Vandaag weer het belastingparadijs uit. Niet echt ons gebied. Wel wat natuur betreft, de rest wil alleen geld zien, veel geld. Komen ontzettend laat op de camping aan, krijgen niet eens korting. Als je zegt dat het in Frankrijk wel gebruikelijk is (hadden we op onze camping in Lavelanet gezien) krijg je als antwoord dat je dan maar in Frankrijk moet gaan kamperen. Echt klantvriendelijk. Dus trekken we verder. In de shoppingmall ontdek ik dat eigenlijk alleen de sigaretten en drank goedkoop zijn. De camera’s vind ik niet echt veel van prijs verschillen (van de prijzen die ik dan ken) en ook de andere electronica die ik zie vind ik niet echt goedkoper. Ze maakten trouwens wel reclame voor de wii-fit, maar iets met de prijs heb ik niet gezien. Jammer, anders had ik hem wellicht wel gekocht als hij daar een stuk goedkoper was. Maar misschien ligt dat ding ondertussen ook wel thuis… vast niet.. maar wie weet… Vanaf Andorra maken we een mooie toch richting de spaanse costa del Brava. Het is heet, ondertussen ook in de auto. De eerste camping die we zien is werkelijk kraak nog smaak, haringdeelgedoe, stoffig en vooral ook heel ongezellig. De tweede camping die we vinden is ook vol, maar het zwembad bevalt de jongens wel, hij ligt op loopafstand van het strand en ze zien er Nederlanders. De eerste Nederlander maakt al gelijk zijn entree als we op onze plek staan. Hij kijkt vanaf de kant eens hoe we onze tent opzetten. Als het even niet makkelijk gaat, steekt hij geen poot uit, maar wel complimenten als hij (gelukkig) snel staat. De plek is krap, de auto kan er niet eens bij en het is er vooral heet. De tent is nog nat van Lavelanet, dus het is een broeierige toestand. Het slapen is ook wel een ervaring. De fransman aan de ene kant van onze tent snurkt alsof er een horde motoren van de TT af komt. De Nederland staat hier met een groep vrienden en die besluiten de hele nacht zowat door te gaan met praten en drinken. Dat met samen de hitte is een onrustige nacht.

Joepie, het schijnt erbij te horen, aankomen met regen, vertrekken met regen. Als we wakker wordne horen we de regen op de tent kletteren en dat gaan nog best wel lang door. L gaat wat brood halen en ondertussen haal ik de slaaptenten naar beneden en ruim ze op. De tafel kan dan mooi op die plek staan en met de regen op het tentdak gaan we eerst maar eens ontbijten. Ondertussen heb ik nog een stuk plastic gevonden en dat over de kar gegooid. ZO kunnen we van alles in de tent gooien zonder dat de inhoud van de tent erg nat wordt. Als we net alles hebben ingepakt komen Rene en Ineke, we zouden daar om 10 uur zijn ern Rene dacht dat we misschien wel wat hulp zouden kunnen gebruiken. Ze zijn te laat, we zijn klaar en met elkaar vertrekken we naar het huis van de Plushommes. Daar kunnen we eindelijk weer evne rustig met elkaar kletsen. Helaas dat de tijd er daar alweer op zit, ik merk dat ze graag hadden gehad dat we wat langer waren gebleven. Dat had ik ook wel leuk gevonden, maar ik denk dat er dan toch ook nog weinig tijd was geweest om echt bij te kletsen. We hebben in ieder geval hun stekkie eens goed bekeken en ik merk dat ik vaker met Ineke moet mailen. Hoewel we wel het spel hebben dat we elkaar ontzettend haten, hebben we elkaar best wel veel te vertellen. Ik moet daar meer aandacht aan besteden. We liggen elkaar juist best wel goed. In Bennekom had ik daar ook best wel wat meer aandacht aan mogen schenken, maar die tijd is geweest. Om 12 uur is het tijd om verder te gaan, richting Andorra. Het wordt een hele mooi tocht, met een heel mooi landschap. Ik voel me in het begin van leeg, had toch wat meer verwacht van de tijd in Lavelanet, maar het is goed zo. Lees verder

