De conducteur fluit en ik werp nog een kushandje de trein in en daar gaat hij. In de trein zit L. die voor 3 weken naar Kenya gaat. Meestal kreeg ik een gevoel van vrijheid over me, heerlijk even het rijk alleen (met de kids dan), maar nu sta ik triest de trein na te staren. Drie weken, het lijkt zo’n lange tijd. En het is niet eens de eerste keer dat hij weg is, hij is vaker weggeweest en ook wel langer. Maar nu is het voor het eerst dat hij langer weg is sinds het tussen ons weer lekker loopt. Ik hoef nu niet even letterlijk wat afstand. Ik wil hem gewoon hier en dichtbij. En het gekke is dat hij dat ook voelt. Voor het eerst ziet hij er ook wat tegenop om langer weg te zijn. Maar we komen de tijd vast goed door en we hebben e-mail. Maar toch – het voelt leeg.
op pad naar geluk
Inloggen
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.