Oké, ik ben een snoeper. Maar ik snoep in de regel constant (altijd zo’n beetje hetzelfde). Opeens komen de kilo’s erbij. Snoep ik opeens meer? Nee! Beweeg ik opeens minder? In tegendeel. Waarom kom ik dan aan. In een blog van Jesse van de Velde lees ik dat buikvet ontstaat door oa stress en dat zet me aan het denken. Want ingehouden verdriet is ook stress en ik kom langzaam aan sinds Mam is overleden.. Waarom kan ik dat verdriet er niet gewoon uitgooien? Elke keer als ik aan iets bijzonders moet denken en ik moet huilen… slik ik dat in. Waarom zou ik alleen op mijn kamer een huilbui krijgen. Op de een of andere manier sta ik mezelf dat niet toe. Gewoon doorgaan. Een potje zitten janken op je stoel verandert de situatie niet. Ze komt er niet mee terug. Daarnaast heb ik niet zo het gevoel dat ze weg is. Hoe voelt dat… het gemis dat iemand permanent weg is…. dood is? Ik weet het niet. Vast anders dan ik het voel. Ik heb haar zien sterven, maar voor het gevoel was dat iemand anders. Mijn lieve moeder is gewoon nog hier ergens. Alleen op dit moment kan ik haar even niet zien of spreken. Dat is jammer, maar voor mijn gevoel komt dat wel weer. Maar ik weet wel beter natuurlijk. Of heb ik toch gewoon meer gevoel dan ik mezelf toelaat en is ze wel gewoon hier. Moet ik het contact nog een beetje leren? Ze voelt gewoon niet weg…. het verdriet is daarom overbodig. Dus slik ik het in. En verdriet heeft kennelijk meer calorien dan chocolade. Het zet aan.
Moet ik er met iemand over gaan praten. Is dat handig, noodzakelijk? Is het vreemd wat ik voel. Had ik wel gewoon dagen, weken, huilend door het leven moeten gaan? Ik word verdrietig als Paps verdrietig is, of als ik andere mensen zie huilen om haar. Als ik zie dat Paps geroerd is door het boek dat ik heb gemaakt van hun 50 jarige bruiloft. En we zullen samen best wel huilen in Rhodos, waar hij en Mams zulke heerlijke vakanties hebben gehad. Maar voor mijn gevoel huil ik dan om hem, niet voor mezelf.
Dus slik ik in, ga ik binnenvetten. Niet goed, dat weet ik. Dus heb ik ook besloten om meer van mezelf bloot te geven op dit blog. Beetjes, stukjes. Dat is eng. Maar ik zie het anderen ook doen en vind juist die blogs mooi. Is het handig, professioneel gezien? Geen idee, maar het is hoe en wie ik ben. Ik blog, dus ik besta?
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.