Ik had mijn radio altijd op Q-music staan, die zender was redelijk goed te ontvangen. Maar daar was opeens een periode waar veel gepraat werd. Dat leest niet handig (met werken heb ik noooooit de radio aan. Dan betaal je je gelijk blauw aan luisterrechten, dus dat doen we dan maar niet). Ik ben toen wat aan die zenderknop gaan draaien en wat me hoorde beviel me wel. Blijkt Classic Rock te zijn. Regelmatig Pink Floyd, Deep Purple, Neil Young, The Cure en veel meer muziek die ik allang weer vergeten was, maar die ik oh zo lekker vind. Nu nog even zoeken of ze een playlist ergens op een website hebben, want soms komt er jeugdsentiment langs en dan wíl ik weten welk nummer van welke band dat is. Voor mijn verzameling ;).

Helaas, ik weet wel dat ik nu naar Rock Temple luister, maar een playlist – helaas. Dat zit er even niet in 🙁

Ik zit rustig te werken als ik beneden een dreun hoor alsof er iets tegen een raam vliegt. Gelijk komt K naar boven stormen. ‘Zittie hier, zittie hier??’ en kijkt uit mijn raam. ‘Wie zit waar?’. ‘Hoorde je die klap niet?, Nou dat was een duif die tegen mijn raam opvloog en toen kwam er een havik en die pikte hem gewoon uit de lucht’. We kijken nog eens goed uit het raam, maar zien niets. Nou niets? Uit de boom bij de buurvrouw dwarrelen bij elk vlaagje wind veertjes en mijn voortuin ligt vol met veertjes. Iets wat wel vaker gebeurt. Kat, denk ik dan. Maar nee, havik dus – of een of andere andere roofvogel. K is niet zo’n vogelkenner. Een roofvogel met een spanwijdte van ongeveer twee gestrekte armen van een kind van bijna 13, dus een dikke meter, een kleine anderhalve meter. Als ik het later aan een buurvrouw vertel, die de veertjes zit liggen, krijg ik te horen dat de duif waarschijnlijk niet tegen mijn raam gevlogen is, maar bruut door de roofvogel tegen de ruit gegooid is. En dat we geluk hebben. Bij andere buren was de schade groter: een ruit vol met bloed, veren en andere smurrie. De duif had iets minder geluk en ik vrees voor mijn konijntjes in de achtertuin. Maar waarschijnlijk heb je daar wel een wat grotere roofvogel voor nodig dan een havik (valk, buizerd??) om die ‘even’ uit de tuin te liften. En mijn achtertuintje is maar 5×8 met waslijnen, een uitbouwtje en links en rechts met rozenstruiken begroeide schuttingen. Voorlopig zitten ze maar in de ren – en af en toe op het ‘gras’. Zo’n vogel zal maar eens erge honger hebben.

Gisteren wilde ik even wat uit de bijkeuken hebben en opeens liggen daar weer keuteltjes. Shit! En dan kijk ik bij het rekje waar we de lekkertjes voor de konijnen hebben liggen: dubbelshit. Daar zit ipv een knaagstok met allerlei lekkere zaden, alleen nog een stokje in de verpakking. Dus we hebben weer een muis en eentje die geen wortels lust, want daar is hij af gebleven. Dus straks gaan we maar eens goed de bijkeuken in. Alle knaagresten en keutels weer wegzuigen en weer eens goed alle verpakkingen die knaagbaar zijn in de bakken stoppen. En ik had juist het idee dat die muis die we gevangen hadden de enige en laatste was. Of hij is terug, of we hebben weer een nieuwe.

De zon schijnt. Leuk, lekker weer om even boodschappen te gaan doen. Ik zeg de jongens, die net uit school zijn, even gedag en loop naar beneden. Shit, de zon schijnt wel, maar het hoost ook. Balen, want ik zit even in een werkdip, en even naar buiten leek me wel lekker. Maar niet in de regen. En dan is er ook nog niets eens een regenboog 🙁

De dakkapel wordt bijgewerkt en daarom moest de zolder dus leeg. Een deel staat dus gewoon op mijn werkkamer, die ik juist wat leger wilde hebben. Ik kan er nog net bij. Verder is de zolder stoffig en koud, dus heb ik de deur van mijn werkkamer dicht. Ik zit dus opgesloten. Ik weet niet of ik daar de hele dag koppijn van heb, of van het beneden ‘slapen’ bij het getik van teveel klokken of van het overal puinhoop want boven zijn ze bezig. Al met al ben ik blij met de mededeling dat hij morgen komt plamuren en maandag verven en dat het dan klaar is. Dan kan ik dinsdag schoonmaken en is dinsdagavond alles hopelijk weer een beetje normaal. Straks gewoon de batterijen uit de klokken en dan hopen dat ik een beetje slaap. Morgen heerlijk alles van mij af trommelen. Het is wel een breuk in mijn ‘nog even en dan heb ik alles op orde’ leventje.

