Ik krijg een mailtje van iemand die graag met mij wil linken op LinkedIn. Terwijl ik daar online ben kijk ik even bij de wijzigingen en zie dat iemand een nieuw contact heeft: AT Sliedrecht. Nu zit dat contact in het onderwijs en was mijn meest favoriete leerkracht op de lagere school Meester (Aat) Sliedrecht. Als ik naar het profiel van deze AT Sliedrecht ga zie ik dat mensen ook bij Aat Sliedrecht hebben gekeken. Daar is een profiel met een foto en ja…. er zit wel iets bekends in, maar ik moet daarbij wel zeggen dat ik hem ik denk al 30 jaar niet gezien heb. Toen had hij donker haar en de man op deze foto is grijs. Ik besluit nog eens op zijn bedrijf te googlen en wat ik daar vind haalt alle overige twijfels weg. Jaren in het onderwijs en ook de mensen die bij het bureau werken hebben deels bekende namen, waaronder die van zijn vrouw (mijn handwerkjuf) en volgens mij zijn dochter. Nu afwachten of hij reageert en mij nog kent. ZIjn toch vast wel meest favoriete leerling 😉

Na een druk maar ontzettend leuke zaterdag (zeer geslaagde workshopdag van de WOW, met vooraf een te korte nacht (gekke telefoon die midden in de nacht een alarm geeft) is het vandaag tijd voor een rustige zondag. Ik lig nog lekker te slapen als ik beneden iets hoor. Alleen K en ik zijn thuis. L zit in Brussel en M heeft een slaapfeestje. Ik struin naar beneden en daar is M al. Iedereen was moe, maar niemand wou gaan slapen, dus kwam hij maar thuis. Hij gaat hardlopen en ik besluit nog even lekker te doezelen in bed. Na een half uurtje nog lekker blijven liggen ga ik er maar uit. Ik heb het gevoel dat ik al een hele ochtend in bed lig, maar het is pas half 10. Lekker ontbijtje, wat lezen en gewoon wat lummelen. Ik blijf het gevoel hebben dat het al ontzettend laat is, maar het is net half 1. Straks is er een open dag van ITAKA. IK twijfel nog wat ik zal doen. Het lijkt me wel leuk, maar ik wil eigenlijk ook gewoon lui zijn. En bovendien gaan we ook om 5 uur nog naar een verjaardag… Maar wat anders? Ga ik dan een beetje achter mijn pc hangen met een zak engelse drop binnen handbereik?? Ik vind dat ik vandaag gewoon niet moet gaan zitten werken. De stukjes van de voetbal staan al netjes online en morgen is er weer een dag. Ik ga zo lekker even mijn meditatie doen en dan met de auto van de buuv naar Wageningen. De open dag lijkt me toch wel heel leuk en ik kom er waarschijnlijk met een stuk meer energie vandaan.

Ik heb geluk vandaag. Op het moment dat ik naar de winkel wil is het droog en schijnt zelfs de zon. Ik heb er weinig vertrouwen in. In de tijd dat ik binnen bij AH zit zal de zon wel weer ophouden met schijnen en zal de bui wel weer losbarsten. Maar het weer zit mee. Ik haal de fiets van de oudste op (weer spaken kapot en ook nog eens een kapotte band, €21 dit keer) en samen met M fiets ik weer naar huis. Ik ben net binnen als het begint te druppelen. M is nog even in de tuin bezig. Ik geloof dat hij wat planten wil water geven?? Maar dat is niet nodig hoor, boven gaat de kraan weer goed los. Wij zijn gelukkig weer binnen. Vanavond moet ik nog wel naar de cursus intuitieve ontwikkeling, maar dat kan met de auto. Ik laat mij vandaag even niet natregenen. Het is echt herfst 🙁

Vandaag was de laatste dag dat het buitenbad open was. Morgen is de zwemzomer afgelopen. Dus gauw nog even erheen, het is tenslotte schitterend weer. We dobberen een poos met de bal in het water. Om ons heen vechten pubermeisjes en puberjongens om een bal. Ik zie M af en toe weer in de kluwe duiken. Dan heeft eerst L het wel even gehad en verdwijnt naar een heerlijk plekje in de zon en ik volg al gauw. K blijft heerlijk met een vriendje in het water. Wij zetten heerlijk tegen een muur met zicht op het zwembad. Leuk om die pubers wat te volgen. Meisjes hangen om de nek van de jongens op de bal af te pakken die de jongens treiterig wat hoog houden. Natuurlijk is het de bedoeling dat de meisjes aan alle kanten aan ze hangen. Andersom net zo. De meisjes houden de bal lang genoeg vast om weer het ‘slachtoffer’ te worden van het ‘ik wil de bal’-gedrag van de jongens. Het is een leuk schouwspel om naar te kijken. Tegen kwart voor vijf worden de meeste badmeesters in het water gegooid (en anders springen ze er zelf wel in) en dan klinkt om 5 uur onverbiddelijk het fluitje. Het is over en uit. Het zwembad gaat dicht tot eind april volgend jaar. En dan moeten we weer langzaam op gang komen met de baantjes in de vroege ochtend. Jammer, maar helaas.

