Open ik vanmorgen mijn mailbox – weer helemaal vol met attenderingen dat er mensen een commentje hebben achtergelaten hier. Weer allemaal spam. Ik zoek nog één keer de mail op van de WOW om het allemaal nog één keer langs te lopen.
Alle stappen nog een keer doorlopen, één foutmelding weggewerkt en nu lijkt het te lopen. Zonder problemen kan ik alle spammers bannen en hun commentjes verwijderen.
En nu maar hopen dat mensen die wel mogen reageren ook niet geband zijn.

Spammers hebben de weblogs ontdekt. In een paar minuten tijd staat er bij elk bericht een commentje waarin een casino of zo wordt aangeprezen. Via allerlei toevoegingen aan de weblog kun je deze spammers bannen en de berichten verwijderen. Maar die toevoegingen lopen niet altijd lekker. Zo kan het opeens voorkomen dat iemand die niet geband is, toch niet kan reageren op een stukje, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Dus dan het anti-spam maar weer (tijdelijk) opheffen en hopen dat de spammers het niet al te gek maken.
Ik snap trouwens niet wat nu zo leuk is aan dat spammen. Als ik elke dag toch veel ongevraagde mails van een bedrijf in mijn mailbox vind is dat toch eerder reden om dat bedrijf te mijden? Het lijkt mij dat spam dus juist een verkeerde uitwerking heeft, of zullen er toch voldoende mensen zijn die reageren, zodat het dus wel zin om die 99% die niet reageert en zich mateloos ergert ook te bestoken met mails en ongewenste comments in een weblog.

Opeens stond dat woord daar in de ondertiteling bij Robbie’s bezoek aan Pulse – pielepluis. Na een uitstapje in het publiek tijdens zijn laatste liedje stond daar een aardige dame te wenken en zij wilde Robbie wel even verwennen, wat eindigde in een tongzoen en een Robbie in kennelijk opgewonden staat. Ze deed zijn pielepluis steigeren. Nu is dat programma vorige week al opgenomen, want de aankondigende beelden waren al een aantal dagen op tv te zien, maar hoelang zou nu de verantwoordelijke hebben gezocht naar een passend woord…. pielepluis, hoe verzin je het.

Ik zet mijn computer aan. Deze opent automatisch met Mailwasher, om idd, lekker de mail eens te wassen. Maar er staan maar een paar mailtjes. Geen aanbiedingen voor Viagra, anti-depressiva, penisvergroters, dames en nog veel meer. En het blijft stil en opeens dringt het tot mij door…..mijn provider heeft de spam- en virusfilter actief.

