Beide jongens houden van zeilen. De middelbare school organiseert elke zomer zeilkampen. Het duurde even voordat ze dat door hadden, maar M had op eens de smaak te pakken en stookte K ook op. Daar duurde ff, maar ondertussen is K ook gek op zeilen. M is ondertussen al van school af, maar heeft zich opgewerkt tot schipper, waardoor hij nog steeds met de kampen meemag, maar dan als begeleider. K mag nog een jaartje scholen en is ook in de race om schipper te worden. K heeft volgende week zijn zeikamp, M had het te druk om dit jaar te schipperen, dus dan moet er maar vrij gezeild worden. Dat gaat morgen dus gebeuren. De jongens hebben een boot gehuurd in Loosdrecht en morgen met het OV die kant op om een dag op de plassen de kunsten weer te tonen en bij te werken. En omdat het zo zielig is dat moeders dan alleen thuis zit, mag ze mee. Wel balen dat Man nog een week met de auto op pad is, dus ook al ga ik mee, het blijft OV én een bus die maar één keer in het uur gaat, en al om 18.35 de laatste bus uit Loosdrecht laat vertrekken. Dat wordt dus morgen heel goed op de tijd letten, of anders morgenavond een heel eind lopen.. Maar het weer ziet er goed uit… alleen het windje waar de jongens op hopen laat waarschijnlijk verstek gaan. Wat wel betekent dat ik wellicht ook meer mag doen dan in de kuip zitten en af en toe voor de catering zorgen 😉
Zeilen
Konijnenhol
Ze zijn al weken bezig, de konijnen. De vorige konjinen hadden al een paar keer een poging gewaagd, maar dat had ik kunnen voorkomen door een paar stenen hier en daar strategisch in de grond te stoppen. Deze nieuwe generaties laat zich echt door niets tegenhouden: Gegraven zal er worden. Ondertussen ligt er al minstens 30 cm grond in de ren die eigenlijk ergens een stuk lager hoort te zitten.. Ooit is er op een grasmat die er ooit lag gaas gelegd tegen het graven. Later is er een klein stukje hok bijgekomen en daar zit natuurlijk geen gaas. Vanuit daar vinden dan ook de ontsnappingspogingen plaats. Het hol zit dan onder het gaas. Op het gaas ligt nu zo’n 30 tot 40 cm grond. Op zich allemaal niet zo’n probleem dat gegraaf, zeker niet onder de eigen ren, maar als ze dan zover gaan dat ze bij de buren boven komen is het dus… te ver. Gat moet dicht.
Gat afgesloten met een plank en daar stenen omheen gelegd.
- Uitdaging 1 – hoe krijgen we die plank weg… knagen. Er is al een flink deel van de plank weg, maar niet genoeg om langs te komen
- Uitdaging 2 – hoe krijgen we de stenen weg… ze ondergraven. ALs je flink onder die stenen graaft zakken ze naar onderen en dan kun je boven weer in het gat kruipen
- Uitdaging 3 – hoe komen we via een andere weg onder die plank.. door een zijingang te maken en kijken of er nog ergens een plekje is om langs dat stomme gaas te komen. Wat natuurlijk ook duidelijk weer gevonden is.
Helaas steken we hier toch maar weer een steentje voor. Door al het gegraaf wel één handig puntje. Ze hebben ze dicht onder het gaas gegraven dat ik dat nu een eind naar beneden kan trappen. Dat scheelt weer. Misschien met elkaar een paar keer hard stampen en de hele ren zakt een stuk naar beneden. Bovenop weer wat grond gooien en dan kunnen ze boven het gaas, maar binnen de ren graven.
Straks eerst maar eens naar de garage lopen. Daar ligt nog een stuk gaas als het goed is en dan toch maar eens dat hele kleine stukje waar geen gaas ligt uitgraven en van een gaasrand voorzien. Een andere optie is de hele ren uitgraven. Van stenen wanden en bodem voorzien en weer dichtgooien. Maar nee… daar heb ik nog even geen zin in. Tot die tijd een beetje behelpen. Zij wel wat graafmogelijkheden, maar toch binnen de perken. Ik moet gewoon grenzen stellen… ook hier.