Afgelopen vrijdag had ik evaluatie bij de adhd groep. Ik ben nu de langst zittende in de groep en het wordt tijd dat ik plaats maak voor vers bloed. Aan de ene kant wéét ik dat ik eigenlijk geen toevoeging meer van de groep krijg, behalve dat het een stuk achter de deur is om bepaalde dingen te doen. Ik ben een toevoeging aan de groep omdat ik al zoveel ervaring heb dat ik andere goed van tips en zo kan voorzien. Maar ja, dat is maar deels de bedoeling van de groep. Hij is voor mensen die het nog echt nodig hebben en dat ben ik niet meer. Dus sta ik over een maand ‘alleen’. Dan moet ik zelf mijn doelen bepalen en afspraken maken en met mezelf overleggen waarom ik iets wel of juist niet heb gedaan. Gelukkig is er iemand bezig om te starten als personal coach en die wil zich ook gaan richten op zakenmama’s ofwel vrouwen die ene eigen bedrijf hebben en daarnaast ook nog huishoude/kids ed hebben. Gericht op mij dus 😉 Ze is nog zoekende hoe ze het zal/moet aanpakken, dus ruime kans om mijn ideeën (lees: wensen) te spuien. Wat zoek ik dan? Een plek waar ik mijn doelen kan ‘stallen’ en waar ik mijn afspraken kan neerleggen en vervolgens krijg ik een stuk structuur terug. Ik geef aan wat ik wil en op zondag krijg ik een mailtje wat ik heb afgesproken wat ik wilde doen, en het lijstje voor maandag. Op maandag krijg ik die van dinsdag enz enz.
Het liefst zou ik daar aan het eind van de dag naar terugrapporteren, maar zij heeft ook recht op een leven, dus dat mág ook aan het eind van de week. Maar ik kan online bijhouden wat ik die dag heb gedaan (makkelijk voor urenregistratie ook nog eens). Ik kan aangeven welk achterstallig onderhoud ik nog heb en bovendien zorgt zij ervoor dat ik mijn dagelijkse taken zo doe dat ik geen nieuw achterstallig onderhoud opbouw.

Ohhhhh, ik kan niet wachten. Natúúrlijk moet ik allemaal zelf doen, maar zo’n steuntje lijkt me zo ontzettend heerlijk.

De wind rukt hier aan het huis en je kunt ook letterlijk zeggen, waait hier IN het huis. Gisteren is de klusjesman begonnen met het herstellen van de binnenkant van de dakkapel. Alles eraf, isolatie eruit en de wind erin. Nu is gelukkig al een deel weer dicht, maar het waait hier nog echt. Het was vanochtend nog maar krap 10 graden in mijn werkkamer. Toen alle betimmering eraf was heeft hij nog eens goed naar de constructie gekeken en ik krijg het idee dat we blij mogen zijn dat dat ding er nog op zit. Gelukkig heeft hij wat dingen beter bevestigd, dus deze storm moet hij maar weer weerstaan. Dat geldt niet voor de ruit bij de konijnenren, die is helaas gesneuveld. Daar moet ik dus maar een alternatief voor gaan zoeken, want het hield het hoekje onder het dakje zo lekker droog. Gelukkig hebben ze nog genoeg beschutting, maar als het zo waait en regent is dat glas daar toch wel erg handig. Ondertussen bedenk ik dat we hier ongeveer in het staartje van de storm zitten, want die heerst vooral in Noordwest en wij zitten natuurlijk midden. Als hier in een beschutte tuin de glasplaten als sneuvelen, hoe zal het dan daar zijn? Moet ik wel bekennen dat deze glasplaat komt uit de keukendeur, waar we dubbelglas in hebben laten zetten. Hij was gezet tegen het hek van de konijnenren en klem gezet met een balk, die aan de ene kant in de grond stak en aan de andere kant in de bovenbalk. Als het hard waait en ook nog regent, dan gáát die balk wat wiebelen en dan is hij niet meer klem. Dat wéét ik.. maar goed. Hij ligt nu aan diggelen. We wachten weer op een verbouwing ergens of het vervangen van ramen met kozijnen ergens in de buurt voor kunststof en dan hebben we weer een nieuw raam 😉

De dames hebben nog een heel groot overdekt dicht hok, met raam, dus die kunnen nog wel even zonder.

