Natuurlijk op een onlogische plek (achteraf snap ik niet waarom ik hem dáár had gelegd) maar hij is weer terecht, mijn angenda. Ik kan nu dus weer netjes mijn uren bij gaan houden.

Vorig jaar kocht ik twee agenda’s voor 2008. Eéntje met een hele week over twee pagina’s en eentje met een dag per pagina. De eerste voor de weekplanning, de tweede voor de details en urenregistratie. En die laatste is dus foetsie want die had ik natuurlijk pas nodig op 1 januari en heb ik dus ergens ‘veilig’ weggelegd. Alle mogelijke plekken gehad, alle tassen nagekeken….. hij zal wel weer boven water komen, maar ik hoop niet op 31-12 😉

De kinderen vinden gourmetten geweldig en nu wij gewoon thuis oud en nieuw vieren wordt er dus gegourmet. Vraag ik wát ze dan allemaal willen gourmetten. Pannenkoekmeel roept de een en de ander roept iets van vlees. Waarmee ik dus geen stap verder kom met mijn lijstje, want op mijn vraag of ze wat specifieker kunnen zijn komt geen antwoord. Makkelijk aan één kant, want ik hoef niet tig winkels langs om hun wensen in te slaan, maar ik moet het ook wéér allemaal zelf bedenken.

Morgen is de laatste dag van het jaar. Het programma loopt grotendeels elk jaar hetzelfde: Opstaan, inkopen doen (dus eerst boodschappen lijstje. Dit keer is het weer bij ons, dus ook eten), dan beslag maken voor de oliebollen. De logeerkamer in orde maken en dan gaan de mannen wandelend het jaar doornemen. Ik blijf thuis om mij op de oliebollen te storten en de appelflappen. Als de mannen thuiskomen zijn die klaar en hongerig als ze zijn, is het dan vaak ook snel gebeurd met het grootste deel van de bollen en flappen. Ja, dan heb ik echt eer van mijn werk. Dan even met alle hens aan dek en gaan we de maaltijd voorbereiden. Dat is altijd een heel diner als het bij ons is. De kids kiezen en koken dus zelf… en wij ook. In van die kleine pannen op tafel. Dus dat is vooraf: uien snijden, paprika en champignons en prei. Pannenkoekbeslag en eventueel wat vlees (als dat al niet een gourmetpakket zit) en dan alles op tafel en kunnen we beginnen. Top 2000 op de achtergrond. Dan is het spel (als we niet te lang tafelen) of tv. Het laatste half uur gaat de radio hard en wordt er idioot gedanst (want tja… lekkere wijn) op Paradise in the dashboardlights en natuurlijk zingen we luidkeels en ontzettend vals mee. Dit jaar vuurdoop, want een vriendinnetje van M komt ook. Ik heb hem gewaarschuwd, wij doen gek dat laatste uur (Pubers schamen zich immers rot voor gek doende ouders), maar het mocht. Ik ben heel benieuwd. Ik heb er wel weer zin in. We hebben een gezellig clubje. Niet groot en heel vertrouwd.

Ik wil eigenlijk even naar de markt. Fruit halen, nootjes, kaas, brood en meer van dat soort dingen. Maar het is koud en kil. Dus ik ziet hier een beetje te klooien, want echt aan het werk wil ik nog niet (want dan ben ik net lekker bezig en moet ik naar de markt racen) en naar de markt wil ik nog niet (want koud). Maar dan kijk ik uit het raam, wat een schitterende bomen. Waarna ik besluit de kleine camera van L even op te zoeken en met camera gewapend dan maar naar het dorp ga. Kom ik vast nog wel meer mooie bomen tegen. En dan zonder belemmering van lelijke daken.

De gordijnen zijn dicht, gezellig lampjes aan, kerstboom met lichtjes.. alles voor een warme sfeer. Maar ik heb het toch een partij koud. Ik lijk wel tot  op het bot bevroren. Alles lijkt in een kille koude deken te liggen. Ik vind er echt niets aan. Gisteren was het ook koud, maar toen was er nog zon. Nu is het grijs en daarbij ook nog ontzettend koud. Op zulke moment wou ik dat we in een huis woonden met een rookkanaal én dus zo’n heerlijk warme houtkachel hadden. Ik zou er op gaan zitten denk ik, maar nog het gevoel hebben niet warm te worden. Gaat straks wel weer over, maar nu is het vooral koud.

