Ik heb weer eens woeste plannen om gewoon mijn leven op orde en op de rails te krijgen. Zoiets als met mijn schoonvader helpt daar niet echt bij. Terug van mijn coaching had ik weer volop energie om van alles op te pakken, maar eenmaal achter de pc verval ik toch weer in klooimodus. Misschien maar even weer op een rijtje krijgen wat ik eigenlijk allemaal dan wil aanpakken en daarnaast nog even kijken wat ik nu morgen met de verjaardag van K ga doen. Niet dat we het uitgebreid zouden vieren, maar toch wel een beetje aandacht aan besteden. Wel/niet cadeautje?? Het lijkt zo banaal om nu naar L te mailen wat we K zullen geven en of ik dat morgen al zal doen of dat we wachten tot hij er weer is als het enige is wat hem daar bezig houdt de toestand met zijn vader is, en dat hij ver weg is en niet weet of hij moet terugkomen of daar gewoon moet doorgaan. Daarnaast lijkt het ook zo vreemd om een verjaardag te vieren als het verderop met opa niet goed gaat. Straks maar even aan K vragen, wat hij wil. Voor een kind is een verjaardag toch altijd nog belangrijker dan voor jezelf. Had ik maar een glazenbol waar ik de toekomst in kon zien. Ik kan niet zo goed tegen dingen waar ik niet van weet hoe ze aflopen en waar ik zelf ook verder aan kan veranderen (waar je dus maar gewoon moet afwachten)

Ondertussen weer terug van een weekend Drente waar ik ook regelmatig even bij mijn schoonvader op bezoek kon. TJa, wat moet ik ervan zeggen. De eerste keer dat ik er kwam verwachtte ik een oude, zieke, bleke man in bed aan te treffen. Dat oud zag ik wel, want mijn schoonva is op leeftijd, maar hij had een kleurtje en lag te slapen. Dat had hij twee nachten niet echt gedaan en bovendien had hij voor het onderzoek een roesje gehad. Hij probeerde wakker te blijven, maar het lukte hem amper. Ook ’s avonds had hij meer behoefte aan slaap dan aan bezoek. Iets wat ik mij kon voorstellen, want steeds als hij even lag te slapen kwam er wel iemand. Ik zag wel een zieke man, maar het maakte op mij geen verontruste indruk. Onderzoek bracht niets aan het ligt. Hij wilde niet eten, wel drinken, gaf geen bloed meer op en was vooral moe. Gisteren heb ik hem niet meer gezien omdat mijn schoonfamilie het beter vond dat ik bij licht en nog redelijk weer de tocht naar huis weer zou aanvatten. Uit het ziekenhuis kwam niet echt bericht waardoor ik langer zou moeten blijven. Iets wat ik had aangegeven te willen als het slechter zou gaan met mijn schoonvader. Nu ben ik thuis en komen er wisselende berichten. Spreek ik mijn schoonmoeder dan ‘geeft ze in het ziekenhuis geen hoop meer’, spreek ik mijn zwager dan moet ik dat opvatten als ‘ze hebben nog niet echt iets positiefs te melden. Het is stabiel, het gaat niet slechter’.  Ondertussen zit L in India en krijgt wisselende berichten op afstand. Moet hij terugkomen, kan hij blijven. Hij krijgt berichten dat het niet goed gaat maar geen advies om al naar huis te komen. Het laatste bericht is dat het iets beter gaat. We klampen ons er maar weer aan vast. Ik merk wel dat ik iemand ben van de positieve inslag. ‘Hij heeft alweer ietsje gegeten’ is voor mij, joepie het gaat de goede kant op. Mijn schoonmoeder ziet het allemaal wat zwaarder in. Lastig om daar het midden in te vinden. Ondertussen heb ik voor mezelf besloten het terug laten komen van L van hen af te laten hangen en dan vooral van de dokter. Zolang hij het niet nodig vindt, gaat het de goede kant op. En daarnaast, ze kunnen niets vinden. Foto’s zijn goed, bloed is goed, HB is goed, bloeddruk is goed… Steek ik mijn kop in het zand??

