Leuke van deze template is dat de bezoeker zelf zijn kleurtje kan kiezen. Standaard was dat iets zwarts.. niet echt gezellig. Verder kun je kiezen voor aarde, water, lucht en vuur en nog wat thema’s. Je kunt het zelf instellen onderaan. Leuk om eens te kijken of ik zelf daar nog wat aan kan toevoegen.

M heeft het eerste uur vrij en K de eerste twee uur. Iedereen is dan ook pas om 8 uur wakker. M gaat om 9 uur de deur uit en K zelfs pas om 10 uur. De meeste dagen is iedereen om 8 uur de deur uit. Dan rommel ik wat in het huishouden tot een uur of 9. Heeft een van de boys dan toch het eerste vrij, dan is dat gedaan. Om 9 uur ga ik heerlijk even tot rust komen tijdens de meditatie. Een heerlijk begin van mijn werkdag. Ik kan er daarna tegenaan. Vandaag dus niet. Als om 10 uur K eindelijk weg is kijk ik nog snel even mijn mail na en ga daarna naar school. Echt tijd voor de meditatie is er niet. Op school is het rommelig. De vaste docent is er niet, de juf staat er nu alleen voor en de groep is in twee gedeeld tijdens docu. Ik sta er in de hal alleen voor. Is op zich geen probleem, maar was handig geweest dit even te melden. Als er een schermutseling is tussen wat dames is er dus geen hulp om even in te springen. En de juf is hiervoor niet de aangewezen persoon. Zij en één van de kinderen is niet echt de beste combinatie. Gelukkig zijn er twee andere leerkrachten die de dames wel kennen en even als bemiddelaar fungeren. Zoals het kids van groep 7 betaamd bemoeien ze zich overal mee en wordt er weinig gewerkt. Omdat ik niet gemediteerd heb sta ik teveel open en het geheel levert mij dus een gig hoofdpijn op die niet wil zakken. Eigenlijk moet ik nog pearl bellen voor controle afspraak en wil ik vanavond ook nog naar het businesscafé en heb ik ook nog cursus. En natuurlijk moeten er nog allerlei dingen hier de deur uit….kortom… zo’n dag

Gisteren moest ons eerste voetbalteam tegen Spakenburg. Altijd een happening en gisteren helemaal. Mede door een heleboel jeugdleden die besloten het eerste eens goed aan te moedigen. Winst natuurlijk voor ons. Na de wedstrijd een buffet, wat ik even aan L meld, beide jongens zijn er niet, M is in Hengelo stappen en K logeert bij een vriendje. L tikt rustig door op de computer, knikt even en ik vertrek. De tweede helft komt L ook kijken en na de wedstrijd meld ik nog even dat ik naar de bestuurskamer ga, buffet heb en dat hij me wel ziet thuiskomen.

Vanmiddag komt K thuis van zijn logeerpartij en vraagt op een gegeven moment wat wij gisteren eigenlijk hebben gegeten. Ik meld dat ik op de club heb gegeten en L weet niet anders uit te brengen dan dat hij niets gehad heeft. Arme jongen. Maar ik corrigeer hem: Niets gehad? Je bedoelt dat je niets genomen hebt!

Gisteren had ik me al even schuldig gevoeld. Iedereen weg, L alleen thuis. Maar waarom zou ik me schuldig voelen. Ik kan mij niet heugen dat L is thuisgebleven omdat ik anders alleen zou zijn. Bovendien. Ik was om 7 uur alweer thuis…Waarom kunnen mannen toch zo ontzettend zielig zijn. Of is dit exemplaar gewoon te veel verwend. Dan is het zaak daar gauw verandering in aan te brengen. In ieder geval leren dat we een keuken hebben, een koelkast en in het dorp 3 supermarkten waar inkopen gedaan kunnen worden;)