De hele tijd lopen denken wat ik nou zal doen, meegaan met de tocht, bij de tent en K blijven… Tegen 9 uur stuur ik Rene een SMS, met hoeveel zijn jullie? Er komt geen antwoord, ik blijf bij de tent.
Weer een fietsdag voor de mannen en een lees dag voor ons. Ik kan er niet mee zitten. Ik kom het hele jaa rniet aan lezen toe en vakantie is tenslote ook to rust komen. Dat doe ik hier dus wel. Ik heb een stapel MIND’s mee en daar kan ik heerlijk mee vooruit. Ook K vermaakt zich wel met een boek, maar gaat toch op een gegeven moment alleen naar het zwembad. Goed zo, dat hij alleen op pad gaat. Dan merk je ook dat hij zich wat vrijer zonder zijn grote broer durft te bewegen.Als de mannen thuiskomen gaan we met elkaar nog evne die kant op. Ik ondertussen al een boel van de kar opgeruimd zodat we morgen makkelijk kunnen pakken. Jammer dat Rene en Ineke niet even spontaan langs komen. Ergens verwacht je dat toch even. De tocht zou niet zolang duren, maar helaas, er komt niemand spontaan de camping op.

Het barst hier in de omgeving van de ruines dus ook vandaag weer eentje bezoeken. ROque fixade dit keer, richting Foix. Het is niet zo indrukwekkend als Montsegur maar veel mooier op zijn eigen manier. De weg omhoog is harder, en ik voel mijn kuiten goed. Maar het uitzicht is ook hier fantastisch en niet zoveel toeristen. Boven genieten we van de rust en het uitzicht en maken natuurlijk onze ‘op hoogte’ foto’s. Er komt ook een engelse familie naar boven. de enige ander etoeristen hier. Een opmerking van een van de jongens is weer zo heerlijk typisch engels: Mom, I know now why they call the view here breathtaken. You’re really knocked when you’re there”.
Terug op de camping weer heerlijk even zwemmen, wat voor de jongens meer een demonstratie bommentje is. Vanavond gaan we bij Dick en Gerda samen met de plushommes barbecuen. We moeten wel zelf vlees meenemen. Wat natuurlijk mis gaat, want als we eindelijk op pad gaan is de superU natuurlijk dicht. Gelukkig had ik nog twee pakken bbq worsten waar we het dan maar mee moeten doen. Het wordt een gezellige avond met elkaar. Eigenlijk hadden we met Rene en Ineke afgesproken, om daar even mee bij te kletsen. Dit is ook wel gezellig. Natuurlijk zijn Rene en Ineke hier ook, maar echt spreken doen we elkaar niet. Ik raak nog wel in gesprek met Ineke, maar er komt toch wel steeds iets doorheen. Ergens jammer, want we zijn het hele eind naar Lavelanet gereden om hun te bezoeken. Helaas gelijk met meerderen, zodat ze hun tijd moeten verdelen. Maar we zullen elkaar vast de komende dagen nog wel spreken. Zij gana morgen een mooie tocht maken. Ik zou mee kunnen maar twijfel. L en M gaan fietsen en dan is K alleen bij de tent, dat vind ik niet gezellig en ik merk dat als ik meega er een extra auto ingezet moet worden. Ik hou het nog evne in beraad. Als ik er om 9.30 niet ben, ga ik niet mee.