Net terug van boodschappen doen en de jongens aan het werk gezet in hun eigen kamer. Nu moet ik natuurlijk ook het goede voorbeeld geven, dus voor vandaag:

• mijn werkkamer opruimen:
  • tijdschriften uitzoeken en gelezen tijdschriften in de juiste bakken doen
  • boeken weer netjes op hun plek en te lezen boeken op een net stapeltje
  • werkblad leeg en ontdaan van allerlei stofjes en kruimeltjes
  • post opruimen en actiepost even op een zichtbaar plekje leggen
  • zak met plastic afval naar beneden
• slaapkamer opruimen en zuigen
• badkamer
• woonkamer

En dat moet het maar weer even zijn

Het is nog vroeg als de telefoon gaat. De eerste gedachte is dat dat niet klopt want de jongens hoeven niet te voetballen dus ze hoeven ook niet te bellen dat iets is afgelast. Met die gedachte neem ik de telefoon op. Het is mijn schoonmoeder. Goh, jij bent er lekker vroeg bij, zeg ik haar. Maar dan reageert ze dat het nooit goed is als iemand zo vroeg belt. Dan pas realiseer ik mij pas goed, dat ma nooit zomaar vroeg zal bellen en dat het dus inderdaad niet voor de voetbal is. Maar dat pa in het ziekenhuis ligt met waarschijnlijk een maagbloeding. Dat ze hem er gisteravond laat naar toe hebben gebracht en dat hij vandaag onderzocht wordt. Dat ma weer naar huis is gestuurd is vast een goed teken, want anders was ze daar wel gebleven. En een maagbloeding, dat is toch ook niet echt levensbedreigend. Het dringt nog niet echt tot me door. Maar als ik op internet kijk bij maagbloeding dan zie ik dat het meeste bloed via de ontlasting wordt weggewerkt en dat alleen bij grote bloedingen ook bloed wordt gebraakt. En hij heeft bloed gebraakt – maar was verder nog wel bij, alleen wat bleekjes. Maar dat er ook (slag)aders in de slokdarm kunnen zijn gesprongen. Even het onderzoek maar afwachten, maar ik begin mijn twijfels toch de krijgen bij maagbloeding. Het maakt me niet geruster eigenlijk.

Bel zoon even op, wanneer hij van zijn werk thuis komt (nu) en of hij al gegeten heeft (nee) en of hij geld bij zich heeft (ja) en of hij dan even bij de chinees langs wil gaan om eten te halen (ook ja).  Ik trek mijn ‘ik hoef lekker niet meer weg’-broek aan. Wat een luxe. Oh en of hij natuurlijk wel het geld straks terug krijgt. Nee hij trakteert niet 😛

Morgen pizza en de buuv komt ook eten. Wel zelf samenstellen, want ja, zulke rijk gevulde kun je nu eenmaal niet in zo’n vierkante doos kopen. K verheugt zich er al op. Straks even een lijstje samenstellen met de jongens. Mmmm smullen morgen dus. En ruimte houden voor de toetjes. Buuv maakt chocolademouche, want gewoon alleen komen eten en niets meebrengen, dat kan ze niet en wij zeggen geen nee tegen haar echte belgische chocolademouche. Straks maar eerst even op de dansmat, wat precalorien kwijt raken.