Leuk, zo’n transmitter. Er zouden batterijen in moeten kunnen, dus dat ding moet open. Ik bekijk het eens en bedenk dat hij net als de knipperachterlichtjes, opengetrokken moet worden. Dat gaat wat moeizaam. Ik bekijk het nog een keer en nee, zo moet het toch echt. Als ik hem eindelijk ietsje open heb, rolt er iets uit en ik hoor meer gerammel. Ik kijk eens door het spleetje en zie allerlei knopjes los liggen, maar nergens iets wat op ruimte voor batterijen wijst. Ik bekijk nog eens de omschrijving, waar inderdaad duidelijk op staat dat er 2 AAA batterijen in moeten. Dán pas zie ik toch eigenlijk best wel duidelijk batterijenklepje. Shit, want ondertussen zijn er allerlei piepkleine knopjes uit dat ding gerold. Ze zitten geen van alle meer op de plaats. Na een half uur zweten en priegelen heb ik de knopjes er weer in zitten. Het is nu een apparaat met extra gebruiksaanwijzing. Als ik de setup wil wijzigen, klik ik NIET op het knopje SETUP, maar op knopje M1. Voor mode 1 klik ik op M2 en voor mode 2 op M3 en mode 3??? Juist Setup. Het is even een weet. Ik weet trouwens niet eens wat M1, M2 en M3 eigenlijk doen, behalve dan dat M1 setup is. Maar hij doet het gelukkig nog wel, zodat ik nu via de radio naar mijn mp3 speler luister. Waarbij je een betere verbinding hebt als je het ding wat verder van de radio neerlegt. Wat ik onlogisch vond, maar goed. En gelukkig kun je de frequentie ook aanpassen, want de standaad was niet te ontvangen op mijn radio. Dus nu weer nieuwe muziek op de speler zetten en opladen en zorgen dat dat ding niet direct op de kamer van M verdwijnt 😉

Interview met Robert Bronwasser van Smool Design van Bright.tv op YouTube

We zijn weer thuis, het weekend met de familie is weer overleefd. Het was zelfs erg gezellig. Dankzij een noodkreet van mij en een kennelijk ook nog spoedberaad elders, was ook het surprise deel kort en overzichtelijk. Ik had geroepen dat we het niet te gek moesten maken met surprises in meerdere delen allen voorzien van ellenlange gedichten en kennelijk had men ook bedacht dat het wellicht beter was om de kleine kinderen ’s middags al hun cadeaus te geven. Wat even een kwartiertje ontzettend verwennerij was, want ja van papa en mama, oma en opa en ook nog eens alle ooms en tantes een groot cadeau – dat is niet mis. Daarna lekker eten, kleine kids naar bed, en surprises voor de rest. Om 11 uur waren we al klaar en konden we gewoon gezellig babbelen. Geen scheve gezichten en iedereen te vreden. Jammer dat we vanochtend wakker werden met klote weer, zeker nadat het gisteren zo lekker was. Maar dat mocht te pret niet drukken. Gelukkig hoefde ik niet naar huis te rijden en kon ik lekker tegen die regenruit aankijken. Straks niet koken, maar de resten chinees van gisteren warm maken en dan met 4 op de bank voetbal kijken. Het zit er weer op.

Het moet weer gebeuren, het maken van surprises. Gelukkig zijn de jongens nu oud genoeg om het zelf te regelen, hoewel ze nog regelmatig binnenkomen met vragen en suggesties, vooral de jongste. L. is er niet zo goed in, vind het daarom ook niet leuk. Aan mij dus de taak om het geheel der suprises een beetje te regelen, want de rest van de familie doet ook zijn best, dus van onze kant moet ook wel iets met wat aandacht komen. Dus vanmorgen hard aan de surprise van L gewerkt. Daar had ik wel een idee van hoe het zou moeten worden en ik moet zeggen dat dat goed gelukt is. Geen foto’s of beschrijvingen. Je weet maar nooit welk familielid opeens de weg naar dit log gevonden heeft. Maar nu moet ik aan mijn eigen surprise beginnen. Het idee hiervoor zit al weken in mijn hoofd, ook hoe het dus ongeveer zou moeten worden. Alleen hoe ik het moet gaan maken…. het begin.. dat is nog ff lastig. Ben ik eenmaal bezig, dan ben ik niet meer te stoppen, maar ja… dat begin. In ieder geval heb ik de tafel in het kleine kamertje al bedekt met een oud plastic tafelkleed, staat de kist met schilderspullen er ook en de kwasten, ga ik er zo al de verzamelde doosjes brengen en dan is er eigenlijk niets wat mij nog tegen zou moeten houden. Eerst ga ik maar eens een groot papier maken met daarop ‘het hoeft niet perfect – het gaat om het idee’ en dat hang ik op het prikbord boven de tafel. En dan nog gaan zitten op het gedicht. Want ook daar heb ik altijd wel een idee voor…..