Manlief heeft een videoband voor een training, maar krijgt bericht dat er op locatie toch geen afspeelapparatuur is. Nu hebben wij een videorecorder, maar hij is de hele week weg en dan de video ook. Geen nood, we zetten dat ding ‘even’ op een DVD-tje en dan kan hij de DVD speler meenemen. Die kunnen we wel een week missen. Zo gezegd, zo toch niet zo makkelijk gedaan. Video aansluiten op de tv kaart, video zoeken… vreselijk slecht beeld. Van alles geprobeerd, maar dus echt niet te doen. Toevallig pas een mailtje gehad van Pinnacle over een USB ding waarmee je video op DVD kunt zetten. Paradigit in de buurt heeft dat ding ook nog eens toevallig in de aanbieding dus op de fiets en halen. Thuis gelijk aansluiten op de PC, CD-rom erin…. niet geschikt voor dit besturingssysteem. Inderdaad, na goed zoeken staat er op de doos, Windows XP Pro of eventueel home. Laptop uit de tas, aansluiten en draaien maar. Beeld en geluid lopen niet gelijk. Helpkreet naar de WOW-lijst, maar tijd begint te dringen. Het is al later op de avond en de volgende ochtend vroeg staat vertrek met DVD (of dus de video) op de planning. Alles van de laptop af en op de nieuwe pc van manlief. Weer opnieuw de DVD plugin aanschaffen, maar we klagen niet over 5 euro, tijdgebrek is een groter probleem. Daar werkt alles al een zonnetje, dus opname starten (30 minuten), het lijkt goed, dus alles naar de win2000 pc, want daar zit de brander in (weer 25 minuten overrammelen…. pff wat een tempo), dan DVD brandprogramma starten. Die gaat eerst alle scenes herkennen (ruim een uur), Yes, dan kunnen we het branden gaan starten…nee, de film heeft 120 scenes en het mogen er maar 99 zijn, dus scenes samenvoegen. Hoe moet dat?? Na wat gestumper is ook dat gelukt en kunnen we gaan branden. Ik ga nog even naar beneden. Het is ondertussen 0.30 uur. Als ik weer boven kom is het proces 4% gevorderd – hangt hij??? er lijkt nog leven. Na 10 minuten springt hij naar 5%.
Ik besluit nog even beneden televisie te kijken. Als ik om 1.45 boven kom staat de teller op 17%. Het gaat niet hard.
Ik duik het bed maar in op hoop van zegen. Als ik om 5 uur wakker word, is hij klaar. Naar beneden in de DVD speler om te controleren. SHIT!!! Het beeld springt alle kanten op, allemaal strepen en dus niets te zien. Zou de speler geen RW kunnen lezen?? Ik druk uit pure frustratie op een paar knoppen van de afstandsbediening en dan heb ik beeld en geluid. Alles staat erop!
Als manlief om 7 uur vertrekt is dat met DVDspeler en schijf. Ik ben moe, maar het is me gelukt. Vanavond heerlijk op de bank met de video :-))

Het is bijna sinterklaas en voor het eerst heb ik helemaal geen sintgevoel. Dat geldt voor mijn hele familie, want meestal zijn mijn broer en ik de laatste met het inleveren van verlanglijstjes en dat is dan vaak ruim 3 weken voor tijd. Dan is de hele rest van de familie aan het zeuren. Nu heb ik gisteren net de eerste lijstjes binnengekregen en we hebben nog maar een ruime week. Kennelijk ben ik de enige niet.
Vanmorgen kwam ik op school en daar was traditiegetrouw de kleutergymzaal omgetoverd tot een sinterklaasverhaal. Er hingen lichtjes en iemand naast mij zei dat het er gezellig uitzag. Dat was ook zo en ik dacht dat het voor de kerstvieringen was. Tot het opeens tot mij doordrong dat het dus voor Sint was, en dat dat volgende week als was. Snel ook maar een Sint-link op de site van Kennisnet geplaatst. Voor de ouders die al wel in Sintstemming zijn.

Vanochtend een bespreking in Utrecht gepland. Even over negen vetrekt mijn trein. Als ik bij het station kom zie ik een trein staan. Ik hoef me niet te haasten, dit is de trein van 5 voor en die zal zo wegrijden. Ik zet mijn fiets in de stalling, koop een kaartje en loop op mijn gemak naar het perron. Daar is net de trein uit Utrecht aangekomen. Wat zitten daar een mensen in. Het hele perron en de trap stromen vol. Ik probeer mij er doorheen te worstelen, want boven staat nog steeds de trein naar Utrecht. Die is kennelijk vertraagd en het is ondertussen 9 uur, dus ik mag mee. Het valt niet mee. Kennelijk is hier een heel groot congres of zo, want ik heb nog nooit zoveel mensen hier op het station de trein uit zien komen. Boven duik ik gelijk in de trein, maar gelijk wordt ik aangetikt. Hij rijdt niet…oh! In de trein en op het perron blijft het angstvallig stil. Omroepinstallatie werkt kennelijk ook niet. De conducteur vertelt mij dat er een stroomstoring is en dat ik eventueel via Den Bosch!! zou kunnen rijden. Via Amersfoort zou ook kunnen, maar die trein (een hele kleine) zit al bomvol. Op de borden bij de trein verschijnt ondertussen dat deze trein niet naar Utrecht maar naar Nijmegen zal vertrekken. Vanuit de trein klinkt ook vaag een omroepbericht. op het perron blijft het stil. Ik bel naar Utrecht dat ik niet kom en blijf nog even op het perron hangen. Dat is leuk. Omdat niemand eigenlijk precies weet wat er aan de hand is ontstaan er allemaal gesprekken. Mensen die net aankomen rennen hard op de trein af en duiken er in en kijken dan eens rond wat er aan de hand is. Zij dachten geluk te hebben, maar ze hebben pech, net als iedereen.
Thuis ligt er nog genoeg te doen, dus ik ga weer richting fiets. Volgende week nieuwe kansen.