Een uitdaging. Iemand heeft een website met een bepaald uiterlijk en dat wil ze ook op haar blog. Leuk, mag ik doen:)
Ik maak een stramien met een hoofd, middenstuk en staart en in het middenstuk 2 kolommen. Lijkt allemaal goed. Dan ga ik verder met het vullen met wordpress stukjes en zet het online als theme voor mijn testsite en dan gaat het fout. Eerst heb ik geen scrollbalk, maar die heb ik al rap voor mekaar. Maar dan blijk dat de achtergrond maar tot halverwege gaat en het waarom ontgaat me, en ook de anderen. En ondertussen halen we de slaapkamer hier op zolder leeg omdat morgen de klusjesman de schade wat de waterramp daar gaat herstellen. Heerlijk, chaos, alsof dat er hier nog niet genoeg is. Allerlei afspraken, websites die online moeten, websites die ik af wil hebben, nieuwe websites, dingen die verder niet lopen en daarnaast dus nog een klusjesman die een paar meter van mij vandaan aan het werk gaat. L die hele dagen moet werken, dus dat komt ook zo heerlijk op mij neer. Gelukkig heb ik morgen ook een afspraak met een burnout begeleider. Kijken of ik tussen al die chaos mezelf weer een beetje kan vinden.

Iemand vraagt me de weg ergens naar toe. Ik beschrijf de route stap voor stap: Je loopt de straat in tot je een huis ziet met een rood dak (er is maar één huis met een rood dak daar), gelijk voorbij het huis met rode dak ga je rechts af. Daar loop je door tot het huis met het groene hek, daar steek je de straat over. Je ziet dan een steegje tussen twee huizen. Het linkerhuis heeft een hele aparte struik in de tuin staan. Als je het steegje uit bent sta je op een pleintje met 5 huizen, 2 links, 2 rechts en 1 recht tegenover je. Je moet het tweede huis aan de linkerkant hebben. Met die rode deur en die rode luiken.

Komt een reactie terug: dat vind ik toch nooit zo!!! 🙁

Zou het misschien handig zijn om de route uit te printen en mee te nemen en stap voor stap te lezen. Dat is een stuk makkelijker dan er even naar kijken, besluiten dat je geen zin hebt je er verder in te verdiepen, je hakken in het zand te steken en verder geen moeite te willen doen. Nee, dan kom je er ook niet. Sommige mensen denken zo makkelijk. Net even dat stapje extra. Kom op mensen, we kunnen het best.

L woonde vroeger in een studentenhuis en hij en zijn vriend scheelden 3 dagen. Goede gewoonte ontstond om de verjaardagen altijd te combineren tot een groot feest. L en ik schelen 10 dagen en dat was ook altijd een goede reden om onze verjaardagen te combineren tot één feest. Tot een paar jaar geleden. L wilden gewoon zelf zijn verjaardag vieren. Dat vond hij leuker. Het was dan gewoon echt zijn dag. Gevolg was dat ik mijn verjaardag dan maar niet vierde, want in 2 weken 2 feestje, daar had ik gewoon geen zin in. Dan moest iedereen na 2 weken weer komen opdraven en bovendien, dan had ik twee keer alle rompslomp, want hij heeft altijd wel een geducht woord, maar verder meedenken dat eten en drinken, op de vraag wat er moet komen, dat komt hij niet. Maar dit jaar was ik op zaterdag jarig en ik dacht, ik vier het gewoon ook. Voor sommige mensen verwarrend, want die kregen een uitnodiging van L en ook één van mij. Maar het mocht de pret niet drukken. Bijna iedereen kwam en het was een zeer geslaagde en gezellige avond. Zelfs mijn hele familie was er op één zwager na, die een optreden had met zijn band. Uit angst dat er wellicht niet zoveel zouden komen had ik hier en daar ook wat mensen uitgenodigd die ik niet zo vaak zie, maar waar ik wel een leuke band mee heb. En die kwamen ook en vonden het leuk om uitgenodigd te zijn. Mijn dag was dus geslaagd en volgend jaar??? Ach dan zien we wel weer. Nog 365 dagen wachten weer.

