Ik kijk naar de klok rechtsonder in het scherm. Oeps, zo laat al, dan moet er nodig gekookt worden. Er komt nog een mail binnen en ik bekijk nog even een website en werp weer even een blik op het klokje. Is het zomaar een uur later….toch een beetje verslaafd?

Ik heb het gedaan… het mailtje naar de provider dat mijn boeltje verhuisd mag worden. Alle mails nu op één grote stapel naar één adres, hopelijk alles van de server gehaald en dan gaat het over. Gelukkig blijft de oude server nog een week bereikbaar én de database blijft gewoon staan. Dus tot ik offline ga, kan ik gewoon loggen. En ze zetten niet zomaar de knop om. Komt straks de volgende bobbel, want de verhuizing was nodig om dit log naar wordpress over te zetten. Dat is met het Weblog Kids en zo.. ook goed gegaan, maar ja… hopelijk ben ik nu weer zo gelukkig.

Gisteren was een vriend jarig. Dat is altijd lekker eten en veel lekkere wijn. Gelukkig hoefde ik niet te rijden. We begonnen met een lekkere witte wijn, overgaand op een heerlijke rode. Toen kwam daar de taart en werd een overheerlijke gewurtstraminer geopend. Ik ben dol op zoete witte wijn, dus kom maar op en oh ja…vul maar bij :-)))). Maar zoals altijd zit het venijn weer in de staart. Een hele lekkere venijn. Ik heb net een vol glas gewurstraminer als de gastheer een Sauterne opent. En niet zo maar één. Een ontzettend lekkere. Dus gauw dat glas G naar binnen en genieten. MMMMMM die is echt lekker. Ik heb mijn glas net leeg, als de gastheer de fles naar mij heft en natuurlijk wil ik nog wel wat. Die sla je gewoon niet af. Zo veilig op mijn stoel kan ik dat best nog wel aan. Ik merk dat ik wel op moet gaan letten wat ik zeg. Ben ik dronken?? Nou een beetje aangeschoten.
Ik word veilig met de kids weer thuisgebracht. De boys naar boven. Het is nog niet zo laat, maar ik denk dat ik er ook maar achteraan ga. Gauw wat spullen op tafel smijten voor het ontbijt en brood maken. Ik maak zorgvuldig de vorm schoon en krab wat kruimels van het staafje af. Ik meet water, meel en andere ingredienten af, stel de tijd in en ga lekker naar bed, waar ik gelijk in een diepe slaap val. Om 2 uur wordt ik wakker en kan de slaap niet meer vatten. Hoor ik de broodmachine? Nee, dat kan nog niet. Om 3 uur denk ik hem weer te horen en iets zegt mij dat ik misschien even moet gaan kijken, omdat ik toch wakker ben. Maar ik probeer de slaap weer te vatten en om iets over 7 word ik weer wakker van de verschillende wekkers. Ik ga naar beneden en open de broodmachine. Ik kijk naar een hardgeworden zootje van meel, zout, gist en suiker. Het klontje boter is gesmolten. Ik denk dat een foto van mijn gezicht boekdelen had gesproken. Hoe kon dit nu??? Hij was warm, dus hij stond aan…. maar toch.. Dan gaan in mijn hoofd alle TL-balken aan. Ik kijk op het aanrecht en ja hoor, daar ligt hij – de deeghaak.
En ik denk aan het boek van Char wat ik aan het lezen ben over intuitie. En ja, ik heb er zaterdag goed naar geluisterd door manlief een brood te laten kopen en in de vriezer te stoppen. En nee ook niet goed, want als ik naar beneden was gegaan vannacht dan was ik vast op tijd geweest om de deeghaak er nog in te stoppen.
Nu ligt er een onbestemd uitziend maal voor de vogels in de tuin. En ik.. ik ga mij aanleren om de vorm schoon te maken als het brood eruit is en dan de deeghaak er gelijk weer in.