Mijn broertje is 40 geworden en viert vanavond zijn verjaardag in Amsterdam. M wil ergens wel graag mee, maar in Ede is afsluiting van de Heideweek met een concert van Van Velzen. Grote jongen besluit dat hij mee gaat naar Amsterdam, vanuit het bedrijfspand waar het feest is het pontje neem naar het centraal station en dan de trein naar Ede neemt. Hij regelt dat hij daar wordt opgepikt. Of we er ook eerder heen kunnen, dan kunnen we nog wat gaan shoppen. Maar dan lees ik de krant en zie dat het daar Uitmarkt is. Leuk zegt L, ja laten we eerder gaan. Ik zie hele kuddes met beren, want je moet dan met de auto richting centrum, die kun je niet kwijt, ben uren bezig met een plek zoeken en dan moet je alweer weg naar het feestje van broerlief. Maar het plan is geloof ik vergeten. De auto wordt nu gewassen dus op tijd weg voor de uitmarkt zal er wel niet van komen. Blijft alleen het moederhart angstig kloppen, want grote zoon wil dus met de trein terug en zal het niet vreselijk druk zijn en wat zou er wel niet allemaal kunnen gebeuren…..

Ttja, dan komt er weer een overzicht van Visa en dan staat het er weer: kosten late betaling en debetrente. Ik snap er niets van. Ik heb toch alles netjes op tijd betaald. Vroeger, in mijn ADHD-onwetende periode, bleef er nog wel eens een envelop van visa gesloten liggen. Maar sinds L ook een kaart heeft is hij daar zeer alert op, en ik dus ook. Ik kreeg dus gisteren op mijn flikker, want tja, da’s toch zonde en er stond toch een buffer op??

Dus ik ben maar eens van alles gaan nakijken. En inderdaad, meer dan een jaar geleden heb ik mijn abo op Norton met Visa betaald en dat niet aangevuld, maar dat is minder dan die 100 euro buffer die we zouden moeten hebben. Nog maar eens verder kijken…. en dan zie ik dat er 2 betalingen wel binnen zijn, maar twee anderen niet. En dan blijk ik een tikfoutje te hebben gemaakt in mijn cardnummer. VIsa gebeld. Betalingen zijn gevonden. Ze waren terecht gekomen op een card die ik niet meer gebruikte, dus dat was direct rechtgezet. Dus die kosten van te late betaling verdwijnen ook gelijk. DIe andere kosten zijn omdat ik op afbetaling betaal. Maar dat doe ik dus helemaal niet, zeg ik haar. Ik betaal altijd gelijk, behalve in juli want toen waren we op vakantie. Dat kan ze zien en ze schrapt ook de debetrente uit mijn overzicht. En ze regelt gelijk dat we het overzicht ook weer via de post krijgen en dat ik een nieuwe pincode krijg voor mijn creditcard, die ik zelf kan bepalen. Want tegenwoordig is je handtekening niet meer voldoende.

Ik kan L dus straks weer helemaal blij maken. Ik heb dat toch even netjes geregeld al zeg ik dat zelf 😉

K heeft kaartjes gewonnen voor de wedstrijd Feyenoord-PSV in de ArenA. Dus nog even wat broodjes smeren en dan richting station, want we gaan lekker met de trein. We gaan vandaag maar als Feyenoorders. We hebben absoluut niets met PSV. Hadden ook grote angst dat Feyenoord van Roda JC zou verliezen, want wat moet je dán nog in de ArenA. Maar we hebben wel iets met Feyenoord. Ik kom uit een Feyenoord-nest, want geboren in de REO. K is al een keer pupil van de week geweest bij Feyenoord. Helaas past hij het shirt niet meer (zegt hij) of hij dan maar zijn Litmanenshirt aan zal doen. Ja duh, een Ajax shirt. Ik wil toch nog wel even weer heel de ArenA weer uit. Er gaan al verhalen de ronde van afspraken om te knokken tussen de Ajax en de Feyenoord-aanhang. Het zal dus vast wel leuk worden. En dan maar hopen dat Feyenoord wel wint. Wij vinden het vooral ook leuk om in de ArenA te zitten.