Tegen beter weten in gisteren toch naar het staartje van de grootste Nederlander aller tijden verkiezing gekeken.
Ik kreeg een beetje moed toen ik meende te begrijpen dat iedereen maar 6 keer kon stemmen. Dan hadden vast al die Pim-stemmers hun stemmen al verbruikt en dan zou nu gerechtigheid plaatsvinden.
Maar na afloop 10 treurige gezichten. Ook het gezicht van de debatant van Fortuijn lachte niet.
Het is inderdaad triest. Veel mensen hebben het vast niet begrepen. Ik denk dat hij wel de langste van de laatste tien was, maar dat maakt hem toch niet tot de grootste.

Gisteravond naar de musical “De Lion King” geweest. Fantastisch!!.
Voorafgaand aan de musical nog even over het strand gewandeld.

Gisteren Theo van Gogh vermoord. Een reactie van een voorbijganger in Amsterdam: “Het lijkt hier gvd Amerika wel”. En dan aan de andere kant van de sloot staat Bush op voorsprong. Met zijn scheve glimlach vertelt hij dat hij gewoon gaat winnen. Die blik geeft mij altijd het gevoel dat hij ontzettend staat te liegen, dat hij je een zoen geeft op de wang en een mes steekt in je rug. Ik vertrouw die man absoluut niet. Hij kan vele malen vertellen dat hij het beste voor heeft met de Amerikanen, maar zijn blik zegt gewoon dat hij het niet meent. Hij heeft volgens mij altijd zijn vingers gekruist achter zijn rug.
En die Amerikanen – het merendeel is zo ontzettend dom dat ze dat niet eens doorhebben.
Jammer dat we kennelijk zo afhankelijk van dit land zijn geworden, want laat ze toch in hun sop gaarkoken daar.

 
Vrijdag de konijnen samen in de ren achterin de tuin gedaan. Na weer het gebruikelijk negeren hadden ze elkaar opeens in de gaten. Plukken haar vlogen in het rond en de konijnen dus ook. Om ze wat meer te laten rennen, de ren opengemaakt zodat ze ook op het gras konden. Daar begon het uitlokken weer. Even elkaar negeren en dan opeens weer achter de ander aan, waarbij vooral Fluf sprongen van wel meer dan een halve meter hoog kon maken. Na wat rondjes rennen, ieder weer even in de eigen hoek uitpuffenn, wat eten, drinken en dan weer een een rondje. Het is duidelijk geen vechten, dus ik laat ze maar.
’s Avonds nog één maal ieder in het eigen hok, want het grote hok is nog niet klaar.
Dan is het zaterdag zover. Gewapend met een boor en zaag maken we een gat in de bodem van het hok, zetten het op hoge poten, timmeren gaas rondom het onderhok en zorgen dat er een opstapje is om van beneden naar boven te komen.
Ondertussen is er ook een mooi raam in het hok gekomen. Met wat hulp zetten we de konijnen boven in en al snel ontdekken ze het gat en ook elkaar weer. Ze lijken te zeggen dat het toch wel heel vermoeiend is om zo achter elkaar aan te rennen en besluiten het niet meer te doen. Ik waag de gok en doe ’s avonds een plankje voor de opening in het onderhok en zet beide konijnen bovenin omdat Fluf zich beneden schijnt te gaan installeren, wat natuurlijk niet de bedoeling is.
Als ze vandaag weer in de ren zijn, tref ik ze even later samen op de bank aan. Dit is helemaal goed gekomen.

