Voor de tweede keer deed de oudste mee aan de Bergrace by night, een hardloopwedstrijd van Wageningen, naar Ouwehands Dierenpark op de Grebbeberg. Streven: zijn tijd van vorig jaar verbeteren. Ik was nog maar net in Rhenen gearriveerd of de eerste lopers kwamen binnen, en daar zat hij bij. In de algemene wedstrijd werd hij derde, wat ik een hele prestatie vind. Mooi te zien was zijn reactie. Hij kwam redelijk leeg binnen, baalde wat, want hij had de finish eerder ingedachte en had eigenlijk net niet genoeg over. Maar zodra hij in de gaten kreeg dat er toch nog een kans was op het podium te komen klaarde zijn gezicht op en toen zijn naam werd genoemd bij de derde tijd straalde hij van oor tot oor. Ook zijn broertje en een maatje van zijn voetbalteam waren door het dolle en deelden in de vreugde. De smaak van de overwinning te hebben geproefd, gaat het volgend jaar zeker weer, wellicht samen met zijn vader…..wie weet.

De jongste komt terug met zijn cito-uitslag. Nu had zijn broer hem wel duidelijk verteld dat hij wel verwachtte dat zijn kleine broertje met een betere score thuis zou komen dan hij. Klein broertje is namelijk slimmer, vindt grote broer, dus de uitslag moet beter, want anders…. Dat is voor kleine broer een hele opgave, want grote broer had 549 als score. Nu vond ik dat al een hele goede score en nog hoger… het kan bijna niet. 550 is immers het hoogste. Maar kleine broer ging rustig aan de slag en wist de schade te beperken tot 5 fout in alle algemene toetsen en nog eens 2 in de toets wereldorientatie. Waarmee hij ruim aan de opdracht van grote broer voldeed. Zijn score 550! En daar mag je als moeder best wel een beetje trots op zijn. Maar stiekem juich ik wel “Gelukkig niet foutloos” 😉

Opeens staan we op de blacklist van spamcop. Nu kan dat komen door een foutje van mij, want ik maak gebruik van de spamcopfilter en meld binnenkomende spam daar netjes aan. Dat doe ik nu niet meer dus. Maar het kon ook komen omdat een computer bij ons in het netwerk besmet is en dus leuk spam staat te versturen. Dus alle computers aan de test en ja hoor, die van de oudste meldt van alles. Dus scan 1, maar die kan niet alles wat hij vindt weggooien, dan maar de volgende, een online scan bij housecall, maar die stopt er halverwege mee. Dan is het tijd voor de noodtroepen van pchelpforum. Daar volgen we de handleiding van HiJackThis. Weer een scan, maar nu met de online Windows Live Scanner. Bingo, nog meer en weer kan niet alles worden verwijderd. We gaan naar veilige modus en draaien daar een serie spyware, malware en virusverwijderaars. Ook die vangen weer van alles, maar ook hier blijkt dat er toch nog wat blijft liggen, want een volgende scan met de live scanner vangt ook weer van alles, en hé heb ik dat al niet een keer verwijderd?? Ondertussen komen er opeens popups, gaan er steeds meer dingen mis en begin ik het ergste te vrezen. Maar met geduldige mensen aan de andere kant van het forum en veel scans later lijkt de computer nu schoon en is zoonlief weer gevoed met allerlei instructies. Hoplijk blijft zijn computer nu een poosje schoon, ik heb er even schoon genoeg van 😉