Vanavond hebben we vergadering van de kledingbeurs. Ik open nog even het mailtje met de notulen en de agenda, zodat ik dit even kan uitprinten. De notulen is al een poosje geleden geschreven: “Allemaal veel plezier op de beurs, Jacqueline”.
Zij had helemaal geen plezier meer, zag tegen alles op. Een week na de beurs hebben we afscheid van haar moeten nemen. Ze was uit het leven gestapt. En nu opeens haar notulen nog. Veel plezier… Dank je Jacqueline. Ik hoop dat je nu rust hebt.

Ik heb ooit eens een rekening bij AH gehad. Daar kon je op sparen, 10% van je aankopen ging direct naar die rekening, zoiets als zegeltjes plakken, maar dan zonder het plakken. De AH rekening stoptje en werd Aegon geloof ik. En een paar brieven later heb ik dus een rekening bij Aegon en weet ik én geen gebruikersnaam en geen wachtwoord. Zodat ik geld heb op een rekening waar ik al twee jaar niet bij kan, vanwege geen toegangscodes. En daar staat wel genoeg geld op voor die leuke pc en een de Adobe CS3 web design premium. Toch maar weer eens op zoek naar die brieven?

Zaterdag mijn eerste echte djembee les gevolgd. Wat is dat toch ontzettend leuk. Gelijk natuurlijk helemaal verslaafd en op internet naar leuke muziek gezocht. Een website gevonden met allerlei ritmes uitgelegd en de muziek er gelijk bij. Kan ik deze week leuk oefenen, want je kunt de verschillende basisritmes los afspelen. Dat wordt ruzie met de buren natuurlijk. Een handdoek erin en een handdoek eronder, dan zou het lawaai een stuk minder zijn. Gelukkig zijn mijn buren niet zo moeilijk 😉

Heerlijk, net terug uit Renkum, waar ik een trommelles heb gevolgd. Ik ben er denk ik nu al verslaafd aan. Het geeft echt een kik met een heel groep op een djembee slaan. Soms met allerlei verschillende ritmes. Leuk om dat dan tot één geheel te horen. Soms hoor je je eigen trommel het sterkst, soms het ritme van een andere, o jeee. eigen ritme kwijt. Maar al gauw had ik de draad weer te pakken. Ik heb nu een djembee te leen. Jammer dat het hier zo gehorig is, want anders ging ik nog even door. Maar even met de buren doornemen wanneer zij er niet zijn overdag en dan lekker even uitleven. Maar in een groep is toch leuker, omdat de verschillende ritmes de melodie maken. Volgende week mag ik weer. Jammer dat ik dan af en toe het voetbal van de jongens niet kan zien, maar mag mams ook een keer ietsje voor haarzelf?  Tuurlijk 🙂

Heel logisch, maar iedereen heeft 2 hersenhelften, een linker en een rechter. Maar de functies in die hersenhelften zijn verschillend. Zo is je linkerhelft meer gericht op ratio en detail en je rechterhelft meer op gevoelens en beeld (zgn beelddenken). Links meer taal en woorden, rechts meer symbolen en plaatjes. Op de website van Herald Sun staat een leuke test. Hoe zie je het plaatje en wat wil dat zeggen. Wat er niet bij staat is wat het betekent als je het plaatje beide kant op kunt laten draaien. Jammer, want dat kan ik, maar wat zegt dát dan over het gebruik van mijn hersenhelften? Ik denk dat het te maken heeft met verder zien dan het plaatje. Zie je alleen een silhouet, dan draait ze één kant op, zie je het danseresje achter het silhouet, hoe de benen en armen zitten en zie je een voor- en achterkant dan kan ze draaien. Want bedenk je dat haar gezicht naar je toe draait, dan draait ze de ene kant op, bedenk je dat het gezicht van je af draait en dat je dus steeds meer staart gaat zien, dan de andere kant. Boeiend.

