag bezig met dat ding, wat natuurlijk net vandaag zin heeft om ff niet te willen. Maar goed alles is binnen en kan op een DVD-tje geknald worden om aan de familie te tonen. En als ik dan een keertje tijd heb, maak ik er iets fatsoenlijk van. En dan doe ik dat gelijk voor de film van vorig jaar…. en hebben we die van 2 jaar geleden eigenlijk al netjes gemaakt??
Maar hij is leuk de film. Alleen jammer dat manlief eigenwijs weigert om de richtmicrofoon op de camera te zetten, zodat we wel zijn vragen aan ons horen, maar dat we net niet genoeg kunnen liplezen om ons antwoord te zien, want horen is moeilijk soms door afstand of heerlijke windherrie.
Kinderdorp
Vandaag is alweer de tweede dag van het Bennekomse Kinderdorp. Een festijn waar vele kinderen van 6-12 jaar een heel jaar naar uitkijken. Gisteren om 9 uur gingen de hekken open en al vrij snel daarna klonk al een woest geluid van timmerende hamers. Gisteren stond de jongste al om 8 uur bij het hek, om toch vooral maar een goed plekje voor een hut te veroveren. Vandaag kon het wat rustiger aan. Was ik de eerste jaren nog druk bezig met het pakken van tassen en het zorgen dat ze toch wel alles meehadden. Nu kan hij dat helemaal zelf. Vanavond weer de verhalen en vrijdag kunnen we dan eindelijk zijn kasteel bekijken. Wat er toch altijd weer zeer verrassend uitziet.
Weer terug!
Gisteravond laat reden we de auto weer de parkeerplaats op. Het was al bijna middernacht. De vakantie zit er weer op, helaas. Vandaag is het ritueel van wassen draaien, drogen en opbergen (eventueel eerst strijken) alweer begonnen.
Na een slechte voorbereiding zijn we toch nog goed en met alles weggekomen. Het was allemaal wat hectisch. Even een terugblik. Zaterdag 15 juli speelde de vvBennekom thuis tegen Ajax, wat voor mij betekende een hele dag foto’s maken. Deze moesten natuurlijk allemaal goed genoeg zijn voor de presentatiegids, wat dus al in het begin mis ging. De zon was zo fel, dat het bijna onmogelijk was om mooie portretfoto’s te maken van de selectiespelers. En dat terwijl de teamleider steeds maar op zijn horloge stond te kijken, wat natuurlijk niet echt bevorderlijk is voor de rust. Voor de wedstrijd zou een helicopter landen met het 1000ste lid van Bennekom en het 100ste lid van de businessclub. Vooral die laatste man moest goed op de foto komen. Dus afspraken gemaakt, waar stapt die kerel uit de helicopter en wat gebeurt er dan…. hij stapt aan de rechterkant uit en loopt dan naar de kant. Goed die kerel stapte dus aan de linkerkant uit (waar ik dus om gevraagd had ivm de zon, maar wat onmogelijk kon) en werd opgevangen door iemand van het bestuur die pontificaal met zijn rug naar me toe ging staan. Handig geinstrueerd waren deze mensen dus door hun eigen PR-man (die ik dus gelijk de schuld gaf van het mislukken van de foto – hij zoekt het maar uit, hij moet de presentatiegids maken). Maar verder was het een schitterende middag, verloren wij met 8-0 en hebben de kids wat handtekeningen gescoord (wat moederlief stond precies op de plek waar bijna alle spelers langskwamen 😉 )Lees verder
iPod
Hij gaat er komen, de iPod van de oudste. Zijn vader vindt het nog wat belachelijk, maar goed, het zijn zijn centen. Dat er ook mp3 spelers zijn met een mooi schermpje en evenveel geheugen als de iPod voor veel minder geld en dat je voor datzelfde geld een MP3 speler koopt met veel meer geheugen (wel 10keer zoveel) is allemaal niet zo belangrijk. Het moet gewoon een iPod zijn. Dus straks stappen we samen even op de fiets richting Wageningen, waar hij bij Dixons klaar ligt.
Heb ik alleen nog die spookbeelden van kinderen die neergestoken worden om hun iPod en van verdrietige kinderen waar de iPod van gejat is. Het zijn maar enkele natuurlijk van de vele die zo’n ding hebben, maar goed. Daar ben ik tenslotte een moeder voor.
huis
Mijn vorige buurvrouw attendeert mij op een huis in het dorp dat te koop staat. Natuurlijk moet ik het direct gaan kopen, want zo mooi…. en met bedrijfsruimte. Nieuwsgierig geworden pak ik het makelaarskrantje en kijk. Tja, dat ziet er wel apart uit en de beschrijving klinkt wel goed en de foto’s van de woonkamer zijn fantastisch. Helaas staat het huis niet op internet, dus de volgende ochtend gelijk naar de makelaar. Ja het huis is nog te koop en ik krijg een uitgebreide folder. Mmm, niet verkeerd. Dus dan begint het proces, we kijken er naar, rijden er langs, plussen en minnen. De grondoppervlak van het huis is gewoon twee keer dit huis en dan met 1 extra verdieping. Wij hebben hier nog een zolder. Het huis bevat 3 ruime slaapkamers, een kamer met CV opstelling en nog een 5e en 6e kamer. Tja – kennelijk zijn die niet zo groot, want anders heb je toch 5 ruime (slaap)kamers? En beneden nog een bedrijfsruimte. Dat is nu een kapsalon en maximaal (zo even van de plattegrond gelezen) 4×4, waarschijnlijk kleiner.
En nu lijkt ons een lekkere ruime woonkamer wel heel lekker, maar boven lijkt het toch wat behelpen worden. Want 3 ruime slaapkamers klinkt wel lekker, maar als die andere 3 kamers klein zijn, ga je er niet echt op vooruit.
Dus straks toch maar eens de makelaar bellen en voor een bezichtiging een afspraak maken. Want verhuizen, ach het is niet direct nodig, maar als het toch het huis is waar je direct verliefd wordt en het is allemaal echt ruimer…..
Alleen het verhuizen, oeps….. daar zou ik niet direct zin in hebben.