Vandaag zijn we naar BunnyBin geweest om daar eventueel Transientje op te halen. Ik had toch wel een heftige reactie van onze Fluf verwacht, maar nee, negeren deed ze, dat andere konijn. Niet eens nieuwsgierig snuffelen of gelijk de baas spelen of met haar mooie sprongen de boel onder sproeien. Nee, gewoon wat rondlopen en net doen of ze alleen is. Goed teken, zeiden ze bij BunnyBin. Dus nu is Transientje ons konijn en is hij/zij (want dat is onduidelijk – in ieder geval onvruchtbaar) inmiddels omgedoopt tot Foxy en zit nu veilig in een eigen kooi in onze tuin. Na eerst wat in een kleinere ren te hebben rondgehuppeld met elkaar, zijn ze daarna lekker de tuin in gehuppeld. Voor Foxy gelijk een goede gelegenheid om de hele boel te verkennen, inclusief het hok van Fluf. Die vindt alles best en verkent dat mooie grote hok wat er opeens is. Veel mooier, lekker ruim enzo. Af en toe komen ze elkaar tegen en dan snuffelen ze wat, huppelen wat rond elkaar en soms doet Fluf een poging om met Foxy te paren en duikt bovenop zijn kop. Maar verder doen ze net of de ander er niet is.
Als het donker wordt gaat Foxy in zijn eigen hok en dat gaat dicht. Fluf vindt dat niets, want dat is dat mooie hok. Die moet nog even geduld hebben. Morgen komen er mooie poten onder het hok waar gaas tegenaan komt en een gat in de bodem, zodat ze veilig onder het hok kunnen komen en als ze dan nog steeds geen ruzie maken, wordt het riante hok, de verblijfplaats voor beide konijnen. Maar tot nu toe verloopt de koppeling errug rustig

Morgen gaat het gebeuren. Dan gaan we voor ons konijn Fluffoes een partners ophalen bij BunnyBin. We hadden al veel eerder een konijntje willen ophalen, maar ja… je moet dan wel kunnen. Elke keer weer kijken naar de konijntjes bij BunnyBin en de een is nog leuker dan de andere. Maar morgen hebben we tijd en auto, dus op naar Ermelo waar Transientje wacht op onze Fluf. En dan maar hopen dat hij Fluf leuk vindt en dat onze Fluf een vriendje wel ziet zitten.

Gisteren was er op de businessclub van de voetbalvereniging een avond met Mart Smeets. De PRman van het bestuur had aangegeven dat ik wel wilde komen en dat ik wel foto’s zou maken, die natuurlijk ter beschikking zouden staan van de businessclub. Nou was ik van harte welkom, maar er zou een professionele fotograaf zijn. Hij met zijn giga-camera en vele lenzen en ik met mijn (in mijn ogen) mooie sony. Allebei maakten we wat foto’s tot op het eind de nieuwe sponsors samen met Mart Smeets en Kees van Wonderen (ambasadeur van onze businessclub) ook op de foto moesten. Meneer neemt accuut de beste plek in en wel zodanig dat ik geen foto kan maken van de hele groep. Ik ben niet beroerd en wacht tot hij klaar is. Hij weet (volgens mij)donders goed dat ik daar sta te wachten en als hij klaar is roept hij naar de hele groep. “bedankt!!, we zijn klaar”. En de groep gaat uiteen. Ik vraag hem netjes of hij wellicht een foto van de groep naar mij kan sturen, omdat ik geen foto zo kon maken en hij gromt dat hij mijn adres niet weet dus dat dat lastig is. Ik schrijf het adres op een kaartje en geef dat aan hem. Kennelijk heeft hij tijdens mijn vraag wat gemist wat als ik het kaartje geef krijg ik een hele bak shit over mij heen. Ik denk dat ik naar de foto kan fluiten. Ik heb weer wat geleerd. Ik ga niet meer beleefd staan wachten tot hij klaar is. Het is niet de eerste keer dat hij voor mijn neus gaat staan. Hij is tenslotte de professionele fotograaf en wie ben ik nu met mijn k**cameraatje (zoals hij dat al een keer genoemd heeft).
Maar ik lag ook in mijn vuistje, want zaterdag wordt de nieuwe presentatiegids van de vereniging overhandigd. Daar stonden jarenlang de foto’s in van onze professionele fotograaf. Dit jaar niet, dit jaar zijn alle foto’s gemaakt door die amateurtrut met haar k**cameraatje *hele grote grijns*