Via de mailinglijst van Women on the Web – deze website die het inderdaad zo laat zien.

Ik kon de mensen nooit helemaal begrijpen die zeiden dat ze wel wilden genieten, maar het niet konden. Het gevoel van nét niet mee kunnen doen. En nu overkomt het mij. De moeheid van maanden, de slaapproblemen van maanden en de frustraties van werk komen bovendrijven en zijn verzand in een depressie. Moe en niet vooruit te branden. Slaap en niet kunnen slapen. Veel willen doen en eigenlijk niets willen doen. Het zou mij niet overkomen en het overkomt mij. De zelfmoord van Jacqueline heeft me dan ook hard wakker geschud en me onbewust met de neus op de feiten gedrukt. Doorgaan terwijl je niet meer kunt, niet stoppen als je stoppen moet, zo moe zijn tot je nog maar één uitweg ziet. Die weg wil ik niet gaan en ik merk meer en meer dat ik zo begrijp wat er in haar om is gegaan. Meer dan 1000 mensen waren op haar begrafenis. Zou ze bij leven geweten hebben hoe geliefd en bekend ze was bij zoveel personen? Zou ze dan toch nog de stap gemaakt hebben? Ik wil die weg niet gaan. Ik wil door en met bruisende energie genieten van het leven. We hebben het proces tegen Dexia gewonnen, we moeten leven! en er met volle teugen van genieten!!!

Alleen ben ik er nu nog even te moe voor. Maar als ik weer uitgerust ben, dan ga we er met volle teugen tegenaan: genieten!

Dinsdag krijg ik een mailtje binnen. Jacqueline is dood, ze heeft besloten om na een moeilijke periode haar leven te beeindigen. Ik lees het en lees het en het duurt een tijd voordat het bericht werkelijk tot mij doordringt. Ik krijg het koud, enorm koud. De buurvrouw is niet thuis en ik loop te dolen door het huis. Ik probeer wat mensen te bellen, maar krijg niet echt iemand te pakken. Ondertussen heb ik wel gehoord dat ze voor de trein is gestapt. Ik loop naar de achterbuurvrouw die haar vast wel kent van school, want ze was juf in de onderbouw van een school en moeder van 2 kinderen op die school. We praten en praten en dat gaat nu eigenlijk de hele week al door. Overal waar je bekenden tegenkomt praat je, iedereen heeft behoefte om te praten. Waarom, waarom waarom. Kinderen komen thuis met vragen “dit ga jij toch niet doen, mam?” Maar zij had waarschijnlijk ook nee geantwoord. Tuurlijk doe je zoiets toch niet, dan moet je toch erg diep zijn. Toch deed ze het, ons achterlatend met vragen. En wij kunnen alleen maar hopen dat ze de rust heeft gevonden die ze kennelijk zo ontzettend hard nodig had.

Sinds vorig jaar ben ik ‘lid’ van een moederkring. Een moeder van school ging daar heen en het leek mij wel leuk. Een groep moeders die samen praten over de opvoeding van hun pubers. De groep gaat wel van de kerk uit en of ik dat geen bezwaar vind? Nu ben ik wel gedoopt, heb op christelijke scholen gezeten, dus helemaal vreemd is het mij niet. Alleen heb ik iets tegen de kerk, en vooral tegen het schijnheilige van sommige kerken en sommige geloofsrichtingen. En zeker tegen alle stomme regeltjes die sommige van die kerken opleggen. Maar deze dames zijn oprecht gelovig vanuit hun hart en daar kan ik alleen respect voor hebben. Bovendien hebben we één ding in ieder geval gemeen, we hebben één of meerdere pubers thuis, en daar willen we over praten. Zij respecteren mij ook in mijn mening en dat vind ik alleen maar plezierig.