Ik wil een berichtje schrijven, geen blog. U heeft geen toegang. Nou ja zeg. Dit is mijn eigen blog, waarom heb ik geen toegang. Maar dan begint ook de mail weer eens te stuiteren, wel niet wel niet. En blijkt ook nog eens de Mijn Eigen Favorieten pagina zonder layout te zitten. En die staat ook op kalamake.com. Ik ben de provider. Die doodleuk weet te vertellen dat mijn website gewoon online is. Maar waarom ik hem dan niet zie? Of ik het adres wel goed heb, ja dat weet ik echt wel. En ik meld hem even dat ik baal van de mail. Dat die zo slecht binnen komt, soms uren onderweg is. Dat ligt aan de spamfilter, maar die kan ik ook uitzetten. Nou leuke optie.

Na een dag komt het verlossende mailtje. De htaccess die op mijn site staat zorgt ervoor dat ik zelf geblokkeerd word. Nou ja, wie heeft die er dan opgezet? Het bestand is van 2 maart 0.45 uur. Nou toen lag ik toch echt wel te pitten. Er komt geen reactie op mijn vraag hoe dat bestand er komt en of ik het veilig kan weghalen. Ik besluit het te hernoemen en jaaaa daar is mijn weblog weer. Hosting bij sohosted is al aangevraagd, als ik tijd heb eens lekker verhuizen van de data en dan kan de domeinnaam ook over. Zoals al eerder vermeld… ik heb er genoeg van.

Beide zoons hebben hun album vol, vriendinnetje heeft haar album vol, we zijn klaar!! Nu nog voor Tijmen gaan sparen, de kleinzoon van Buuv’. Die mocht eerst niet sparen van zijn moeder, maar oma heeft haar overgehaald. Maar Tijmen heeft dus een ontzettende achterstand. Maar net album gehaald, van aardige servicebaliemedewerkster een extra startstapel kaartjes gekregen en verder krijgt de Buuv’ nu uit alle hoeken kaartjes. Ik denk dat het niet lang zal duren voordat ook Tijmen zijn album vol heeft. Thijs aan de andere kant moet ook nog een paar kaartjes, maar die heeft pech gehad. Na twee keer een opmerking dat ik stomme zakjes had die hij niet hoefde heeft hij het bij mij verbruid.. de zakjes gaan nu naar Buuv voor Tijmen. Die is er vast meer mee in zijn sas dan Thijs. Die in mijn ogen af en toe wel heeeeeel erg een stukkie mag dimmen. Hij is pas vier, dus daar is vast nog wel wat aan te sleutelen.

Net wilde ik weer wat posten, foutmelding. Iets met de database. Het is te vaak wat. Bovendien heb ik genoeg van de unix server waar dit op draait. Bij sohosted heb ik nu bijna alle mijn domein en die van mijn opdrachtgevers gestald. Ze zijn goedkoper, maar daarnaast… ik heb eigenlijk zelden problemen daar. En de laatste keren dat er wat was bij de provider waar dit nu staat, is het altijd smoezen en uitvluchten. Dus laat maar ook. Wel niet zo lang geleden betaald, maar ja…. Iemand riep ook net op twitter dat ik het gelijk moest doen, gezeur kost alleen maar energie. Dus ik ga het doen. De sohosted.com is al geregeld. Dat verhuist zo lekker makkelijk en dan gaat kalamake daar zo snel mogelijk achteraan. Hopla….