Vandaag gelezen in de Volkskrant. Meisje wordt regelmatig misbruikt door haar vader (net zoals haar zusje). Zij geeft haar vader aan, waarop haar moeder haar het huis gooit en wordt liefdevol opgevangen door de buren. Daar lijkt een dagvergoeding tegenover te staan. Buren hebben het niet breed, maar de goede opvang van het meisje gaat boven alles. Nu blijkt dat ze naar het geld kunnen fluiten. Normaal is voor plaatsing wachtlijsten. Het meisje mag blij zijn dat ze al zo snel ergens terecht kon, maar ja… de hulpverlening is daar niet zo op ingesteld. De liefdevolle buren krijgen te horen dat het hun keus is dat ze het meisje hebben opgevangen.
Wat hadden ze dan moeten doen? Doen alsof hun neus bloedt? Het meisje lekker op straat moeten laten zwerven. Hallo zeg – is dit Nederland???

Ik rammel de hele dag wat af op dat toetsenbord. Maar hij heeft er genoeg van. Het gaat nu weer goed (weer even van channel gewisseld, vijfde keer vandaag), maar straks heb ik weer een hele zin getikt, terwijl er nog geen kwart van op het scherm is verschenen. Wat een ellende. Nieuwe batterijen, even weer alles goed vast, maar het mag niet baten. Dit is dan echt het punt van raam open en naar buiten met dat ding. Maar omdat hij het nu weer even goed doet, vind ik het ook wel weer zonde. Wellicht blijft hij het nu gewoon goed doen. Dus toch maar weer niet naar de winkel (lijkt mij tenminste een goede volgorde. Eerst een nieuwe kopen en dan de oude het raam uit. Ze zullen maar uitverkocht zijn….zit je toch mooi zonder, want vanaf zolder overleefd hij het toch echt niet). VOlgens de winkel ligt het aan de zender, maar de muis doet het perfect. Dus toch het toetsenbord, een storing in de ontvangst van het toetsenbord???
Ik geef hem nog dit weekend. Als hij dan weer gaat lopen haperen – dan gaat hij.

Ik wil een ander weblog. Eén met meer mogelijkheden, wordpress of zo. Maar dan moet ik verhuizen naar een andere server, want dat kan niet op de server waar dit opstaat. Ik ril bij het woord verhuizen. Mijn server ziet er ongeveer zo uit als mijn kamer. Veel te veel en van een hoop weet ik eigenlijk niet wat het is. Dus ik stel het steeds uit. Maar toch wil ik binnenkort eens gaan kijken, stiekem. En dat misschien wat opruimen en dan toch maar die verhuizing wagen. Want van echte verhuizingen weet ik ook: het kost even energie, maar daarna is alles toch weer even lekker opgeruimd (voor zolang als het duurt)

De herfst is nu echt begonnen. Buiten jaagt de wind om het huis en slaat de regen tegen de ramen. Het lokt niet om er op uit te gaan. Het weer houdt me opgesloten in huis. Het is koud en het liefst zou ik met een lekkere warme kruik terug in bed duiken. Wat weerhoudt me eigenlijk?
Ik merk dat het het stomme idee is dat een mens gewoon overdag moet werken. Ik ga onder een warme douche en aan de slag.
Eerst een kijken waarom het toch ook onder mijn bureau lijkt te waaien.

Gisteren zag ik bij iemand een Loesje op de spiegel hangen:
‘Iedereen neemt me zoals ik ben!
Nu ik nog’.

Loesje

Het modewoord van tegenwoordig. Hoe gaat het met je? ‘Druk!’. Als je het niet druk hebt, hoor je er niet bij. Dus ik heb het ook druk. Nee, echt! Ik wil gewoon te veel en met ADHD is dat natuurlijk niet te behappen. En dan nog natuurlijk een gebrek aan een portie NEE. En daarnaast nog alle dingen die zo ontzettend leuk zijn om te doen en die dan niet lukken en dus veel tijd kosten. Ja, dan ben je druk.
Maar ik ga gewoon weer lekker goed plannen. LOL. En weer af en toe NEE zeggen (ROFL) en mij natuurlijk afvragen of IK alles wel moet dan wat ik doe of dat ik gewoon een keer JIJ kan zeggen. Moeilijk.