Gisteren hoorde ik het al op de radio en vandaag las ik het in de krant. De visfraude in Urk. Doelbewust met dat hele dorp schol vangen en schar in de boeken opnemen. Willens en wetens, want het levert geld op. En daar is juist dat stuk geloof waar mijn broek van afzakt. Het is gewoon zo’n kolonie schijnheiligen daar op dat ex-eiland. De belangrijkste fraudeur is dan ook nog iemand van de SGP, die partij die zo goed weet te vertellen over normen en waarden. Jaja, hun normen en waarden. Regels voor de ander opleggen en gewoon door de week de boel belazeren en dan op zondag de hele dag in de kerk zitten. Alsof God je door de week niet ziet als je boel aan het oplichten bent. En dit soort dingen zijn dus precies die dingen waarom ik zeg: Kerk, geloof, van mij hoeft het niet zo, dáár geloof ik dus niet in. Een geloof voor op de zondag, opgelegd door een stel mannen in saaie pakken, met borden voor hun kop en een hele boterberg op hun hoofd. Het lijkt wel hoe zwaarder de kerk, hoe zwarter de kousen en hoe strakker de pakken en de stropdassen, hoe meer je de boel kunt belazeren. Dat is niet geloven uit je hart, dat is gewoon geen geloven, dat is pure egoisme. Nee geef mij dan maar de moeders, die geloven in Jezus en in de goede dingen. Die naar hun naasten kijken, omdat Jezus dat ook deed. Die de hele week een vertrouwen in God hebben en daar ook naar leven. Die niet in de kerk komen omdat dat moet en omdat je dan in de week wat meer de boel kunt besodemieteren, nee die in de kerk komen omdat ze dat willen, vanuit hun hart. Laat dat ex-eiland maar weer een eilandje worden. Stelletje hypocrieten.

Ik vandaag (eigenlijk ook al een paar keer eerder) in de spiegel en ik schrok. Oeps, dat grijs komt er nu wel heel erg doorheen. Door de zon wordt het haar altijd erg blond, wat in de herfst een beetje vaalblond begint te worden. Tijd dus voor een IQ-lift en het blond is weer vervangen door goudblond. Straks ben ik dus weer een paar tintjes donkerder. Dat gaat dan goed totdat het grijs er weer doorheen komt. En aan een heel grijs koppie ben ik nog lang niet toe. Bovendien ben ik van nature een mengelmoes aan kleuren, grijs, donkergrijs, blond, donkerblond. Het lijkt wel een staalkaart bij de kapper. Dus ik ga weer voor l’Oreal 7.3.

Gisteren moest ik in Utrecht zijn voor een bespreking. Naderhand nog even Hoog Catherijne in. Even een klein beetje shoppen. Al vrij gauw word ik aangehouden door een meisje bij een standje. Of ik engels spreek. Da’s geen probleem en dan begint ze in van de Tell Sell engels. Niet met dat amerikaanse erin, maar engels met veel nederlands. Ontzettend nep. Ze verkoopt cosmetica spul van de Dode Zee en ze wil dat demonstreren op mijn nagels. Nieuwsgierig als ik ben laat ik het toe. Met een blokje wrijft ze over een nagel, steeds met een andere zijde en elke zijde heeft een speciale functie. Aan het eind, dat moet ik toegeven, glanst mijn nagel alsof er heel netjes nagellak op zit. Mijn nagel zal gezonder en steviger worden. Nou breken mijn nagels snel, dus ik luister. Ik kan vandaag een pakket kopen voor een speciale prijs. Normaal 15 euro en nu 35. Ik begrijp het niet, maar haar engels is niet zo goed. Eerst 50 en nu 35. Een heleboel geld voor een blokje vanuit de Dode Zee, een olie voor de nagelriem en een fles bodylotion. Maar goed, voor mij maakt ze er dan 25 van. Nog veel geld vind ik en ik bied 20. Maar dat is te weinig. Ik twijfel, want mijn nagels breken snel en die ene ziet er goed uit. Maar 25 euro?? Ik hoef geen bodylotion erbij en los is dat blokje niet te koop. Ik besluit door te lopen en nog even na te denken. Natuurlijk verdwaal ik weer op Hoog Catherijne en vind het standje niet meer terug. Maar die 25 euro vind ik toch ook een heel bedrag en die ene nagel, ik vind eigenlijk helemaal niet dat die nu al zo sterker aanvoelt zoals zij zei. Ik neem de trein naar huis en ga daar nog even langs de DA. Daar hebben ze wel gehoord van die ‘engels’ sprekende verkoopsters, maar zelf hebben ze het spul niet. Jammer, zeg ik, want mijn nagel ziet er verder wel mooi uit. Maar daar hebben ze bij de DA de glansvijl voor: een 3-fase vijl – in 3 fase over je nagel en hopla glimmend en glanzend. Hé, waar doet me dat aan denken?! Nu heb ik voor 5 euro 10 glanzende nagels en ik heb niet het idee dat er veel verschil is. Dat blokje, is dat zo bijzonder? Of is het gewoon iets van hetzelfde en alleen veel duurder?