Vandaag gaan M en L op de fiets een tocht maken. K en ik blijven dan op de camping. Heerlijk lezen en in de kar de boel een beetje op orde. Het is een kleine ruimte waarin we leven, maar daar wil ik wel alles een beetje netjes op orde hebben. De mannen gaan er vandoor en wij duiken heerlijk onze stoel in met een boek. Tegen drie uur vertrekken we naar de SuperU om wat boodschappen te doen. Dat is een kleine wandeling, maar zo hebben we ook een beetje beweging. Op de terugweg komen we L tegen. De mannen zijn weer terug. Nog even het zwembad in en dan is de dag al weer bijna ten eindel Natuurlijk duik ik mijn heerlijke holyday kitchen nog in. De variatie is werkelijk op 1 hand te tellen, maar daar is het ook vakantie voor. Maar zolang de mannen niet klagen, hoor je mij ook niet. Na de vakantie ga ik wel weer heerlijk koken. Ik merk wel dat ik het koken hier leuker vind. Iedereen zit ergens om mij heen. Ik zit op de amstel reservebanken in mijn keukentje wat te snijden, boek of puzzel naast mij en de rest hobbelt daar wat om heen. Normaal ben ik natuurlijk alleen in de keuken en is de rest nog onderweg of in de eigen kamer. Ook dat zitten op een luie stoel en wat snijden vind ik wel wat hebben. Hoe zouden we dat in naar het dagelijkse leven kunnen vertalen? Ik merk wel dat als ik op vakantie ben ik zin krijg om dingen thuis anders aan te pakken. Maar op de een of andere manier komt het er na de vakantie toch weer niet van.

Om 10 uur melden we ons bij Plushommes voor onze tocht de Montsegur op. Het is heerlijk weer. We gaan met 2 auto’s die kant op. Daar aangekomen beklimt ieder in zijn of haar eigen tempo de helling. Het is een mooie tocht, maar bergen op klauteren is niet echt mijn ding. Mijn camera laat ik dan ook maar even in mijn tas voor de terugweg. Veel eerder en met veel minder moeite dan verwacht kom ik bij de ruine uit de tijd van de Catharen aan. Het is een heldere dag en je kunt ontzettend ver kijken. Ook Lavelanet kun je zien liggen. We lopen in kleinere wisselende groepjes om de berg en de ruine heen. Het is er ontzettend mooi, maar heel toeristisch. Overal zijn wel mensen en het is haast onmogelijk om een foto te maken waar niemand op staat of alleen een van onze groep. Maar het is leuk om het met de hele groep te doen. De ruine op de Montsegur stamt uit de tijd van de Catharen. Het kasteel zou een onneembare veste moeten zijn, zoals de naam ook zegt. Helaas bleek hij niet echt onneembaar. Naar wat ik heb begrepen zijn de Catharen daar afgeslacht, ik dacht in naam van de paus, maar dat weet ik niet helemaal zeker. Een andere keer maar eens verder googlen.

Op de terugweg nog evne langs Fontaine de fontestorbes waar het water gewoon uit de rotswand komt zetten. Daarna richting camping waar we nog even het zwembad in duiken.

Ondertussen ook nog tijd gevonden om heerlijk wat te lezen de afgelopen dagen. Eindelijk de vliegeraar uit. Wat een ontzettend mooi boek. Tijd voorhet volgende boek, het Bernini Mysterie. Helaas in het Nederlands, die kon ik nu eenmaal lenen. Engels in de vakantie vind ik toch ook wel wat hebben, maar helaas het is niet anders dit keer 😉

De markt in Mirepois schijnt wel de moeite waard te zijn. Niet alleen de markt is leuk, mirepoix is ook een leuk middeleeuws stadje. Op de markt is van alles te koop. Mooie kleurrijke kleding, typisch frans eten en van alles en nog wat. Ook Mirepoix zelf is een leuk stadje met allerlei middeleeuwse huizen. We lopen er heerlijk wat rond, kopen niet veel en gaan in het begin van de middag weer richting camping. Op de terugweg zien we een ruine, het schijnt van het kasteel van Lagarde te zijn. We besluiten het even te bezoeken. Hier weer de typische franse slag. Er hangt een papier dat de entree 2 euro pp kost, maar er is niemand te bekennen. We besluiten dan maar de gratis wandeling te gaan doen rond het kasteel. Het moet echt een indrukwekkend ding te zijn geweest. Het is heerlijk om er om heen te lopen. Het is heerlijk weer, je hoort de krekels en het is ontzettend rustig. Na onze ronde gaan we weer terug naar de auto. Op de terugweg komen we een man tegen die vind dat we nog een kaartje moeten kopen. Dat hadden we in het huis moeten doen (jaja, dan moet je dat even meertalig ergens op schrijven) De reputatie van hollanders is echter bekend. Als hij hoort dat we nederlanders zijn keert hij om, haalt zijn schouders op en vertrekt.

