Avondeten

Konijnen zijn gewoontedieren. Voor ik naar bed ga, krijgen ze nog wat van mij te eten en dan sluit ik ze op in het nachthok omdat de buitenren nog niet helemaal goed afgesloten is en we jaren geleden onze cavia ergens midden in de tuin vonden. Ontsnapt?? Uit het hok gehaald?? Ze was in ieder geval dood, want het vroor erg goed die nacht. Sindsdien gaan de beestjes ’s avonds achter een dicht deurtje. Dat is altijd een ritueel dat de beide dames (steeds meer uitbreiden). Het begint met een blik in de tuin. Geen konijn te zien, die zitten lekker knus binnen. Zodra het buitenlicht aangaat proppen ze zich tegelijk door de opening en rennen voor het hek, want licht aan op dit tijdstip is ETEN. In het begin riep ik als ik aankwam ‘Dames, ga het hok maar weer lekker in’, wat ze ook gelijk braaf deden. Maar deze zomer ben ik begonnen om de dames wat tammer te krijgen door op de bank te gaan zitten bij hun in de ren en ze uit mijn hand een wortel te laten eten. Elke dat die wortel een beetje meer bij mij en nu komt Fluf al bij mij op schoot zitten om te eten en Foxy nog wat schichtig op steeds kleiner wordende veilige afstand. Zodra nu het licht aangaat komen de dames naar buiten en als ze me horen springen ze direct op de bank, waar ze onrustig wat heen en weer springen tot ik in de ren ben geklommen. De boodschap is duidelijk: zitten en hier met die wortel, waarbij nu ook Foxy al voorzichtig wat meer op schoot komt, want eten is eten. Na een paar hapjes laat ik de wortel los en rennen ze snel met de wortel het hok in, want dan begint deel 2. De deur beneden in het hok gaat dicht en de deur boven gaat open en dan komen de brokjes. Alsof ze nog helemaal niets te eten hebben gehad zitten ze al met hun snuitjes diep in de bakjes voordat ik er iets in kan gooien en ongeduldig duwen ze tegen mijn hand als het niet snel genoeg gaat. En dan gaat het hok dicht en moeten ze weer wachten op het ontbijt. Wat ook weer een feest is. Zodra het hok opengaat stormen ze naar buiten en zo hoog mogelijk op de achterpoten staan ze dan te bedelen om hun stukje brood – alsof het echt daaaagen geleden is dat ze wat te eten hebben gehad.