Het is alweer 25 jaar geleden dat ik mijn studie aan de LandHogeschool van Wageningen begon. Tijd voor een reunie. Om 13.00 uur ga ik richting het wiskundegebouw van wat nu Wageningen University en ResearchCentre (oid) heet. Het gebouw is in de loop der jaren niets veranderd. Je ziet allerlei gezichten van wie je niet altijd weet waar je ze nu van kent. Sommige herkennen jou ook, anderen herkennen jou wel, maar jij hun niet. Als snel zie ik mijn penvriendin van vroeger. 25 jaar geleden kwamen we elkaar onverwacht weer in Wageningen tegen. We duiken de collegezaal in, heerlijk net als vroeger, helemaal bovenin. We verbazen ons over de toch veel kleinere zaal en over het toch wat kale uitzicht voor ons.
We luisteren half naar de praatjes en kletsen gezellig bij. In het publiek zit Gerrit Hiemstra, een jaargenoot. Een hele gewone jongen, maar de rector magnificus doet alsof hij toch wel heel bijzonder is. Na de praatjes gaan we met elkaar op de foto en verspreiden we ons naar de verschillende programmaonderdelen in Wageningen.
Aan het eind van de dag is een borrel met eten en daar is iedereen weer. Weer allerlei gezichten en leuk herinneringen ophalen. Een half uur met iemand praten over waar je elkaar toch van kent tot een volgende erbij komt en vraagt of wij nog wel eens iets van Ron hebben gehoord. Bingo – we weten gelijk weer waar we elkaar van kennen en praten met z’n drieën weer verder. Aan het eind van de avond weet ik weer hoe het met mijn grote liefde van het begin van de studie gaat, hoe het met mijn penvriend van vroeger is en heb ik met allerlei mensen weer eens bijgepraat. Te snel is iedereen weer weg en moeten we 25 jaar wachten tot een volgende ontmoeting. Een grote groep heb ik gemist, ze waren er niet, maar die er wel waren, waren zeer zeker de moeite van het ontmoeten waard. E-mail adressen zijn uitgewisseld. Nu maar wachten op het vervolg.

Als we vanochtend wakker worden staat de poort open en de deur van de schuur. Dat is vreemd want die sluiten we altijd elke avond af. Maar waarschijnlijk niet goed. De fietsen staan er nog, dus niets aan de hand.
Dan ga ik naar de schuur om wat in de vriezer te stoppen die daar staat. Ik doe hem open en staar in een gapend gat. Gisteren konden we er nog net een half brood in stoppen, nu is dat brood dus weg, samen met twee zakken vlees en de doos met ijsjes.
Snel kijk ik naar het boterbakje in het hoekje. Dat staat er nog en de sleutel, die we daar veilig waanden, ligt er nog in.
Balend loop ik terug naar het huis. Welke %^$%^#% klimt er u over een willekeurige poortdeur om in de schuur te komen. Niet op zoek naar fietsen en nieuwe skeelers, maar naar iets te eten. En welk onverlaat neemt dan twee zaken met vlees mee?
Ik ga in de buurt alle kliko’s langs, want ik zou het toch wel heel erg lullig vinden als ik daar mijn zakken in tegen kwam. Geintje is leuk, maar dit niet. Kennelijk heeft degene die het heeft meegenomen er echt behoefte aan. Ik zie nergens iets.
Ik baal, ik baal verschrikkelijk. Gelukkig ligt de zak met bessen er nog. 3 uur plukken weg zou ik toch verschrikkelijk vinden, en ook de bramen zijn niet meegenomen. Wel mijn zorgvuldig en met liefde klaargemaakte gehaktballen.
Maar er zijn ergere dingen natuurlijk- maar toch…..