We rijden nog evne langs de camping waar Dick en Gerda zitten, bij het meer Lac de Montbel, bij Leran. Hier wilde Rene en Ineke ons ook hebben. Het meer is leuk, de camping is niet veel aan. Die van Lavelanet is een stuk leuker. We treffen Dick en Gerda die nét weer terug komen. Na een kop koffie en wat bijgepraat te hebben rijden we weer terug naar de camping. Het is een mooie omgeving

Na een compromis (we gaan wel, maar na de lunch) vertrekken we van le Cambou Bas naar Lavelanet. Het was een zeer gezellig bezoek, maar we moeten verder.

De reis naar Lavelanet is langer dan verwacht en in de avond komen we op de camping Municipal aan. De camping lijkt wat donker, maar we vinden een mooi open plekje aan de rand. De mensen zijn er in ieder geval erg vriendelijk. Als de tent staat gaan we nog even naar Plushommes, in de regen, want die komt inmiddels met bakken uit de hemel. Daar treffen we niet alleen Rene en Ineke aan, maar ook de zoon van Ineke, Giovanni, zijn vriendin en kids en de zwager en schoonzus van Rene. We drinken gezellig wat. De volgende dag schijnt de markt in Mirepoix wel wat te zijn en de dag daarna besluiten we met elkaar de MontSegur op te gaan.

Gelukkig wil Givanni ons wel even in zijn dikke kar naar de camping brengen. Het regent namelijk nog steeds. Het is leuk in Lavelanet te zijn en Rene en Ineke daar te treffen. Ik hoop dat we wat tijd hebben om elkaar ook te spreken. Aan ons zal het niet liggen, maar met al dat andere bezoek…..

Na in de ochtend goed wakker te zijn geworden in het zwembad bij Le Cambou Bas vertrekken we naar de markt in Belves. Daar moeten we een aantal dingen kopen voor het eten en het marktje schijnt ook wel de moeite waard te zijn. Nou, da’s iets te veel gezegd. Het is best wel een leuk marktje, maar niet echt spectaculair. Wel leuk om de geitenboer daar te zien met zijn producten die we 16 jaar geleden hebben bezocht. Zijn bedrijf is vlak bij de Cambou Bas.

Na de markt even een lunch en daarna naar Le Coux en Biroque, waar we in de Dordogne kunnen zwemmen. Monique, K en ik gaan met de auto. L en M gaan op de fiets. We vinden een heerlijk plekje inde schaduw. Iedereen gaat heerlijk de rivier in, ik blijf bij de spullen. De helden zwemmen zelfs helemaal naar de overkant. Dat is wel leuk om van de kant af te zien. Er staat namelijk best wel stroming in de Dordogne en ze komen dus veel verder aan land dan waar ze vertrokken. Ook terug is wel grappig. Je ziet ze op je af komen, maar ze gaan toch steeds verder weg. Gelukkig komen ze allemaal weer veilig aan. Voor K best wel zwaar. Die heeft de pech het eerste jaar zwemles totaal verkeerd te leren zwemmen, waardoor hij nog steeds langzaam vooruit komt.

Er is al weer een nieuwe versie van wordpress. Dus gelijk even proberen. Lijkt allemaal goed te gaan, maar natuurlijk niet alles. Maar dat begint volgens mij steeds meer aan de server te liggen, zodat op mijn to-do lijstje voor na de vakantie staat dat ik nu maar eens de site ga verhuizen. Naar een server waar ik maar weinig problemen met wordpress heb gehad. Behalve dat ik een klein dingetje moet aanpassen. Wat ik ergens had opgeschreven en wat ik nu weer kwijt ben. Verder natuurlijk na de vakantie de klus om alle andere websites weer te upgraden. Ik hoef me straks niet te vervelen in ieder geval.