Feestje
M vierde gisteren samen met een vriend zijn verjaardag (en die van die vriend). Ik hoefde niets te doen, hoefde ook niet thuis te blijven (ja haha), zij zouden alles regelen. Om 4 uur was vriend er. Samen inkopen doen (lijstje door mams even aangepast. Alle sterke drank eraf geschrapt) en dan de tuin inrichten. Hoefde ik ook niet bij te helpen, maar een partytent opzetten gaat met meer toch altijd net wat handiger. K was ondertussen ook thuis. Die had gisteren een ‘slaap’feestje en had daarna gevoetbald. Voetbal gewonnen, maar nu ging hij toch even op de bank zitten. Die was dus binnen 5 minuten vertrokken. Diep in slaap. Als eerste kwamen er 4 goede vrienden. Die waren uitgenodigd op de BBQ. Ik gelukkig ook en een verleidelijk glimlachende zoon vroeg me of ik het vlees wilde doen. Ach natuurlijk schat. Daarna was het wachten op de rest van de gasten. Tijd voor mij om boven mijn tijd door te brengen. Af en toe even naar beneden gluren door het raam, SMSje sturen naar zoon dat hij foto’s moet maken en dat de muziek best wel erg hard staat – denk om buurt. Even beneden bitterballen bakken.Lees verder
Graafdrift
Onze Moena is dol op graven. Foxy doet dan gezellig mee. Een deel van de ren kan naar hartelust gegraven worden. Als ze onder het terras, de grasmat of het pad dreigen te komen gooi ik er wat keien in, tot groot ongenogen van meneer en mevrouw. Ze zijn ondertussen al heel druk geweest. Het vrijgraven deel is een stuk lager, wat betekent dat het deel waar ze op een gegeven moment gaas tegenkomen in de ondergrond steeds hoger wordt. Om het plezier wat te verhogen hebben K en ik een paar emmers grond uit de voortuin gehaald, waar de border toch boven het pad uitkomt omdat daar steeds de grond die we ergens van overhadden op is gegooid. Dus nu hebben ze lekker wat meer graafgrond. Wat doet Moena… ze duwt het hek net zo ver naar voren tot ze bij het grasveld kan. En daar kun je gewoon lekker graven zeg…. tot een stuk onder het grasveld. Jammer voor Moena dat ik daar achterkwam. Gat weer dicht en hek weer op de plaats en toch een steen ertegen. Ontsnappen uit de ren hebben we liever niet. Buren hebben een hond. Lijkt me geen goede combi 😉
Nestdrang
Onze Moena heeft geheel het voorjaar in haar kop. Opeens loopt ze te sjouwen met een bek vol hooi en haar. Je zou toch bijna gaan denken…. maar als het goed is, is haar partner Foxy absoluut niet vruchtbaar…..