Dinsdag hebben we M weggebracht, hij is heerlijk met school een paar dagen naar de sneeuw in Oostenrijk. Voor hij wegging had hij al gevraagd aan ons of er eventueel meer mensen mee terug konden rijden. Tuurlijk zei ik, ik kom je zondag vroeg op halen en dan kan er altijd wel iemand bij in de auto. Geen punt. Ook dinsdag nog even met de moeders over gehad. Als er meer mee gaan is het even passen en meten met de bagage, maar het is maar een klein stukje, dus dat zal best wel lukken. Ik zou zondag wel zien wie ik verder mee moest nemen. Gisteravond op eens ophef. L wil ook mee M ophalen en dan opeens wil K ook wel mee, tuurlijk. K is op zondag helemaal nooit zijn bed uit te branden, maar nu opeens wil hij mee M ophalen. Nu dat past natuurlijk niet in de auto. Waarom ik dat ook zo heb afgesproken?? Gek, hij stond er zelf bij en reageerde niet. Altijd weer zo lekker handig. Bemoeit zich er dan niet mee, maar dan achteraf opeens komen met andere plannen. Waarom nu toch? En waarom IK hem dan moet ophalen, ik kan net zo goed thuisblijven en dan gaat hij.. duh.. hij ligt op zondag altijd graag wat langer in bed… nou ik toch ook?? Ja, omdat iedereen nog slaapt. Dan blijf ik ook maar even liggen, maar slapen doe ik dan allang niet meer. Kortom, was weer heel gezellig, niets afgesproken nu. Weet ook de nummers van die moeders niet om te vragen wat zij nu zondag gaan doen. Want het is natuurlijk lullig als L en K niet mee gaan om M op te halen en dan blijkt dat er verder niemand mee terug hoeft. Hadden ze dus meegekund. En wat als ze wel meegaan en daar staan opeens 3 dames die ook dachten mee terug te rijden… dan heb je daar weer een probleem. Kennelijk mag ik dat allemaal wel weer oplossen. Of ik mag in alle vroegte op de fiets naar school om M met de bus te zien aankomen en dan met de fiets weer terug… was makkelijker geweest als er vooraf wat meer gezegd was… Nee M, er kan 1 extra iemand mee, maar dan zit de auto vol want we willen je allemaal graag komen ophalen.. Dan wist iedereen waar hij aan toe was. Nu niet en ik baal daarvan.

Gisteren allemaal enveloppen op de post gedaan met voetbalplaatjes. Vandaag ontving ik (of liever de jongens eigenlijk) 2 enveloppen met plaatjes terug. Daar zaten netjes 2 postzegels van 44 op. Tjonge, dacht ik, die zijn toch niet zwaarder dan die van ons, en die waren nog geen 50 gram, dus goed voor één zegel. Toch maar even nakijken. 1 zegel is tot 2 gram, 2 zegels van 20-50 gram. Er zit dus te weinig op. Wat lullig. Nu maar hopen dat de postbode zo vriendelijk is om ze toch netjes te bezorgen. Ik zou denken vandaag, maar dan toch hopelijk morgen….

L had een hele mooie film in India gezien, zo mooi dat hij daar de dvd kocht om hem meer mensen te tonen. Het ging over een jongetje met dyslexie wat in eerste instantie niet herkent en erkent werd. Het jochie is een aandoenlijk dromerig kind, met een lieve moeder die wel streng wil zijn, maar duidelijk heel veel van het kind houdt en een vader die als een echte man van India toch wil dat iedereen vooral zeer goed of zo niet als beste, presteert. Maar goed, dat doet dit jochie dus niet. Op school gaat het slecht, hij snapt er niets van, hij is een ontzettende dromer met een ruime fantasie. Als hij op een dag spijbelt van school besluiten zijn ouders (vader vooral) dat het tijd wordt voor wat discipline en via een vriend komt het jochie op een kostschool. Daar kwijnt hij weg. Leraren begrijpen hem niet, zijn streng, gericht op het beste kind. Zijn enige vriend is een kreupele jongen. Het jochie kruipt helemaal in zijn schulp, wordt stiller en stiller en is eigenlijk alleen maar heel verdrietig. Het is allemaal zo mooi gefilmd, met mooie muziek en beelden. Een echte Bollywoodfilm geproduceert en geregiseerd door de beroemde Aamir Kahn. Deze Aamir Kahn verschijnt in de film als de redder van het jongetje: de leraar Kunst (Arts). Al gauw heeft hij door dat het jochie dyslexie heeft en dat dat de oorzaak is van alle problemen. Langzaam probeert hij hem weer uit de schulp te halen en weer plezier in het leven te laten krijgen. Je ziet het jochie opbloeien. En als hij dan aan het eind de winnaar wordt van een tekenwedstrijd die de leerkracht heeft georganiseerd (waar zelfs alle strenge leerkrachten aan meedoen) zie je hem helemaal gelukkig worden. De hele school juicht voor hem. Echt met tranen op de bank gekeken. Ik hoorde ook al van anderen die de film van L geleend hadden dat ze met tranen in hun ogen gekeken hadden. Zo ontzettend mooi. Taare Zameen Par heet de film Every child is special. Het was een mooie start van de dag. L ging al vroeg weg en toen bedacht ik dat ik die film wel eens kon bekijken, heerlijk in pyjama onderuit op de bank. What the hack – het is tenslotte vakantie… voor mij toch ook wel een beetje. En gelijk maar werk van gemaakt door er een blogpost van te maken op Kids en zo. Dan is dat toch een nuttige besteding geweest 😉