De jongens komen beide met een mooi rapport thuis. De jongste gelijk ook maar met 2 vriendjes. Natuurlijk moeten ze op de Wii. Het nieuwe spel is een succes. K wil de remote bij een buurjongentje gaan halen, zodat ze met z’n drieën kunnen spelen. Maar ze laten het toch maar evne bij 2 tegelijk. Dan gaan ze naar de oude basisschool van K om naar de generale repetitie van de musical van groep 8 te kijken. Ik besluit om even bij intertoys langs te gaan. Daar haal ik de laatste remote met Wii-play uit het schap. Ik kom tegelijk met de jongens weer thuis. K ziet het ingepakte cadeautje en wil weten wat het is. Een cadeautje zeg ik. Hij is helderziend. Hij kijkt me aan, pakt het pakje en roept tegen de jongens. Kom op, we gaan met z’n drieën tegelijk spelen.
En nu hebben ze een reuze lol beneden. Trefbal doen ze. Ik heb nog geen moment spijt van de Wii gehad. Kwamen de jongens vroeger vaak thuis en verdwenen ze achter hun pc (vooral de oudste) om wat te chatten enzo. Nu komen er vriendjes mee en zitten ze gezellig met elkaar op de bank en spelen ze met de Wii. Ik zie steeds andere gezichten. Hoelang de bank het gaat houden weet ik niet. Het lijkt wel of hij bijna doorzakt, maar ook dat is het waard. Gewoon weer gezellig vriendjes over de vloer.

Elke keer dacht ik er aan: een lot kopen, of een half lot of nog minder. Eén vijfde van 25 miljoen is toch ook nog een heel leuk bedrag. Gisteren was ik bij een makelaar en we hadden het over huizen. Moet ik eerst de jackpot winnen riep ik. Waarop ik gelijk bedacht dat ik dus nog geen lot had. Kon tot 13 uur zeiden ze. Had ik nog tijd. Natuurlijk weer vergeten. Balen. Zou je zien is het winnende lot gekocht bij één van de winkels waar ik af en toe mijn lot koop.
Gelukkig, het winnende lot is gekocht in Den Haag. Dáár koop ik zeker nooit mijn lot. Ik had hem dus toch niet gewonnen.

De keuteltjes waren het zichtbaarste bewijs, maar ook de stukjes afgeknaagde wortel maakten duidelijk dat hij er weer was: De Muis. Dus gisteren maar weer de val van stal gehaald, stuk kaas erin, op scherp en wachten maar. Vanmorgen zat hij er in (of zij, dat zie ik niet zo aan een muis). Dus met de val op pad, stuk gelopen, tot het weiland een paar 100 meter verderop. Deurtje open muis eruit.
Die sprint gelijk het weiland in, maar als ik mij omdraai zie ik hem weer terugsprinten, de weg over, de tuinen in, richting ons huis???? Dus de val staat alweer op scherp. Zal straks eens even flink met de stofzuiger daar tekeer gaan (moet toch een keertje gebeuren) zodat nieuwe keutels direct gezien worden. Veel eetbaars is er niet voor meneer muis. Sinds vorig jaar zomer zit alles al in afgesloten bakken, want toen was hij/zij of een familielid ook al langdurig op bezoek.
(foto volgt)

