Afscheid

Het is al weer twee weken geleden dat mijn moeder belde. Mijn tante was tijdens haar bezoek aan haar zoon, schoondochter en kleinkids in de VS dood neergevallen in de douche. Mijn neef vond haar daar. Reanimeren mocht niet meer helpen, ze was nog geen 70. Ondertussen ging daar de molen in werking en was het hier wachten. Oom en neef hier in alle staten, want je neemt afscheid van iemand die heerlijk een paar weken weg is en opeens komt die niet meer terug, althans, wel terug, maar in een kist. En aan de andere kant van de plas zit een neef die gezellig zijn moeder op bezoek heeft en nu opeens daar zit en het verdriet niet kan delen met zijn vader en zijn broer. Pas na anderhalve week komt ze deze kant op en zaterdag was het afscheid. De hele familie bij elkaar. Een reünie, maar dan met een trieste oorzaak. Mijn oom houdt niet van diensten en het afscheid moet niet te formeel. Het lijkt bijna een receptie. Dat voelt in het begin raar aan, maar het went. Maar het wachten is dan op iemand die wat gaat zeggen en opeens zie je in de hoek de kist. Oh ja, het is een afscheid. Maar het kabbelt voort en dan zijn er een paar woorden van mijn neef en gaan mijn oom, neven en hun vrouwen weg. Wij blijven daar en de kist ook. We zijn stil tot de uitvaartbegeleidsters ons vriendelijk doch dringend verzoekt het pand te verlaten. Gelukkig hebben we nog met de meeste neven en nichten even afgesproken bij mijn ouders. Mijn ooms en tantes zijn naar mijn oom toe. Het voelt vreemd, dit afscheid. Gelukkig blijft mijn neef nog even in Nederland. Ik hoop hem nog te spreken