Blij met mezelf

Er zijn van die momenten dat ik in de spiegel kijk en denk… he… mooi meissie. Mooi slank lijf, mooie witte krullen en een vrolijke lach. En dan vraag ik mij af waarom er dan ook van die momenten zijn dat ik in de spiegel kijk en dat dus niet zie. Dat ik anderen nodig heb die heel overtuigend kunnen zeggen dat ik er mag zijn. En ik weet dat ik daar gewoon vaker naar moet luisteren. Maar het is zo moeilijk, als je in het verleden zo veel genegeerd en niet gezien bent. Dat je aanwezigheid getolereerd werd omdat ik gelukkig wel een stel meiden in de klas had die vonden dat ik er gewoon bij hoorde. Maar het was nooit vanzelfsprekend. En pas nu krijg ik weer wat zelfvertrouwen en durf ik mij weer wat meer aan mensen bloot te geven en te zien dat ik mensen om me heen heb die me mogen en van me houden…gewoon, zoals ik ben. Die vinden dat ik er gewoon mag zijn. En langzaam leer ik daar meer vertrouwen in te hebben en er meer van te genieten.