De jongens hebben al vrij van school, de echte schoolvakantie begint in deze regio pas eind volgende week. Maar die donderdag gaan wij al op vakantie. L komt dinsdag pas terug, doodmoe en echt aan vakantie toe. Voor die tijd wil ik eigenlijk alles gepakt hebben (op de kleding na) en het huis op orde. Zodat we de dagen dat L ook hier is we met elkaar nog een beetje rustig aan kunnen doen. Dat zou moeten lukken dacht ik. Maar opeens zijn van de drie weken dat hij weg zou zijn er al weer 2 om en dan vliegt opeens de tijd. En ik wil eigenlijk ook wel even naar de ouders van L. Verder heb ik beloofd foto’s van de afscheidsmusical te maken, zijn er nog wat foto’s te maken (of te regelen) voor de presentatiegids van de voetbal, moet er nog wat voor een aantal klanten worden gedaan. Is het ook wel leuk als ik nog een paar facturen de deur uit doe (levert altijd weer wat geld op) enz enz. Kortom, nog genoeg te doen de komende dagen, dus nu naar bed. Alweer later dan de bedoeling.
Eén ding is alweer meegenomen. Ik had het idee dat ik alle foto’s picobelle zou moeten aanleveren. Ach, zegt de vormgever van de presentatiegids, doe maar alle RAW-bestanden, daar kunnen wij makkelijk mee uit de voeten. Kijk.. dat scheelt toch weer. Nu nog de laatste foto’s regelen en hopen op nog wat dagen mooi weer. Ik denk dat het allemaal wel goed gaat komen en dat ik rustiger op vakantie ga dan de afgelopen jaren (waar ik altijd in de foto presentatiegidsstress zat)

Ik besluit de overtrekken van de bankkussens te wassen, haal ze los en stop ze in de machine. Als ik echter na een poosje weer boven kom knippert het lampje van de wasmachine rood, wat probleem betekent. Ik druk het knopje weer in en hij begint gewoon weer water te nemen. Maar even later … weer rood en wat ik ook zie, er zit géén water in de trommel, het wasgoed is bovenop nog helemaal droog. Vreemd. Ik pomp een leeg (wat hij al bijna is) bekijk het filter(niets mee aan de hand) en zet hem weer aan. Ik zie nu water in de trommel komen, joepie, weer klaar dus. Maar nee, even later zie ik dat al het water weer weg is en ja hoor, daar komt het rode lampje weer. Ik bel naar eletrolux, word eerst verwezen naar de website en bij mijn tweede bel krijg ik een aardige dame aan de lijn. IK vertel haar dat de machine wel water neemt, maar dat het er met de zelfde vaart weer uitloopt. Gelukkig niet over de vloer, maar opschieten doet het zo niet. Ze stuurt me naar de machine en vraagt hoever de afvoerslang in de afvoer zit. Ik wring mezelf in een onmogelijke hoek en stel vast dat de slang helemaal tot onderaan in de afvoer steekt. Dat schijnt maar 10 cm te mogen zijn. Als ik de slang omhoog trek hoor ik de wasmachine al reageren. De slang steekt er nu maar netjes 10 cm in en de wasmachine begint netjes te draaien. Dat gaat goed dus. Ze raadt me aan een beugel te kopen die ervoor zorgt dat de slang er niet weer helemaal in kan zakken.
Ik fiets dus naar de dichtsbijzijnde witgoedhandelaar net buiten het dorp en vraag om zo’n beugel. Hij wil weten hoe oud de wasmachine is en vraagt vervolgens waarom ik niet voor die beugel naar de winkel ga waar ik hem gekocht heb. Tja, da’s een heel eind verder fietsen. De man reageert wat pissig. Loopt weg, gaat een schuur in, en komt terug met de beugel die hij nog net niet in mijn hand smijt. Ik begrijp hem niet en dat zeg ik ook. Ik kom daar gewoon zo’n beugel kopen. Hij heeft graag dat de mensen die iets bij hem kopen, weer bij hem terug komen. Dat snap ik nog steeds niet, vooral omdat hij opeens zo nors reageert. Nee, de beugel hoef ik niet te betalen, maar als ik dus iets wil aanschaffen fiets ik er wel graag verder voor, maar voor zoiets kom ik dan bij hem.
Waardoor ik weer weet waarom ik graag voor grote aanschaffen ook alweer verder fietste. Het is niet de eerste keer dat dit gedrag van die man mij ontzettend tegenstaat. Hij kijkt je bijna de winkel uit. Je moet daar binnenkomen en gelijk een duur apparaat kopen en anders kun je beter wegblijven. Dat lijkt zijn strategie. Maar goed, ik heb mijn beugel, die ik graag bij hem had willen kopen…en nu gratis met een kwaad gezicht heb gekregen.
Mijn wasmachine werkt weer.