Buiten rijden wat auto’s heen en weer op de parkeerplaats. Ik blik eens naar buiten. Een buurman heeft een soort kampeerbusje. Aankomen rijden waarschijnlijk, neergezet en verder niet meer opgelet. Naast hem komt mijn buurman met zijn auto. Twee auto’s nu daar, maar op drie plekken. Verderop staat een andere grote bus – tja daar kan ook geen auto meer fatsoenlijk in het vak ernaast parkeren. Veel van mijn buren hebben meerdere auto’s en dat allemaal op een parkeerplaats die is berekend op minder dan 1 auto per huis. Jammer dat mensen dan te lui zijn om hun auto zo neer te zetten dat we met elkaar optimaal gebruik kunnen maken van alle plaatsen. Ik kijk nog een keer uit het raam (het sneeuwt en ik verveel me iets, ofwel ik probeer zin te krijgen in iets te doen). Mijn buurman is weer weg, de auto van een andere buurvrouw ook (zij heeft een eigen oprit waar ze haar auto neerzet) waarschijnlijk heeft mijn buurman de auto alleen even slordig neergezet zodat de andere buurvrouw er netjes uit kon. En hé, daar komt de eigenaar van de kampeerbus aan met een andere auto. Hij loopt naar zijn huis, kijkt naar zijn kampeerbusje, loopt terug, gaat in de auto zitten en zet hem netjes in het vak. Goed zo! Was iedereen hier in het hofje maar zo hoflijk.

Ik krijg een flits – even over op mjin blog schrijven – denk ik. Ik start de editor op, zet mijn vingers op het toetsenbord en weet absoluut niet meer waar ik over wilde schrijven

Gisteravond was ik uitgenodigd door het GreenTeam voor een voorstelling van de film Our Daily Bread. een documentaire over onze voedselproductie. Heel confronterend, want onverhuld in beeld kwam hoe ‘wij’ met onze dieren om gaan. Kuikens die behandeld worden alsof het pluche bolletjes zijn waar je mee kunt gooien en smijten. Kippen die ‘opgezogen’ worden voordat ze naar de slachterij gaan en hoe het er daar aan toe gaat wil je helemaal niet weten. Koeien die klaar staan om hun genadeschot te krijgen zien hun dooie makkers langskomen. Paprika’s en tomaten worden zorgvuldig geplukt en voorzichtig in een kratje gelegd. Natuurlijk was het ook een eenzijdig beeld. Alles wat in beeld kwam leek geautomatiseerd. Er waren weinig mens/dier contacten waarvan ik weet dat ze er wel zijn. Ik ken genoeg boeren om te weten dat zij wel met hart en ziel met hun dieren werken. Jammer dat dat niet in die film te zien was. Toch is de film een goed discussiestuk. Willen we dit? En wat zijn de gevolgen als we dit niet willen. Kunnen we op een traditionelere manier de hele wereld voeden? En wat gaat dat kosten? Maar toch – de omgang met de dieren in deze film blijft je bij. Het dier is geworden tot een productiemiddel. Gelukkig dat er buiten de film ook nog een ander beeld is, maar vervreemdend en confronterend blijft het.

Er is een valk, buizerd of andere roofvogel in de buurt. Hij heeft al een keer een duif tegen K’s raam gegooid en ook bij andere huizen is hij al gesignaleerd. Vaak is er een knal tegen de ruit en dan een hoop veren. Bij de buurvrouw (een weekendje weg) ligt vandaag een hoop veren in de tuin. Mij ís verzekerd dat de konijnen echt te groot zijn voor zo’n vogel, maar ik laat ze toch maar even lekker in hun ren. Bovendien is er buiten de ren nog niet echt veel gras nog. Maar ik ga toch eerst bezinnen hoe ik zorg hoe deze moordenaar niet in ons bescheiden achtertuintje op knijnen jacht gaat.

Ik voel me weer helemaal terug in de tijd. Wat ontbreekt is het vissennet, de kaarsjes en de kraak in de muziek. Ik hoor Yes en Pink Floyd, David Bowie en nog veel meer. Als ik mijn ogen dicht doe dan ben ik weer op mijn andere zolderkamertje onder de hanenbalken. Mijn platen draaien op de hele oude pickup van mijn opa. Aan de balken hangt een vissennet, naast me staat mijn chinese theepotje met één of andere thee op mijn antieke theelichtje en natuurlijk is het amper licht op mijn kamer, maar sfeervol donker. Ik ben heerlijk een boek aan het lezen of lig te kletsen met een vriendin. Of ik waan mij op de kamer van mijn zeer leuke buurjongen. We hangen naast elkaar op bed (verder niets, want ja, als meisje begon je nooit en hij wist geloof ik ook niet hoe te beginnen, maar het was altijd wel zeer gezellig), alleen een kaarsje aan en op zijn pickup ligt Pink Floyd (Echoes  – Meddle), Yes (Yessongs) of Genesis (toen Peter Gabriel nog zong). Was is Arrow Classic Rock toch een geweldige zender.