Graafwerk
[singlepic id=65 w=320 h=240 float=left]Een groot plezier voor Moena en Foxy: graven. Gisteren plastic platen gekocht zodat ze best met hun kontje richting het pad mogen graven, maar de grond blijft dan tenminste netjes in het hok. Maar ondertussen zijn ze al een heel eind en dat terwijl ik de boel toch steeds weer terugschuif. Je moet ze een beetje bezig houden tenslotte 😉Lees verder
Moena
Helaas geen foto, maar het is wel lachen met ons Moena. Kom ik naar buiten om de was op te hangen zie ik naast het hok een grote berg met zand. In het hok zie ik nog net een klein kontje met pluimstaartje uit een gat steken. Moena is weer heerlijk aan het graven. Nu doet onze Foxy dat ook wel, maar die gaat zitten graven met haar gatje richting de ren. Dus de grond in de ren wordt steeds hoger (wat Moena dan wel weer afgraaft), maar buiten de ren is het dan nog redelijk netjes. Dat geldt dus niet voor Moen, die met haar gat buiten de ren gericht staat, richting het pad dus. En daar vinden we dus regelmatig een hele berg. Moena zat al een eindje onder het grasveld, ofwel richting uitgang van het hok (als ze weer naar boven zou gaan graven). Dus weer wat stenen gezocht (die raken wel op zo langzamerhand), in het gat gegooid, halve bloempot bij de ingang van het gat en met gevaar voor eigen leven (Moena valt de schep aan) het zand van het pad weer terug gegooid in het hok. Het is ook het enige deel van het hok waar ze kunnen graven. In de rest van de ren zit gaas in de ondergrond. Niet diep, maar wel voldoende om te zorgen dat ze niet kunnen uitbreken 😉
Moena
[singlepic id=28 w=320 h=240 float=left]Vrij snel na het overlijden van onze Fluf heb ik op internet gekeken of er een leuke partner was voor Foxy. De konijnopvang waar Foxy vandaan komt blijkt gesloten, maar gelukkig is er tegenwoordig een konijnenopvang in Ede. En daar zit Moena. We besluiten zo snel mogelijk te gaan kijken en een dag later is het koppel Foxy Moena een feit. Het is nog even wennen, voor iedereen. Moena is wel een aanhankelijk konijn, maar het is Fluf niet. Dat zal het ook nooit worden of wellicht in de toekomst. Tenslotte hebben we Fluf hier 6 jaar gehad. Daar leer je wel aan het elkaar wennen. Moena krijgt gewoon het voordeel van de twijfel. Het belangrijkste is dat Foxy en Moena het best wel lijken te vinden. Niet zoals Fluf en Foxy, maar ook dat heeft bij mijn weten best wel even geduurd.Lees verder
Afscheid Fluffoes
[slideshow id=3]
Nooit meer….
Gisteravond de routine. Met twee stukjes wortel de tuin in. Konijnen voeren en ze in het nachthok opsluiten. Ik zie weinig beweging in het hok, zou M ze al naar binnen hebben gedaan? Normaal komt Fluf wel aanrennen als het buitenlicht aangaat. Maar daar zie ik toch een konijn zitten en als ik dichterbij kom ligt er een konijn naast…. niet goed.. op de zij, de pootjes uitgestrekt… omgevallen… zomaar. Het is Fluf en Foxy zit er naast, beduusd. Ik ook. Ik raap Fluf op en neem haar in mijn armen. Ze is wel koud, maar nog niet stijf. Ze ligt heerlijk. Ik ga naar binnen.. beduusd en roep mijn moeder. Fluf is dood. Ik ga naar boven waar M net in bed ligt. Fluf is dood. M is snel zijn bed uit. Dat kan niet, ik zag haar bij thuiskomst nog lopen in het hok. Nu niet meer, ze ligt hier in mijn armen… dood. We gaan naar K die in diepe rust ligt. Het dringt niet tot hem door. Ik leg Fluf in een kratje voor morgen, ik wikkel haar in papier en doe de deksel op de krat. Daar mag niemand bij. Fluf is dood, onze Fluf. Nooit meer een bruine dartel met wapperoren die je in de hoek van de ren komt begroeten als je naar buiten komt of als je thuis komt. Op haar achterpootjes staan bedelen om aandacht en het liefst ook wat lekkers. Nooit meer Fluf die bij het hek naar het terras zit te staren waar wij op zitten. Nooit meer Fluf die alleen bij mij op schoot kwam zitten als ik ze ’s avonds hun stuk wortel bracht. Dat wilde ze nooit, maar met veel geduld kwam ze uiteindelijk toch, rustig op mijn schoot, geaaid wordend, haar wortel eten. Nooit meer twee konijnen knuffelend naast elkaar. De ene bruin met wat grijs, de ander grijs met wat bruin. Nooit meer Fluf op het bankje in haar hok heerlijk zittend. Nooit meer Fluf die ongeduldig weer uit het hok valt omdat ze snel bij dat stuk wortel wil wat er nog net niet is.