Ik ben net onderweg naar beneden voor een kop koffie als de bel gaat. Door het raam zie ik de buurman of buurvrouw met de kleine meid over de arm liggend. Als ik open doe is het de buurman die gelijk vraagt of ik hem kan helpen want hij weet het niet meer. De kleine meid ligt slap over zijn arm. Eerst denk ik dat ze wellicht iets heeft ingeslikt wat klem zit, maar dan blijkt dat ze opeens hoge koorts kreeg en toen opeens helemaal wegviel nadat ze eerst enorm had getrild. Het enige wat ik mij kan bedenken is dat hij met haar onder de lauwe douche moet en ik stuur hem naar boven. Ondertussen bel ik hun dokter om te vragen wat we moeten doen. De assistente verbindt me gelijk door met de dokter. Koud water in haar gezicht en hij komt eraan. Hij is er inderdaad binnen 10 minuten. Ondertussen heb ik de buurjongens opgehaald, die alleen in hun huis waren. Als de dokter komt komt de buurman met de kleine meid naar beneden. Daar zit gelukkig al weer een heel klein beetje muziek in, dat wil zeggen, ze maakt wat geluid. De dokter controleert gelijk haar nek, maar die is soepel. Kleine kinderen kunnen heel makkelijk een koortstoeval krijgen. Onder de douche was een goede remedie om te proberen de koorts zo snel mogelijk weer omlaag te krijgen. Gelukkig maar, want stel je voor dat het iets was wat je juist niet had moeten doen. De buurman krijgt advies voor een medicijn was hij kan geven als ze weer zo’n toeval krijgt. De buurman belt zijn vrouw en die komt ook naar huis. Gelukkig gaat het al wat beter met de kleine meid. Ze is enorm zielig, hangt een beetje en huilt, maar het erge is er weer vanaf. Het was in ieder geval enorm schrikken.

Het was iets van tegen half 5 toen ik gestommel beneden horen. L was er kennelijk al uit. Die moest namelijk vanmorgen in alle vroegte op Schiphol zijn. Omdat er dan nog geen treinen rijden en mijn broertje in Amsterdam op Lowlands zit en dus niet thuis is, was het idee dat hij met de auto naar Schiphol zou rijden, ik mee en ik dan de auto weer terug zou rijden. Nou, dat was op zich niet zo’n punt, want ik ben toch redelijk vroeg wakker…. maar dit was wel erg vroeg. Zeker omdat gisteren de maansverduistering was die ik natuurlijk super wilde vastleggen (wat volgens mij niet echt gelukt is, maar foto’s zodra de pc weer beschikbaar is). Maar gelukkig kon ik in de auto rustig wakker worden. Het was lekker rustig dus L was goed op tijd op schiphol. Daar heeft hij zichzelf afgezet voor de vertrekhal, waarna ik het stuur kon overnemen en de terugtocht kon aanvangen. Dat was een mooie tocht. De zon kwam als een rode bal af en toe al boven het land uit, de lucht mooi kleurend. Alleen ging het laatste deel wel op de automatische piloot want ik werd wel wat slaperig. Gelukkig wakker genoeg gebleven om veilig thuis te komen. Daar was ik alweer om kwart voor 7. Een hele dag nog voor me. Naar bed of ontbijtje met de OS. Het wordt het laatste, hoewel de verleiding groot is moet ik zeggen….