‘Grijs’ is de grote vriend van onze jongste. Een schattig klein knuffelkatje wat hij al jaren heeft en wat het beestje ook is aan te zien. Een vergelijk met z’n stand-in had ik al eerder laten zien. Maar volgens zijn baasje was Grijs toe aan een bad. Dus bij het afhalen van het bed, neem ik Grijs ook mee en doe hem in de wasmachine. Ik onderdruk een raar gevoel, want ik krijg bijna de neiging een lauwwarm badje voor hem te maken in de wastafel en hem daarin te badderen. Grijs is zo’n onderdeel van het leven van mijn jongste dat hij soms als bijna echt voelt. Ook als is de jongste bijna 12, toch gaat Grijs overal mee naar toe en slapen zonder Grijs is ondenkbaar. En natuurlijk krijg ik ook bijna elke nacht een nachtzoen van Grijs. Grijs is nu uit de wasmachine en zit nu in de wastafel te wachten op zijn toer door de centrifuge en de droger. En ik moest me erop betrappen dat ik hem uit de wasmachine haalde met een ‘Zo lieverd, je bent weer helemaal lekker schoon’.

Mijn broer en zijn vriendin wonen in Amsterdam. Nu de jongens wat groter zijn mogen ze een weekend komen logeren. Dat vinden ze natuurlijk wel wat. Moeders wordt natuurlijk helemaal in de stress gegooid door haar broertje, maar de jongens vinden het geweldig.’Ik heb al inkopen gedaan. Zakken chips, marsen, snickers, cola, patat, spekkies. Eten ze nog meer?’ En ze gaan er met de trein heen, alleen. Ik zet ze hier op de trein en zij stappen in Amsterdam weer uit. Onderweg hoeven ze niet over te stappen. Ik bel mijn broertje op dat ze in de trein zitten en om 10.37 volgens afspraak op Amstel staan. ‘Oke, dan ga ik ze daar tegen 11 uur wel ophalen. Laat ze maar even zweten, worden ze hard van. Of kunnen ze niet gewoon naar mijn huis komen lopen, of met de tram of zo?’ Maar natuurlijk staan ze al op het perron, waar het voor de jongens nog even schrikken was, want die deur ging niet vanzelf open. Tja, heb je ze van alles verteld, maar dat dus net niet. Maar nu gaan ze allemaal leuke dingen doen, naar NEMO, naar de wallen (volgens mij broertje) en ze worden flink in de watten gelegd.
En morgen zetten ze ze weer op de trein naar huis en krijg ik een seintje wanneer ik ze weer bij ons op het station kan vewachten, ‘als we je niet vergeten te bellen, maar dan moeten ze daar maar weer even op jullie wachten. Of ze lopen dan gewoon even naar huis’. Maar gelukkig weet ik wel beter en bovendien heeft de oudste zijn mobiel bij zich.
Een hele wereldreis voor de boys, zo met z’n twee. Spannend, maar wel leuk spannend, zoals de jongste dat omschreef.

Het rijk alleen hebben met de kids heeft vele voordelen. Niemand op de bank die voor je neus alle zenders in een rottempo voorbij laat zappen. Onzinprogramma’s kijken met de kids met het bord op schoot op de bank vóór de televisie. Gewoon lekker je gang gaan. Maar dan komt de oudste met een brief thuis van zijn voetbaltrainer. Het team (incl de trainers) wil het opnemen tegen de ouders. Van elk kind moet toch het liefst minimaal één ouder meedoen.
Shit – en die ene ouder zit nu net ff in Kenya, die ouder die dat ontzettend leuk vindt. En die andere ouder die wel aanwezig is, weet ff niet hoe ze dat nu moet doen met eten (de jongste heeft natuurlijk op andere tijden voor het eten gewoon training en de wedstrijd is dus ná het eten. Dus de jongste komt thuis als die ene ouder dus net op het veld staat en de wedstrijd is klaar als hij dus net in zijn bed moet liggen. Tot zover dus het voornemen om toch wel elke dag een avondmaaltijd te nuttigen. Dat gaat deze week dus weer helemaal mis en volgende week is het avondvierdaagse, dus is het ook weer foute boel.
Maar goed – voor dit soort gelegenheden is een reservevader dus ook wel goed. Eén die kookt als deze ouder wegmoet en één die dus gaat voetballen als minimaal één ouder gewenst is en deze ouder dus moet ouderen voor het andere kind.
Ik ga eens in de agenda kijken wanneer ik mijn kinderen dan nog wel een fatsoenlijke gezamelijke maaltijd kan aanbieden.