K heeft nog een paar kaartjes kunnen bemachtigen. Hij hoeft er nu nog maar één. ALs het goed is komt vanmiddag de envelop met 25 zakjes van zijn tante. Zou die ene erin zitten? Daarna gaan we eten bij een vriend en zijn dochtertjes. De oudste spaart ook en zit met smart op K te wachten, haar grote vriend, en nu komt hij ook nog met AL zijn dubbele… dat is dubbel spannend natuurlijk. En wie weet heeft zij dat ene kaartje om K’s album helemaal compleet te maken.

Gisterenavond feestje van L wat erg gezellig was. Leuk druk en overal zaten wel mensen te praten. Schoonpa en -ma kwamen gezellig met zwager en schoonzus mee. Voorlopig moeten we aan de port, totaal wel 4 flessen gekregen geloof ik. Ach, niet verkeerd 😉

En dan vandaag een lekkere lummeldag. Eerst de rommel van gisteren opgeruimd, dan ieder naar de eigen kamer, pc aan, wat heen en weer kletsen, wat rommelen op de pc, beetje twitter volgen, beetje schaatsen volgen, eens wat eten, drinken, nog een stukje taart, zien dat ik niet blij ben met dikke pens, maar ja, moet ik ook maar meer bewegen… en zo lummelen we wat aan. Niemand schijnt echt honger te hebben, dus beneden wat broodjes met zalm, kruidenkaas, mierikswortelpasta (wat is dat lekker!!!) en een berg rucola (voor K gewoon een broodje rosbief, niet te gek gaan doen graag) Soep staat op (we hadden nog een blik) en er is nog wat kaas, salade en zo over van gisteren, met toastjes. Wij kunnen zo wel met het bord op schoot aanschuiven bij studio sport. Daarna ghost whisperer en dan is de dag al weer bijna voorbij … lummeldag… en toch geloof ik weer wat mensen gelukkig gemaakt

Het album is bijna vol, dankzij een dikke envelop vol met plaatjes. K hoeft er nog maar een paar:
209-251-270
Maar deze zijn wel zeer hardnekkig niet te krijgen.

Vanmorgen hoorde ik dat ik uitgebreid aan bod kom in een artikel over twitter in HP/De Tijd. Gelukkig is iemand zo vriendelijk om even wat pdfjes van de pagina’s online te zetten zodat anderen het kunnen lezen. En ja hoor, Katootje is in beeld. Natuurlijk een eer om in één zin genoemd te worden met Maxime Verhagen. Nooit gedacht dat ik zo in beeld was in twitter. Er zijn toch mensen die veel meer, en in mijn ogen, veel interessanter twitteren. Maar toch… Katootje is het kennelijk waard om te volgen 😉