Jaren geleden heb ik bij het grof vuil een rotan Manou stoel weggehaald. De stoel was nog in zeer goede staat en we hebben er heel lang plezier van gehad. Toen er niet direct plek was in de woonkamer hebben we hem verhuisd naar de tuin. Het enige nadeel daar was het toch wel wat zware kussen wat je er steeds uit moest halen. Vorige winter is hij naar de garage verhuisd (zoals alle tuinmeubelen) en hij is er niet meer uitgekomen. Lag nog wel steeds in mijn bedoeling, vooral ook omdat hij zo lekker zit. Maar hij is weg. Ik kom net terug uit Wageningen en de jongste zoon en mijn man zouden wat hout naar kinderdorp brengen, een groot kinderfestijn dat volgende week in het dorp begint en waar ze heerlijk hutten kunnen bouwen. Maar er is niet alleen hout heen, ook de stoel hebben ze er maar heen gebracht. Dat wordt niet even overlegd, dat wordt gewoon gedaan. Waardoor hij waarschijnlijk donderdag op het kampvuur zal belanden. Als ik het er niet mee eens ben moet ik hem zelf maar weer gaan halen. En dát vertik ik dus. Ten eerste heb ik hem er niet heen gebracht en ten tweede hebben zij gewoon iets van mij zonder overleg weggebracht, dus ze halen hem ook maar weer terug. Daar komt bij dat ik de stoel aan iemand beloofd had, die al zo’n soort stoel had. Daar had ik tegen gezegd dat ik er nog een in de garage had staan en dat ze die zo van mij mochten hebben, wat hun erg leuk leek. Dus ik zit nu in dubio, want ik weiger hem te halen en vind dat zij dat moeten doen. Daarnaast is weg ook weg. Maar ik blijf het zonde vinden. En bovendien niet kunnen dat er gewoon dingen van mij worden weggedaan zonder overleg.

Schept ook ruimte want je wilt niet weten hoeveel oude sportschoenen hier nog slingeren. Die worden altijd maar bewaard, ook als er ondertussen weer een nieuw paar oude sportschoenen komt. Dus die verdwijnen binnenkort ook maar eens, tja… je doet er toch niets meer mee…..kinderachtig?? misschien, maar ik ben gewoon best wel een beetje pissig.

Had ik even twee dingen op het programma staan: de konijntjes uit hun villa halen, zodat ze in de ren kunnen en even naar de markt voor groente en fruit. Maar op dit moment heb ik alleen spijt dat ik gisteren toch niet even die regenmeter ben gaan halen. Hij zou nu wel weer volstromen denk ik. Het is even geen weer voor konijntjes om in hun ren rond te rennen (ze houden niet zo van regen) en morgen is er ook markt in Wageningen. Volgens de buienradar is het een kort, maar toch heftig buitje. We wachten maar even. Gisteren hadden we ook zo’n bui. Ik heb gewoon maar wat langer met de vakantieverzorger van de konijnen koffie gedronken. Ze had de boot even niet klaar liggen in de tuin en die had ik echt wel nodig om thuis te komen.

Op mijn scherm zie ik Albanië, 10 jaar geleden. 5 mei en het regent pijpenstelen. Tirana verandert in een modderpoel. Het brengt mij op het idee een rubriek Sentimenten te maken, waar ik af en toe wat stukjes film uit de oude doos zet. Vooral de filmpjes uit onze tijd in Albanie zijn echte sentimenten. We zijn alweer 10 jaar terug realiseer ik mij. Echt hoog tijd om eens een goede DVD met herinneringen te gaan maken. Maar eerst de basisbestanden opnieuw digitaliseren, want we springen af en toe wel heel erg raar het beeld door.

Tja, toen de kinderen klein waren zijn we regelmatig met onze camcorder in de weer geweest. Onze oude camera is niet meer het beste (opnemen doet hij niet echt meer), maar voordat hij helemaal de geest geeft wil ik alle filmpjes gedigitaliseerd hebben. Ik ben ondertussen al weer een HD verder, want die filmpjes nemen heel wat ruimte in. Wat een tijd kost dat om alles weer naar die nieuwe schijf over te zetten, maar nog even en dan heb ik alles bij elkaar op één HD staan. Daarna nog even kijken hoe ik de backup ga doen, want ik wil het risico wel een beetje spreiden natuurlijk. En dan kijken of alle bestanden goed zijn, eventueel slechte stukken eruit, bandjes met meerdere onderwerpen in stukken knippen en dan zo af en toe een CD maken met één onderwerp, zoals DVD’s van onze vakantie en natuurlijk van de tijd dat de jongens nog klein en heel schattig waren. Kortom, ik hoef me absoluut niet te vervelen deze winter 😉