Eindelijk, ze beginnen zwart te worden en sappig, onze bramen. Omdat ze zo ontzettend lekker zijn mogen ze een groot deel van de schutting in beslag nemen. En nu plukken we er de vruchten van, letterlijk. Vergieten vol halen we er vanaf. Al heerlijk twee pannen sap gemaakt en straks, na een dagje zon, plukken we de heerlijk rijpe bramen en doen ze in een fles met kandy en inmaakbrandewijn. Na drie maanden genieten we weer van een heerlijk glaasje bramenbrandewijn. De ingang van de tuin is nu wat lastig. Zeker na de regen druppen de natte takken nog lang na. De oude takken voor bramen en alle nieuwe takken voor volgend jaar. Het is even aanpassen, want het is vol en veel, maar het is voor het goede doel…mmmmmm bramensap, bramenijs en bramenbrandewijn en -likeur.

https://www.bronblog.nl/149/

Gisteravond speelde vv Bennekom voor de Amstercup tegen Veendam. Natuurlijk met de camera richting veld. Het weer was ondertussen veranderd van veels te heet tot toch wel redelijk nat. Regenjas aan en ik aan de kant van het veld met de camera in de aanslag. De tribune in de rug, dus echt een grote paraplu opzetten vond ik toch redelijk asociaal. Tot ik iets naar links keek. Daar zat de echte sportfotograaf. Camera (met zo’n kanon voorop) op een eenpootstatief, zelf lekker op een krukje en boven hem een paraplu op een stokje. Tja, ik heb zoiets in de garage liggen (strandparasol – maar what’s in a name) en een klein krukje heb ik ook nog wel. Hij schiet wat foto’s van de wedstrijd en voor ik hem in beeld kan zetten issie alweer weg. Ondertussen heb ik plaats genomen op de tribune. Wel wat verder, maar in ieder geval droog. De foto’s? Het licht was duidelijk minder – veel foto’s zijn bewogen. Het was dan ook een bewogen wedstrijd. 0-2 rust, 0-7 eindstand. Dus Bennekom is uit geamstelcupt.
Op mijn lijstje voor de volgende regenwedstrijd staat nu de paraplu en het krukje. Statief lijkt me nog overdreven.

JAAAAAA – de knoop heb ik doorgehakt en hij is al binnen. Een nieuwe fotocamera (digitaal) en wel de Sony F828. Met een grote zoom en lekker snel en goed. AL twee wedstrijden van Bennekom mee vastgelegd en gewoon hier en daar wat om me heen geschoten. Die laatste staan nog niet online, maar die van Bennekom wel.Kijk hier maar – volg de link naar de wedstrijdbeelden onder Bennekom/Tecpool 1

Heerlijk – we zijn weggekomen en zitten nu ergens in Polen, tegen de grens van Tjechie. Het weer is beter dan het weer de laatste dagen in Nederland en gelukkig komt de vakantiezin dan weer boven. Bovendien is het gewoon lekker in een tentje ergens te zitten. We hebben er al een paar lekkere wandelingen opzitten en laden de batterijen voor een heel jaar weer op.

De kuiten zijn nog een gevoelig van de paden bergop, de schouders gevoelig van toch net iets te veel zon en verder is het af en toe wat gevoelig als het warm is en ik het liefst in een bikini zou willen zitten ;-). Maar ach – hier kent niemand me en als het wat bruiner is valt het altijd weer mee. Maar als je dan die jonge meiden voorbij ziet komen met hun nog strakke buiken…….