Mijn buurvrouw is op vakantie en haar zoon van ca 30 past op het huis. Het is een ontzettend aardige jongen, maar de buurv heeft een goede stereo en volgens de buurjongen zit daar geen equalizer op of iets anders om de bas te onderdrukken.
Dus luister is af en toe naar techno – maar dan alleen de dreunen. En dat dreunt heerlijk in je hoofd door.
Gelukkig is straks de buurv er weer. Die weet ook haar stereo wel hard te zetten, maar dan met mooie muziek. Muziek die gewoon in zijn geheel door de muur heen dringt en niet alleen met de lage tonen.

Toen mijn opa en oma naar het verzorginshuis gingen, kreeg ik de slaapkamermeubels: twee stoelen, een tafeltje, de nachtkastjes en de linnenkast. Alles paste netjes bij elkaar. Het bed, daar waren opa en oma lang geleden al eens doorgezakt, dat was er niet meer.
De nachtkastjes staan naast ons bed, de linnenkast en het tafeltje staan beneden. De mooie spiegel uit de kast is al een keer gesneuveld en vervangen door een vensterglas. De stoelen hebben overal en nergens gestaan en zijn uiteindelijk, opnieuw geverfd en de zitting van een leuke stof voorzien, op de kinderkamers beland. Ze werden minder, maar gehecht aan de spullen van oma en opa als ik ben, zijn ze steeds weer in elkaar gelijmd…
Tot gisteren, toen zakte een vriendje van de jongste door de stoel en toen besefte ik uiteindelijk ook, dat deze stoelen hun langste tijd gehad hadden. Nou ja, die ene dan. De andere kan eigenlijk nog wel.

Ondertussen ben ik vrienden aan het worden met de broodbakmachine. De jongens vinden het brood lekker. Na het eerste brood is er eigenlijk geen volkorenbrood meer mislukt. Als manlief een nachtje thuis is tussen twee buitenlanden in, vraagt hij zich af of het niet weer een gril van me is (kan hij gelijk in hebben, maar natuurlijk niet toegegeven), maar hij vindt het brood wel lekker. Snijden is nog een kunst op zich, dus het stukje brood wat hij laat liggen is even een puinhoop. Maar dat leert hij maar goed als hij weer terug is.
Ondertussen heb ik, overmoedig als ik ben, gisteren de ingredienten voor een nieuw brood ingeslagen: 9 granenmix.
Vanochtend spannend in de machine gekeken. Ik zag weer een enorme duik – ingezakt weer. Maar het brood smaakte er absoluut niet minder om. Morgen dus weer een meergranen, met ietsje minder gist en ietsje minder vocht. En dan hebben we hopelijk morgen een heerlijk donker meergranenbroodje. Lekker hoog gerezen.

