Vandaag in de doelengroep ADHD afscheid genomen van één van de deelnemers. Hij was afgestudeerd nu, met hulp van de groep en had de boel redelijk op orde. Conclusie: hij gaat het zonder de groep proberen. En ja, we hadden het allemaal verwacht, want sinds hij zijn Bachelors heeft, is hij een stuk rustiger en heeft de boel goed op orde. Maar toch. Hij was mijn maatje, we begrepen elkaar, hadden aan een blik voldoende, hadden dezelfde humor..kortom het klikte gewoon. Hij was scherp en kon met gemak af en toe de vinger op de zere plek leggen. We hadden elkaar door. ADHD-ers zijn goed in het verzinnen van smoezen als ze ergens weer eens niet aan toe zijn gekomen. Wij dus ook, maar dan keken we elkaar aan en een jaja was voldoende om bij elkaar daar doorheen te prikken. Bovendien was hij op een positieve manier altijd aanwezig en misten we hem als hij een keer afwezig was. We zullen hem dus missen, ik zeker. Want je begeven in de groep maakt je kwetsbaar. Je wilt dingen vertellen, maar de omgeving moet wel vertrouwd zijn. En de rest is ook oké, maar toch. Gelukkig is er al een tijdje een nieuwe deelneemster. Ook dat klikt gelukkig. Ze heeft niet dat scherpe, dat je even op je plek zetten wat ik wel nodig heb, maar ze heeft wel ook dat vertrouwde. Want ik ben nog niet klaar met de groep en juist dat vertrouwde maakt dat ik met plezier ga. De mensen in de groep moeten me aanspreken, ik moet met minstens één toch wel een band hebben om dat gevoel te krijgen.
We mailen – zeiden we bij het afscheid en ik denk dat we allebei dachten ‘dat moet ik eerst nog maar eens zien’.
Ik vind het leuk als je reageert. Reacties worden niet direct geplaatst. Ik lees ze wel allemaal. Als je je reactie privé wilt houden.. geef dat dan aan. Dan verschijnt je reactie niet op de website.