Ik zit nog even lekker te werken. K komt ondertussen van school. We praten even en ik zeg hem dat ik nog even aan het werk ga, om straks naar het dorp te gaan. Ik loop weer naar boven, ben lekker aan het werk en ja hoor…. groot geruis op het dak. Zul je zien dat het verder de hele dag niet meer droog wordt. Het is ook elke dag hetzelfde. En natuurlijk als ik denk ik de ochtend ‘het is wel nat, maar straks is het natuurlijk weer veel erger’ en ik ga dan vroeg boodschappen doen, schijnt daarna de hele dag de zon :(. Nog even en dan ligt alle grond van mijn border op het pad achter de tuin, weggespoeld.

Ik kon een poos geleden niet wachten totdat iedereen het huis uit was. L naar zijn werk en de kids naar school. Joepie, het rijk weer heerlijk alleen. Om 9 uur zwaai ik M uit, de laatste vandaag. En het is stil in huis. Ik heb de radio aan om de stilte te verdrijven, maar het voelt niet echt als gezellig. Ik kruip maar weer onder de balken op zolder waar het donker en somber is. Natuurlijk komt daar straks wel weer wat meer licht, maar nu….Ik zit wat achter mijn computer, lees mijn mail, maar de echte ‘drive’ krijg ik nog niet te pakken. Ik weet wat er ontbreekt: werk waar ik mij weer lekker even in kan vastbijten. De opdrachten die er liggen kabbelen wat voort. Input moet van de opdrachtgever komen. Ik zal straks eens een rondje mailen, hoe het aan de andere kant gaat. En dan eens even kijken of ik binnen de dingen die ik moet doen iets kan vinden waar ik mij even in vast kan bijten. En de tl-buis die al meer dan een jaar kapot is straks gaan vervangen door een buis die zo’n zonlichtkleur afgeeft!

Vandaag ben ik begonnen met de cursus photoshop bij Kellerhuis. Eigenlijk een van de weinige cursussen die ik daar niet gedaan had. Was ook niet nodig, want waarom zou je een cursus volgen van een pakket wat je toch niet hebt?? Maar tegelijk met de upgrade van Dreamweaver kwam ook photoshop. En dat was even wennen. Niet direct paniek, maar wel een ‘waar zit alles????’. Boeken kopen, online kijken?? Nee, natuurlijk de cursus bij Kellerhuis. En vandaag de eerste les online. Gelijk maar aan de slag. Je weet maar nooit wat er weer tussenkomt tenslotte.

Ga naar de cursusgallery:

Ik ga naar Wageningen om de oordopjes van de iPod van M op te halen. Lekker tegen de wind in jakkeren. Je hebt wat over voor je kind tenslotte. Ik overhandig de gevonden papieren aan de Dixons-man en hij gaat de oordopjes achter ophalen. Tenminste, dat dénk ik. Hij komt terug met een doosje en de woorden:”Nou dat is boven, want deze is 4 gigabite” en geeft mij het doosje waarin een iPod Nano zit, een nieuwe dus. Ik slik, bijt heeeeel hard op mijn tong en zeg verbaasd: ‘Tjonge, een hele nieuwe iPod, wat een service”. Tja, dat was onderdeel van mijn extra verzekering. “Goh een nieuwe iPod met maar liefst 4 GB, daar zal hij wel heel blij mee zijn. Daar had hij vast niet op gerekend”. De man neemt mijn papieren in van de verzekering, want die is niet meer geldig voor deze nieuwe iPod. Ik protesteer nog wat, want die zou nog meer dan een jaar geldig zijn en is natuurlijk wel betaald en ik vind het eigenlijk wel logisch dat die gewoon over gaat op die nieuwe iPod. Maar de verzekering is apparaat gebonden en het apparaat is nu vervangen door een nieuwe. Ondertussen gaat mijn hart als een gek tekeer. Wanneer komt die vent tot de ontdekking dat ik alleen maar die oordopjes heb ingeleverd en pakt hij mij dat doosje weer af? Maar de man gaat door met het verwerken van gegevens en of ik weer een verzekering wil op dit apparaat. Dat weet ik nog niet en er zit toch ook weer een jaar garantie op?! Maar goed, garantie geeft niet dezelfde dekking als deze verzekering. Ik heb nu toch ook een nieuwe iPod gekregen?? Da’s waar en mij hoor je niet klagen. Ik moet weg voordat ik daar ontplof van pure opwinding. Ik ga nog even naar Open32, waar ze G-star in de aanbieding hebben. Waarom kom ik helemaal geen bekenden tegen nu?? Stuiterend kom ik Open32 binnen met een “tjonge dit is echt mijn geluksdag” en doe het verhaal aan de meiden daar. Sorry zeg ik, maar ik sta een beetje te stuiteren, want ik had steeds maar het idee dat die vent er toch een keer achter moest komen dat ik nooit de iPod had ingeleverd en dat ik er dus nog 1 thuis had liggen… We hebben reuze lol daar in de winkel en zeker als ik nog met een leuke trui voor M de winkel uit ga.
Toen M dinsdag zonder die oordopjes thuiskwam was ik nog kwaad op Dixons, maar nu….zit ik me spanning op M te wachten. Wat zal zijn reactie zijn??? En welke iPod mag ik nu hebben??? Want eerlijk is eerlijk, ik heb de verzekering betaald en zonder die had M gewoon nieuwe oordopjes moeten kopen, want de garantie was verlopen. Ik vind het echt zo aardig van die man 😉 🙂

Vanavond heb ik een bijeenkomst in Utrecht. Ik mail mijn telefoonnummer door en bedenk me dat ik dat ding alweer een paar dagen niet gezien heb. Ik zoek in mjn jaszakken, fototas en mijn rugzakje. Nergens. Ik word gek van mezelf. Waarom verdwijnen er nu dingen zo spoorloos. Op de slaapkamer staat naast mijn stoel met kleren een mand met wat sokken en een tas. Ik gooi alles uit die mand want wellicht is mijn mobiel uit een broekzak daarin gegleden. De tas in de mand zit open en ik wéét dat daar mijn mobiel niet in zit, dus ik kijk er niet echt in, maar zie wat wits, papieren. Niets verwachtend maar gewoon nieuwsgierig kijk ik wat dat voor papieren zijn: De vezekeringspapieren ed van de iPod!!!!!!!!! En M was er zo zeker van dat ik mijn rugzakje bij me had, dat ik in deze tas dus niet echt had gekeken. (wel in die mand, waarvoor weet ik ook niet). Joepie!!!!! Ik mail naar Dixonx dat ik de papieren heb gevonden (zet er maar niet bij dat ik ze vond tijdens mijn zoektocht naar mijn mobiel die dus kwijt is – krijgen zo zo’n raar beeld). Ik kijk in de gang nog één keer alle jaszakken na, ook maar even die van mijn persjack van de voetbal. Daar zit het vast niet in, want die heb ik al een week niet aangehad en ik heb toch wel mijn mobiel gehad daarna…. Nee dus, die zit al een week in die jaszak. Dus gauw aan de lader en een berichtje naar M GEVONDEN!! Die snapt dat vast wel. Ga ik nu snel boodschappen doen. Pizza’s voor de mannen. Als ik niet uitkijk win ik straks ook nog de prijs voor mijn computer terug, want ondertussen heb ik ook het geldterugkaartje gevonden om dat te regelen. Ach… zoveel geluk op één dag. Vast niet. Maar ik voel me wel een stuk beter opeens :-)))