Nooit meer …. Fluf
Snowboarder
SMS van onze snowboarder. Hij heeft het reuze naar zijn zin, doet al allerlei kunstjes die ze straks nog even op de film gaan zetten. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen morgenochtend (als hij daar dan nog de puf voor heeft na een hele nacht in de bus). Er hoeft trouwens niemand met ons mee te rijden meldt hij ons – dat scheelt weer discussie 😉
Voetbalplaatjes – een tweede album
We hadden K’s album al bijna vol en een hele stapel dubbelen. Nee, M wilde en hoefde geen album, onzin, te veel tijd bla bla, pubergeluiden. Nu hadden we een hele stapel dubbele kaartjes op de tafel liggen, dubbele dubbele zoals we dat dan noemen. Dus L vraagt of dat de dubbele zijn, nee die liggen boven..We halen de stapel, en ze gaan tellen, bijna 200 kaartjes, bijna een album. Waarom maak jij ook geen album M.. is zo leuk voor later. Oke dan, M gaat een album halen en we plakken plaatjes. Lekker op tijd, zaterdag hebben we over de 50 kaartjes weggegeven aan het dochtertje van een vriend, gisteren 45 aan ons buurjongetje en er staan hier nog 4 enveloppen met ‘besproken’ kaartjes. Maar goed, we hebben nog een tijdje, dus M heeft braaf geplakt en dit zijn de gaten:
106 – 171 – 197
Voetbalplaatjes
[singlepic=119,320,240,,center]
Met nog één kaartje te gaan hebben wij genoeg materiaal om anderen weer gelukkig te maken, zoals onze kleine vriendin T. Samen nemen ze de grote stapel dubbelen door om zoveel mogelijk gaten in het album van T te dichten.
Het zal je moeder maar wezen…
Toen ze begonnen met de voetbalplaatjes bij AH vroeg ik de jongens of ze wilden verzamelen. Van mij hoeft het niet zei M, mwah zei K, de jongste..met daarachter dat het hem wel leuk leek. Dus trouw naar Appie, album gekocht, plaatjes zakjes verzameld, met K uit gepakt, in het album gekeken…. enz enz Maar K ontving netjes de zakjes, plakte netjes de plaatjes in, ging een keertje naar de basisschool om te ruilen en zat verder achter de computer. Moeders daarentegen is met haar ADHD dol op verzamelen. Die wil hebben, die gaat dus achter plaatjes aan. Lijstje met nummers van ontbrekende plaatjes mee en tijdens de werkstuklessen ruilen met de kinderen. Zo kwam K aan een hoop plaatjes. Van mijn zus kwamen 45 zakjes, die werden door ons beiden uitgepakt en snel met de nummers vergeleken. Al gauw kreeg mams de smaak te pakken. De pakjes die via AH kwamen werden snel uitgepakt en gauw kijken of we nog nieuwe plaatjes hadden. Die legden we netjes bij K op z’n bureau. Het deed hem allemaal niet zoveel. Vroeg ik hem of hij het eigenlijk wel leuk vond, die voetbalplaatjes of dat het hem niets uitmaakte. Ach het begin was wel leuk, steeds even kijken en vergelijken of de plaatjes uit de zakjes nog niet in het album zaten, maar gaande weg vond hij er niet meer zoveel aan. Dat had hij altijd zei hij. Het begin is leuk, maar daarna gaat het wat vervelen. Maar bij mij begon er wat te knagen. Het besef groeide dat ik hem alle plezier in het plaatjes verzamelen had ontnomen, erger nog: ik had dat plezier overgenomen. De vreugde van een plaatje krijgen dat je nog niet hebt. En ik baal als een stekker. Dat jochie heeft zo wel een vol album, maar heeft hij nu echt zelf die plaatjes verzameld, heeft hij daar iets wat hij zelf bij elkaar had gebracht? Nee. K is al naar school, M is nog thuis en ik vertel hem dat ik baal dat ik het gedaan heb. ‘Mam, als jij niets doet, doet hij het ook niet hoor, hij is gewoon lui’ en dat is voor een deel ook wel zo. Maar daar werk ik op deze manier natuurlijk wel aan mee. Overdoen kan ik niet. Ervan leren wel. Als ze iets willen verzamelen, dan moeten zij dat doen. Ik kan er een beetje bij helpen, maar i moet het zeker niet overnemen. Dan is de lol er gewoon vanaf. Maar ik moet het voor mezelf niet zwaarder maken dan het is. Heeft K er een probleem mee? Waarschijnlijk niet. Het verzamelen van plaatjes werd minder leuk zo, maar ach… hij was er toch niet zo druk mee bezig. Maar ik wou dat het besef waar ik mee bezig was wat eerder was gekomen…