Hoe zo hebben kinderen het druk (om van deze ouder dus maar even niets te zeggen)

Vandaag was in Ede de Schoololympiade. 4 dagen lang op 4 verschillende sportterreinen sporten de kinderen van alle basisscholen uit Ede en Bennekom. Elke school is ingedeeld op één dag en de kinderen mogen alleen die sporten doen die ze niet actief beoefenen en ook de afgelopen 2 jaar niet actief beoefend hebben. De bedoeling is om kinderen met andere sporten kennis te laten maken. Ik was vanochtend ingedeeld bij hockey van groep 6. De kinderen hadden nog nooit gehockeyd. Na eerst een uurtje wat geoefend te hebben begonnen de wedstrijden. Ze gingen er vol goede moed in, deden ontzettend hun best, waren echt niet slechter, maar de tegenpartij scoorde wel en zij niet. Maar ze bleven lachen en zich inzetten en na 6 wedstrijden hadden ze al veel doelpunten tegen en nog niet gescoord. Toen was het voor mij tijd om te gaan en ik hield de kinderen voor: jongens als ik jullie morgen op school zie, moeten jullie me kunnen vertellen dat ik te vroeg naar huis ben gegaan, want nu ik weg ben gaan jullie natuurlijk scoren. En inderdaad. De jongste kwam thuis: de laatste wedstrijd hadden ze gewonnen. Hij had gescoord. Het was 1-0 geworden. Ik vind het ontzettend leuk voor ze. Maar ik heb bewondering voor hun inzet, telkens weer. Hun plezier in het spel, terwijl ze niet wonnen. En dat was precies het doel van deze dag: Kinderen met plezier laten sporten, winnen is leuk, maar niet het belangrijkste. Er was ook een FairPlay cup te winnen voor de sportiefste school. Die wonnen deze kanjers niet, maar ik vind dat ze dat zeker verdiend hebben.

Het is mooi weer en de oudste gaat skaten op het skatepleintje in het dorp. De jongste gaat naar zijn vriendje. Als de oudste tussendoor even thuiskomt, blijkt de jongste ook op zijn skates te zijn vertrokken. In huis blijft het stil. Tegen 6 uur ga ik naar beneden om aan het eten te beginnen. Er is wat over van de vorige dag en dat warm ik lekker op en wacht… en wacht… en wacht. Buiten is het stil. Nergens het geluid van skates. De jongste moet om 7 uur op de schaakclub zijn en het is al bijna kwart voor 7. Eindelijk hoor ik skates aankomen. Het is de jongste. Ik geef hem zijn deel van het inmiddels flink verpieterde eten en probeer hem duidelijk te maken dat dit dus echt niet kan. Als ik hem naar de schaakclub breng is er nog geen spoor van de oudste. Hij had een sleutel voor zichzelf neergelegd, die ik binnen leg en vertrek. Hij zoekt het maar uit. Boos fiets ik weer naar huis, daar is hij nog niet. Ik ga naar binnen en weer naar buiten. Ik kan mij niet voorstellen dat zijn vriendjes ook nog op het skateplein zijn. Als hij nu eens gevallen is, als niemand weet wie hij is en hij is naar het ziekenhuis gebracht? Zit ik daar boos te wachten…. Ik pak mijn fiets en ga naar het skateplein, daar zie ik hem bezig en ik fiets zonder dat hij mij gezien heeft weer boos naar huis, benieuwd hoelaat hij thuis denkt te komen, een donderpreek voorbereidend. Ik keer mij weer om en fiets naar het skateplein. Hij ziet me, zegt Hoi Mam, ik dacht dat het pas 6 uur was. Ik ga nog één keer heen en weer. Ik zeg niets en fiets weer naar huis waar hij iets later arriveert. Ik moet nu heel boos worden, duidelijk zeggen dat dit dus niet kan. Dat we hier op tijd (nou ja meestal) eten en dat hij dan dus gewoon hier moet zijn. Dat ik niet wil dat hij daar zonder zijn vrienden op dat skatepleintje is en dat hij dat morgen dus kan vergeten. Gelijk uit school naar huis, niet skaten, niet computeren.
Ik moet de moeder in mij tegenhouden om hem eens lekker te knuffelen, want het is een lekker joch. Dat gewoon geheel de tijd vergeet als hij ergens mee bezig is. Maar hij moet even voelen.
’s Avonds komt hij nog even bij mij boven. Ik ben een rare moeder (dank u). Hij moet meer met zijn vriendjes spelen en lekker naar buiten en nu mag dat niet meer van mij. Hij heeft er duidelijk over nagedacht. Dus dan nog maar een preek over verantwoordelijkheid enzo. hij snapt het.
Nu dus vandaag voet bij stuk houden en hem niet daarheen laten gaan…moeilijk, want het is weer zulk lekker weer.

