De jongens zijn een aantal dagen lekker aan het logeren geweest bij oma en opa. Daar is geen computer. Bij thuiskomst ging de jongste dus bijna in één streep naar zijn kamer. De oudste ging naar een vriendje. Eenmaal weer thuisgekomen vertelde hij dat ze achter de computer hadden gezeten met nog een vriendje. Ze hadden een spelletje gedaan op internet, wat dat ene vriendje kende.
Hij had voornamelijk toegekeken, het was zijn spel niet, zei hij. Je moest allemaal mensen in elkaar slaan en het was allemaal wel ruig en zo.

Ik haalde opgelucht adem. Natuurlijk nog die uitzending van Bij ons thuis ingedachte. Maar gelukkig hoef ik mij over hem (nog) geen zorgen te maken.
Wat natuurlijk wel kwalijk is dat kinderen dit soort spellen dus via internet kunnen spelen. Dus geen doosje met een leeftijd er op enzo.
Mensen afmaken in Age of Empires is toch nog iets anders dan gewoon voor de lol mensen de kop in slaan gelukkig.

Nog even teruggrijpend op de uitzending van Bij ons Thuis. Inmiddels de hele uitzending gezien via internet. Een interessante vraag kwam boven. Wie heeft de verantwoordelijkheid eigenlijk. De maker van de games werd aangesproken. Zijn games bevatten veel geweld en moesten dus verboden worden. Ze waren niet geschikt voor kleine kinderen. Nee, zei de maker, de games worden gemaakt voor een bepaalde leeftijdsgroep en inderdaad niet voor kleine kinderen. Wij vermelden de leeftijd bij de games, dus is het aan de (ver)koper hierop te letten. Rijst daar natuurlijk weer de vraag of de verkoper bij de verkoop op de leeftijd van het kind zou moeten letten en een 18+ game dus niet mogen verkopen aan een tienjarige. Of ligt die verantwoordelijkheid uiteindelijk bij de ouders?
Reageren? Graag in het Forum van Kennisnet.

Als je al weken aan een special voor Kennisnet werkt over Kind en (Nieuwe) Media, kom je vanalles tegen waarover je eigenlijk wat meer zou willen schrijven. Natuurlijk hopend op een reactie die je ook weer zou kunnen gebruiken. Maar vooral ook omdat ik soms met verbazing dingen hoor over kinderen en internet en kinderen en spelcomputers. Gisteren nog. Ik zat te kijken naar het staartje van Bij ons Thuis, want ik was natuurlijk weer te laat. Hoor ik Jeroen Kramer aan één van de jongens vragen die achterin op een playstationachtig ding aan het spelen was, of hij niet bang was voor RSI. Hij had namelijk gehoord van een jongen die elke dat 13 (DERTIEN) uur achter elkaar op de playstation aan het spelen was en die nu zo heftig RSI had, dat hij zelfs geen pen meer kon vasthouden. Ach, antwoordde die jongen, bij mij zal het niet zo’n vaart lopen, want ik speel maar 8 uur per dag… maar ACHT uur. Daar zakt dan echt mijn broek van af. Op een hele regenachtige zondag, als wij echt weer een heerlijk doe-het-ff-rustig-an-zondag hebben zitten onze jongens wel eens perongeluk 3 uur achter de computer, wisselende spelen en ze lopen dan ook nog eens heen en weer om bij elkaar op het beeldscherm te kijken. En dan voel ik mij als ouder helemaal schuldig dat ik ze 3 uur lang heb laten computeren, en dat alleen op zo’n zondag, dus niet eens elke dag….

Maar 13 uur achter een computer…
(Bij ons thuis – uitzending: Bloed op het beeldscherm, over spelletjes met geweld – website Bij ons Thuis

Een hot item, zo blijkt.
Ben je druk in de weer om een special te maken, schieten links en rechts de specials over dit onderwerp het web op. Hoe ben je dan onderscheidend??
Om toch wat tegenwicht tegen al die nieuwe sites te geven toch even bij Kennisnet aangegeven, dat de special boven het niveau van nu moet uitstijgen. Niet een pagina op de oudersite, maar een themasite bij Kennisnet. Want juist de kinderen die op VO zitten zijn druk bezig met MSN, chatten ed. Op de Basisschool begint dat net allemaal een beetje. Hopelijk gauw nieuws (met antuurlijk wat ondersteuning van meer mensen bij Kennisnet) over deze special. Toch is en blijft het een heel leuk onderwerp om uit te werken

Het is woensdagmiddag. Omdat Kevin nog niets heeft afgesproken, haal ik hem even uit school. Marco schijnt al vertrokken te zien, want die is in geen velden of wegen meer te zien. Een vriendje van Marco vraagt ook al waar hij is, want hij wil graag met hem spelen. Hij vraagt aan mij of dat kan, maar ja, ik weet nog niet wat Marco heeft afgesproken. Volgens hem niets en hij wil graag dan bij ons ook komen eten. Dat is geen probleem en hij gaat met mij en Kevin mee. Thuis blijkt Marco al te hebben afgesproken, maar we doen niet moeilijk, als het andere vriendje het goed vindt, mag hij best meespelen. Na bijna een uur hebben we het andere vriendje eindelijk te pakken (tja, internet via de telefoon en geen ISDN… mailen is dan sneller) en blijken er geen bezwaren te zijn, maar ze geen wel aan hun docuwerkstuk werken. Dat is geen punt, hij wil nog wat plaatjes zoeken en heeft toevallig een diskette bij zich. Hij wil graag een pc met internet. Marco en het andere vriendje willen hun teksten intikken in Word, dus die hebben geen internet nodig. En zo verandert ons huis in een kantorentuin. Kevin heeft uiteindelijk geen afspraak en gaat na het eten op zijn eigen kamer achter de pc, Vriendje 1 pakt de computer van Marco met internet en Marco en vriendje 2 werken heerlijk aan de eettafel op mijn oude laptop en een laptop van school die nog steeds bij ons thuis staat. Als de moeder van vriendje 1 opbelt om te vragen of hij inderdaad is blijven spelen kan zij haar oren niet geloven als ik vertel dat iedereen braaf achter een pc zit om huiswerk te maken.
Is dit een voorproefje op het middelbaar onderwijs? Wordt er dan niet meer gespeeld, maar serieus gewerkt op de vrije middag? Het verzoek is nu wel gekomen om toch de internetverbinding beneden is voor elkaar te maken. De kabel ligt er wel, maar er is maar één aansluiting en die zit in de pc van Marco.l Morgen gelijk naar de computerwinkel… en sparen voor een snelle laptop. De mijne is afgekeurd… te sloom 🙁