Heftig avondje
Het is tegen zessen als ik mij realiseer dat M nog niet thuis is. Moest hij toch werken? Ze hadden gebeld dat hij morgen niet hoefde te komen omdat alles kon blijven staan vanavond. Dus hoefde hij toch ook niet uit te ruimen. L komt thuis en het is tegen 7 uur. Ik heb de zenuwen want M is er nog steeds niet en op zijn mobiel krijg ik de voicemail. Dat hoeft niets te betekenen, die batterij is zo lam als wat. Maar toch. Ondertussen loopt het tegen half 8. Ik ga bellen. Ik bel eerst naar een klasgenoot waar M altijd mee samenwerkt als er op school gewerkt moet worden, want wellicht heb ik gemist dat er nog iets moest gebeuren op school. Maar die zegt dat M nog even naar het dorp wilde na school en dan moest werken, maar oh nee, dat ging niet door en een lekke band had en naar huis ging lopen. Maar dat was dus om 4 uur. Ik bel nog een vriendinnetje van hem waarmee hij vaak naar het dorp gaat, maar die wist ook niets en een vriendje waar hij nog wel eens mee naar het dorp gaat, was niet thuis. Maar volgens zijn pa niet naar het dorp geweest. L is ondertussen richting school gefietst om te kijken of hij hem tegen komt. Ik ben in alle staten, haal me van alles in het hoofd. Het eten staat op tafel, maar alleen K heeft trek. L belt, maar alleen om te zeggen dat hij M nog niet gezien heeft. Ik moet steeds denken aan een mailtje op een mailinglijst, met een link naar een blog van een moeder wiens zoon al weken vermist wordt. Het maakt me niet geruster.Lees verder
Moe in het kwardraat
M heeft het tweede uur. K is de deur uit en ik probeer boven wat leven in dat andere kind te krijgen. Er komt wat geknor uit de hoogte vandaan, maar verder niets. Ik probeer het later nog een keer en nog een keer. EIndelijk komt hij er een keer uit om gelijk uitgebreid onder de douche te gaan. Ondertussen is het ruim 9 uur. Ik spoor hem aan om toch wat op te schieten, maar praat tegen een dove. Ik loop me natuurlijk weer vreselijk boos te maken. De tijd tikt door en de kans dat hij op tijd op school komt wordt toch wel erg klein. Ik maak (moeder gevoel) gauw wat brood klaar, want anders eet hij gewoon niet en spoor hem verder aan. Ondertussen is het al 9.20 uur, de lessen van het tweede uur beginnen, zonder M dus. Ik erger me ondertussen kapot, want meneer is nog niet eens beneden. 5 minuten later komt hij beneden. Hij ziet er niet fris uit, is verkouden en moe, moe moe. ‘Als ze straks van school bellen dat ik er niet ben, ben ik onderweg in slaap gevallen’. Ik zeg hem dat als hij ziek is hij gewoon thuis moet blijven. Ziek is ziek. Maar dat hoeft niet. Hij sloft de tuin in en gaat naar school. Waar hij vast ruim op tijd is voor het derde uur. Vanavond ben ik weg. Ik heb liever dat hij niet gaat trainen, zeker niet twee keer en dat hij gewoon vroeg naar bed moet. Maar of dat gaat gebeuren… Ondertussen vertel ik mezelf dat het niet mijn probleem is als hij te laat is. Ik heb hem op tijd geroepen, vaak genoeg aangespoord. Tenslotte is hij 16 en kan hij die verantwoordelijkheid best zelf dragen.