Iemand maakt mij erop attent dat mijn man en de jongens niet in het telefoonboek staan. Daar baal ik van, want we betalen juist extra voor een tweede vermelding. Vorig jaar is dat allemaal geregeld. Ik met mijn 06 en manlief met ons vaste nummer in de telefoongids en ik met ons vaste nummer in het bedrijven gedeelte. Dat is al meerdere keren fout gegaan, maar de orderbevestiging was goed. Op hoge poten bel ik dus naar de telefoongids op. Ik vertel dat ik bel nav de vermelding in de gids. Hummm, daar klopt alles, vreemd. Dan vraagt zij in welke gids het verkeerd staat, de roodwitte of de geelwitte.
Oh, zijn er meer dan? Gewoon in de telefoongids, in dat dikke boek met de goudengids. Aha, tja dat is een andere telefoongids.
Blijkt er een Nationale Telefoongids te zijn en een De Telefoongids. Ja, onderop de stapel ligt hier idd nog een ander exemplaar en ja, daar staat het inderdaad goed in. Dus bellen naar de aanbieders van de andere gids. Daar krijg ik te horen (via een bandje) dat persoonlijke gegevens komen van de telefoonprovider en dat die gebeld dient te worden als de vermelding niet klopt. Nou ja… daar staat alles goed. We blijven aan de lijn en krijgen een kerel aan de lijn van het type ‘supereigenwijs’. Dat het fout staat in de gids, daar kan hij niets aan doen, dat ligt aan de KPN, die hebben de gegevens verkeerd doorgegeven. En hoevaak ik ook vertel dat de KPN de gegevens goed heeft doorgegeven, hij blijft bij het standpunt dat de fout niet bij hen ligt en dat ik echt bij de KPN moet zijn. Als ik laat vallen dat ik wel goed vermeld sta in de gids van de KPN, maar dat het bij hun echt fout is. Dat ik helemaal geen abonnee ben bij KPN, maar juist manlief en dat hij er dus niet in vermeld staat, dat ik nu zowel in de gouden gids als….. Oh, u stond al in de gouden gids, ja dat overruled de gegevens van de KPN. Wat een K****zak.
Ik vraag hem het nut van die tweede telefoongids. De KPN heeft toch een gids waar alles GOED instaat, waarom zij dan ook weer. Tja dat is voor het commercieel belang. KPN een bedrijven gedeelte in de gids (Tja, bedrijven hebben toch ook een KPN abonnement), zij een personengedeelte. Dat het voor de consument dus onduidelijk is, is heel jammer. Daar zijn zij echt niet zo mee bezig. Nee, er moet geld binnenkomen, dat snap ik toch ook wel. Nee, ik snap dat niet. Ik wil gewoon één telefoongids, waar alles goed instaat. Ik vind het vreemd een Nationale telefoongids te hebben en een De telefoongids.
Hij kan bij het oud papier, dat dikke niet complete onding met de goudengids. Als ik een bedrijf nodig heb zoek ik wel op internet.

Nog ergens diep in slaap haal ik kennelijk diep adem. De geur van vers brood bereikt mijn bewustzijn en ik word wakker.
MMMM ik ruik vers brood. Gisteren heb ik de broodbakmachine van mijn moeder geleend om uit te proberen of ik dat wat vind.
Nou de geur van vers brood vind ik dus wel wat. Beneden is het even een teleurstelling. Het brood is ingezakt en het snijden gaat moeizaam, maar lekker is het wel. Even in het dikke boek van mijn moeder kijken wat er fout kan zijn gegaan. Aha, teveel gist of te weinig zout. Nou zo te proeven is het te weinig zout. De oudste zoon snoept nog even het laatste korstje op.
Morgenochtend weer wakker worden met vers brood, mmmmmm.

Mijn broertje staat zomaar in Eigen Huis en Interieur. Een hele pagina maar liefst. Mooie foto’s van een aantal van zijn ontwerpen en als je goed kijkt zelfs een heel klein fotootje van hemzelf. En natuurlijk ben ik als grote zus ontzettend trots op hem, maar ook een beetje jaloers. Want hij kan dit zomaar allemaal doen, kan al zijn tijd en vrije tijd in het ontwerpen stoppen. En ik vraag mij dan natuurlijk af of ik ook dat niveau had kunnen bereiken. Als ik al mijn tijd erin zou kunnen stoppen. Geen kids, geen groot huishouden?
En dan vraag ik mij af of ik het zou willen missen, die kids en dat huishouden. Nou dat laatste misschien, maar die kids… nee van zijn leven niet. Dus ontwerp ik in de tijd die ik heb en ben ik gewoon trots op mijn broertje. En stieken weet ik ook dat ik met al de tijd van de wereld niet zou kunnen wat hij kan.
Het bedrijf van mijn broertje: SMOOL.

Juich je de ene dag over de onbeveiligde verbinding van buren, vandaag is het ‘huilen’ om de beveiligde verbinding hier, waar van ik even de code kwijt ben.

Het leuke van draadloze netwerken is dat je er gewoon gebruik van kunt maken. Daar lees ja wel eens over enzo, maar tegengekomen was ik het nog niet. Maar nu ben ik ergens, heb de laptop bij me en probeer gewoon maar en hopla ik ben zomaar online.
Een veilig idee, niet verstoken te zijn van internet. Want ergens op bezoek is één, maar geen internet is toch wel een ander verhaal.