Realiseer me wel dat de jongens wel enorm snel groot worden

Ons laatste bezoekje bij Sjoerd en Elvira in Villabernin. L heeft met beide gewerkt oa in een project in Roemenie. Sjoerd is ook nog eens vandaag jarig. Wel leuk. We vinden zijn huisje vrij snel, het dorp is nu ook niet echt groot. Maar onze gastheer en gastvrouw zijn er niet. Ze ijn boodschappen doen en uiterlijk 4 uur thuis. Nou dat is bijna, maar we vergeten dat we in Frankrijk zijn en daar gaat alles een beetje Pole Pole, en de villa (het schattige huisjes) heeft niet voor niets die naam. De bewoners passen zich aan. Om 5 uur komen ze en we gaan gelijk met elkaar aan het werk. EVen wat drinken maar dan het feestje voorbereiden, want straks komen de andere gasten. Bovendien zijn zij pas gisteravond aangekomen en ze zijn een tijd niet in het huisje geweest, dus het gastenverblijf moet ook echt wel even nagekeken worden. We gaan met elkaar aan de slag ondertussen wat bijkletsend. Het is een leuke middag en ook de rest van de gasten zijn gezellige lui. We zitten heerlijk onder de grote boom, die de regen die af en toe valt lekker tegenhoudt. Er is lekker eten en er is volop wijn. Als iedereen weer weg is en de jongens naar bed, gaan wij nog even heerlijk met een vers wijntje rond de vuurkorf. Morgen op tijd op voor de laatste etappe van onze vakantie. Wat gaat de tijd toch snel….

Halverwege de nacht word ik wakker, L komt de tent binnen en gaat weer naar buiten ik zie hem sjorren aan het ventilatieluikje bij de slaapcabines. Hij vreest dat er onweer komt en we maken wat stormlijnen vast aan de auto en de boom. Die tent waait niet weg. Als we weer in bed liggen is de eerste klap gelijk een daalder waard. Flits boem, het zit dan ook maar gelijk rechts boven ons. Het blijft de hele nacht donderen en de volgende ochten regent het nog steeds. Bah, het is nat en grijs buiten. Maar de mannen gaan toch de berg op, ze laten zich niet tegenhouden door een buitje. K en ik nestelen ons in de tent. We gooien wat luchtbedden op elkaar in de slaapcabine waar we één grote cabine van maken. We leggen het doek wat normaal tussen de fietsen ligt tijdens het vervoer op de grond tegen de kou en het water wat je anders makkelijk naar binnen loopt en we pakken ons boek. Wij vermaken ons wel weer.

Als de mannen terug zijn krijgen we te horen dat ze de top niet met de fiets gehaald hebben, maar lopend. Het is verboden om met de fiets omhoog te gaan. M had alleen zijn fietsschoentjes aan en daar kun  je niet echt een stuk mee lopen, dus die is op die steentjes weg op zijn blote voeten naar boven gegaan. Wat een kanjer. De top hebben ze dus wel gehaald. Gelukkig heeft M niets aan zijn voeten overgehouden.

Ik heb een mooir route gevonden van Canet naar de Puy, via de gorges de Tarn. In 1994 zijn L en ik hier ook geweest en ik vond dat ontzettend mooi. We moeten even de tomtom afleiden, maar al gauw vind Eval het kennelijk ook een mooie route want we hoeven niet meer te proberen om te draaien op de meest onmogelijke smalle wegen. Hoewel de jongens niet echt van veel autorijden houden, vinden ze deze route gelukkig ook mooi. Jammer genoeg zijn er op de mooie plekken niet echt P’s waar je even kunt stoppen, dus ik hang af en toe uit het raam en druk de knop in als M NU roept. Ze lijken wel mooi geworden. THuis maar even goe dop het grote scherm kijken. Na de gorges nog een lange route door het heuvelige en lieflijke landschap van Frankrijk. De Tomtom bewijst weer zijn waarde. Ik had via POI allerlei campings op de tomtom gezet. Ik navigeer naar de Puy de Dome (nuttige plaats: bergtop – Puy) en ga dan een route bepalen naar een nuttige plaats vlak bij de bestemming en kies dan voor camping. En niet ver van de Puy blijkt een municipal te zijn. Meestal een goede camping voor een zeer goede prijs. Eva stuurt ons weer de goede kant op en inderdaad is het een mooie camping en niet duur. ’s avonds kunnen we nog even genieten van een Karaoke, maar het is ergens in een zaaltje en sfeer wil er niet direct in komen. Er zitten nu niet echt nummers bij waar ik mezelf mee voor gek wil zetten (ach niemand die me hier kent tenslotte), dus we gaan maar naar de tent. Pitten, de mannen hebben morgen nog een berg te beklimmen.