Het is weer voorjaar en dús de kinderkledingbeurs. Bij de vorige beurs al aangegeven dat ik wilde stoppen. ‘Ja, ná de volgende beurs toch? De komende beurs doe je toch gewoon mee?’. En ik, de druif, de oen, de slapjanus enz enz… zie dus Ja, terwijl ik heel hard NEEEEEEE dacht. En ik heb bewondering voor de dames van de beurs die gewoon zeggen (of mailen) dat ze het te druk hebben en de beurs er dus niet bij kunnen hebben en dus gewoon stoppen of niet zo vaak komen. Ik voel me schuldig als ik een keer echt niet kan (zoals volgende week) en vanavond sleep ik mij er dus weer heen terwijl ik veel liever naar onzin op de buis zou staren.

Het moest gewoon nog een keer gebeuren: de dvd van de musical van groep 8 afmaken en verspreiden. Ondertussen zijn de eerste de deur uit. Gewoon standaard gebrand, niets bijzonders. Maar ik merkte dat hij dan gewoon gelijk begint te spelen, dus ondertussen ben ik bezig met een versie waar een menu voor zit. Verder niet. Het ding heeft me voldoende tijd gekost en het is me ook maar toegeschoven. Niet dat ik het niet wilde…. maar door het wegvallen van het geluid halverwege en het helemaal weer opnieuw alles moeten binnenhalen, heb ik er wel genoeg van. Nu een nieuwe image maken en dan straks een DVD met menu in de doosjes. Het is nog lastig iedereen te bereiken, maar je merkt gelijk welke kinderen nog wel contact met elkaar hebben. Je mailt de ene en gelijk krijg je van een ander een verzoek om vrienden te worden op hyves, want via hyves kan ik een hoop van de kinderen bereiken.  Maar straks dus weer een langlopend project af 🙂

We krijgen met de hele rij nieuwe dakgoten. Vandaag beginnen de mannen met het werk. Zo’n twee meter van me af zit één van de kerels de oude goot te slopen met een soort van slijptol of zo. Net of ik bij de tandarts zit. Ik moet nog naar de garage, want regelmatig knipperen mensen naar me. Er is vast iets met de lichten en ik zie het niet. Goed om nu even te doen. Rot herrie. En vooral de associatie met het geluid bevalt me niet.

L belt, na veel vertraging is hij aangekomen in Budapest. Daar is het nu wachten op de volgende vlucht naar Chisinau, want de vlucht daar heen heeft het net gemist. Die gaat pas vanavond om 9 uur. Echt balen, want vanmorgen was het vroeg haasten om vervolgens eerst op schiphol en nu op Budapest maar een beetje te hangen. Net te weinig tijd om die schitterende stad even te bekijken. Hopelijk gaat het verder wel goed en komt hij daar nog een beetje op tijd aan.

Toen de jongens heel klein waren hadden ze allebei een eigen kamer. M de grote achterkamer en K (nog in ledikantje) de kleine (echt heel kleine) achterkamer. In Albanie (1998) hadden ze samen een kamer. Aan elke kant van de kamer een bed en daartussen enorm veel ruimte om te spelen. Dat ging ontzettend goed, waardoor wij besloten om onze hele grote slaapkamer (5×3,5 met aan de ene kant een kastenwand en verder alleen een bed van nog geen 4m2) in te ruilen voor de grote achterkamer (3×3,5) voor ons bed en de kleine achterkamer (krap 2×2,5) voor alle kasten. Voor de jongens kochten we een stapelbed wat we in het hoekje achter de deur zetten. De rest van de oppervlak was een heerlijke speelruimte. Geen speelgoed meer beneden en boven af en toe een pad vegen tussen de lego door naar het raam. Maar toen M naar groep 7 ging en huiswerk moest gaan maken was dat lastig, dat delen. Wij verhuisden ons bed naar de voorzolder onder de hanenbalken en M ging weer terug naar zijn oude kamer.Lees verder