Elk jaar wordt hier een terrein omgetoverd tot waar kinderparadijs. Het veld is inmiddels al omgedoopt tot Landgoed Kinderdorp. Het is geen paradijs met allerlei luxe attributen, nee het is een paradijs waar het verboden is voor ouders, waar niets moet en (bijna) alles mag. De oudste had vorig jaar zijn laatste jaar (het is tot 12 jaar) en de jongste is dus voor het eerst zonder grote broer. Samen met zijn vriendjes bouwt hij dus een eigen hut, want dat is het paradijs van Kinderdorp: uit een hele berg palets en andere planken, oude deuren ed, wordt een compleet huttendorp gebouwd.
Gisteren ben ik een middag als vrijwilliger gaan helpen in de creatent. Hier kunnen kinderen allerlei creatieve dingen doen, verven, kleien, kaarten maken enz. Er is ook een muziektent, een opmaaktent, een berg zand waar een zandkasteel van wordt gemaakt, een electrotent, een videotent en een chill-out tent en nog veel meer.
Voor dat ik aan de slag ga, loop ik nog even door het huttendorp. Als ouder moet je daar niet zijn. De hutten worden goed gecontroleerd door de bouwgroep, maar het ziet er allemaal gammel uit. Straks doe ik mijn bergschoenen aan, want de hut van de jongste zit helemaal ergens in het midden, en mijn gewone schoenen zijn niet bestand tegen de spijkers die soms op een plek zitten waar je hem niet zou willen. Kinderen mogen alleen in het huttendorp met goede stevige schoenen.
Het is hier vlakbij en ik geniet van Radio Kinderdorp, die hier vrolijk naar binnenkomt drijven. Ik kijk maar niet uit het raam, waar wat donkers aan komt. Ach regen vinden de kinderen niet zo erg. Zo komen snel ergens een stuk plactic sneaken, kruipen ergens in een tent of zorgen dat hun hut snel waterdicht is. Dat het veld wat modderig wordt is denk ik alleen een zorg van de moeders (och wat zien die schoenen eruit), maar ook dat mag de pret niet drukken.
1500 kinderen die volop genieten – daar wil ik best een middagje voor opofferen. Ik ga creatief wezen 😉

Geen foto, maar wel even een update: gisteren staken 3 happende snaveltjes boven het nest uit. Moeder stoort zich niet meer zo aan mij, houdt me in de gaten, maar weet denk ik dat ik niets doe. Ze durft ook gewoon naar het nest te vliegen als wij in de buurt zijn (anders had ze maar niet het nest boven het zitje moeten maken). Paps heeft er iets meer moeite mee, maar als hij dan aanvliegt geeft hij wel te kennen dat hij ons daar eigenlijk niet wil hebben. Hij scheert super laag over. Ik vrees dat ik de kleintjes niet zal zien uitvliegen.

Hoewel ik had beloofd op het dak te klimmen (en mensen gelijk vonden dat dᡲ dan ook een foto van gemaakt moest worden), heb ik eerst toch maar een foto van onderaf genomen. Van alle foto’s zijn de omringende druiventakken en -bladeren haarscherp, maar de merel is nog wat vaagjes. Maar ze staan erop, als je goed kijkt. Zodra ze me gewaar zijn gaan ze doodstil zitten. De kraaloogjes van moeder houden me goed in de gaten. Maar dan beweeg ik even een tak, omdat hij precies voor de lens hangt en gelijk komt een geel kopje naar boven met de snavel wijd open. Helaas geen paps met een snavel vol worden en hij duikt weer wat naar onder. Maar elke beweging van mij brengt hem toch in de verleiding. Als ik later nog een keer ga kijken heeft moeders hem maar goed verstopt. Ik vraag me af of dit het grote altijd eten vragende jong is, of dat er wellicht echt maar é©® is, want meer snaveltjes zag ik toch echt van onderaf niet bewegen.