Ik breng de jongste naar school. Net de klas in komt hij weer terug. Oh ja, mam, ik moest mijn geboortekaartje meenemen…. Nu hebben de meeste moeders die natuurlijk op een snel vindbare plek liggen, maar deze moeder dus niet. Die van de oudste weet ik zo wel te vinden, maar die van de jongste…. Ik begin met mijn bureauladen (wat een zooi) en vind niets. Ik hou er twee opgeruimde lades aan over en ga naar de kast. Daar staan allerlei dozen met knutsel- en tekenspullen en ik pak de eerste de beste doos waarin wat onbeduidende dingen zitten. Zo’n heerlijke ‘ik weet niet waar ik het moet laten, dus ik gooi het maar hierin’ doos. Bingo. In de hoek zie ik een stapeltje envelopjes liggen met nog niets eronder: de kaartjes!

Het is zondagavond en bijna 21.00 uur. Tijd voor nanny Jojo en haar Eerste Hulp Bij Opvoeden. Nanny Jojo komt in werkelijk heel erg uit de hand gelopen gezinnen – niet asociaal – en komt daar de boel weer op de rails zetten.
In het kader van mijn werk kijk ik er naar, maar ook voor mezelf vind ik het wel een boeiend programma. Hoewel de gevallen redelijk extreem zijn (tjonge, heb ik het er toch goed van afgebracht) zijn de tips die de nanny geeft wel waardevol. Of ze nog van toepassing zijn op mijn kids – ja dat denk ik wel; consequent, duidelijk, structuur en doen wat je belooft – dus ook straffen bij een tweede ‘overtreding’ na een waarschuwing, wat wil zeggen dat je dus moet dreigen met een straf die je waar kunt maken of waarvan je weet dat je die waar gaat maken. Zo meteen deel 4 en daarna weer proberen het in het achterhoofd te houden en toe te passen.

Je eigen kinderen slaan, mag straks niet meer. Dat wordt verboden bij de wet.
Nu ben ik geen voorstander van veelvuldig slaan van kinderen, maar een tik in het kader van “wie niet horen wil moet dan maar een keer voelen” pas ik soms wel eens toe. Niet hard, niet veel, gewoon even een tik om een bui te doorbreken. Daarna een gesprek, eventueel een straf voor het gedrag en klaar. Straf is meestal computergebonden en dus effectief. Mijn kinderen zijn (gelukkig) redelijk stuurbaar en goed corrigeerbaar.
Maar er zijn ook kinderen die absoluut niet stuurbaar en corrigeerbaar zijn en die dus regelmatig met een tik tot de orde worden geroepen. Natuurlijk is zo’n tik onmacht van de ouders, maar ik vraag me af hoe deze ouders nu verder zouden moeten. Kind is strontvervelend en haalt het bloed onder nagels van zijn ouders vandaan. Vader heft zijn hand en kind roept “Sla maar pa, dan loop ik gelijk naar de politie” en gaat lekker verder met waar hij mee bezig was. Ouders hebben al van alles geprobeerd, maar kind maakt een lange neus en gaat verder.
Pa wordt nu echt boos, pakt het kind bij kop en kont (dat mag gelukkig nog wel volgens de wet) en sluit het op in de schuur (mag ook nog steeds). Als het kind zich kan gedragen, mag het eruit en dat doet pa elke dag, totdat het kind gebroken is….