Gisteren kreeg ik een mailtje binnen van een vriendin. Die stuurt regelmatig van die rondzendmailtjes. Soms met leuke filmpjes, maar ook af en toe een hoax. ALs ik tijd heb lees ik die mailtjes, soms word ik er door haar nog even op geattendeerd, dat het een erg leuk filmpje is enzo. Maar vaak blijven ze ongelezen in mijn mailbox staan. Gisteren stuurde ze een berichtje over gesaboteerde pinautomaten, met daarbij natuurlijk de mededeling dat je dat naar zoveel mogelijk mensen moet doorsturen. Gaan we weer, dacht ik. Dat doe ik dus niet, naar iedereen doorsturen. Een zoektocht op internet levert geen hoax melding op, maar wel berichten die al jaren oud zijn. Ik schrijf terug dat dit waarschijnlijk weer een hoax is, want zie… stuur naar iedereen in je adresboek…. dáár ben ik dus allergisch voor. Komt vandaag reactie terug. Dit is echt geen hoax. Op station Ede stond zo’n apparaat, en ze kende meer mensen die de pineut waren geweest van zo’n pinautomaat. Goed, geen hoax dus – en oppassen dus bij de pinautomaat. (reden waarom ik altijd bij de automaat pin die bij AH binnen staat, naast de klantenservice en alleen in hoge nood bij die verlaten dingen ergens) – maar doorsturen naar iedereen…. nee dat weiger ik. Ik twitter gewoon eenmalig de link naar deze post.

Twitteren is een verslaving. Maar het maakt ook het werk als zzp-er op een eenzaam zolderhok een stuk aangenamer. Het is alsof je in een kantoortuin werkt waar je hier en daar wat gesprekken opvangt waar je dan op reageert. En dan ga je weer aan het werk. Af en toe roep je zelf ook iets die kantoortuin in. En dan antwoorden anderen weer. Soms is het te gezellig en wordt er alleen maar gekletst en niet gewerkt. Maar vaak zetten we elkaar dan maar weer aan het werk. Ik vind het wel leuk, het haalt de eenzaamheid wat weg. Meestal vind ik het heerlijk alleen werken, maar af en toe eens een opmerking plaatsen vind ik wel leuk. De bekenden reageren vaak wel, maar ik volg ook een paar mensen die wellicht interessant zijn, maar die ik verder niet persoonlijk ken. Zoals Maxime Verhagen. Ik vind het leuk dat hij regelmatig wat schrijft en vertelt wat hij aan het doen is of waar hij naar toe gaat. Af en toe reageer ik, maar volgens mij volgt hij mij niet. Ik weet niet of hij dan ook mijn reacties leest. Hij reageert in ieder geval nooit. Tot vanacht. Gisteren was zijn koffer kwijt geraakt en moest hij improviseren. Dat lukte aardig op zijn schoenen na, die waren ongepoetst. ‘Zorg dat je een snelpoetsertje in je handbagage hebt zitten’ adviseerde ik hem. En vanmorgen kreeg ik zowaar antwoord. Hij had er wel een in zijn auto liggen…. leuk vind ik dat

Aan het begin van de week kwam ik ze tegen bij de c1000, de bananenschuimen van Haribo. Nu voor 1 euro. Tja, daar kan ik geen nee tegen zeggen. De jongens vinden ze erg lekker, dus neem mee. Alleen eenmaal thuis sluip ik met de zakken naar boven…. hoe egoistisch toch weer van mij. En eergisteren waren beide zakken leeg. Jammer, maar weer naar de c1000 had ik geen zin in. Ooooh wat erg. Zijn ze ook bij Appie in de aanbieding, voor €1,01… dus tja, heel erg, weer twee zakken en weer lekker mee naar mijn werkhok. Waar ik er natuurlijk niet van af kan blijven en waar ik dus heel misselijk van die dingen ga worden.