Weer tijd om een stukje verder te gaan, terug naar Frankrijk en dan gelijk langs het enige in de vakantie waar ik van had aangegeven dat ik daar zeker naar toe wou. Nou dat heb ik ook geweten. Ja, ik heb mijn punt gemaakt. Niet zomaar er voorbij, want geen tijd, dit is moeders wens mannen!! Banyul-sur-Mer. En wat is daar zo bijzonder?? De BANYULwijnen, die zijn zo ontzettend lekker, daar wil ik voor naar een proeverij en natuurlijk wat wijn kopen. Eén fles had ik al in Andorra gekocht, hopelijk zijn de prijzen hier nog wel een beetje te doen. De eerste proeftent die we tegenkomen valt al flink tegen. Ik baal, want had ik nu toch maar….. In Banyul zelf stikt het van de proeverijtjes, maar er staan grote borden van Celliers de Tempeliers, dus daar maar op af. Het leuke daar blijkt niet alleen de proeverij (was wel het neusje van de zalm natuurlijk) maar een complete rondleiding door de Cave, met een voorlichtingsfimpje vooral (gelukkig engels ondertiteld) en natuurlijk op het eind de proeverij. De Celliers is een cooperatie met 750 wijnboeren en dat die niet alleen Banyul maken merk ik al aan het eerste glas, lekkere wijn, dat wel, maar droog en wat dunnig. Ook de daarop volgende wijnen zijn droog. Maar dan merk ik dat dit geen Banyuls zijn maar streekwijnen. Het echte werk gaat beginnen. We krijgen helaas met ons vieren maar 1 glas, nou die lust ik echt alleen wel en M wil natuurlijk ook proeven, vooral de laatste serie, met de grand cru’s. Natuurlijk moeten we er ook nog eentje kopen. Stiekem waren we al bij de supermarkt geweest en daar hadden we (had ik) al een paar flessen gekocht, maar hier moeten we natuurlijk ook wat kopen. Het wordt een Banyul Blance, die er uit ziet als een rosie maar lekker… en voor ons doen.. dúúr. Ach valt wel mee, maar 16 euro voor een fles wijn doe ik niet zo snel. Echt voor speciale gelegenheden dus en liefst met mensen die allemaal nog naar huis moeten rijden. Ach ik vind het dan zo moeilijk om dat te delen, zoiets lekkers zou ik het liefst helemaal alleen opdrinken, elke avond een glaasje genieten, niet klok klok naar binnen, zonde, nee echt heerlijk nippend en genietend.Lees verder

Het is vandaag gewoon weg té heet. M en L zijn gaan fietsen, nou, laat mij maar lekker bij de tent onder de bomen zitten met een boek, daar is het nog net een beetje te doen. En leesvoer genoeg. Ik heb een mooi boekje van L gekregen om te lezen (The monk who sold his ferrari) over hoe je beter kunt leven. ALtijd goed en nog een hele stapel MIND-magazines. Het moet toch wel goed komen met mij. Ook K vermaakt zich wel bij de tent en in het zwembad. Op een gegeven moment komt M wel thuis, veels te heet om te fietsen. L is nog een stuk verder. K en M gaan heerlijk naar het strand. Ik heb er niet zo’n zin in. Ik wacht wel even tot L weer terug is. Dat is toch leuker thuiskomen na zo’n slopende tocht. Als L terug is verdwijnt hij ook richting strand, even afkoelen. Ik vind het wel best zo. Onder de bomen is het net goed toeven, maar het blijft voor mij gewoon té heet.

Even rustig aan beginnen vandaag, na de onrustige nacht van gisteren. En even wennen aan die enorme hitte. In de middag gaan we naar het strand. De jongens duiken gelijk de zee in, ik blijf even met de spullen en verhuis al snel naar een schaduwrijk plekje. Wat een hitte. Als het te erg wordt ga ik ook maar de zee in. Dat dobbert wel lekker eigenlijk. Zonde om er weer uit te gaan. Als we er allemaal genoeg van hebben lopen we weer terug naar de tent. De buren hebben weer nieuwe vrienden die zijn aangekomen, dat belooft weer wat voor vannacht. M gaat zijn tandenpoetsen en komt niet meer terug. Als ik naar het toiletgebouw ga hoor ik ergens een bekende stem. Hij is neergestreken bij een tent met hollanders en zit daar gezellig te kletsen. Gelukkig, hij heeft wat aanspraak. Dat vindt hij toch wel erg lekker op de vakantie. De meiden zijn wat oud misschien (18 e 20), maar hij kan er wel mee opschieten en ook de ouders zijn aardig. K en ik strijken er ook nog maar even neer. L ligt al te pitten, met herriestoppers in.