Het is echt weg, het pakketje verzekeringspapieren, aanschafbewijs ed van de iPod van M. Voor de kerst hadden we het geheel meegenomen naar Dixons omdat zijn headset kapot was. Daar zijn ze zeer druk geweest met het overnemen van alle papieren. Het setje was kapot en waarschijnlijk zouden we gewoon een nieuwe krijgen, maar ja, het moest toch opgestuurd worden. We zouden bericht krijgen. Na het langdurig invullen van allerlei papieren konden we zonder headset weer naar huis. Vorige week kregen we bericht dat we een nieuwe headset mochten komen ophalen. Graag het ontvangstbewijs en de verzekeringspapieren meenemen. M en ik keken elkaar aan. Ik had het niet, hij ook niet. Het lag niet in mijn bakje waar ik altijd direct alles wat nog in een map moet, ingooi. Het zat niet in de boekhouding map van 2006, het zat niet in de correspondentiemap, het zat niet voorin de boekhouding van 2007 of waar dan ook in die map. Het lag in geen enkel bakje. Het was ook niet verzeild geraakt tussen de tijdschriften. Het was gewoon nergens. En de winkel was onverbiddelijk: zonder die papieren krijg je niets mee. Dus vanmorgen maar eens naar Dixons gebeld. Stuur maar een mailtje met uw gegevens en de gegevens van de iPod, dan kijken we hier in het systeem of we u kunnen vinden en kunnen we een nieuwe polis aanmaken. Gelukkig stonden alle gegevens netjes in de brief die we van Dixons hadden gehad, inclusief het polisnummer. En als het goed is krijgen we dus deze week nieuwe papieren. Althans, volgens Jaap, maar die klonk zeer overtuigd.

Hele uren, dagen, misschien wel maanden of jaren aan muziek heb in in al die jaren verzameld. Boven op de vliering dozen vol met bandjes, beneden een kast voor cd’s en tegenwoordig dus een harde schijf vol met allerlei nummers. Af en toe brand ik wat op CD, zodat ik het beneden kan luisteren. Ik ververs de muziek op mijn mp3 speler af en toe en verder verzamel ik, maar aan luisteren kom ik niet zo toe. Maar nu hebben we een auto met CD-speler en wordt het tijd dat ik even ga testen of hij ook gewoon gebrandde CD’s lust. Want dan kan ik weer een deel van die digitale verzameling omzetten in CD’s met het idee om een map met leuke CD’s in de auto te leggen. Voor elk wat wils muziek, dus Katie Melua en Bruce Springsteen, En vooral ook Ilse de Lange (valt bij iedereen in de smaak) en natuurlijk zeer zeker Robbie, die ook vaste klant op mijn mp3 speler is. En nu nog gaan uitvogelen hoe ik het zonder de cassetteverbinding voor elkaar krijg dat ik mijn mp3 CD’s met de top2000 afgespeeld krijg op de autoradio. Met de FM-transmitter?? In ieder geval eerst ook maar eens kijken hoe we wat meer stroom in de auto krijgen, want met de tomtom, de mp3 speler en de fm transmitter hebben we niet genoeg aan die ene sigarettenaansteker in de auto. De volgende radio is er echt eentje die ook mp3 CD’s lust, maar ja, deze radio zat erin en is verder goed, dus om dan gelijk om een nieuwe te zeuren….

Ik ben altijd zo jaloers op mensen die bijna direct een mooie foto bij een stukje weten te plaatsen. Ik maak wel foto’s, maar dan vergeet ik weer een foto neer te zetten, of ik denk achteraf dat ik wel een foto had willen maken enzo. Het fleurt altijd zo op, een foto. Dus dat ik dan ook een goed voornemen voor volgend jaar, meer foto’s.

En dan misschien met leuke effecten of wat dan ook. Klik maar eens op het fotootje (verder niets bijzonders)

M. heeft een iPod en ik heb daarvoor een verzekering afgesloten. Nu waren zijn oordopjes kapot en hij mag nieuwe komen halen. Moet hij de verzekeringspapieren meenemen en het bewijs dat hij die oordopjes heeft ingeleverd. ‘Die heb jij mam!” Nou, die heb ik dus volgens mij niet. Ik wéét dat we dat ding ingeleverd hebben op de dag dat we mijn computer weer gingen ophalen. Alle papieren van de computer liggen hier, dus als ik ze gehad had, dan lagen ze vast bij die papieren. Maar daar liggen ze dus niet. En ze zitten ook niet in de map bij de D van Dixons. En M zegt ook dat hij ze niet heeft. Tja, dat is dan voorlopig even geen nieuwe oordopjes dan. Er zijn hier niet zoveel plekken waar ik belangrijke papieren neerleg en ik kan mij niet voorstellen dat ik die gewoon maar ergens heb neergelegd, dus die liggen in een bakje (dus niet) of zitten in de map (dus ook niet). Nou, het komt vast wel weer boven water….. een keer.