Vanmorgen ging al vroeg de wekker. L moest vroeg op het station zijn voor zijn trein naar Schiphol. Om 7 uur ging daarna al de telefoon. M kwam over 45 minuten bij school aan. Dus eerst L op het station gezet, daarna direct door naar school, waar ik niet op de bus hoefde te wachten, die stond er al. Tegen 8 uur waren we thuis en leek er al een groot deel van de dag om. Een kop koffie en even de foto’s van M bekijken. Daarna ging M naar bed, zat de eerste was al in de machine en dan maar wat gaan doen. Nu is het alweer een paar uur later, loop ik een beetje te lummelen en ben ik het hele gevoel voor tijd kwijt. Het voelt als 5 uur en is pas 2 uur. Nog een groot deel van de dag voor me dus. Ondertussen hoop ik dat L vertrokken is van schiphol, want daar waren enorme vertragingen. Een heel gehaast vanmorgen, hij miste net de aankomst van M en daarna kon hij uren hangen op onze luchthaven. Er zou een vliegtuig om 13.15 vertrekken naar Boedapest (ipv 10 uur) maar het is onduidelijk of dat nu zijn vliegtuig is of nog een ander. Meer gaan er niet die kant op, dus ik hoop het maar voor hem. En dat hij daarna nog een vervolgvlucht heeft naar Moldavie. We zullen het nog wel horen. Ondertussen moet ik maar genieten van die extra uren die deze dag kennelijk heeft te bieden.

De oudste gaat op skikamp en opeens was daar de opmerking dat er wellicht toch een camera mee moest. Vooral L vond toch dat deze vakantie moest worden vastgelegd. Alleen L en M missen elkaar net op zondag. M komt vanaf 8 uur aan en L moet om 7 uur al op de trein naar Schiphol. De camera neemt L dan natuurlijk mee. Dus dan snel op zoek naar een camera die M mag meenemen. En dat is dan een camera die voor mij wordt, maar die ook door de jongens voor school ed gebruikt mag worden. En ik moet me inhouden, want ik zie heel veel moois in dat compacte gebeuren, maar áls ik geld ga uitgeven aan een camera, dan moet dan voor een spiegelreflex zijn. Deze kleine camera moet natuurlijk goed zijn, maar hoeft niet optimaal goed te zijn. Ik moet proberen dus niet te hebberig te worden. Straks op weg naar Beuningen, waar een zaak is met veel leuke camera’s. Kijken of ik bij mijn plan kan blijven 😉

Komende week is het heerlijk schoolvakantie. Dinsdagavond gaat M weg voor een kleine week wintersport met school. L is wel druk hier en daar, dus K en ik houden het hier dan maar gezellig. Morgen is mijn nichtje jarig, dus daar gaan we iig naar toe. Het eerste plan was vanavond naar mijn ouders en dan morgen naar mijn nichtje. L wil ook nog naar zijn ouders en had het idee om dan morgen maar vanuit Vlaardingen door te rijden naar Drenthe om daar maandag nog wat te helpen. Paniek! Want ik wil rust, ik wil niet heen en weer rijden en dan 2-3 dagen overal op visite zijn. Ik wil gewoon mijn gang kunnen gaan en even niet van alles ‘moeten’. Dus ik skip accuut het plan om vanavond naar mijn ouders te gaan. Ik ga gewoon morgen naar Vlaardingen en ik laat me daar niet opjagen door daar steeds op mijn horloge te moeten kijken, want we moeten ook nog…..