is dat dan een alternatief??

Ik wil een wet voor kinderen waarin staat dat zij moeten luisteren naar hun ouders. Als zij dat namelijk doen, hoeven de ouders niet meer te slaan.
De redelijkheid van de wensen van de ouders moet dan natuurlijk nog wel getoetst worden.

Ja, het is zover. Samen met zo’n 167.000 andere kinderen is Marco vandaag aan zijn CITO-driedaagse begonnen. Het leek zelfs of hij er zin in had. Tas vol extra lekkers, want je moet tussendoor wel wat energie binnen krijgen. Een boek voor in de pauze en Tjakka… laat waar komen die toets.
Ik kon mij absoluut niet meer herinneren of ik ooit de CITO had gedaan. Hij was er al wel in mijn tijd, zo las ik op de CITO-site.
Maar toen ik de klas in kwam en dat invulformulier zag liggen… ja toen wist ik het weer.
Gisteren hier zelf even een toets gedaan: 2 fout. Natuurlijk ook op het Eindtoetsplein van Kennisnet wat rondgeneusd. Maar ik kan van alles lezen, hij moet het doen! Maar dat zal best wel lukken.

Nu Marco in groep 8 zit moeten we gaan nadenken over het vervolgonderwijs. Het niveau geeft geen problemen, dat is VWO, maar de school is een ander verhaal. Vanuit Bennekom zijn er maar liefst 4 scholen die in aanmerking zouden kunnen komen. Hoewel de keuze min of meer tussen twee scholen gaat, besluiten we toch alle scholen te bezoeken. De eerste is een openbare school, redelijk klein en toch wel een redelijk eind fietsen. Maar ze hebben er een reseaurch klas en dat lijkt Marco wel wat. Als we op de school aankomen staat er op het schoolplein een grote groep Marokkaanse jongens. Een eerste indruk is gemaakt, maar je probeert het toch weg te stoppen. Dat is niet iets waar je een school op wilt beoordelen. Politiek vrij incorrect. De rest van de school valt mee, maar maakt toch niet een verpletterende indruk op mij, zodat ik mijn eerste indruk vergeet. De tweede school is dichterbij, Christelijk, hoewel dat voor ons niet echt het belangrijkste punt is. We komen binnen in een grote verlichte hal waar allerlei activiteiten zijn. Het oogt vriendelijk en verzorgt, zonder dat het overdreven is. Weer een eerste indruk, maar een totaal andere. Bij het zien van de lokalen, de leerkrachten en de leerlingen verandert het beeld van deze school niet. Marco is ook vrij duidelijk, hij vindt het hier leuk.
Maar nog twee scholen te gaan. Vanavond de derde school. We komen binnen in een hal waar het een beetje een zootje is. De school oogt oud en er is niet echt een duidelijke ontvangst. Het voorlichtingspraatje is saai en de kinderen zitten de eerste drie jaar in een gemengde klas, mavo havo vwo. Pas daarna stromen ze door naar de verschillende niveaus. Marco is duidelijk, dit is niet zijn school. Waar we de andere keren moesten zeuren of hij nu eindelijk meeging, loopt hij nu te trekken dat hij het wel gezien heeft. Duidelijk.
Volgende week de laatste school, maar ik denk dat de strijd al gestreden is. Zijn keuze is waarschijnlijk ook mijn keuze en het voelt goed.