Moeders….. zucht
We hebben gisteravond bezoek. M moet werken op school en ons bezoek heeft nog iets voor hem meegenomen van de studiebeurs. Het bezoek staat eigenlijk al op punt om naar huis te gaan. Ik wil mijn mobiel pakken om even naar M te bellen. Ik moet hem even zoeken, maar vind hem ergens onderin een tas. Ik doe hem open en zie dat ik twee berichtjes heb van M. Dat ik niet meer op zoek hoef naar luisterboeken want hij heeft zijn engelse boek al uit (hij moest gister de receptie bemannen op school, terwijl er een avond voor ouders was) en daarna nog een berichtje of ik Prison Break wil opnemen. Tja en dat lees ik dus pas om 23 uur, wanneer het al is afgelopen. En normaal denken K en ik er wel aan, maar nu hadden we dus bezoek en K belandde voor een Bond-film dus dacht ook niet aan Prison-Break.
Als M thuiskomt is zijn eerste vraag natuurlijk of ik het opgenomen heb. Waarop ik hem vraag wat de beste manier is om te zorgen dat ik ook daadwerkelijk zijn vraag binnenkrijg: een sms via de mobiel of ff bellen naar de vaste lijn. Ik krijg de blik. Hij zat in het S-lokaal en kón dus helemaal niet bellen. En ik moet gewoon mijn telefoon bij me houden of regelmatig op kijken. Zucht… maar gelukkig weet ik dat hij vanaf een uur of 6 alleen in de receptie heeft gezeten, dus ik had een punt… dáár vandaan had hij wel kunnen bellen. Nog een blik “moeders….. zucht !!!”
Ik moet trouwens wel lachen als ik zie welk boek hij helemaal heeft uitgelezen: Jeckyll and Hide in en wel heel erg uitgeklede versie. Maar goed, voor hem met zijn dyslexie toch wel een hele prestatie. Hij mag van mij vaker op school gaan werken. Kennelijk is daar alles aanwezig (of wellicht juist afwezig) om goed aan zijn huiswerk bezig te zijn.
Kinderdorp Bennekom
Na een hele week timmeren is weer een heel huttendorp ontstaan. Dit is het uitzicht vanaf het glibberige natgeregende dak van de hut van K en Co.
Erg goed verzorgd
Gisteren terug van vakantie. Onze eerst gang is naar de dames. We hebben geen enge berichten gehad, dus ze zullen er allebei vast nog wel zijn, maar hoe? We kunnen opgelucht ademhalen. Volgens mij heeft iedereen het erg goed gedaan, te goed zelfs een beetje, want de dames moeten nu gelijk aan de lijn. Ze zijn nog wel buiten, maar blijken uitgebroken. Om ze naar binnen te lokken wil ik de bakjes pakken, Aha – geen wonder 😉 Beide bakjes zitten goed halfvol. Ik haal er meer dan de helft uit, laat eigenlijk maar een klein beetje zitten en zet de bakjes weer terug. Ze beginnen braaf te eten. Ja dames, geniet er maar van, want vanaf morgen gaan jullie echt even een beetje op rantsoen. Lekker wat hooi, weinig brokjes, niet te veel lekker snoepspul en het te hoge grasveld maar met mate. Maar ze zijn in ieder geval nog heerlijk levendig en weten gelijk wel weer de aandacht te trekken.
Estafette verzorging konijntjes
Gelukt, de verzorging van de dames is rond. Kwam net een achterbuurvrouw tegen en laat die nu pas 11 augustus op vakantie gaan. En natuurlijk wil zij op de konijnen passen. Nu maar even overleggen met de verschillende verzorgers wat handig is. Want het zijn er nu 4, misschien handiger om dat terug te brengen naar 3. Maar ik weet nu in ieder geval dat ze de komende weken liefdevol verzorgd gaan worden. Dat is toch een gehele geruststelling.
- 1
- 2
- 3
- …
- 8
- Volgende »