Het wordt een verslaving, zeker nu ik vanavond echt mooi weer nodig heb. Ik ga al voor ‘alleen droog’, maar een beetje zon erbij maakt het toch helemaal af. Dus kijken we naar de voorspelingen voor de regen op Verwachting Neerslag en als we daar op donderdag 3 juli 20.00 uur kijken is het al een stuk beter dan vanmorgen. Toen was ons deel van Nederland nog helemaal bedekt met verwachting, nu niet meer. Gaat het voor vanavond dan toch helemaal goed komen? En ook voor vrijdag 4 juli ziet het er hoopvol uit

Vanavond begin ik met het maken van de foto’s van de jeugdselectieteams voor de presentatiegids. Vorig jaar hadden we één avond staan waar iedereen gewoon moest komen en iedereen kwam. Nu heb ik het vast verkeerd aangepakt, want ik begon met ‘wanneer kunnen jullie?’ en daar kwam al gauw van één team een datum op. Toen die datum doorgegeven aan de andere teams. 2 andere teams konden ook, maar 2 teams konden absoluut niet en vroegen of het ook vrijdag mocht. Nou vooruit. Ik wist al dat die vrijdag voor één van de andere teams niet kon, dus goed, 2 avonden. Ik geef dat weer door aan de teams die nog niet gereageerd hadden. De data voor de fotoshoots zijn 3 en 4 juli. Helaas, de leider van de D1 is op vakantie en de andere leider vindt wil dat hij erbij moet staan, of ik ook 11 juli nog kan. Nou vooruit. Blijft nog het tweede elftal over. En die kunnen natuurlijk niet op de drie voorgestelde data, waardoor ik dus ook dinsdagavond in de weer ben. En natuurlijk allemaal na 7 uur, zodat ik geen enkele avond over hou voor mijn eetafspraken die ik in deze twee weken nog zou maken.
En nu maar hopen dat het deze 4 avonden droog en zonnig is, want in de zon is 7 uur geen probleem, maar als het bewolkt is krijg je weer sombere foto’s. Hopelijk valt daar dan nog wat aan te photoshoppen, maar aan regen doe je niets, dus please please please – hou de kraan dicht de komende weken, tot ongeveer 9 uur – dan mag het wat mij betreft wel los barsten.

Een groot deel van ons dorp is een 30km snelheidsbegrenzing, zo ook de straat waar onze straat op uit komt. Om 3 uur hoor ik allerlei sirenes door het dorp gaan. Ik zie ze neit rijden, maar hoor ze wel. Volgens mij hoor ik een traumahelicopter. Later hoor ik dat er een vrachtwagen op een andere vrachtwagen is geklapt. De doorgaande Weg is in één richting afgesloten en het verkeer mag nu leuk bij ons door de straat. Handig want halverwege is een deel van de rijbaan afgesloten. Al het doorgaande verkeer van Wageningen naar Ede moet dus over die ene baan. Aan het begin van de weg staat een bord met 30km zone en op de weg staan grote strepen en een grote 30. Halverwege, waar ze met de weg bezig zijn, staat een snelheidsgebod, 30km vanwege werkzaamheden. Dus het lijkt mij dan heel duidelijk. Op deze weg mag echt maar 30km gereden worden, zeker op dat ene stuk.
Maar de mensen worden omgeleid van de doorgaande weg waar ze 80 mogen rijden. ze willen naar huis en ze zijn al laat. Daarom denken ze waarschijnlijk dat die borden niet voor hen gelden, dat ze hier gewoon ook 80 mogen rijden.
En dat doen ze dan ook.

Na een hele dag bekijken hoe de buien langs ons heen gingen, zitten we er nu midden in. Leuk om dat op de buienradar te volgen.